Θέλω να πω ένα τραγούδι λυπητερό

Την Παρασκευή που μας πέρασε, είχα φωτογράφηση για την παράσταση που θα παίξω, τον Χειμώνα. Έπρεπε να είμαι στο θέατρο, λίγο μετά το μεσημέρι. Ο Μανώλης ήταν στη δουλειά, οπότε πήρα τον μικρό μαζί μου. Φτάσαμε νωρίς. Μπήκαμε στο θέατρο και καθίσαμε στο φουαγιέ να περιμένουμε τους υπόλοιπους συντελεστές. Ο Μάριος άρχισε να βαριέται.

- Μαμά αυτή η σκάλα που ανεβαίνει;
- Στην σκηνή αγάπη μου, εδώ είναι ο χώρος που περιμένει ο κόσμος μέχρι να αρχίσει η παράσταση κι εκεί απέναντι είναι το ταμείο όπου βγάζουν εισιτήριο.
- Μαμά πάμε, να βγάλουμε εισιτήριο, για να μπούμε στο θέατρο;

Βέβαια το θέμα της (κάθε) ημέρας είναι το σχολείο. Θέλει πολύ να πηγαίνει, ακόμη, αλλά είναι πολύ στρεσαρισμένος, το πουλάκι μου. Συνεχώς, παριστάνει την δασκάλα του. Έχει ξεσηκώσει, μέχρι και τον τρόπο που μιλάει, είναι απίστευτο. Φωνάζει και χτυπάει έναν μαρκαδόρο πάνω στο τραπέζι. Προσπαθώ να του εκμαιεύσω πράγματα, αν και νομίζω πως δεν χρειάζεται, τα δείχνει μέσα από παιχνίδι του.

- Τι σου άρεσε σήμερα, στο σχολείο, Μάριε;
- Μου αρέσει που μιλάω με τους συμμαθητές μου και που παίζουμε, μαμά.
- Υπάρχει κάτι που δεν σου άρεσε;
- Εεεεε
- Ναι;
- Εεεε δεν μου αρέσει, που που φωνάζει η δασκάλα.

Γενικά, είναι σε μια υπερένταση. Αντιδρά σε πράγματα, για τα οποία, παλιότερα τον έπειθα πολύ εύκολα.
Όπως απόψε το βράδυ. Αργήσαμε να κάνουμε μπάνιο και του είπα πως θα κάναμε γρήγορα, για να κοιμηθεί εγκαίρως.

- Όχιιιι θέλω μεγάλο μπάνιο, να παίξω με τα παπάκια μουουου.
- Αγάπη μου όπως σου εξήγησα, πρέπει να κοιμηθείς νωρίς, δεν έχουμε χρόνο. Αύριο σου υπόσχομαι, θα παίξεις με τα παπάκια.
Πες εγώ, πες αυτός, τελικά επείσθη.

Την ώρα της περιποίησης του, μετά το μπάνιο, μου λέει (αφού δεν έγινε το δικό του):
- Μαμά είμαι πολύ λυπημένος θέλω να πω ένα τραγούδι λυπητερό.
- Να πεις, αγόρι μου.
- Δεν ξέρω μανούλα, θα μου μάθεις ένα εσύ;

Του τραγουδάω, " διώξε τη λύπη παλικάρι πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι" και με κόβει δυσαρεστημένος

- Σταμάτα σταμάτα μαμά, καλά είμαι, ας τραγουδήσουμε ένα χαρούμενο.

Ποιο, δεν ξέρω τι θέλω, δεν υπάρχει...

Ελπίζω αύριο να ξημερώσει, μια ήρεμη μέρα και μια πιο χαλαρή εβδομάδα. Είμαι λίγο οριακά και φοβάμαι, πως έχω περισσότερο άγχος από τον μικρό. Λες και πηγαίνω εγώ στο σχολείο, ένα πράμα, τι εφιάλτης!

                             Καλή εβδομάδα!
                              Σας γλυκοφιλώ.
                                     Ειρήνη.

Κάτσε φρόνιμα θα φωνάξω την αστυνομία κι αν είσαι ξένος; Το αλλοδαπών!

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, μετά την πρώτη μέρα στο σχολείο, ο μικρός ήταν λαλίστατος σε ό,τι αφορούσε στην εν λόγω μέρα. Πέρα από το γέλιο που κάναμε με τις ιστορίες του, ρίξαμε και πολύ συζήτηση. Με τον ίδιο αλλά και κατ΄ ιδίαν οι γονείς.
Γνωρίζω πως το παιδί μου, είναι ζωηρό και εγωκεντρικό. Έτσι, έχω την βεβαιότητα πως το σχολείο, θα του κάνει καλό. Θα συγχρωτιστεί και θα μάθει να λειτουργεί σε ένα περιβάλλον με συνομήλικους του, θα μάθει να εφαρμόζει νέους κανόνες.
Αυτός από την πλευρά του, έχει μεγάλη λαχτάρα για το σχολείο, για τους δικούς του λόγους.

- Μαμά θα έχω πολλούουους φίλους και θα παίζουμεεε!

Από τα συμφραζόμενα του λοιπόν, αισθάνθηκα πως κάτι ήταν περίεργο, στην πρώτη του επαφή με την δασκάλα. Σκέφτηκα πως θα ήταν υπερβολικό, την δεύτερη κιόλας μέρα, να ρωτήσω την δασκάλα πως πήγε την προηγούμενη. Δεν είχα και καμία ένδειξη πως κάτι φοβερό συνέβει, μιας και ο μικρός το Σαββατοκύριακο μας ρωτούσε γιατί δεν έχει σχολείο και αδημονούσε να ξαναπάει.
Όμως η ανήσυχη υστερική μου φύση, με έσπρωξε τελικώς, να πιάσω την δασκάλα, στο χαλαρό, το πρωί της Δευτέρας. Η μισή ντροπή δική μου και η μισή δική της. Χαμογελαστά την καλημερίζω και αφού μπήκε ο Μάριος στην αίθουσα της λέω:

- Πως πήγε η πρώτη μέρα, τι έκανε ο Μάριος;
Και με ένα ύφος ειρωνικό και δεικτικό μου απαντά:
- Τι θέλεις και δεν έκανε, ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε έκανε.
- Η αλήθεια είναι πως συζήτησα μαζί του πολύ και κάτι δεν μου άρεσε. Μου μιλούσε συνεχώς για ένα παιδάκι ονόματι Α, υπερβάλλοντας με αφηγήσεις, που περιστρέφονταν γύρω απ΄αυτό.
- Ναι, είναι ένα παιδί ξένο, δεν μιλά ελληνικά, έκλαιγε ζητώντας την μαμά του και όπως καταλαβαίνεις, όλη μας η προσοχή έπεσε πάνω του. Ο Μάριος κάποια στιγμή με αγανάκτησε και του είπα ότι θα φωνάξω την αστυνομία αν δεν είναι φρόνιμος.
- Τι είναι αυτό που έκανε και θα έπρεπε να του πείτε κάτι τέτοιο;
- Δεν ήθελε να ζωγραφίσει και να ακούσει παραμύθι, αλλά να παίζει. Είναι υπερκινητικός. Μου δημιουργεί πρόβλημα.

