Βόρειοι και Νότιοι!

Χθες Σάββατο τρέχαμε και δεν φτάναμε. Δουλειές στο σπίτι, ψώνια και προετοιμασίες... E, ε, έρχονται!!! Μοιράσαμε τις εργασίες με τον Μανώλη και ο μικρός χοροπηδούσε ολημερίς: 

-Μαμά ξεκίνησε ο Λευτεράκης; Πότε θα φτάσει; Έφτασε ακόμα; Τώρα φτάνει; 

-Ναι, φτάνει (πια!) Μάριε! 

Και έφτασε στις τέσσερις το απόγευμα. Μαζί του η μαμά του η αδερφούλα μου και ο μπαμπάς του ο γαμπρούλης μου. Από πίσω τους κούτες, σακούλες, σακουλίτσες. Μόνο καλάθια με ζωντανές κότες έλειπαν! Πάντα με εκνευρίζει η μάνα μου, που κάθε που θα 'ρθει, κουβαλά ότι χωρά ανθρώπου νους, ντουλάπι και καταψύκτης. Ε, η οικογένεια Ε, πήρε την σκυτάλη από την μάνα! Συμμάζευα και ταχτοποιούσα μία ώρα μετά την άφιξη! Φάγαμε ήπιαμε καφεδάκι και απολαύσαμε τα αγαπημένα(;) ξαδερφάκια. 

-Μαμά δικό μου είναι το πάρκο να βγει το μωρό 

-Είναι για όλους το παρκάκι αγάπη μου. Εσύ δεν το χρειάζεσαι πια μεγάλωσες όπως μεγάλωσαν οι φίλες σου η Νότα και η Λήδα και σου το έδωσαν. 

-Όχιιιιιι θέλω να μπω μέσα, τώραααα. 

-Θέλω βυζάκι μαμάααααα δώσε μουουου 

-Δεν έχω πια πουλάκι μου, το ήπιες όλο και τώρα πια τελείωσε( 2 1/2 χρόνια και δεν του έφτασαν, αχάριστο είδος το παιδί φίλε μου) 

Ορμάει στην θεία του 

-Εσύ να μου δώσεις Σόφηηηηη. 

-Α, αγόρι μου, ο καθένας πίνει από την μαμά του. 

Το ρεσιτάλ ζήλειας συνεχίζεται, από τον Μάριο, γιατί το καημένο το μωρό μας τον κοιτάζει όλο απορία, με τεράστια μάτια. Το βράδυ, αφού νύχτωσε ο θεός την μέρα, τους πάμε για ύπνο. Το μωρό στην κρεβατοκάμαρα όπου κοιμήθηκαν τα αδέρφια, στο δωμάτιο του ο Μάριος κι εγώ με τον Μανώλη στο καθιστικό. Τα ξημερώματα ακούμε κλάματα. Ο μικρός μπούκαρε στην κρεβατοκάμαρα, δεν μας είδε και ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! 

-Μαμά που είσαιαιαι; 

-Εδώ μωρό μου. 

-Που είναι το κρεβάτι σου μανούλα; 

-Μέσα, στην θέση του, κοιμάται ο Γιάννης με την Σόφη. 

-Πάμε μέσα μαμά, θέλω να το δοκιμάσω(;) 

Όποιος θέλει να δοκιμάσει στρώμα, πριν το αγοράσει, τον δανείζω. Ακόμη δεν προλάβαμε να τα πούμε με την αδερφούλα μου, αλλά έχουμε λίγο χρόνο μπροστά μας. Αχ πάνε οι εποχές που είχαμε άπλετο χρόνο για χαζολόγημα, τώρα γίναμε θεατές στα χαζολογήματα των παιδιών. Α, να σας δείξω το δώρο των γενεθλίων μου. Μία τσάντα που λάτρεψα! 

Η Σόφη την είχε παραγεμίσει μαλλάκια πλεξίματος. Ανάμεσα τους και ένα χρώμα που της αρέσει για να της φτιάξω κάτι . 

Άρχισα λοιπόν, αφήνοντας τα γνωστά μισοτελειωμένα στην άκρη. Κι έτσι μέσα σε φωνές, παιχνίδια, κουβέντες ρίχνω και καμιά θηλιά. Ίσως προλάβω να της το δώσω πριν φύγει. Σας γλυκοφιλώ 

Ειρήνη