Στο Νηπιαγωγείο ολοταχώς

Μέσα στην εβδομάδα, μια ωραία πρωία, ξεκινήσαμε εγώ κι ο Μάριος για το Νηπιαγωγείο. Είναι τρία τετράγωνα από το σπίτι μας. Ο κύριος μες την καλή χαρά.

- Μαμά να πάρω και τα βιβλία μου με τα ABCs και τα numbers.
- Όχι αγόρι μου, σήμερα θα πάμε να σε γράψει η δασκάλα, δεν θα χρειαστείς τα βιβλία σου.
- Που θα με γράψει μαμά, εδώ στο χεράκι;
- Όχι αγάπη μου, στο μεγάλο βιβλίο του σχολείου, που λέει ποιοι είναι οι καινούριοι μαθητές.
- Γιούπιιιιι είμαι μαθητής!

Σε όλον τον δρόμο φλυαρούσε, διαρκώς, για το πως θα πηγαίνει στο σχολείο. Τι θα κάνει, τι θα παίζει, τι θα μάθει... Τι λαχτάρα! Και όσο σκέφτομαι, που εγώ έκλαιγα ως και το Λύκειο γιατί δεν ήθελα να πάω, δαιμονίζομαι!
Φτάνουμε με το καλό και συναντούμε μια κυρία που κι αυτή περίμενε στην πόρτα.

- Μαμά να μπούμε, γιατί δεν μπαίνουμε; Εδώ είναι το σχολείο μου, κυρία, είμαι ο Μάριος θα γίνω τεσσάρων σε τρεις μήνες και η δασκάλα μου με περιμένει.
- Μπράβο Μάριε. Πρώτη φορά θα πας σχολείο;
- Ναι και είμαι χαρούμενος!

Αφού μπήκαμε, η νηπιαγωγός εκεί, μας είπε ότι δεν ανήκουμε πια στο νηπιαγωγείο τους. Σύμφωνα με την νέα κατάσταση θα πάμε σε ένα κοντινότερο στο σπίτι μας. Καλό αυτό, αλλά όχι τόσο για τον Μάριο που μόλις άκουσε ότι έπρεπε να φύγουμε, έγινε "πολύ λυπημένος μανούλα".  Κλάμα και των γονέων...

- Δεν θέλω να φύγουμε, μαμά εδώ θέλω να πάω, με περιμένουν τα παιδάκια...

Τον έπεισα και κινήσαμε για το άλλο.
Όλα καλά, δώσαμε τα χαρτιά μας. Μόνο που έπρεπε την επόμενη να προσκομίσουμε νέο πιστοποιητικό γέννησης, το παλιό δεν έκανε. Φύγαμε με την γνωστή γκρίνια, γιατί ήθελε να μπει στην αίθουσα με τα παιδάκια του ολοήμερου.

- Άφησε με μανούλα και να με πάρεις το βράδυ να σου πω τι ωραία πέρασα!
- Θα έρθουμε αύριο πάλι αγάπη μου. Αλλά θα κάνεις λίγο υπομονή, να δούμε αν θα σε δεχθούν και από το Σεπτέμβριο, θα είσαι μαθητής.

Αλίμονο μας  αν δεν τον πάρουν... Την επόμενη, τσουπ τσουπ, εκεί πάλι εμείς να περιμένουμε. Περίμεναν ήδη δυο κυρίες και ένας κύριος.
Ο Μάριος κρατούσε το πιστοποιητικό στα χέρια του, σαν τα κοσμήματα του θρόνου!

- Γεια σας, θέλετε να σας διαβάσω τι λέει το χαρτί μου; Ο Μάριος Κ, που θα γίνει γρήγορα τεσσάρων, πρέπει να πάει στο Νηπιαγωγείο... Ζήτωωωωω!

Υποψιάζομαι ότι ο λόγος της εμμονής του παιδιού είναι ο παραπάνω.
Πες-πες, διάβασε-διάβασε, επείσθει ο άνθρωπος.  Τώρα, πήρα σβάρνα τους εκδοτικούς οίκους και ψάχνω κάτι σε, "ο Τοποτίπ δεν θέλει να γηροκομήσει τους γλυκούς του γονείς". Όποιος γνωρίζει κάτι ανάλογο, ας με ενημερώσει.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Στον Θ με αγάπη!