Η αλήθεια είναι πως δεν του αρέσει να ζωγραφίζει, αλλά παραμύθια διαβάζουμε-δραματοποιούμε-χορεύουμε από τότε που ήταν έξι μηνών! Μου ήρθε να την ρωτήσω, μήπως διαβάζει ανιαρά, αλλά κρατήθηκα. Δεν ήταν του παρόντος.

Αποσβολωμένη έφυγα. Από τις 8:15 ως τις 12:15 το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς. Σκεφτόμουν τι θα κάνω. Θα του μιλήσω, ναι. Θα σκαρφιστώ ιστορίες που θα έχουν ήρωα έναν μαθητή, που δεν σέβονταν τους κανόνες του σχολείου. Και πόσο λυπημένοι είναι όλοι, όταν δεν μπορούν να να γίνουν μια παρέα, να συνεργαστούν. Θα κάνω τούτο, θα κάνω τ΄άλλο... Αφού έστυψα το μυαλό μου, εν μέσω ενοχών που κάτι δεν έκανα καλά με το βλαστάρι μου, πήρα ανάποδες.

"ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ;;;;"
Ποιος άνθρωπος, ανθρωπένιος, ενήλικας, παιδαγωγός, θα έφτανε στα όρια του, από την πρώτη μέρα, με ένα νήπιο και θα το απειλούσε; Την αστυνομία την καλούμε όταν κάποιος νόμος παραβιάζεται, αυτό ξέρει ο γιος μου, από το σπίτι. Στο νηπιαγωγείο, η "εξουσία" είναι αυτή η κυρία. Ποιον νόμο μπορεί να καταπατήσει ένα παιδί για να καλέσεις την αστυνομία, ενώ δεν μπορείς εσύ να το κάνεις κουμάντο; Το μήνυμα της φράση της, διπλό. Η αστυνομία είναι μπαμπούλας και την καλώ, γιατί εγώ είμαι ανεπαρκής να επιβληθώ. Αλλά και εσύ εδώ μέσα παρανόμησες! Και στο τέλος τέλος, ποιος της είπε πως έχει δικαίωμα να απειλεί ένα τετράχρονο;
Πήγα να τον πάρω το μεσημέρι, αποφασισμένη να της μιλήσω. Την έκανα από το πουθενά, με τρόπο ευγενέστατο. Τότε η κυρία τα γύρισε, τούμπα κατσαρόλα.

- Να ξέρετε τον παρασύρει ο Α. (το ξένο παιδάκι που την προηγούμενη δήθεν της απέσπασε όλη την προσοχή!) Κι εκεί άστραψε και βρόντηξε!

- Ακούστε να σας πω, δεν με αφορά τι κάνει το άλλο παιδί, εδώ ήρθα να σας μιλήσω για τον γιο μου. Ξέρω ποιο είναι το παιδί μου και δεν χρειάζεται να τον παρασύρει κανείς, τα καταφέρνει και μόνος του να κάνει φασαρία. Δεν επιθυμώ να στοχοποιήσω, κανέναν μαθητή. Υπεύθυνη εδώ είσαστε εσείς και ξέρετε την δουλειά σας φαντάζομαι. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τα παιδιά, χωρίς να κάνουμε ό,τι καλύτερο ένθεν και ένθεν. Γι αυτό και ήρθα τόσο πρώιμα να σας συναντήσω. Προκειμένου να συνεργαστούμε για το καλό όλων μας!

Εν ολίγοις αν δεν είχα πάρει πρέφα τι συμβαίνει, θα με καλούσε σε κανένα δίμηνο να μου πει ότι είχα γιο, το καθαρματάκι της τάξης. Αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση, είναι πόσο γρήγορα βγάζει συμπεράσματα δίχως να δώσει χρόνο στα παιδιά, βάζοντας ταμπελάκια. Τι περίμενε δηλαδή, να πάνε όλοι στο νηπιαγωγείο και από την πρώτη στιγμή να εγκλιματιστούν;
Προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι τι πρόγραμμα θα ακολουθήσει, αν θα διδάξει γράμματα,συλλαβές, αριθμούς, άλγεβρα, τριγωνομετρία ή ότι άλλο. Με ενδιαφέρει όμως πάρα πολύ, να βοηθήσει τα παιδιά να ενταχθούν στην νέα τους πραγματικότητα. Να κοινωνικοποιηθούν ομαλά και να πηγαίνουν χαρούμενα κάθε πρωί. Να είναι ευχαριστημένα, οι ψυχούλες.
Φυσικά το κορυφαίο είναι που ενώ είχα πει στον Μάριο να με περιμένει σε μια καρεκλίτσα λίγο πιο εκεί, αυτός βαρέθηκε και μας πλησίασε. Τότε η κυρία τον κοίταξε και απευθυνόμενη σ΄αυτόν λέει:

- Εεε είναι νωρίς ακόμη, σε λίγο καιρό ο Μάριος θα κλαίει και δεν θα θέλει να έρθει στο σχολείο...

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο, για το τι της είπα και τι μου είπε. Θα πω μόνο, σήμερα ημέρα τρίτη, πήγα να πάρω τον μικρό και η κυρία μου έκανε τεμενάδες! Κόντεψε να πηδήσει στην κορφή μου, από την χαρά της! Ο Μάριος σήμερα, ήταν πολύ καλός! Στον επόμενο τόνο, θα είναι αριστούχος! Ζωγράφισε έκανε χειροτεχνίες όλα καλά!
Άρα χαζή δεν είναι μια χαρά κατάλαβε πως δεν την παίρνει για πολλά πολλά και αν πάλι δεν το κατάλαβε, θα με βρει μπροστά της. Και αυτό δεν είναι απειλή, αλλά καθήκον του κάθε γονιού.

