Ζητείται πνευματικός άνθρωπος, για χώρα που μπάζει από παντού!

Έστω, ότι ζει ανάμεσα μας, ο κύριος Κολοκυθόπουλος! Μεγάλος ηθοποιός! Σε όλη του την ζωή έπαιξε σπουδαίους ρόλους, σε σπουδαίες παραστάσεις. Έκανε μεγάλη ζωή. Σε όποια δουλειά πρωταγωνιστούσε, οι αμοιβές του ήταν υψηλότατες. Δεν τον αφορούσε κανείς, παρά μόνο ο εαυτός του. Μάλιστα, συχνά, οι συνάδελφοι δίπλα του κακοπληρωμένοι. Διότι προτεραιότητα όλων, ήταν η υπέρογκη δική του αμοιβή, και η αρτιότητα του καλλιτεχνικού αποτελέσματος στις δουλειές του. Έκανε μεγαλόπνοα σχέδια, τα οποία υλοποίησε κάποτε, και με χρήμα κρατικόν. Έβαλε λέει κι από την τσέπη του, λεφτά πολλά, για να κάμει έργα τέχνης τρομερά. Είχε την αυλή του, δικούς του κριτικούς, μα και επιχειρηματίες που του έκαναν παραγωγές.

Σε νέο άνθρωπο που του ζήτησε κάποια στιγμή να τον "ακροαστεί", είπε αποστομωτικά:

Ξέρεις δεν κάνω ακροάσεις, ίσως για κανέναν χορό μόνο. Ίσως φανεί συντηρητικό αυτό που θα πω, για έναν Κολοκυθόπουλο, αλλά προτιμώ να πάρω ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζομαι χρόνια. Ώστε αν χρειαστεί να μείνουν και απλήρωτοι να μη μου δημιουργήσουν πρόβλημα.

Κάποιος άλλος ηθοποιός, τόλμησε να πει σε Θεατρώνη:

Κύριε Μπακαλόπουλε, τα λεφτά που μου δίνετε είναι λίγα για περιοδεία. Πως θα πληρώσω ξενοδοχεία, διαβίωση κλπ Θα βάλλω και από την τσέπη μου.
Η απάντηση πληρωμένη:

Αααα τι να σου κάνω, Κακομοίρογλου αγόρι μου, στην παράσταση παίζει ο Κολοκυθόπουλος και μου κοστίζει έναν σκασμό λεφτά. Αν δεν θέλεις, δεν συμφωνείς, από πίσω ξέρεις πόσοι περιμένουν; Ξέρεις πόσοι θα ήθελαν να παίξουν δίπλα του;

'Όλα αυτά προ κρίσης. Τότε που όλοι ζούσανε καλά, κι εμείς οι ηθοποιοί ακόμα καλύτερα!
Σήμερα, κλονίστηκε ο κλάδος, αδέρφια. Οι Κολοκυθόπουλοι, ανακάλυψαν την εκμετάλλευση, από εργοδότη σε εργαζόμενο. Κατάλαβαν (;) πως όταν ο ηθοποιός πεινάει, δεν τρώει παντεσπάνι. Υπάρχει και κάτι που το λένε απληρωσιά, ω μον ντιέ! Άσε που σοκαρίστηκαν, που ένσημα δεν κολλούν και πολλές φορές πληρώνουν για να παίξουν! Πότε γίνανε όλα αυτά μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ενώ πριν ζούσαμε συνθήκη Hollywood?
Και να σου πω πέρα από την πλάκα εγώ το πονάω το σινάφι, μπέσα. Κι αυτόν που ήταν από πάντα χάλια, μα κι αυτόν που έπεσε από τα ψηλά στα χαμηλά.
Αλλά τον Κολοκυθόπουλο δεν μπορώ να τον καταλάβω, ειλικρινά. Άνθρωπος του πνεύματος σου λέει. Που ήταν τόσα χρόνια; Όταν ο συνάδελφος δίπλα του ζούσε την αδικία, όταν η κοινωνία η ίδια την βίωνε; Ζούσε υπνωτισμένος μέσα στα άφθονα υλικά αγαθά του, στην δόξα του. Και μη μου πει κανείς πως όταν θα έρθει ένα δίκαιο πολιτικό σύστημα, τότε θα τα μοιράσουμε όλα δίκαια και όμορφα, αλλά προς το παρόν ζούμε τη ζωάρα μας. Προσωπικά θα ένιωθα μεγάλη ντροπή, για παράδειγμα, να φοράω ένα πέδιλο 800 ευρώ, όταν δίπλα μου άνθρωποι δεν έχουν 80 λεπτά για ψωμί. Και όχι τώρα, πάντα ένιωθα έτσι. Διότι πάντα υπήρχαν γύρω μας άνθρωποι στα όρια της φτώχειας. Γιατί παριστάνουμε πως ανακαλύψαμε την Αμερική, δεν μας νιώθω!
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση καμία, να πω, πως σαν τον ήρωα μας υπάρχουν κι άλλοι πολλοί και σε πολλούς εργασιακούς χώρους. Αλλά αυτό, που του το κρατάω μανιάτικο του Κολοκυθόπουλου, είναι πως άλλα θα περίμενε κανείς από κάποιον που διάβασε, ανέλυσε,  εντρύφησε, έπαιξε, σκηνοθέτησε μεγάλους τραγικούς, Αριστοφάνη, Σαίξπηρ κλπ. Άλλα, θα μπορούσε να δώσει ως άνθρωπος γεμάτος χαρίσματα, ως ένα μυαλό λαμπερό. Κάτι έπρεπε να επιστρέψει στους ανθρώπους, απ΄αυτά που τον προίκισε η φύση; ο θεός; οι γονείς του; η ευφυία του; Κι αυτός τσιγκούνικα, μας χάρισε λίγο από το ταλέντο του... Αυτός, που θα μπορούσε να είναι, ο ορισμός του πνευματικού ανθρώπου. Αν όχι από τέτοιους, από ποιους να περιμένουμε...