Θυμάμαι σαν τώρα το όνειρο μου. Ένα όνειρο επαναλαμβανόμενο. Ανέβαινα στον ουρανό εκεί που ο καλός θεούλης μάζευε όλα τα μικρά παιδιά. Κάτι σαν παιδικός παράδεισος, στην μικρή μου ψυχή. Ήταν ένα μέρος με φως κεριών, χλωμό.

Περίμενα τον θεό να αφήσει τα παιδάκια, να έρθουν εκεί που ήμουν, να παίξουμε. Εκεί στο παιχνίδι επάνω, εγώ έψαχνα τον νεκρό αδερφό μου αγωνιωδώς. Όταν κατάφερνα να τον βρω εκεί μπροστά μου, με μια ζακετούλα κίτρινη που φορούσε στα τελευταία του γενέθλια, τον αγκάλιαζα σφιχτά σφιχτά και άνοιγα τα μάτια μου... Πίστευα, πως έτσι δυνατά που τον κρατούσα, θα τον έπαιρνα πίσω. Μαζί μου. Πλάι μου, στο κρεβατάκι μου, στο δωμάτιο μας. Στο δωμάτιο που μεγαλώσαμε τρεις και όχι τέσσερις όπως θα έπρεπε. Μάταια, δεν τα κατάφερα ποτέ. Το όνειρο σταμάτησα να το βλέπω. Μάλλον όταν έφτασα στην ηλικία που αντιλήφθηκα, το νόημα του θανάτου. Στο τώρα, παριστάνω πως ξέρω ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί, από την μέρα της γέννησης μας. Κανείς δεν θα ξεφύγει. Κανείς δεν θα επιστρέψει όσο δυνατά και αν τον σφίξεις. Αλλά... ποτέ δεν θα τον κάνω φίλο. Ακούω πως κάποιοι είναι μαζί του συμφιλιωμένοι. Μπράβο! Τους πιστεύω και τους θαυμάζω! Εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω. Είναι αργά πια για μένα, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα. Αν και μια μικρή νίκη την κατέκτησα απέναντι του. Φοβόμουν να γεννήσω, μα εντέλει το έκανα. Νίκησα ελαφρώς το φόβο μου. Έδωσα ζωή. Άργησα, αλλά το έκανα. Η μητρότητα, μου έδωσε μια δύναμη. Δεν εφησυχάζω όμως. Τον τρέμω κι αυτόν και την φιλενάδα του την αρρώστια. Και χθες, έβαλε τα καλά του και χτύπησε την πόρτα του αγαπημένου μου ανεψιού. Παιδί του πρώτου μου εξαδέρφου. Ετών είκοσι. Παιδί ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Η μαμά του, η καλύτερη που ξέρω. Μάνα όπως αυτές που παρουσιάζουν, ποιήματα και κείμενα εξιδανικευμένα. Και όλοι οι αγαπημένοι του άνθρωποι σπουδαίοι, δίπλα του. Γιατί ο γλυκός μου δεν έδινε την αγάπη του εύκολα, αλλά όταν την έδινε ήταν απόλυτος. Λάτρευε το θέατρο και είδε απίστευτα πολλές παραστάσεις, στην σύντομη ζωή του. Ήθελε να παίξουμε μαζί και νευρίαζε που δεν άφηνα τον Μάριο στην γιαγιά, για να κάνω θέατρο. Ήταν ήδη κλινήρης όταν έκανα πρόβες τον Φλεβάρη. Ήθελα τόσο να δει την παράσταση, μα χίλιες φορές περισσότερο να ζήσει. Δεν τα κατάφερε. Θα τον θυμάμαι πάντα γελαστό, πεισματάρη, να κατακτά συνεχώς πράγματα και να μας αφήνει εμβρόντητους. Να φωνάζει στο τέλος παιδικής παράστασης, αυτή είναι η θεία μουουουου. Ναι αγαπούλα μου κι εσύ είσαι ο ανεψιός μουουουου!!!
Σε γλυκοφιλώ, αγγελούδι μου
Ειρήνη

Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Η γλυκιά Κατερίνα από το Positive Thinking Greece, είχε μια όμορφη ιδέα. Να κάνουμε μια ανάρτηση, με θέμα μια ανάμνηση καλοκαιρινή. Είπα κι εγώ, να ανασύρω μια δική μου. Μιας και όπως βλέπω, το Καλοκαίρι, φέτος θα είναι μια ανάμνηση!
Έχω ζήσει Καλοκαίρια και Χειμώνες, Άνοιξες και Φθινόπωρα... σαράντα χρόνια φούρναρης! Τουτέστιν αναμνήσεις πολλές. Οι Καλοκαιρινές δε, που κλείνουν μέσα τους ξεγνοιασιά, θάλασσα και "βόλτες με ήλιο" (όπως λέει κι ο υιός μου) ακόμη περισσότερες! Βέβαια τώρα που είμαι μια σύζυγος και κυρά, δεν τολμώ να καταγράψω καμιά από εκείνες τις αναμνήσεις της αλητείας, περασμένων χρόνων. Οφείλω να κάνω την ανάρτηση της μάνας. Άλλωστε, είναι αλήθεια, με τον Μάριο πήραν και τα Καλοκαίρια άλλη διάσταση! Μαγική, ονειρική, ιδανική! Ξέρετε, από αυτές τις μαγικές στιγμές που τρέχεις σαν τον Βέγγο πίσω από ένα τέρας, και γίνεσαι θέαμα στην παραλία! Διότι το χρυσό μου, έχει ως αγαπημένη ασχολία να χώνει την μύτη του στα οικογενειακά των λουόμενων! Επιλέγει τα θύματα του και τα ανακρίνει. Τι χρονών είστε; Πως σας λένε; Να παίξω με τα παιδάκια σας; Θέλω να είμαστε φίλοι (φίλοι με το έτσι θέλω, δεν ξεκολλάει λέμε) ! Και για να μην μακρηγορώ, η πιο γλυκιά ανάμνηση, είναι αυτή που για πρώτη φορά μπήκε στην θάλασσα το μωρό μου! Τρελάθηκε πλατσούριζε γελούσε, ξεσήκωσε την παραλία από την χαρά του!

Και μετά κούρνιασε στην αγκαλιά μου. Ήταν μόλις εννέα μηνών, ήσυχος πολύ τότε, στις πιο ήρεμες και γλυκές διακοπές του! Αργότερα, μπήκε ο Ταρζάν μέσα του... Το σάουντρακ αυτού του Καλοκαιριού, του 2011, ήταν το εξής:

Αγαπάει πολύ, ακόμη και τώρα, αυτό το τραγούδι και όλη την Λιλιπούπολη. Έχει μάλιστα και τα ανάλογα χορευτικά! Θα ήθελα, να περάσουμε όσα περισσότερα Καλοκαίρια είναι δυνατόν, μαζί του. Όλοι μαζί γεροί και χαρούμενοι. Ενόσω γράφω, για καλοκαίρια και ακτές, έξω παίζει να το έχει στρώσει! Καλό Χειμώνα να έχουμε...
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Καλώς το... κι αυτό το Καλοκαίρι.

Το πρώτο Κυριακάτικο πρωινό, του Καλοκαιριού. Καθόμαστε στο μπαλκόνι. Ο Μάριος παίζει με τις πλαστελίνες του.

Εγώ πίνω τον καφέ μου, χτυπάει το τηλέφωνο. Η αδελφή μου. Ναι, ναι αυτή που με άφησε μόνη εδώ, σαν άλλο Καλουτάκι,  να κάνω μια πορεία μοναχική... Γύρνα άπονη, θα φαρμακωθώ! Λέμε τα νέα μας. Μέσα σε όλα, μου είπε πως πέθανε η μαμά του φίλου μας, του Δημήτρη. Κι έτσι, χάλασε η πρώτη μέρα του Ιουνίου για μένα. Ό,τι κι αν έκανα το μυαλό μου γύριζε εκεί... Στον θάνατο, στον αποχωρισμό, στο πένθος. Φυσώντας ξεφυσώντας, πέρασε η μέρα. Ευτυχώς είχαμε καλή παρέα, φάγαμε τα είπαμε και ξέφυγα λίγο. Πόσο να αντέξω όμως; Δεν φημίζομαι για την συναισθηματική μου ευελιξία. Κολλάει και δεν ξεκολλάει. Η παλιά καλή λύση, να πιάσω βελονάκι. Και για να τον ξορκίσω, τον ρημάδα, ξεκινάω κουβέρτα!