Μετά την πρώτη μέρα, στο Νηπιαγωγείο.

Έφτασε λοιπόν, η πρώτη μέρα στο σχολείο. Ξυπνήσαμε στην ώρα μας, ευτυχώς, πήραμε πρωινό και ξεκινήσαμε. Στον δρόμο ο μικρός κελαηδούσε.

- Μαμά με περιμένουν οι φίλοι μου, περπάτα πιο γρήγορα. Δεν θέλω να αργήσω πάλι, όπως αύριο(χθες) που τρέχαμε σαν κατσίκια.

Με το που φτάσαμε, όρμηξε στην αίθουσα και φώναξε πανηγυρικά:

- Καλημέρα παιδιάαααα.

Κάθισε δίπλα σε ένα κοριτσάκι και ούτε που να με φτύσει.

- Μάριε φεύγω αγόρι μου, γεια σου.
- Γεια σου μαμά, να μην έρθεις γρήγορα, καλά;

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού, με μια αλλόκοτη διάθεση. Μπήκα στο σπίτι και μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Λες και δεν είχα μείνει μόνη, ποτέ άλλοτε. Δεν ήξερα τι να κάνω...
Εντέλει λογικεύτηκα και άρχισα να σιδερώνω, την κλασική στοίβα-βουνό.
Ήταν το μεγαλύτερο τετράωρο της ζωής μου. Κοιτούσα διαρκώς το ρολόι, μα η ώρα δεν περνούσε.
Δώδεκα παρά πέντε κίνησα για το νηπιαγωγείο. Έφτασα νωρίς. Περίμενα με άλλους γονείς και παππουδογιαγιάδες. Ώσπου ανοίγει η πόρτα, σπάω το νήμα και βρίσκομαι πρώτη πρώτη. Σκάει μύτη το αγόρι μου, αναψοκοκκινισμένο και ουρλιάζει:

- Μαμάααααα μαμάαααα, είναι καταπληκτικά στο σχολείοοοοοο.

Αγκαλιαζόμαστε, μετά από μια αιωνιότητα και τέσσερις ώρες, παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού.
Μιλούσε ενθουσιασμένος, ατελείωτα, για τους "καλύτερους φίλους" του. Πότε πρόλαβε, ο θεός κι η ψυχή του.
Ο Αιμίλιος και η Δανάη. Ιστορίες - ιστορίες, δίχως τέλος. Όλο το Σαββατοκύριακο, δεν σταμάτησε να μας μιλάει για τους φίλους του και το σχολείο. Με τον Μανώλη ρίξαμε πολύ γέλιο.
Εν τω μεταξύ, οι περισσότερες αφηγήσεις, δείχνουν φανταστικές.

- Γιατί είναι τα φερμουάρ των παπουτσιών σου ανοιχτά, παιδί μου;
- Ο Αιμίλιος μου τα άνοιξε μαμά, για να μου βγάλει τα παπούτσια.
Λίγο πριν μου είχε πει για το ίδιο παιδάκι, πως έκλαιγε γιατί ήθελε την μαμά του. Αν είχε τον καημό του το παιδί, σιγά μην ασχολιόταν με τα παπούτσια του Μάριου. Κι άλλα, κι άλλα πολλά και ασαφή.

Τι θέλει να πει ο ποιητής, ακόμη δεν κατάλαβα. Έχω όμως μελέτη τις επόμενες μέρες. Αμ πως, δεν θα με τρελάνει αυτός, θα ενημερωθώ εγώ! Διότι, εδώ και λίγο καιρό, η φανταστική ιστορία μας έχει κατακλύσει! Μετά την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο δε, ψυχανεμίζομαι, παράγινε!
Το βιβλίο, άνωθεν, το έχω εδώ και πολλά χρόνια. Κάποτε, το διάβασα στο χαλαρό. Θυμάμαι, πως για τα παιδιά τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι ρευστά. Αλλά τώρα, που έχω να κάνω με έναν μικρό άνθρωπο, με σοκάρει κάπως όλο αυτό το μπέρδεμα!

Απολογισμός, ημέρας 1ης:
α) Η μαμά: υπερβολική
β) Το παιδί: υπερβολικό
γ) Η οικογένεια: για γέλια και για κλάματα

                                          Σας  γλυκοφιλώ
                                                      Ειρήνη

Ζητείται πνευματικός άνθρωπος, για χώρα που μπάζει από παντού!

Έστω, ότι ζει ανάμεσα μας, ο κύριος Κολοκυθόπουλος! Μεγάλος ηθοποιός! Σε όλη του την ζωή έπαιξε σπουδαίους ρόλους, σε σπουδαίες παραστάσεις. Έκανε μεγάλη ζωή. Σε όποια δουλειά πρωταγωνιστούσε, οι αμοιβές του ήταν υψηλότατες. Δεν τον αφορούσε κανείς, παρά μόνο ο εαυτός του. Μάλιστα, συχνά, οι συνάδελφοι δίπλα του κακοπληρωμένοι. Διότι προτεραιότητα όλων, ήταν η υπέρογκη δική του αμοιβή, και η αρτιότητα του καλλιτεχνικού αποτελέσματος στις δουλειές του. Έκανε μεγαλόπνοα σχέδια, τα οποία υλοποίησε κάποτε, και με χρήμα κρατικόν. Έβαλε λέει κι από την τσέπη του, λεφτά πολλά, για να κάμει έργα τέχνης τρομερά. Είχε την αυλή του, δικούς του κριτικούς, μα και επιχειρηματίες που του έκαναν παραγωγές.

Σε νέο άνθρωπο που του ζήτησε κάποια στιγμή να τον "ακροαστεί", είπε αποστομωτικά:

Ξέρεις δεν κάνω ακροάσεις, ίσως για κανέναν χορό μόνο. Ίσως φανεί συντηρητικό αυτό που θα πω, για έναν Κολοκυθόπουλο, αλλά προτιμώ να πάρω ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζομαι χρόνια. Ώστε αν χρειαστεί να μείνουν και απλήρωτοι να μη μου δημιουργήσουν πρόβλημα.

