Τα Χριστούγεννα αυτά ήσαν μια κάποια λύσις

Επιτέλους, μάζεψα τα Χριστουγεννιάτικα. Τα κοίταζα και με έπιανε μια βαρεμάρα και είχα μια διάθεση ασήκωτη. Τα είχα βαρεθεί πια, δυο ολόκληρους μήνες, από την άλλη όμως δεν μου έκανε καρδιά να τα μαζέψω. Ενεργοποιήθηκα ωστόσο φοβούμενη μη μας βρει το Πάσχα να τσουγκρίζουμε μπάλες. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί, ενώ όλοι πετούν απ΄την χαρά τους και θέλουν να βάζουν το χεράκι τους  στο στόλισμα, στο ξεστόλισμα είναι εξαφανισμένοι. 

-Μάριε θα με βοηθήσεις να βάλω αυτές τις μπαλίτσες στα κουτιά αγόρι μου; 

-Όχι μανούλα βαριέμαι...

Ο δε Μανώλης μου το είχε ξεκαθαρίσει από πριν, δεν θα μου στερούσε την χαρά να είμαι η Υπεύθυνη πασών των ξε-στολισμών! Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Ελληνικοοικογενείας! Αυτό, που ένας είναι γενικών καθηκόντων και κάνει την "βρώμικη" δουλειά ποτέ δεν το κατάλαβα, έστω και αν έκανα παρελθοντικά κατάχρηση της καλοσύνης του ενός. Κάποτε πήρα σκύλο, για την ακρίβεια τον βρήκα πεταμένο στο πάρκο, με το μάτι του πεταμένο έξω. Αφού τον υιοθέτησα, Σεπτέμβριος ήταν, έκανε τα χειρουργεία του και ζούσαμε αντάμα. Το ερχόμενο καλοκαίρι, μου προκύπτει περιοδεία, τον πηγαίνω στην μαμά μου. Μέχρι που πέθανε, το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του το πέρασε στο πατρικό μου. Έτρεχε η καημένη η μανούλα μου, μέσα στην δύσκολη καθημερινότητα της, να φροντίζει και τον Χούκι. 

Αυτό, είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα, για το πως μπορεί κάποιος να μετατοπίζει τις ευθύνες του και να τις χρεώνει στον πιο αδύναμο κρίκο. Πάλι καλά που εδέησα και μεγαλώνω το παιδί μου. Και ας μου πει κάποιος, πως θα γίνει να πείσω τον άσωτο υιό μου να μαζεύει τουλάχιστον τα παιχνίδια του. Διότι όσο εγώ έκλεινα σε κούτες τα στολίδια, αυτός όχι μόνον δε με βοηθούσε, αλλά σκόρπιζε αβέρτα παζλ, γράμματα και μαρκαδόρους. Του κάκου εμένα μάλλιαζε η γλώσσα μου: 

-Αγόρι μου δεν θέλεις να βοηθήσεις κι εσύ, να τελειώσουμε πιο γρήγορα, να παίξουμε μετά πλαστελίνες; Είσαι πια μεγάλο αγόρι και έχεις καταφέρει τόσα σπουδαία πράγματα δεν θέλεις να γίνεις ΚΑΙ βοηθός μου! 

Δεν πα να λες ότι θες κυρά μου το παιδί μουλάρωσε! Όταν τελείωσα πια και έπρεπε να βάλω σκούπα, να μαγειρέψω κάτι καλό για τον άντρα που γεννεθλιάζει σήμερα, να φτιάξω ένα γλυκάκι να, να, να, ο μικρός μου το έσκασε το παραμύθι: 

-Μαμά ξέρεις γιατί δεν σε βοηθάω; Είμαι λυπημένος γιατί φύγαν τα Χριστούγεννα, τι θα έρθει τώρα;
-Έχεις δίκιο αγόρι μου. Τα Χριστούγεννα αυτά ήσαν μια κάποια λύσις! Και του χρόνου!

Σας γλυκοφιλώ 

Ειρήνη