 Ξέρεις, για να την τελειώσω θα μου πάρει χρόνια, οπότε πρέπει να ζήσω να την δω στρωμένη! Χαχαχα πόσο παιδαριωδώς σκέφτομαι... Θυμάμαι την γιαγιά μου στα τελευταία της. Τα βράδια ξαγρυπνούσε. Κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Γιατί δεν κοιμάσαι γιαγιά μου, της έλεγα. Γιατί πούλι ΄μ το βράδυ έρχεται ο χάρος, δεν κοιμάμαι να μην έρθει και με πάρει στον ύπνο μου. Βέβαια ο Χάρος, που ώρες δεν κοιτά, την πήρε στις δώδεκα το μεσημέρι, που έκλεισε τα μάτια της να ξαποστάσει από το ξενύχτι. Αααα ωραίο τρόπο βρήκα να καλωσορίσω το Καλοκαίρι. Αισιόδοξα, κεφάτα, να σας φτιάξω κι εσάς την διάθεση (όπου φύγει φύγει)! Έφτιαξα κι ένα σουβέρ για τον καφέ της παρηγοριάς εγώ. Εσείς πιείτε κανένα δροσερό κοκτέιλ!

Και για να μην κλείσω έτσι "μαύρα", θα δανειστώ μια στιγμή του γιόκα μου, που είναι ο πιο δυνατός λόγος να παραμένω αισιόδοξη. Καθόμαστε ξανά μανά στο μπαλκόνι και ο Μάριος οδηγεί το αυτοκινητάκι με ταχύτητα και πέφτει πάνω στο καρεκλάκι του. 

-Παιδιά βοήθεια τράκαρα, αστυνομία βοήθειαααα! Θα με βοηθήσει, η αστυνομία; Μαμά που πήγε ο μπαμπάς; 

-Στην τουαλέτα αγόρι μου.

-Παιδιά βοήθεια η αστυνομία πήγε να κατουρήσει...

Σας γλυκοφιλώ 

Ειρήνη

Τα σπιτάκια μου

Τα παλαιά χρόνια, που ήμουν κοριτσάκι, μόλις έκλειναν τα σχολεία η μανούλα μου είχε δυο καημούς. Ο ένας να διαβάζω "εξωσχολικά" βιβλία και ο μεγάλος,να κεντάω! Το πρώτο μου κεντηματάκι ένα τετράγωνο μαξιλάρι. Από ΄κείνα με τον τεράστιο καμβά που κεντιόταν με βελόνα τρανή και μάλλινες κλωστές. Το κέντημα το μίσησα. Όσο η μαμά με πίεζε, τόσο εγώ τσινούσα. Το βιβλίο από την άλλη, το είχα περί πολλού. Δεν το βαρέθηκα ποτέ. Το πρώτο μου βιβλίο ως νήπιο ήταν "Η θεία Λένα" της Αντιγόνης Μεταξά. Στην αρχή μου το διάβαζε η μανούλα και αργότερα μόνη μου. Το είχα παραμάσχαλα συχνά πυκνά, με αποτέλεσμα να γίνει φύλλο και φτερό. Κλάμα εγώ, πάει το βιβλίο μου... Το 2001 κοντά στα Χριστούγεννα, χάζευα σε ένα βιβλιοπωλείο και ξαφνικά έπεσα πάνω στην επανέκδοση: "Η Θεία Λένα στα μικρά παιδιά"

Η χαρά μου απερίγραπτη! Φυσικά αγόρασα το βιβλίο που τόσο είχα αγαπήσει! Αγαπημένη μου ιστοριούλα: "Ο Ασπρούλης", ένα ζωηρό κουνελάκι που, αν και σκανδαλιάρικο, σκέφτονταν τι να κάνει για ευχαριστήσει την μανούλα του!!! Φυσικά έκανε δουλειές γιατί ήταν προκομμένο, το άτιμο!