Κάποιος άλλος ηθοποιός, τόλμησε να πει σε Θεατρώνη:

Κύριε Μπακαλόπουλε, τα λεφτά που μου δίνετε είναι λίγα για περιοδεία. Πως θα πληρώσω ξενοδοχεία, διαβίωση κλπ Θα βάλλω και από την τσέπη μου.
Η απάντηση πληρωμένη:

Αααα τι να σου κάνω, Κακομοίρογλου αγόρι μου, στην παράσταση παίζει ο Κολοκυθόπουλος και μου κοστίζει έναν σκασμό λεφτά. Αν δεν θέλεις, δεν συμφωνείς, από πίσω ξέρεις πόσοι περιμένουν; Ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να παίξουν δίπλα του;

'Όλα αυτά προ κρίσης. Τότε που όλοι ζούσανε καλά, κι εμείς οι ηθοποιοί ακόμα καλύτερα!
Σήμερα, κλονίστηκε ο κλάδος, αδέρφια. Οι Κολοκυθόπουλοι, ανακάλυψαν την εκμετάλλευση, από εργοδότη σε εργαζόμενο. Κατάλαβαν (;) πως όταν ο ηθοποιός πεινάει, δεν τρώει παντεσπάνι. Υπάρχει και κάτι που το λένε απληρωσιά, ω μον ντιέ! Άσε που σοκαρίστηκαν, που ένσημα δεν κολλούν και πολλές φορές πληρώνουν για να παίξουν! Πότε γίνανε όλα αυτά μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ενώ πριν ζούσαμε συνθήκη Hollywood?
Και να σου πω πέρα από την πλάκα εγώ το πονάω το σινάφι, μπέσα. Κι αυτόν που ήταν από πάντα χάλια, μα κι αυτόν που έπεσε από τα ψηλά στα χαμηλά.
Αλλά τον Κολοκυθόπουλο δεν μπορώ να τον καταλάβω, ειλικρινά. Άνθρωπος του πνεύματος σου λέει. Που ήταν τόσα χρόνια; Όταν ο συνάδελφος δίπλα του ζούσε την αδικία, όταν η κοινωνία η ίδια την βίωνε; Ζούσε υπνωτισμένος μέσα στα άφθονα υλικά αγαθά του, στην δόξα του. Και μη μου πει κανείς πως όταν θα έρθει ένα δίκαιο πολιτικό σύστημα, τότε θα τα μοιράσουμε όλα δίκαια και όμορφα, αλλά προς το παρόν ζούμε τη ζωάρα μας. Προσωπικά θα ένιωθα μεγάλη ντροπή, για παράδειγμα, να φοράω ένα πέδιλο 800 ευρώ, όταν δίπλα μου άνθρωποι δεν έχουν 80 λεπτά για ψωμί. Και όχι τώρα, πάντα ένιωθα έτσι. Διότι πάντα υπήρχαν γύρω μας άνθρωποι στα όρια της φτώχειας. Γιατί παριστάνουμε πως ανακαλύψαμε την Αμερική, δεν μας νιώθω!
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση καμία, να πω, πως σαν τον ήρωα μας υπάρχουν κι άλλοι πολλοί και σε πολλούς εργασιακούς χώρους. Αλλά αυτό, που του το κρατάω μανιάτικο του Κολοκυθόπουλου, είναι πως άλλα θα περίμενε κανείς από κάποιον που διάβασε, ανέλυσε,  εντρύφησε, έπαιξε, σκηνοθέτησε μεγάλους τραγικούς, Αριστοφάνη, Σαίξπηρ κλπ. Άλλα, θα μπορούσε να δώσει ως άνθρωπος γεμάτος χαρίσματα, ως ένα μυαλό λαμπερό. Κάτι έπρεπε να επιστρέψει στους ανθρώπους, απ΄αυτά που τον προίκισε η φύση; ο θεός; οι γονείς του; η ευφυία του; Κι αυτός τσιγκούνικα, μας χάρισε λίγο από το ταλέντο του... Αυτός, που θα μπορούσε να είναι, ο ορισμός του πνευματικού ανθρώπου. Αν όχι από τέτοιους, από ποιους να περιμένουμε...

Από ΄δώ, ο καινούριος σας συμμαθητής!

"Επιτέλους, αύριο ανοίγουν τα σχολεία, η ευτυχία μου είναι τεράστια!" Αυτή θα ήταν η πρώτη φράση του Μάριου, αν έγραφε αυτήν την ανάρτηση. Είναι τόσο ανυπόμονος, δεν βλέπει την ώρα να πάει στο Νηπιαγωγείο. Εμένα πάλι, αυτός ο ενθουσιασμός μ΄αφήνει άναυδη... Μισούσα το σχολείο, από την πρώτη ως την τελευταία μέρα, της μαθητικής μου ζωής. Τον "ζηλεύω" και λιγάκι να σας πω. Τόση χαρά πια... Εγώ πως έχασα τόσα χρόνια, ώσπου να μάθω να χαίρομαι...
Μοιράζομαι βέβαια, την δική του χαρά. Γελάω, με την ψυχή μου, με τα καμώματα και τα λόγια του.

- Μαμά είμαι πολύ ικανοποιημένος που θα με περιμένει η δασκάλα μου. Θα πει στα παιδάκια: παιδάκια, από ΄δώ ο καινούριος σας συμμαθητής, ο Μάριος Κ.
-  Θα σας περιμένει όλους η δασκάλα, αγάπη μου. Και τα άλλα παιδάκια, πρώτη φορά θα πάνε στο σχολείο, θα είναι κι αυτά καινούρια.
- Ναι μαμά, αλλά εγώ νομίζω πως θα είμαι ο πιο καινούριος, απ΄ όλους (;)
- Και ξέρεις μαμά τι θα πουν τα παιδάκια;
- Τι παιδί μου;
- Καλώς ήρθες Μάριεεεε, έχει παιχνίδια για όλους, θα γίνουμε φίλοι.

