Η πρώτη μου (και τελευταία;) ανάρτηση...

Η μικρή μου αδελφή, είναι από τα πιο αγαπημένα μου πλάσματα. Γλυκό κορίτσι ( και γλυκόξινο το λες) σαν ένα υπέροχο τσίζκεικ. Το 2007 έπαιζα σε μια παράσταση και παράλληλα είχα μεσάνυχτα από υπολογιστές ίντερνετ και τα συναφή. Ο άντρας μου προσπαθούσε να με πείσει πόσο θα μου άρεσε να βολτάρω διαδικτυακά. Για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, έβαλε στην αναζήτηση την ταυτότητα της παράστασης που έπαιζα. ΘΑΜΑΞΑ! Μεταξύ των άλλων που διαβάσαμε, βρεθήκαμε  σε ένα μπλογκ...

-Τι είναι αυτό Μανώλη;
-Κάτι σαν ημερολόγιο. 
-Ου ντροπής πράματα, όλα στη φόρα καλέ;

...που ο συντάκτης της ανάρτησης έγραφε πως ξεχώρισε την παράσταση, ανεξαρτήτως του ότι επί σκηνής βρίσκονταν ένα πολύ αγαπημένο του πρόσωπο! Μετά από λίγο ψάξιμο... ω ναι, πίσω από τις λέξεις ήταν η Αλέξις, η αμείλικτη και αμίλητη αδελφούλα μου! Εκεί σε εκείνο το μπλογκ έμαθα πόσο πολύ με αγαπούσε (βαρύ πεπόνι γαρ το κορίτσι μας). Αργότερα άφησε πίσω της όλο αυτό. Έκανε φαμίλια, έγινε μανούλα, σταμάτησε να δουλεύει και έμεινε σπίτι. Τότε άρχισα να την παρακινώ (μιας κι εγώ ξέρω από καλή κλεισούρα και τα επακόλουθα της). "Γράψε πάλι, κάνε κάτι για σένα δημιουργικό που είσαι όλη μέρα με τον γιόκα. Θέλεις να κάνουμε κάτι μαζί ε; ε; ε;" Σημειωτέον: εγώ μετά την πρώτη μου γνωριμία με τα μπλογκς τρελή αναγνώστρια πολύ "με" αρέσουν. Μέσα από αυτά ενημερώνομαι, μαγειρεύω, εμπνέομαι για τις χειροτεχνίες μου. Αλλά ουδέποτε μου έκανε κλικ να ασχοληθώ ενεργά. Ξεσήκωνα τη μικρή να το κάνει  σαν ανήσυχο κορίτσι που είναι και να την τώρα που πήρε φόρα και θα τα μαγειρέψει όλα...... Όχι που εγώ δεν μαγειρεύω, αλλά να δεν προλαβαίνω να τα φωτογραφίσω.... πεινώ! Αφήστε που για να γράψω το παραπάνω κείμενο μου πήρε τρεις ώρες και πενήντα εννιά λεπτά! Οπότε μάλλον φιλική την βλέπω την συμμετοχή μου εδώ μέσα. Αν έχω τίποτις νεότερο θα επανέλθω. Σας γλυκοφιλώ!

Ειρήνη