Η μάνα όταν με έβλεπε να κουβαλώ βιβλία στο σπίτι μου έλεγε: Ναρκωτικά να έπαιρνες πιο φθηνά θα μας έβγαιναν... πάλι βιβλία αγόρασες;" Βέβαια εγώ τον εθισμό μου, τον είχα ήδη κατοχυρώσει από νωρίς: φαγητό!!! Τι να με κάνουν τα ναρκωτικά... Και ενώ συνέχισα να διαβάζω μανιωδώς, είχα ξεχάσει ότι υπάρχει και το εργόχειρο. Αυτή η φοβερή ασχολία που αποδεικνύει πως: "...είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, που δεν κυλιέται από καναπέ σε καναπέ από την τεμπελιά και πάνω απ΄όλα σε κάνει ένα παιδί προκομμένο, σαν τον Ασπρούλη καλή του ώρα! Ώσπου μια χρονιά βρέθηκα στο Αγρίνιο για δουλειά. Χειμώνας, η πόλη έρημη. Τουλάχιστον τα βράδια που εμείς θέλαμε να βγούμε για ένα ποτό. Η μέρα μας άρχιζε νωρίς και η εργασία και χαρά τέλειωνε κατά τη μία το μεσημέρι, μετά από διπλή παιδική παράσταση. Πως να γεμίσεις την υπόλοιπη μέρα. Έτσι λοιπόν μια μέρα βγήκα στην αγορά και εντελώς ανεξήγητα, αγόρασα ένα ζευγάρι βελόνες και μαλλάκια. Οι επόμενοι μήνες πέρασαν με μπόλικη διασκέδαση. Αφού γνωρίσαμε ανθρώπους και την πόλη καλύτερα. Στο σπίτι δεν μαζευόμασταν... δεν αποτελείωσα ποτέ ένα κασκόλ που είχα αρχίσει εκεί! Αλλά η αρχή είχε γίνει. Άρχισα να ξεθάβω και να αγοράζω βελόνες, βελονάκια, νήματα, καμβάδες... Επιτέλους γύρισα στον σωστό δρόμο! Της άξιας γυναίκας! Ευτυχώς δηλαδή, γιατί πολλές φορές με έσωσε το εργόχειρο, από δημιουργικό θάνατο. Ξεσπάω μ΄ αυτό. Εν τω μεταξύ, όπως θα διαπιστώσετε, σας το πάω μέσω Λαμίας για να σας δείξω ένα κέντημα που τελείωσα!

 Μου αρέσουν πολύ τα σπιτάκια. Αυτά που φτιάχνουν τα παιδιά στις ζωγραφιές τους

Αλλά και αυτά που χαζεύω στις φωτογραφίες. Σπίτια στην σειρά, όπως αυτά στην Νορβηγία.

Όταν λοιπόν βρήκα αυτό το σχέδιο σ΄ένα περιοδικό, αποφάσισα πως θα το κάνω. Δεν ήξερα πως θα το χρησιμοποιούσα, απλώς μου άρεσε.

Σήμερα πρωί πρωί με ήρθε η έμπνευσις! Θα το κρεμάσω!

Και ιδού! Είμαι πολύ ικανοποιημένη, μόνο και μόνο που έγινε μια μικρή αλλαγή. Έστω, στον τοίχο!

Το κοιτάζω απέναντι και αναφωνώ "Φτου σου χρυσοχέρα μου, τα ασιδέρωτα είναι στοίβα, αλλά εσύ είσαι καλλιτέχνης... της κλωστής."
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Θήκη για βελονάκια

Πριν πολύ καιρό, σουλατσάροντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε κάποιες θήκες για βελονάκια. Μου άρεσαν πολύ και είπα να δοκιμάσω να φτιάξω κι εγώ μία. Πήρα ρεταλάκια από ύφασμα ασπρόμαυρο, που είχα χρησιμοποιήσει παλιότερα και το έβαψα με μαρκαδόρους του μικρού, σε σημεία. Μάζεψα κορδελίτσες, τα έκανα έναν συνδυασμό ότι νά ΄ναι και τσουκ, έτοιμη η θήκη μου.

Το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελα, διότι το έραψα στο χέρι. Έχω μια σχέση μίσους με την μηχανή. Δεν την ανοίγω, εάν δεν έχω και την μαμά μου στο σπίτι. Για να μας χωρίζει, όταν τσακωνόμαστε κι ερχόμαστε κλωστή με κλωστή. Έτσι λοιπόν τα κάθετα γαζιά εσωτερικά απουσιάζουν. Ήταν χοντρά όλα τα υφάσματα μαζί και ήταν αδύνατον να τα ράψω, δίχως να κάνω τα δάχτυλα μου σουρωτήρι.

Τα κάθετα γαζάκια είναι απαραίτητα, ώστε να δημιουργηθούν θήκες, για κάθε βελονάκι ξεχωριστά. Προς το παρόν τα τυλίγω όλα μαζί, μέχρι να έρθει η μάνα, να μου κάνει 5-6 γαζιά.. Μα πόσο άχρηστη είσαι παιδάκι μου; Να δω αν πεθάνω τι θ΄ απογίνεις! Ξέρω ΄γω; Ίσως μάθω να γαζώνω... ολομόναχη!