Προχθές, πήγαμε να πάρουμε διάφορα που θα χρειαστεί ο μαθητής. Μέσα σε άλλα και πετσετούλες, που μας είπε η νηπιαγωγός. Θα τις χρειαστεί, λέει ως μίνι τραπεζομάντηλο, όπου θα τρώει το δεκατιανό του. Είπα, να του τις περιποιηθώ λιγάκι. Έτσι αποφάσισα να τις κεντήσω. Με σχέδιο το μονόγραμμα του, έναν κόκκορα, και ένα σαλιγκαράκι.

Ας είναι καλά η Νίκη! Από το μπλόγκ της, πήρα τα σχεδιάκια. Δυσκολεύτηκα ελαφρώς, διότι η πετσέτες δεν κεντιόταν εύκολα, όπως ένας καμβάς ή έστω μια εταμίνα. Αλλά όλα καλά, είναι έτοιμες για χρήση.
Ο μικρός, όταν είδε στην οθόνη του υπολογιστή τα μονογράμματα κι εμένα με τα σύνεργα, μου λέει:

-Τι θα κάνεις μαμά; Είναι πολύ καταπληκτικά, αυτά τα γράμματα.
- Θα κεντήσω το αρχικό του ονόματος σου, ώστε να ξεχωρίζεις τις πετσέτες σου, στο σχολείο.
- Μαμά, εγώ θέλω το ελ (L)
Του γυάλισε ένας λαγός, που κρατούσε στην αγκαλιά του το γράμμα " L".
- Το όνομα σου αρχινά από Μ, δεν μπορώ να κεντήσω το ελ αγόρι μου.
- Τότε να γράψεις όλο το όνομα μου μανούλα και να το γράψεις έτσι: Μάλιος!

Η αγαπημένη του είναι η γαλάζια, με το σαλιγκαράκι.
Αύριο λοιπόν, είναι η μεγάλη μέρα! Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα. Να έχουν όλα, δύναμη και υγεία, να περάσουν μια δημιουργική σχολική χρονιά!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Τριήμεροι εορτασμοί

Μέρες πριν, αρχίσαμε να συζητάμε για τα γενέθλια του Μάριου.

- Μαμά, θέλω να κάνω ένα μεγάλο πάρτι. Να καλέσω τα ξαδερφάκια μου και τους φίλους μου, που μένουν στην γιαγιά.
- Αγάπη μου είναι δύσκολο να έρθουν, είμαστε πολύ μακριά. Σου υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα πάμε στην γιαγιά, να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι.
- Μπράβο μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά που δεν έχω δει στη ζωή μου. Πότε θα πάμε στη γιαγιά, αύριο;

Αφού κατάλαβε πως είναι αδύνατον να κάνει το πάρτι των ονείρων του, συζητούσαμε τι θα του άρεσε, πια θα ήταν η δεύτερη επιλογή του για να ευχαριστηθεί την μέρα των γενεθλίων του.

- Μαριούλη, είπαμε με τον μπαμπά, αύριο να πάμε στο Λούνα παρκ που σου αρέσει, σαν δώρο γενεθλιών, και την επόμενη μέρα να σβήσεις τα κεράκια σου.
- Γιούπι πολύ ωραία ιδέα παιδιά, αλλά το δώρο μου θα έχει και μεγάλη παιδική χαρά σήμερα και να φάμε όλοι μαζί σουβλάκι ναιαιαι;

Κάπως έτσι ο μικρός, αποφάσισε τριήμερες εκδηλώσεις στην πόλη, για τον εορτασμό των γενεθλίων του!

- Μαμά και μπαμπά, σας ευχαριστώ πολύ που τρώμε σουβλάκια. Αν δεν είχα κι εσάς τι θα έκανα, πως θα παράγγελνα;
- Δεν κάναμε κάτι φοβερό Μάριε, αφού μόνος σου είπες στην κυρία τι θέλεις να φας.
- Όταν μεγαλώσω μαμά θα πηγαίνω με τους φίλους μου για σουβλάκια;
- Ναι αγόρι μου, φυσικά!
- Και θα πίνουμε και όσο χυμό θέλουμε;
- Και βέβαια!
(Με μέτρο πάντα μην σας χτυπήσει, κάνει επιθετικό μεθύσι ο χυμός, ειδικά τα φρούτα του δάσους)
- Μαμά, εσύ με τον μπαμπά, που θα είσαστε όταν θα βγω με τους φίλους μου;
Ελπίζω εν ζωή πουλάκι μου!

Και έφτασε η μέρα του! Λέγαμε κάθε λίγο χρόνια πολλά, πόσο μεγάλωσε, πως θα πάει στο νηπιαγωγείο...
- Μαμά είμαι τεσσάρων, κοίτα πόσο μεγάλωσα, θα πάω σχολείοοοοο. Είμαι πολύ χαρούμενος!
Να σε ρωτήσω κάτι σημαντικό μανούλα;
- Να με ρωτήσεις Μάριε.
- Η δασκάλα θα με κάνει αγκαλίτσα;
- Μμμμ λίγο δύσκολο αγάπη μου, θα είσαστε πολλά παιδάκια που θα φροντίζει και δεν θα προλαβαίνει να κάνει αγκαλίτσες. Πρέπει να σας μάθει τόσα πολλά!
- Εμένα όμως μου αρέσουν και οι αγκαλίτσες μαμά, θα το πω στην δασκάλα. Είμαι τεσσάρων, και βέβαια μπορώ να της το πω.

Το μεσημέρι ήρθε ο νονός του, γύρισε ο μπαμπάς από την δουλειά, φάγαμε και σβήσαμε τα κεράκια. Τρελάθηκε με τα δώρα του νονού! Φόρεσε την καινούρια του τσάντα, στους μικρούς του ώμους, και ήταν σε θέση να κοιμηθεί με αυτήν εκείνο το βράδυ!

- Νονέ έτσι θα κάθομαι στο σχολείο;
- Όχι Μάριε, θα την βγάζεις από την πλάτη σου και θα την αφήνεις πλάι σου.

Και εννοείται, πως ο νονός του είναι ο καλύτερος, που δεν έχει δει στη ζωή του!
Ομοίως και η υποαλλεργική τούρτα του.

- Τέλεια τουρτάρα μαμά, πως την έκανες νοστιμότατη;

Εν τω μεταξύ, από τα χιλιάδες "χρόνια πολλά" για την αφεντιά του, κατάλαβε και ο ίδιος την υπερβολή και κάποια στιγμή μου είπε:

- Άντε μαμά να χαίρεσαι και τον άντρα σου...

