Χρόνια πολλά Χαρά μας!

Τέσσερις Φεβρουαρίου πέθανε ο μεγάλος μου αδερφός. Τέσσερις Φεβρουαρίου, 32 χρόνια μετά, γεννήθηκε η μεγάλη μου ανεψιά. Η ζωή που στάθηκε σκληρή, κυρίως με την μάνα μου, της έφερε την πρώτη της εγγονή. Μας έφερε τη Χαρά μας, να μετατρέψει την ημέρα αυτή από μνημόσυνο, σε γενέθλια. Είναι το πρώτο και μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε τέσσερις μαντραχαλαίους που ακολούθησαν. Πρόπερσι τα Χριστούγεννα ήμασταν στους δικούς μου. Η τάξη της Χαράς έφτιαξε χειροτεχνίες για το μπαζάρ του σχολείου. 

-Θειάκι μου θα έρθεις κι εσύ; 

-Ναι κουκλάρα μου, δεν το συζητώ. 

Πήγαμε χαζέψαμε τις χειροτεχνίες όλων των παιδιών και αγοράσαμε τα χειροποίητα έργα της. Η νύφη μου, εν τω μεταξύ, περίμενε την δασκάλα που είχε πει πως ήθελε να μιλήσει στους γονείς. Περιμέναμε όλοι να ακούσουμε τι θα πει για το πρωτάκι μας.  

-Τι να σου πω για την Χαρά είναι απίστευτη, έξυπνη, επιμελής, αγαπητή σε όλους μας. Ένα θα σου πω να την προσέχεις να μην αρρωσταίνει γιατί όταν λείπει είναι αισθητή η απουσία της. 

Είναι, πράγματι, η χαρά της ζωής. Το όνομα της της ταιριάζει γάντι. Έχω περάσει μαζί της, απίθανες στιγμές με παιχνίδια, παραμύθια, συζητήσεις. Όταν ο Μάριος ήταν δυο ετών ήμασταν σε έναν υπαίθριο παιδότοπο. 

-Χαρά μου μπορείς να έχεις λίγο στον νου σου και τον μικρό; 

Εγώ βέβαια δεν τον άφηνα από το βλέμμα μου. Λόγω του ότι είναι αλλεργικός φοβόμουν μην φάει κάτι απαγορευμένο μιας και κάποια παιδιά είχαν γαριδάκια. Λίγο πριν φύγουμε έρχεται το κοριτσάκι μου με τον Μάριο αγκαλιά και μου λέει: 

-Θεία μου, μπορείς να τον κρατήσεις λίγο εδώ μαζί σου για να παίξω κι εγώ; 

Γλυκό μου κοριτσάκι, χρόνια πολλά! Να είσαι πάντα γερό κι ευτυχισμένο!