Σας γλυκοφιλώ
 Ειρήνη

Μαμά βραβεύτηκα!

Σε όποιον κι αν έλεγες να επιλέξει πέντε αγαπημένα του τραγούδια, θα τον περιόριζες, υποθέτω! Μόνο πέντε; Η Αγγελική λοιπόν, αποφάσισε να μου θέσει όρια και όρους. Πως; Ζητώντας μου να επιλέξω τα πέντε αγαπημένα μου. Και θα μου δώσει ένα βραβείο, λέει! Σ΄ευχαριστώ πολύ,ξενιτεμένο μου πουλί! 'Έτσι κι εγώ διάλεξα και θα σας παρουσιάσω πέντε τραγούδια που αγαπώ πολύ και όταν τα τραγουδούσα σε κόσμο (χωρίς ντροπή και τσίπα) έπαιρνα χρήματα! Τι να τα κάμω τα βραβεία καλή μου; Τρώγονται; Ας αρχίσω με τους κανόνες:

1) Επιλέγεις 5 αγαπημένα σου τραγούδια.
2) Δίνεις το βραβείο σε 10 διαφορετικά blogs.

Πάμε για την ακρόαση, αν καταφέρω να σας δείξω τα βιντεάκια...

1) Ο "Γκρεμός" πολύ αγαπημένος μου, του αγαπημένου μου Μ. Χατζιδάκι σε στίχους Λ. Στρογγυλού.

2) "Το πάτωμα", σε μουσική Σ. Κραουνάκη και στίχους Λ. Νικολακοπούλου. Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια...

3) Por una cabeza, μουσική: Carlos Gardel στίχοι: Alfredo Le Pera, το οποίο έμαθα Αγγελικούλα μου με την μέθοδο του αδερφού σου: πορ ουνα καμπέσα σι έζα μολβίδα!!!

4) "Τα δυο παλτά" και πάλι των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου.

5) "Το γιασεμί", παραδοσιακό της Κύπρου, που τραγουδούσα στην παράσταση πριν δυο εβδομάδες... σνιφ :(((

Τελειώνοντας, σας έχω κι ένα υπεραγαπημένο μου, τραγούδι επιπλέον. Γιατί πέρα από την προσωπική του μεγάλη πορεία και ιστορία, κρύβει και για μένα μια κωμικοτραγική ιστοριούλα.

Δούλευα πριν χρόνια σε ένα πιάνο-μπαρ, ο θεός να το κάνει! Ο κύριος που έπαιζε κιθάρα αγαπούσε πολύ το εν λόγω τραγούδι, το οποίο είχαμε στο πρόγραμμα μας. Του άρεσε όμως με την πρόζα του και όχι όπως το λέγαμε "σκέτο". Ένα βράδυ, σχεδόν πρωί, μου λέει:

-Πες τον Κεμάλ βρε Ειρηνάκι όπως μου αρέσει, με την πρόζα. Μεταξύ μας έχουμε μείνει.

Σωστά, τα λόγια του Χατζιδάκι δεν ήταν για κόσμο, ντροπής πράγματα! Εν τω μεταξύ, πράγματι είχαν απομείνει δυο τραπέζια, εκ των οποίων στο ένα κάθονταν ο ιδιοκτήτης με τους φίλους του. Λέω το τραγούδι, τα τελευταία λόγια, ( " Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα..." ) τελειώνω το πρόγραμμα μου και φεύγω από την σκηνή. Το αφεντικό έξω φρενών με φωνάζει σε μιαν άκρη:

-Τι ήταν αυτές οι βλακείες που μουρμούραγες, μου λες; Αν έχεις κάποιο πρόβλημα θα το λες σε μένα και όχι να μας ειρωνεύσαι την ώρα που δουλεύεις! Εσύ τραγούδα και παράτα μας, που θα μας πεις κι ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ... Ειρωνικές "καληνύχτες" και σχόλια κομμένα!

- Μα δεν είπα κάτι για εσάς έτσι είναι το τραγούδι...

- Βρε ακούς τι σου λέω; Δεν το ξαναλές αυτό το τραγούδι στην τελική.