Αμέσως μετά τους αφήσαμε στο σπίτι μπαμπά και γιο να συνεχίσουν τον εορτασμό. Νονός και μαμά έφυγαν βιαστικά, για να είναι εγκαίρως στην πρόβα. Η χειμωνιάτικη παράσταση είναι στα σκαριά κι εγώ είμαι πάρα πολύ χαρούμενη. Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης.
                                                     Σας γλυκοφιλώ
                                                          Ειρήνη

Χρόνια πολλά ψυχούλα μου!

Αγόρι μου
Σαν σήμερα, πριν από τέσσερα χρόνια, ήρθες στη ζωή. Ήταν πρωί, όταν με έπιασαν οι πόνοι. Ο μπαμπάς, δούλευε σε μεγάλη απόσταση, από το σπίτι. Στο νοσοκομείο με πήγε ο νονός και ο μπαμπάς έτρεξε το συντομότερο, κοντά μας. Γεννήθηκες με γέννα φυσιολογική, δίχως αναισθησία. (Φοβάμαι οτιδήποτε παρεμβαίνει στο φυσικό, συγχώρα με αν ταλαιπωρήθηκες παραπάνω.) Σε θήλασα από την πρώτη στιγμή ως και τα δυόμιση χρόνια σου. Δεν άφηνα τις νοσοκόμες από τα μάτια μου, στο νοσοκομείο, τις ακολουθούσα σαν σκύλα που φοβάται μην της πάρουν το κουτάβι. Κανείς δεν ήξερε να σε πιάσει όπως εγώ, να σε μπανιάρει, να σε χαϊδέψει. Κοιμόσουν επάνω μου μέχρι εννέα μηνών. Δεν σε αποχωρίστηκα ποτέ, για να πάω οπουδήποτε, ως τα δυόμιση σου χρόνια. Παίζαμε μαζί, ήμασταν αυτοκόλλητοι και μάθαμε πολλά ο ένας για τον άλλον. Ό,τι έκανα και κάνω για σένα, μην τα πάρεις προσωπικά, μήτε υποχρέωση να μ΄έχεις. Εμένα έχουν αποδέκτη. Ο τρόπος που σε μεγαλώνω είναι αυτός που, πίστεψα, θα σε κάνει γερό κι ευτυχισμένο. Σε θήλασα γιατί είχα διαβάσει, πόσο καλό θα έκανε στον οργανισμό σου και δεν θα άντεχα να σε χάσω όπως η μαμά μου, τον Δημήτρη μας. Σαν ασπίδα θεώρησα το γάλα μου, για έναν επερχόμενο παιδικό καρκίνο, για όποια αρρώστια. Σε αγκάλιασα, σε έπνιξα στα φιλιά και στα χάδια, σε κοίμιζα στο σώμα μου για να νιώσεις ασφάλεια και αγάπη, πολλή αγάπη. Για να έχεις για πάντα, σε όλη σου την ζωή, για σένα και για τους ανθρώπους γύρω σου! Να σκάσεις από αγάπη και να μην την αποζητήσεις σε λάθος συνήθειες, σε λάθος σχέσεις, σε λάθος επιλογές. 'Ετσι το ένιωσα εγώ. Για μένα και πάλι. Γιατί δεν θα άντεχα να είσαι δυστυχισμένος. Η μαμά δεν είναι αγία, τα γένια της ευλογάει πουλί μου. Ο μεγάλος φόβος, που με στοίχιωνε και με έπνιγε, ήταν μην έρθεις και μου φύγεις. Τρέλα με έπιανε στην σκέψη... Για να μην σε χάσω σε ατσάλωνα, με τρόπους για τους οποίους κατηγορήθηκα και θεωρήθηκα απλά, υστέρω. Μα να ξέρεις, σ΄αγαπάω και θέλω δυο μόνο πράγματα για σένα γιαβρί μου, να είσαι γερός στην ψυχή και στο σώμα. Αυτό θα ήθελα και για όλα τα παιδιά. Όλα τ΄ άλλα, από κει και πέρα, είναι τόσο εύκολα. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως το να είσαι μαμά, είναι μια πράξη πολιτική. Για σκέψου λέει, να μεγάλωναν όλοι οι άνθρωποι με περίσσευμα αγάπης, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος; Θα μπορούσα να σε φανταστώ χωρίς πλούτη, χωρίς πτυχία, χωρίς επιτυχίες, αλλά με τίποτα άνθρωπο στεγνό από συναισθήματα και πίστη στον εαυτό του, πίστη στον άνθρωπο. Ουφφφ είναι μεγάλη κουβέντα αυτή  αγόρι μου... Και εντέλει, θα σου πω το κλισέ όλων των μαμάδων: "...για το καλό σου παιδάκι μου"! Οι προθέσεις μου είναι οι καλύτερες, για τα αποτελέσματα θα απολογηθώ κάποτε, αν προλάβω...  Για σήμερα θα σου δώσω, από την ψυχή μου βαθιά, ευχές για μια ζωή ευτυχισμένη καμάρι μου. Να είσαι γερός, δίκαιος και μεγαλόψυχος!
Χρόνια πολλά Μάριε μου.
Η μαμά

Η φωτογραφία είναι από την πρώτη μας έξοδο. Πηγαίναμε συχνά, στο γνωστό κατάστημα, μιας και είχε χώρο όπου μπορούσα να σου αλλάξω πάνα ή να φας δίχως να μας κοιτούν σαν εξωγήινους! Δεν έχω βγει πιο φωτεινή, ποτέ σε φωτογραφία, ούτε καν σ΄ αυτές του γάμου μας με τον μπαμπά, που ήμασταν πανευτυχείς. Αλλά ξέρεις, ήταν η πρώτη φορά που σε έβγαζα στον κόσμο μας, αγάπη μου. Εσύ πάλι, λίγο μουτρωμένος, υπονοείς κάτι; Δεν σε κρατάει καλά η μανούλα;;;;

Καλό Φθινόπωρο!

Που είχαμε μείνει; Α ναι, σε ΄κείνο Σάββατο, που ξεκινήσαμε περιχαρείς για τις πολυπόθητες διακοπές. Το ταξίδι μακρύ και η λαχτάρα μεγάλη. Μεγάλη και η γκρίνια του μικρού.

