Ας περιμένω...

Είναι μεσημέρι και είμαι ξαπλωμένη στο διπλό μου κρεββάτι. Δεν έχω καμιά διάθεση να κοιμηθώ, γι' αυτό παίρνω το κινητό στο χέρι. Ανοίγω το Ίντερνετ και κάνω αυτό που κάνω συνήθως... Ψάχνω συνταγές, καινούργια blog, νέες ιδέες. Γυρίζω από δω κι από κει. Μ' αρέσει όλο αυτό! Σκέφτομαι... Είναι τόσα αυτά που θέλω να κάνω! Να μπω στην κουζίνα μου, να πάρω καινούργια υλικά, να μαγειρέψω, να δοκιμάσω, να δημιουργήσω! Τόσες καινούργιες συνταγές, τόσες ιδέες τριγυρνούν στο μυαλό μου... Αυτό μ' αρέσει να κάνω, δεν μπορώ την αδράνεια. Δεν είμαι εγώ φτιαγμένη για να κάθομαι... Έχω μικρόβιο μέσα μου, που δεν κοιμάται ποτέ!

(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από http://www.zerochan.net/The+Little+Prince )

Και πάνω που σκέφτομαι όλα αυτά, στο άλλο μου χέρι, σ' αυτό που δεν κρατάει το κινητό ντε, κουρνιάζει ο μικρός μου πρίγκιπας! Προσπαθεί να βολευτεί στην αγκαλιά μου που τον περιβάλλει με αγάπη! Το ξέρει, είμαι σίγουρη ότι το ξέρει, ότι στην αγκαλιά μου μπορεί να νιώσει ασφάλεια! Ότι, ότι και να γίνει, η μαμά θα είναι πάντα εδώ! Για όσο θέλει, για όσο θα με χρειάζεται... Ηρεμεί και κοιμάται η ψυχούλα μου! Γι' αυτό περιμένω και δεν αρπάζω ακόμα την κουτάλα... Θα περιμένω για όσο χρειαστεί, αξίζει να περιμένω...