Άνθρωποι...

Κάθε πρωτοχρονιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν συνυφασμένη με κόσμο πολύ, κόσμο αγαπημένο. Γιορτές με την οικογένεια, με φίλους καρδιάς. Αν τώρα πια επιχειρούσαμε να μαζευτούμε θα ήμασταν πάνω από τριάντα πέντε άνθρωποι. Όλα εμείς, τα κάποτε παιδιά, έχουμε δικά μας παιδιά. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που βρισκόμαστε στην Αθήνα μακριά απ΄όλους. Αρχικά ήμουν λίγο στεναχωρημένη με το γεγονός. Στην συνέχεια θυμήθηκα την πρώτη μοναχική Πρωτοχρονιά στην Αθήνα. Έπαιζα σε κεντρικό θέατρο και δούλευα την περίοδο των γιορτών. Τότε ήταν που για πρώτη φορά ένιωσα πως δίχως οικογένεια ήμουν μετέωρη. Λέγοντας οικογένεια δεν το εννοώ στενά παραδοσιακά, μα ότι για τον καθένα αποτελεί την οικογένεια του,  ανθρώπους, σκύλους, γάτες.... ψυχούλες αγαπημένες. Και ναι, τώρα γιορτάζω σ΄ένα σπίτι γεμάτο. Δύο μόνον αγόρια γεμίζουν την πραγματικότητα μου. Ο καλός μου και ο καλλίτερος μου! Σαράντα ένα συναπτά έτη πέρασα διά πυρός και σιδήρου με επιλογές απαράδεκτες πολλές φορές και αποφάσεις καθόλου έξυπνες....Ευτυχώς ,μετά από τόση βλακεία που με δέρνει , η ζωή, μου δώρισε τα δύο πολύτιμα "Μ". Τον Μανώλη και τον Μάριο, να πορευτούμε με αγάπη κι ευτυχία. Δεν ξέρω πως εννοεί ο καθείς την ευτυχία αλλά για μένα είναι πια ξεκάθαρο. Είναι ένας σύντροφος που ότι κι αν γίνει είναι δίπλα σου, να σου λέει πως είσαι όμορφη όταν δεν βλέπεσαι, να φέρνει βόλτα το σπίτι όταν χρειαστεί, να κάνει χιούμορ στα δύσκολα, να είναι ο πιο απένταρος πλούσιος, να είναι "ο μπαμπάς του κόσμου" όπως λέει κι ο γιος του. Και πολύ περισσότερο είναι δυο χεράκια που σε αγκαλιάζουν κάθε λίγο, ένα ανθρωπάκι που σου λέει "μανούλα σ'αγαπώ". Είναι και όλοι οι αγαπημένοι που όσο μακριά κι αν βρίσκονται είναι δίπλα μας. Έτσι η Πτολεμαίδα, η Θεσσαλονίκη, το Λονδίνο είναι όλα μια γειτονιά, είναι τα πιο κοντινά μακρινά μας μέρη. Στις ευχές μας αυτές τις μέρες πρωταγωνιστεί η υγεία και είναι θεμιτό όλοι να την επιθυμούμε. Παρόλα αυτά από την γέννηση μας, είναι το μόνο σίγουρο, πως κάποια στιγμή θα κλονιστεί. Τότε και πάλι είναι οι άνθρωποι αυτοί που θα μας συντρέξουν. Την χρονιά που μας πέρασε, προσωπικά, έχασα την υγεία μου και την ανάκτησα χάρις στην υποστήριξη της Όλγας στην οποία με οδήγησε η αγαπημένη μου Μαρία...δύο σημαντικά κορίτσια και επιστήμονες. Αλλά και στα νοσηρά οικονομικά μας και ότι αυτό συνεπάγεται, ήταν δίπλα μας η μάνα, τα αδέλφια, τα κουμπαράκια, οι φίλοι. Η Σόφη, ο Γιάννης, ο Πάνος, ο Λεωνίδας, ο Νίκος ,η Ελένη, ο Γιώργος...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ όλοι εκεί. Θα ήθελα όλους να τους ευχαριστήσω ονομαστικά, αλλά θα μου έβγαινε σαν υπέρ υγείας σε εκκλησία, του αγίου Παντελεήμονος! Ξέρουν όλοι τους και πόσο τους αγαπάω και πόσο ευγνώμων είμαι απέναντι τους.  Την Ακαδημία δεν θα την ευχαριστήσω, ποτέ όμως, αλλά και όσοι δεν θα πάρουμε όσκαρ έχουμε δικαίωμα στις ευχαρηστίες, νομίζω;

Για όλα όσα μοιράστηκα παραπάνω μαζί σας, ότι καλλίτερο έχω να ευχηθώ σε όλους είναι να έχουν το 2014, και όλα τους τα χρόνια, ανθρώπους να αγαπιούνται, να μοιράζονται, να συμπορεύονται! Καλή χρονιά σε όλους! Σας γλυκοφιλώ! 

Ειρήνη 

Υ.Γ.= Η βασιλόπιτα άνωθεν είναι αυτή που έφτιαξα εγώ και φωτογράφισα η ίδια, πράγμα που φαίνεται άλλωστε. Και φυσικά δεν είναι πολίτικη, ούτε κέικ, ούτε του Παρλιάρου, μηδέ των κοριτσιών με τα υπέροχα μπλογκς που διαβάζω... είναι "η και καλά βασιλόπιτα" ή "η βασιλόπιτα της κακιάς ώρας"!