- Μαμά φτάσαμε;

- Όχι αγάπη μου έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Αυτό το ταξίδι είναι μακρινό, ας κάνουμε λίγη υπομονή.

- Δηλαδή μαμά, είναι adagio αυτό το ταξίδι;

Adagio δεν θα πεις τίποτα, και η γκρίνια του crescendo. Με τα πολλά (παράπονα) φτάσαμε. Χαρές, αγκαλιές, γέλια, παιχνίδια με τα ξαδερφάκια. Η καλύτερη του. Ευχαριστήθηκε η ψυχή του βόλτες και συναναστροφές. Τα παιδιά των παιδικών μου φίλων, φίλοι πια του γιου μου.

 Ένα μεσημέρι που όλοι κοιμόταν στο σπίτι, αυτός γύριζε ανυπόμονα περιμένοντας το απόγευμα:

- Μαμά έφυγε το μεσημέρι;

- Γιατί ρωτάς αγάπη μου;

- Για να πάμε σε κανένα σπίτι, μανούλα.

Όλα τα σπίτια ανοιχτά για την αφεντιά του. Και για μας φυσικά, δεν μπορώ να πω. Χαρήκαμε κι εμείς πολύ με τους ανθρώπους μας. Ποτό, φαγητό, κουβέντα και πολύ γέλιο. Ξενυχτούσα με τους φίλους και ξημέρωνα με την νύφη μου, στο μπαλκόνι. Τόσο κουβεντολόι πια, που θα μείνω αμίλητη για καμιά εβδομάδα.

Επισκεφτήκαμε και την τελευταία κατοικία του Θανάση μας. 

- Καθόλου δεν μου άρεσαν τα νήματα (μνήματα) μαμά. Γιατί κοιτούσες την φωτογραφία και έκλαιγες μέσα στα γυαλιά σου; Που ήταν ο Θανάσης, ε;

- Στον ουρανό πουλάκι μου.

Γυρίζει το κεφάλι στον ουρανό:

- Δεν τον βλέπω μαμά, δεν είναι στον ουρανό είναι στον πρώτο (όροφο) εκεί μένει, πάμε να τον δούμε, να παίξουμε...

Πήγαμε και στην Σαλονίκη. Η θεία Σόφη μας περιποιήθηκε, βασιλικά. Το σπίτι της ήταν η στάση μας, στον δρόμο για την Χαλκιδική, όπου πήραμε τα μπάνια μας για πέντε ημέρες. Εκεί μας περίμενε η βίλα-κοτέτσι της οικογενείας. Ο Μάριος ήθελε και τον μεγάλο ξάδερφο μαζί του.

- Μαμά θέλω να έρθει και ο Κωσταντίνος μου

 Πήραμε την άδεια των γονιών και οι δυο τους ήταν αχώριστοι. Κολύμπησαν, έφτιαξαν πύργους στην άμμο, έπαιξαν σαν τρελοί στην ανοιχτωσιά. Για δύο μέρες είχαμε παρέα, την Σόφη και τον Γιάννη και φυσικά τον βενιαμίν μας, τον Λευτεράκη. Ο οποίος μετονομάστηκε για άλλη μια φορά. Από Πιτσί-Τετέ-Τετέη, απέκτησε πια,την επίσημη ονομασία Κάτζαρος (εκ του καλικάτζαρος). Η κάργια η αδερφούλα μου ξέχασε τα δικά της, που ήταν ο βελζεβούλ προσωποποιημένος, και τα έχει βάλει με το παιδάκι της. Δεινός κολυμβητής ο Κάτζαρος, όπως και ο Μάριος άλλωστε. Με τις σαμπρέλες τους, θαλασσόλυκοι τα μωρά μου. Ο Κωσταντίνος κολυμπούσε άψογα. Κάποια στιγμή του λέω:

- Μπράβο αγάπη μου κολυμπάς υπέροχα.

- Αφού πήγαινα στο κολυμβητήριο βρε θεία.

Μάριος:

- Κι εγώ πήγαινα στο κολυμβητήριο και ήξερα τέλειο κολύμπι παιδιά.

- Αλήθεια; Πότε αγόρι μου;

- Όταν ήμουν 65 χρονών μαμά ... 

Η κορυφαία στιγμή των διακοπών βέβαια, είναι η εξής:

Είμαστε στην θάλασσα και το παιδί μου:

- Μαμά μου πανέμορφη, είσαι σαν γοργόνα.

- Μήηηπως με βλέπεις σαν γοργόνα επειδή με αγαπάς πουλάκι μου; Μήηηπως αν δεν μ΄αγαπούσες με έβλεπες σαν θαλάσσιο ελέφαντα;

- Τι λες βρε μαμά, ο ελέφαντας φοράει γκρι.

Κατάλαβες; Αν θέλεις να δείχνεις γοργόνα, ποτέ γρι μαγιό, αυστηρά!

Μ΄αυτά και μ΄εκείνα γυρίσαμε σπίτι. Δεν μπορώ να πω πως ξεκουράστηκα, αλλά ξέσκασα και αυτό μου φτάνει. Πίσω στην πραγματικότητα μας, που με αγχώνει γιατί με περιμένει μια ιατρική εξέταση. Και με φοβίζει. Αλλά κι αυτό θα περάσει. Γιατί είμαι δυνατή και χαβαλετζού και αβασάνιστη... Έτσι πιστεύουν κάποιοι άνθρωποι, γι αυτούς που δεν τους αρέσει να κλαίγονται και να περιφέρουν το πρόβλημα τους δεξιά κι αριστερά... Επίσης, αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να ευχαριστηθούν τίποτα απ΄ ότι τους δώθηκε και έχουν πάθει εμμονή μ΄αυτά που δεν έχουν. Αλλά μασάει η αβασάνιστη; Είμαι καλά, γιατί θέλω να είμαι καλά. Και μάλιστα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής μου, ΠΡΕΠΕΙ να είμαι καλά. Γιατί είμαι γοργόνα και οι γοργόνες, εκτός του ότι δεν φορούν γκρι, είναι και άτρωτες!

Θα τολμήσω να ευχηθώ ολόψυχα, καλό Φθινόπωρο σε όλους! Ναι, γιατί δεν είναι κακό να φεύγουν οι εποχές, αρκεί να τις βλέπουμε να εναλλάσσονται και να μας βρίσκουν γερούς και ευχαριστημένους!