Εσείς θα μου επιτρέψετε να το αναρτήσω χωρίς λογοκρισία, ναι;
"Κεμάλ", μουσική: Μ Χατζιδάκις στίχοι: Ν.Γκάτσος

Ήρθε, αισίως, η ώρα να εκπληρώσω τον δεύτερο κανόνα. Θα παρατυπήσω όμως ελαφρώς και θα το δώσω σε όποιον το επιθυμεί! Γιατί το έχω δει να τριγυρνά πολύ.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Ο ήλιος χαμογελάει!

Καθόμαστε στο μπαλκόνι με τον Μανώλη και πίνουμε καφέ.

 Μάριος: Παιδιά θέλω κι εγώ να κάτσω μαζί σας.
 Μανώλης: Έλα αγόρι μου κάθισε.
 Μάριος: Να φέρω το καρεκλάκι μου.

Το φέρνει και το τοποθετεί ανάμεσα μας, ανεβαίνει πάνω και φωνάζει:
Μαμά, μπαμπά, κοιτάξτε πως χαμογελάει ο ήλιος, είμαστε οικογένειααααα!

 Ναι παιδί μου, ο ήλιος χαμογελάει αποκλειστικά για μας...


Παίζει με το ποδοσφαιράκι του και κρατάει στο χέρι του έναν παίκτη:

-Τι είναι αυτό που έκανες; Να κάτσεις εκεί στον πάγκο, τέσσερα λεπτά να σκεφτείς τι έκανες. Έχεις τιμωρία και δεν θα πας βόλτα με ήλιο σήμερα.

 Τι είχαν οι παίκτες... με τον ήλιο τους έβγαζα με τον ήλιο τους έβαζα!

Μάριος: Μαμά να βγω στο μπαλκόνι να παίξω μπάλα;
Εγώ: Όχι αγόρι μου νύχτωσε, έφυγε ο ήλιος.
Μάριος: Που πάει μαμά;
Εγώ: Τώρα θα πάει να φωτίσει στην Αυστραλία, εκεί που μένει η θεία Βίκυ.
Μάριος: Και θα έρθει σε μας το φεγγάρι;
Εγώ: Ναι μωρό μου.
Μάριος: Εγώ θέλω μόνο τον ήλιο μαμά. Δεν μ΄αρέσει το φεγγάρι, να φύγει, να πάει στην θεία Βίκυ!

Αχ το πουλάκι μου, που να ήξερε πως ζουν στην Σκανδιναβία και όχι μόνο. Άλλωστε τι μας έμεινε κι εμάς φίλοι μου, στον δύστυχο αυτό τόπο; Ας τον χαρούμε λοιπόν. Βάζουμε τα αθλητικά μας και βουρ για παιδική χαρά. Ο μικρός είναι ήδη στην πόρτα.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Μανύλα μου, μητερόλα μου!

Πριν γίνω μαμά, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη ήταν για μένα μεγάλη γιορτή! Γιόρταζε η μάνα, η μαμά, η μανούλα μου! Πόσο μας άρεσε, με τ΄αδέρφια μου, να της κάνουμε έκπληξη. Να "μαγειρεύουμε" μέρες πριν τι θα της πάρουμε, δίχως να μας πάρει είδηση. Ζωγραφίζαμε καρτούλες ως νήπια και αργότερα την γεμίζαμε λουλούδια και δώρα. Η μαμά η μεγάλη ηρωίδα μου. Όταν όμως ήρθε στην ζωή μου το αγόρι μου, η μάνα μου έγινε από ήρωας, άνθρωπος. Ένας σπουδαίος άνθρωπος που μου έδωσε ζωή, αγάπη, αφοσίωση, στήριξη, ανεξάντλητη βοήθεια, αλλά και ενοχές, ανασφάλειες... Υπήρξε γεμάτη απαιτήσεις από μένα, το παιδί της. Αυτή η παγκόσμια ημέρα της μάνας έχει σκοπό να της αποδώσει τα εύσημα για τις φροντίδες της, να γιορταστεί με επισημότητα η μητρότητα. Για μένα, είναι η τέταρτη χρονιά που θεωρούμε εορτάζουσα. Μα την αλήθεια, δεν θεωρώ πως είναι λόγος, να με γιορτάσει κανείς. Ναι έφερα στον κόσμο ένα παιδί, όπως εκατομμύρια ζωντανά πλάσματα στον πλανήτη άλλωστε. Έδωσα συνέχεια στο είδος μου,  καθόλου σπάνιο εδώ που τα λέμε! Κάνω τα πάντα, ή τέλος πάντων όσα εγώ θεωρώ "τα πάντα", για τον Μάριο. Αλλά μήπως δεν είναι χρέος και χαρά μου; Δεν κάνω καμιά θυσία, παρά μόνο ενίοτε βάζω στην άκρη την εγωπάθεια μου. Εγώ είμαι, που οφείλω στο παιδί μου. Του οφείλω την ευκαιρία που μου έδωσε να σπάσω το καλογυαλισμένο καβούκι, του καταπληκτικού εαυτού μου. 

Πολλοί από εμάς επιφυλακτικοί εώς και αφοριστικοί για τις παγκόσμιες ημέρες και γιορτές, τούτη εδώ την γιορτή δεν την αγγίζουμε. Όλες οι υπόλοιπες, ξενόφερτες και εμπορευματοποιημένες εκτός από την γιορτή της μητέρας. Με προέλευση Αμερικάνικη και τα ανθοπωλεία να έχουν την τιμητική τους. Εκτός των άλλων, θυμίζουμε στις γυναίκες που δεν θέλησαν ή δεν τους έτυχε, πως πρέπει να θλίβονται κάθε Μάη. Εμείς οι σπουδαίες! Οι δε κακόμοιροι μπαμπάδες,

πάντα στην απέξω. Θα μου πεις τι μ΄έπιασε μέρα που είναι; Έτσι με έπιασε το στρίντζικο μου (εκ του στρίντζω) . Δεν μου αρέσει το άδικο βρε αδερφέ. Και είναι άδικο να θεοποιούμε έναν άνθρωπο. Άδικο είναι να αισθάνεται και ένας άνθρωπος θεός. Πόσα λάθη, βρίσκω στον εαυτό μου καθημερινά, απέναντι στο παιδάκι μου. Από την άλλη δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ουδείς άσφαλτος!  Επίσης μου την δίνει όλη αυτή η μυθολογία της μάνας "θυσία για τα παιδιά μου" και των παιδιών "αχάριστα γαϊδούρια" . Τα παιδιά μας είμαστε εμείς. Και όπως λέει η παροιμία "το παιδί σου το σκυλί σου και το στομάχι σου όπως τα μάθεις." Τουτέστιν εγώ καμένο χαρτί και με τις ευλογίες της λαϊκής σοφίας. Συγχωράτε με για την γκρίνια. Άντε και χρόνια μας πολλά!
Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη

Πίσω στο σπίτι.

Το λεωφορείο έφτασε στον Κηφισό. Ο Μανώλης μας περίμενε. Άνοιξαν οι πόρτες και ο μικρός έπεσε στην αγκαλιά του μπαμπά του. "Μπαμπά μου επιτέλους σε βρήκα... για πάντα" οι πρώτες κουβέντες του Μάριου. Επιστροφή στο σπίτι μας, μετά από δυόμιση μήνες. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Ήθελα, να γυρίσω πίσω. Για τον Μάριο ούτε λόγος, δεν ήθελε τίποτε άλλο. Μετά το Πάσχα είχε αρχίσει να γκρινιάζει καθημερινά. "Θέλω να πάω στον μπαμπά μου, στα παιχνίδια μου, στο σπίτι μας... " Εμένα όμως μου λείπει ήδη ο Λευτεράκης και οι λοιποί. Μου λείπει η παράσταση. Δεν ευχαριστήθηκα τις τελευταίες μέρες όπως θα ήθελα, μιας και πέρασα μία ίωση μετά λαρυγγίτιδος που με κράτησε μουγκή για κάποιες παραστάσεις. Και το κυριότερο, από την σκηνή, ευθύς αμέσως "άντε στην κουζίνα σου κυρά μου"... Στις δουλειές του, παρατημένου μου, νοικοκυριού. Δε ξέρω από που ν΄ αρχίσω. Θέλω να κάνω πολλά και δεν κάνω τίποτα. Πως μου την δίνει αυτή η φάση. Το μόνο δημιουργικό, που μπορώ να κάνω είναι κάτι χειροποίητο... Τσάντα με το νήμα που μου είχε χαρίσει η Σόφη. Δεν την λες και πολύ πετυχημένη, αλλά δε αντέχω άλλη επιτυχία για φέτος!

                   Σας γλυκοφιλώ!                                                                                           Ειρήνη