Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Σήμερα θα είχαμε γιορτή....

-Μαμά, μανούλα, έλα έλα κάτσε εδώ στο χαλί. 
-Τι θέλεις Μάριε; 
-Να παίξουμε στον ζωολογικό κήπο. 
-Ααα, ωραία! 
-Εγώ μαμά θα είμαι ο τίγρης κι εσύ μαμουδίτσα!
-Χχχχχχααα είμαι ο τίγρης, θα σε φαααααάω! Πες ''φοβάμαι'' μαμά! 
-Μη, μη με φας τίγρη ΦΟΒΑΜΑΙ 
-......Μη φοβάσαι μαμουδίτσα δε θα σε φάω. 
Τον κοιτάζω δήθεν επιφυλακτικά και φοβισμένη, πέφτει πάνω μου με αγκαλιάζει γερά 
-Σ΄αγαπάω μαμουδίτσα! 
-Αχ μωρέ το παιδάκι μου, πως να την αντέξω τόση αγάπη! 
-Με την καρδιά σου μαμά! Εγώ θα σε φροντίζω μανούλα! 

Έχει μια εμμονή τελευταία με την φροντίδα μου! Εγώ πάλι δεν νιώθω καλά μ'αυτό, τι τον κάνει να αισθάνεται έτσι ; Γιατί μου το λέει και ξαναλέει; Θέλω αυτός να νιώθει ασφάλεια και φροντίδα από εμένα. Υπερβάλλω; ....Ίσως γιατί εγώ στην ηλικία του βίωσα ακούσια, το βάρος ,την ενοχή, την ευθύνη και επιθυμώ διακαώς να μεγαλώσει ο Μάριος ξέγνοιαστα, ανέμελα, και διόλου ενοχικά! Θυμάμαι όταν έπαιζα με την μαμά μου, ενώ είχε προηγηθεί ο θάνατος του μεγάλου μου αδερφού, κι εκείνη έκλαιγε συχνά πυκνά. 
-Μην καις, μην καις μανούλα εγώ σε φοντίζω! 
Και έτρεχα να της δώσω χαρτοπετσέτα! Η μαμά μου μετά τον χαμό του αδερφού μου εξαφάνισε κάθε τι δικό του από το σπίτι, παιχνίδια, ρούχα, φωτογραφίες και ποτέ δεν μιλούσε γι' αυτόν!Το μόνο που κάνει, ακόμη και σήμερα, είναι κάθε του αγίου Δημητρίου να πηγαίνει σε ένα νηπιαγωγείο. Παίρνει πάντα σοκοφρέτες και γλυφιτζούρια και κερνά στα παιδάκια. Εγώ είχα μια άρνηση να γίνω μαμά, μα όταν το αποφάσισα άρχισα να ψιλορωτώ για τον αδερφό μου και την περίοδο εκείνη της ζωής μας. Προσφάτως, μάλιστα, ρώτησα την μαμά  μου αν θυμόταν το παιχνίδι μας. Το θυμόταν, μόνο που πίστευε ότι εγώ είχα μεσάνυχτα, πως έπαιρνα το κλάμα της για παιχνίδι! Όμως το ένιωθα το πένθος στο σπίτι μας, ήξερα ότι τα δάκρυα της μανούλας ήταν πέρα για πέρα αληθινά! Ένιωθα ευθύνη, ήθελα να την προστατέψω, να της πάρω τον πόνο.....Αργότερα αυτή μου την παράνοια απόλαυσαν τα μικρά, ο αδερφός και η αδερφή μου: Ντύθηκες; Έφαγες; Ξεκίνησες; Έφτασες; Τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι μόνο κυρα-Κουκουβάγια μαμά, αλλά και κουκουβάγια αδερφή!!! Μακάρι να ήμουν το δεύτερο παιδί της οικογένειας μου, να ήμασταν τέσσερις και σήμερα να είχαμε γιορτή....Μακάρι να μην υποφέρουν οι άνθρωποι σε τόσο τρυφερή ηλικία...Μακάρι όλα τα παιδιά να είναι γερά κι ευχαριστημένα...Μακάρι να έχουμε την γνώση και την δύναμη να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όλο και καλλίτερα.... Τις σημερινές μου σκέψεις θα τις αφιερώσω στον Δημήτρη, που σήμερα θα έσβηνε σαράντα τέσσερα κεράκια, και στη μαμά μου που την νιώθω, εδώ και δεκαετίες, πριν ακόμη γίνω εγώ μαμά!Θα σε θυμάμαι και θα σ' αγαπάω πάντα αδερφάκι μου κι εσύ.... θα μας προσέχεις....Μαμά πως άντεξες;

16 σχόλια:

  1. Παρά το τόσο τρυφερό ποστ σου δεν παύει να είναι ένα βαθιά λυπηρό κείμενο...
    Δεν είμαι σε θέση να γράψω...πολλά.
    Ερηνάκι με έκανες να κλάψω.

    Σε φιλώ εσένα και το μωρό σου!
    Z.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζαμπία μου γλυκιά σε φιλούμε εγώ και το μωρό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μακάρι να μπορούσαν ν' αποτυπωθούν οι στάλες απ' τα δάκρυά μου στο μπλογκ σου !

    Μακάρι να μπορούσαν να περάσουν τα χέρια μου για να κάνουν μια μεγάλη, τεράστια, σφιχτή αγκαλιά !!! Σε σένα, στην μαμά σου, στον Μάριο ...

    Μακάρι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγγελικούλα την νιώσαμε την αγκαλιά σου! Σ' ευχαριστώ και σε γλυκοφιλώ!

      Διαγραφή
  4. Αυτο το πενθος εγω το εζησα πολυ διαφορετικα... Βλεπεις εγω ηρθα 3 χρονια μετα το χαμο του Δημητρη και κανενας στο σπιτι δεν μιλουσε γι' αυτον. Ακομα θυμαμαι (παιδακι ημουν) την τσαντα του Δημητρη στο παταρι, απαγορευμενη για μας, οσο κι αν την ηθελα για παιχνιδι.
    Τον πονο της μαμας τον ενιωσα εντονα πρωτη φορα οταν πηγαμε στο ΑΧΕΠΑ για να επισκεπτουμε καποιον αλλο... ενα βλεμμα ολο πονο για τον καιρο που εζησε εκει μεσα και την ψυχουλα που χαθηκε! Και τωρα που κραταω τον μικρο μου αγγελο αγκαλια, μπορω να καταλαβω πολλα περισσοτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αδερφούλα εσύ ήρθες 5 χρόνια μετά, στα τρία χρόνια ήρθε ο Γιάννης. Να μην χρειαστεί ποτέ, καμιά μαμά, να καταλάβει περισσότερα....

      Διαγραφή
  5. μια αγκαλιά κι απο μας!!! πολλά πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστούμε Ελπιδάκι! Πολλά πολλά φιλιά και σε' σάς!

      Διαγραφή
  6. Mε έκανες να κλάψω...
    Να είστε καλά και καμιά μανούλα στον κόσμο να μη περάσει αυτά που πέρασε η μαμά σας.
    Σήμερα είναι η δεύτερη φορά που έβαλα τα κλάματα.
    Συνάντησα μαζί με τη μαμά μου μία γιαγιάκα που έχασε πρίν 40 μέρες τον εγγονό της 26 χρονών. Εκείνη τον μεγάλωσε απο μωρό όταν χώρισαν οι γονείς του. Έφυγε για λίγες μέρες στην Αγγλία και δυστυχώς δεν επέστρεψε ζωντανός. Δεν άντεξα να ακούω τη γιαγιά να λέει "εμένα έπρεπε να πάρει όχι το Δημήτρη μου"
    Προχώρησα για να μη με δει να κλαίω.
    Τόσο πόνος...τόση αδικία
    Και δυστυχώς ξεχνάω πολλές φορές πως τα σημαντικά είναι η υγεία..και να είναι κοντά μας όσοι αγαπάμε.
    Μπορεί να το λέω, να το πιστεύω μα πάλι πιάνω το εαυτό μου να παραπονιέται "πως θα πληρώσω πάλι το χαράτσι, πως το δάνειο"

    Συγγνώμη για το μεγάλο σχόλιο και τη "στενάχωρη" διήγηση μου

    Φιλιά σε όλους σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστούμε Άννα! Μην ζητάς συγνώμη όλα για μας είναι και τα χαρούμενα και τα στενάχωρα! Πολλά φιλιά και σε σένα!

      Διαγραφή
  7. Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα αλλά η μαμά σας έπρεπε να αντέξει για εσάς. Μακάρι καμιά μάνα να μη νιώσει τέτοιο πόνο. Και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να συμβεί κάτι στα παιδάκια μου σαστίζω. Υγεία πάνω απ'όλα!!! Το εμπέδωσα το καλοκαίρι που νοσηλεύτηκε ο μπέμπης μας στο νοσοκομείο...υγεία κι όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται!Όχι πάντα εύκολα αλλά βρίσκονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι εμένα η μητέρα μου έχασε δύο παιδιά μετά από μένα...ποτέ όμως δεν έδειχνε τον πόνο της μπροστά μας,ποτέ!Τώρα πια που είμαι αρκετά μεγάλη απορώ πώς....Πού βρίσκει κανείς τόση δύναμη;;;;

    Καλώς σε βρίσκω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλώς ήρθες Γεωργία! Δυνατή η μανούλα σου, μπροστά σε μία κατάσταση απίστευτα οδυνηρή..... Αλήθεια: ΠΩΣ;;; ΠΟΥ;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι να πω....πραγματικά ο πόνος της απώλειας του παιδιού σου πρέπει να είναι αβάσταχτος. Πόση δύναμη χρειάζεται να το ξεπεράσεις (αν ποτέ το ξεπεράσεις) και πόση ακόμα να μην το δείχνεις στα άλλα σου παιδιά.να μου φιλήσετε μανούλα και ενα μεγάλο φιλί και σε σας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άστα να πάνε Δήμητρα μου...Να 'σαι καλά κορίτσι! Πολλά φιλιά και σε 'σένα!

      Διαγραφή