                                                                 Σας γλυκοφιλώ

                                                                       Ειρήνη

Σαν Lalaloopsy

Αφήσαμε το σπίτι τακτοποιημένο, φορτώσαμε τις αποσκευές μας και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση! Ο Μανώλης κατεβάζοντας πράγματα στο αυτοκίνητο, μουρμούριζε: "είσαι αναίσθητη... τι γράφεις εκεί;;;"
Τίποτα, μια βιαστική "καλημέρα" στους φίλους μου και ένα "καλή αντάμωση". Ααα και δυο φωτογραφίες ντε, να δείξω τα "έργα" μου!

Έπλεξα τσαντούλα, για την μονάκριβη ανεψιά μου. Θέλω πολύ να της αρέσει.

Του Μάριου του άρεσε.
- Μπράβο μαμά, είναι σαν Λαλαλούκσι (lalaloopsy) αυτή η τσάντα.

Και ένα πορτοφολάκι σαν "Λαλαλούκσι".

-Εγώ θα τα δώσω μαμά στην Χαρά, θέλω να χαρεί από μένα η ξαδερφούλα μου!

Ευτυχώς η Χαρά, χαίρεται εύκολα! Και από σήμερα το μεσημέρι, θα είμαστε όλοι μαζί, για τρελές χαρές και πανηγύρια. Επιτέλους!
Έχουμε δωράκια και για τα φοβερά αγόρια μας, αλλά όχι χειροποίητα. Δεν έβγαλα σχέδιο, spiderman τσαντάκι, ακόμα!
Αν μας χάσεις, ξέρεις που θα μας βρεις, στης γιαγιάς Χαρούλας ή στην Θεσσαλονίκη του Τετέη!
                                      Σας γλυκοφιλώ
                                            Ειρήνη

Ξέρεις γιατί αγαπώ την γιαγιούκα;

Δεν έχω πρόθεση να γκρινιάξω που μπήκε ο Αύγουστος και είμαστε ακόμη στην Αθήνα. Όχι, μια χαρά είμαστε. Κόβουμε βόλτες, παίζουμε και είμαστε ευδιάθετοι. Δεν έχουμε βουτήξει σε νερό θαλασσινό, αλλά πλατσουρίζουμε στην μπανιέρα.
Μα δεν σας κρύβω, πως ο μικρός ώρες ώρες με τρελαίνει, με τα καμώματα του. Πηγαίνει στην βιβλιοθήκη κατεβάζει από το ράφι τους χάρτες και αρχίζει η μελέτη, μαζί με την ζαλούρα!

- Μάριε γιατί ανακατεύεις αγόρι μου;
- Δεν ανακατεύω μαμά, θέλω να διαβάσω τους δρόμους.
- Ποιους  δρόμους παιδί μου;
- Αυτούς που πηγαίνουν στο σπίτι της γιαγιάς, θα τους πω στον μπαμπά μόλις γυρίσει να μας πάει στην γιαγιά, που την αγαπώ για πάντα.

- Μαμά πότε θα πάμε στην γιαγιά Χαρούλα;
- Θα πάμε μόλις πάρει άδεια ο μπαμπάς.
- Εγώ θέλω τώρα, σήκω μαμάαααα, πάμε με το λεωφορείο.
- Ας κάνουμε λίγη υπομονή αγάπη μου και θα πάμε.

- Μαμά ξέρεις γιατί την αγαπάω την γιαγιούκα;
- Γιατί αγόρι μου;
- Γιατί με κάνει να γελάω. Το βράδυ με λέει "καληνύχτα Τζον μπόιιιιι" κι εγώ λέω "καληνύχτα γιαγιάααα"

Παναγιά μου, το χιούμορ της μάνας μου αξεπέραστο... Ό,τι θυμάται χαίρεται!

-  ...και παίζουμε και με κάνει τις φρυγανιές φατσούλες που γελάνε.

Τότε είναι που αρχίζει ο ανήφορος, αφού η συζήτηση έχει ανασκαλέψει μνήμες...

-Μαμά τώρα θέλω να δω φωτογραφίες με την γιαγιά και τα ξαδερφάκια μου, που παίζαμε πλαστελίνες.

Και βιντεάκια και όλο το αρχείο από το 2010 ως σήμερα. Που δεν είναι και λίγο, για τα χρόνια του.

Αυτή είναι η αγαπημένη του φωτογραφία. Τα γλυπτά της Χαρούλας Χαλεπά! Η κοκκινοσκουφίτσα, το καλάθι της, ο Λύκος και το σπίτι της γιαγιάς. Απορώ, με τόσο φαγητό, πως δεν έσκασε η γιαγιά πριν την φάει ο Λύκος. Ο οποίος, ρεζίλι της γενιάς του, τι δεν καθόταν στ΄ αυγά του; Που ήθελε και νταηλίκια, με μέγεθος πεκινουά, ο κακομοίρης. Η δε Κοκκινοσκουφίτσα-Μαρινέλα, κοτζάμ νταρντάνα από δίπλα; Τα νύχια της να έτρωγε το ζωντανό, θα βαρυστομάχιαζε. Άσε το σπίτι-μινιατούρα, όλα τα λεφτά! Τι να χωρέσει μέσα και τι να κατασχέσει η δύσμοιρη η τράπεζα, σε περίπτωση ανάγκης;
 Φυσικά ο Μάριος, τα εκτιμά ως αριστουργήματα. Δεν βλέπει την ώρα να βρεθεί με την γιαγιά, που το χιούμορ και η γλυπτική, είναι τα δυνατά της σημεία!
Αν όλα πάνε καλά, την επόμενη εβδομάδα, θα είμαστε εκεί με όλους τους αγαπημένους.
Ανυπομονώ κι εγώ πολύ, αλλά αυτό δεν με κάνει να βλέπω την μάνα μου ταλαντούχα!
Θα κλείσω, με την νούμερο δύο, αγαπημένη φωτογραφία!

Χαρούλα και Μάριος, στην πρώτη τους φωτογράφηση. Να είμαστε γεροί να φωτογραφιζόμαστε, γιατί με τις εικόνες ζούμε. Άτιμη απόσταση...
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη