Σήμερα θα είχαμε γιορτή....

-Μαμά, μανούλα, έλα έλα κάτσε εδώ στο χαλί. 

-Τι θέλεις Μάριε; 

-Να παίξουμε στον ζωολογικό κήπο. 

-Ααα, ωραία! 

-Εγώ μαμά θα είμαι ο τίγρης κι εσύ μαμουδίτσα!

-Χχχχχχααα είμαι ο τίγρης, θα σε φαααααάω! Πες ''φοβάμαι'' μαμά! 

-Μη, μη με φας τίγρη ΦΟΒΑΜΑΙ 

-......Μη φοβάσαι μαμουδίτσα δε θα σε φάω. 

Τον κοιτάζω δήθεν επιφυλακτικά και φοβισμένη, πέφτει πάνω μου με αγκαλιάζει γερά 

-Σ΄αγαπάω μαμουδίτσα! 

-Αχ μωρέ το παιδάκι μου, πως να την αντέξω τόση αγάπη! 

-Με την καρδιά σου μαμά! Εγώ θα σε φροντίζω μανούλα! 

Έχει μια εμμονή τελευταία με την φροντίδα μου! Εγώ πάλι δεν νιώθω καλά μ'αυτό, τι τον κάνει να αισθάνεται έτσι ; Γιατί μου το λέει και ξαναλέει; Θέλω αυτός να νιώθει ασφάλεια και φροντίδα από εμένα. Υπερβάλλω; ....Ίσως γιατί εγώ στην ηλικία του βίωσα ακούσια, το βάρος ,την ενοχή, την ευθύνη και επιθυμώ διακαώς να μεγαλώσει ο Μάριος ξέγνοιαστα, ανέμελα, και διόλου ενοχικά! Θυμάμαι όταν έπαιζα με την μαμά μου, ενώ είχε προηγηθεί ο θάνατος του μεγάλου μου αδερφού, κι εκείνη έκλαιγε συχνά πυκνά. 

-Μην καις, μην καις μανούλα εγώ σε φοντίζω! 

Και έτρεχα να της δώσω χαρτοπετσέτα! Η μαμά μου μετά τον χαμό του αδερφού μου εξαφάνισε κάθε τι δικό του από το σπίτι, παιχνίδια, ρούχα, φωτογραφίες και ποτέ δεν μιλούσε γι' αυτόν!Το μόνο που κάνει, ακόμη και σήμερα, είναι κάθε του αγίου Δημητρίου να πηγαίνει σε ένα νηπιαγωγείο. Παίρνει πάντα σοκοφρέτες και γλυφιτζούρια και κερνά στα παιδάκια. Εγώ είχα μια άρνηση να γίνω μαμά, μα όταν το αποφάσισα άρχισα να ψιλορωτώ για τον αδερφό μου και την περίοδο εκείνη της ζωής μας. Προσφάτως, μάλιστα, ρώτησα την μαμά  μου αν θυμόταν το παιχνίδι μας. Το θυμόταν, μόνο που πίστευε ότι εγώ είχα μεσάνυχτα, πως έπαιρνα το κλάμα της για παιχνίδι! Όμως το ένιωθα το πένθος στο σπίτι μας, ήξερα ότι τα δάκρυα της μανούλας ήταν πέρα για πέρα αληθινά! Ένιωθα ευθύνη, ήθελα να την προστατέψω, να της πάρω τον πόνο.....Αργότερα αυτή μου την παράνοια απόλαυσαν τα μικρά, ο αδερφός και η αδερφή μου: Ντύθηκες; Έφαγες; Ξεκίνησες; Έφτασες; Τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι μόνο κυρα-Κουκουβάγια μαμά, αλλά και κουκουβάγια αδερφή!!! Μακάρι να ήμουν το δεύτερο παιδί της οικογένειας μου, να ήμασταν τέσσερις και σήμερα να είχαμε γιορτή....Μακάρι να μην υποφέρουν οι άνθρωποι σε τόσο τρυφερή ηλικία...Μακάρι όλα τα παιδιά να είναι γερά κι ευχαριστημένα...Μακάρι να έχουμε την γνώση και την δύναμη να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όλο και καλλίτερα.... Τις σημερινές μου σκέψεις θα τις αφιερώσω στον Δημήτρη, που σήμερα θα έσβηνε σαράντα τέσσερα κεράκια, και στη μαμά μου που την νιώθω, εδώ και δεκαετίες, πριν ακόμη γίνω εγώ μαμά!Θα σε θυμάμαι και θα σ' αγαπάω πάντα αδερφάκι μου κι εσύ.... θα μας προσέχεις....Μαμά πως άντεξες;