Το έθιμο των κεριών

Κάθε μέρα, ξεκινάει με τον Μάριο καθισμένο στο τραπέζι της κουζίνας κι εμένα δίπλα του να παίρνουμε το πρωινό μας. Η επόμενη κίνηση είναι τηλεφώνημα στην μαμά μου. Χθες ξύπνησα αργά καθότι ξενυχτισμένη και τα αγόρια είχαν ήδη φάει. Βάζω γρήγορα το κοτόπουλο με πατάτες στην γάστρα, φτιάχνω καφέ και τηλεφωνώ στην μάνα.
-Καλημέρα μαμά
-Καλημέρα κορίτσι μου τι κάνετε;
-Εγώ μόλις μαγείρεψα και έριξα το φαγητό στον φούρνο και ο Μα.....
-Σήμερα είναι πολύ μεγάλη νηστεία το θυμήθηκες ή έφτιαξες κοτόπουλο σαν την αδελφή σου;
Δεν περιγράφω άλλο......Αυτό όμως που θυμήθηκα, μετά τον δεύτερο καφέ, ήταν ότι είχα ξεχάσει να πάρω κεριά. Το κοτόπουλο το έφαγα χωρίς τύψεις αλλά για τα κεριά πραγματικά στενοχωρήθηκα. Παραμονή των φώτων και ήθελα να κάνω το έθιμο των κεριών. Ένα έθιμο που κρατά από τον πόντο και στο πατρικό μου το τηρούσαμε κάθε παραμονή των φώτων. Πριν το βραδινό τραπέζι, που όπως όλοι καταλάβατε ήταν νη-στί-σι-μο, η μαμά μου γέμιζε με σιτάρι ένα σκεύος βαθύ και ανάβαμε όλοι κεριά που ονοματίζαμε για τους πεθαμένους μας και ένα για τον ξένο που δεν είχε κανέναν να τον θυμηθεί. Το τραπέζι μας έμενε στρωμένο όλο το βράδυ "για να τρώγνε οι αποθαμέν", για να φάνε οι πεθαμένοι.

Πάνω σε μια φέτα ψωμιού τοποθετούσαμε τέσσερα κεριά σε σχήμα σταυρού. Αυτή η διαδικασία είχε πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ήταν η στιγμή του χρόνου που κάναμε ένα μνημόσυνο χαρούμενο. Θυμόμασταν τους ανθρώπους που έφυγαν, μέσα σε ένα κλίμα εορταστικό και καθόλου βαρύ. Μου άρεσε να βλέπω τόσα πολλά κεριά αναμμένα να δίνουν ένα φως γιορτινό στο σπίτι μας και όχι εκείνο το κιτρινισμένο σε μανουάλια εκκλησιών. Ήταν σαν να τους κρατούσαμε εκεί μαζί μας, στο στρωμένο τραπέζι, στο στολισμένο Χριστουγεννιάτικα σπίτι, στην οικογένεια, χωρίς απώλειες. Οι ψυχές τους ήταν τα κεριά και έλαμπε όλο το σαλόνι από το φως τους. Μπορεί σε κάποιον να παραξενοφαίνεται ή να τον θλίβει όλο αυτό, αλλά σας μιλώ ειλικρινά δεν το αντιλαμβάνομαι καθόλου ως κάτι λυπηρό. Ακόμη περισσότερο δε, οι πόντιοι πρόγονοι μου που μετά το δείπνο μασκαρεύονταν και γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι. Οι οικοδεσπότες προσπαθούσαν να τους αναγνωρίσουν και τους έδιναν κεράσματα: φρούτα, ξηρούς καρπούς, κρασί, τσίπουρο μέσα σε ατμόσφαιρα χαρούμενη με πολλά γέλια. Να, αυτό ήθελα να κάνουμε χθες βράδυ για τον Μάριο, να του συστήσουμε την ζωή στην οποία τον φέραμε. Σ' αυτήν που είναι γλυκιά και πικρή συνάμα, με γέλια και με κλάματα, αλλά αξίζει να την ζεις. Θα περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο και ίσως τότε θα το νιώσει περισσότερο μιας που θα είναι μεγαλύτερος. Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη.