Η ζωή νόμισμα με δύο όψεις. Τις ζω, πάντα, παράλληλα και τις δυο. Ο Μανώλης χωρίς δουλειά, κοντεύουν δυο μήνες. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού άρχισε να μας "ενοχλεί". Οικονομικά η καθημερινότητα είναι δύσκολη, σκοτεινή, αγχωτική.
Αυτά στο κορώνα...
Στα γράμματα...
όλα είναι μια χαρά.
Ο Μάριος δεν μας αφήνει στιγμή να λυγίσουμε. Το γέλιο που μας προσφέρει είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο μαζί του, που να μην μας δίνει χαρά. Τα λόγια του,οι σκέψεις του, οι κινήσεις του, η απίθανη γαλιφιά του!
Οι πρόβες μου είναι καταπληκτικές. Περνάω υπέροχα! Αγαπάω τους συναδέλφους μου, λάτρεψα το έργο και με σκηνοθετεί ένα πλάσμα αγαπημένο, που συνδυάζει ευγένεια, ταλέντο και φως!
Λένε πως η ανέχεια φέρνει γκρίνια, μιζέρια. Στη μικρή μας οικογένεια, δεν έχει γκρίνια. Ο καλός μου είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέχεται την τρέλα μου. Καθόμαστε σαν ζευγαράκι συνταξιούχων και πίνουμε το καφεδάκι μας το πρωί, πράγμα πρωτόγνωρο. Διότι ο Μανώλης δούλευε πολύ... κάποτε και πρωί παρεούλα, μόνο στις διακοπές, εμείς.
Βάζω στη ζυγαριά χρήμα και προσωπική πληρότητα.
Δεν με νοιάζει αν ακουστώ χαζοχαρούμενη, ανόητη, μελό ή ό,τι άλλο, αλλά το χρήμα δεν εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από μια ευκολία σε συναλλαγές, όπου είναι απαραίτητο. Δεν φέρνει την ευτυχία. Πανάλαφρο το χρήμα στο ζύγισμα.
Είναι στιγμές που μπροστά μου βλέπω τείχος, φοβάμαι για το αύριο. Αλλά ας μου πει κάποιος αν ξέρει, ποιο θα είναι το αύριο για τον καθένα μας. Βαρέθηκα να φοβάμαι, γιατί δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Είμαστε ζωντανοί και αγωνιζόμαστε. Τι άλλο;
Ένας αγώνας διαρκής, για κάποιους μάταιος, για άλλους δώρο. Στον αγώνα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν άνθρωποι πολλοί κι αγαπημένοι.
Όπως και να ΄χει η ζωή μας δόθηκε. Κι εγώ νιώθω πως από τη στιγμή που μας δόθηκε το οτιδήποτε, αν το πάρουμε στα χέρια μας... Αν το αγγίξουμε, το αγκαλιάσουμε, το μυρίσουμε, το γευτούμε, το μετουσιώσουμε θα το ζήσουμε.
Όταν ήμουν μικρή ο σπάταλος και "όσα πάνε κι όσα έρθουν" πατέρας μου έλεγε με αλέγκρα φωνακλάδικη διάθεση, "έλα ρε τώρα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες". Η μαμά μου από την άλλη πάντα με τα πόδια στη γη και την ψυχή της ολοκληρωτικά δοσμένη σε ΄μας, νευρίαζεεε. Πάντα της έδινα δίκιο και εκνευριζόμουν με τον μπαμπά. Μα ήρθε το σήμερα, να κουδουνίζει στο μυαλό μου η φράση που μισούσα. Από ανάγκη; Από την όποια αλήθεια της;
Έτσι ή αλλιώς δεν θα το βάλλω κάτω. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να αλλάξω, όχι μόνο το τώρα, αλλά κυρίως πράγματα που τα κουβαλώ στους ώμους μου χρόνια ολόκληρα. Πράγματα που, γιατί όχι, με έφτασαν ως εδώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη και προχωρώ. Είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο βλέποντας μπροστά νέες προοπτικές!
Εν τω μεταξύ παίζει σοβαρά, μόνο εγώ και το βαρεμένο ο Σαμαράς, να βλέπουμε τόση ανάπτυξη να έρχεται! Βέβαια αν δεν έρθει η δική μου ανάπτυξη πάει στο διάλο, αλλά αυτός έχει πάρει στο λαιμό του τόσες ψυχές. Δόξα τω θεώ που δεν γίνηκα πρωθυπουργός, ουφφφφφ!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη
Αυτά στο κορώνα...
Στα γράμματα...
όλα είναι μια χαρά.
Οι πρόβες μου είναι καταπληκτικές. Περνάω υπέροχα! Αγαπάω τους συναδέλφους μου, λάτρεψα το έργο και με σκηνοθετεί ένα πλάσμα αγαπημένο, που συνδυάζει ευγένεια, ταλέντο και φως!
Λένε πως η ανέχεια φέρνει γκρίνια, μιζέρια. Στη μικρή μας οικογένεια, δεν έχει γκρίνια. Ο καλός μου είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέχεται την τρέλα μου. Καθόμαστε σαν ζευγαράκι συνταξιούχων και πίνουμε το καφεδάκι μας το πρωί, πράγμα πρωτόγνωρο. Διότι ο Μανώλης δούλευε πολύ... κάποτε και πρωί παρεούλα, μόνο στις διακοπές, εμείς.
Βάζω στη ζυγαριά χρήμα και προσωπική πληρότητα.
Δεν με νοιάζει αν ακουστώ χαζοχαρούμενη, ανόητη, μελό ή ό,τι άλλο, αλλά το χρήμα δεν εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από μια ευκολία σε συναλλαγές, όπου είναι απαραίτητο. Δεν φέρνει την ευτυχία. Πανάλαφρο το χρήμα στο ζύγισμα.
Είναι στιγμές που μπροστά μου βλέπω τείχος, φοβάμαι για το αύριο. Αλλά ας μου πει κάποιος αν ξέρει, ποιο θα είναι το αύριο για τον καθένα μας. Βαρέθηκα να φοβάμαι, γιατί δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Είμαστε ζωντανοί και αγωνιζόμαστε. Τι άλλο;
Ένας αγώνας διαρκής, για κάποιους μάταιος, για άλλους δώρο. Στον αγώνα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν άνθρωποι πολλοί κι αγαπημένοι.
Όπως και να ΄χει η ζωή μας δόθηκε. Κι εγώ νιώθω πως από τη στιγμή που μας δόθηκε το οτιδήποτε, αν το πάρουμε στα χέρια μας... Αν το αγγίξουμε, το αγκαλιάσουμε, το μυρίσουμε, το γευτούμε, το μετουσιώσουμε θα το ζήσουμε.
Όταν ήμουν μικρή ο σπάταλος και "όσα πάνε κι όσα έρθουν" πατέρας μου έλεγε με αλέγκρα φωνακλάδικη διάθεση, "έλα ρε τώρα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες". Η μαμά μου από την άλλη πάντα με τα πόδια στη γη και την ψυχή της ολοκληρωτικά δοσμένη σε ΄μας, νευρίαζεεε. Πάντα της έδινα δίκιο και εκνευριζόμουν με τον μπαμπά. Μα ήρθε το σήμερα, να κουδουνίζει στο μυαλό μου η φράση που μισούσα. Από ανάγκη; Από την όποια αλήθεια της;
Έτσι ή αλλιώς δεν θα το βάλλω κάτω. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να αλλάξω, όχι μόνο το τώρα, αλλά κυρίως πράγματα που τα κουβαλώ στους ώμους μου χρόνια ολόκληρα. Πράγματα που, γιατί όχι, με έφτασαν ως εδώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη και προχωρώ. Είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο βλέποντας μπροστά νέες προοπτικές!
Εν τω μεταξύ παίζει σοβαρά, μόνο εγώ και το βαρεμένο ο Σαμαράς, να βλέπουμε τόση ανάπτυξη να έρχεται! Βέβαια αν δεν έρθει η δική μου ανάπτυξη πάει στο διάλο, αλλά αυτός έχει πάρει στο λαιμό του τόσες ψυχές. Δόξα τω θεώ που δεν γίνηκα πρωθυπουργός, ουφφφφφ!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη