Πίσω στο σπίτι.

Το λεωφορείο έφτασε στον Κηφισό. Ο Μανώλης μας περίμενε. Άνοιξαν οι πόρτες και ο μικρός έπεσε στην αγκαλιά του μπαμπά του. "Μπαμπά μου επιτέλους σε βρήκα... για πάντα" οι πρώτες κουβέντες του Μάριου. Επιστροφή στο σπίτι μας, μετά από δυόμιση μήνες. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Ήθελα, να γυρίσω πίσω. Για τον Μάριο ούτε λόγος, δεν ήθελε τίποτε άλλο. Μετά το Πάσχα είχε αρχίσει να γκρινιάζει καθημερινά. "Θέλω να πάω στον μπαμπά μου, στα παιχνίδια μου, στο σπίτι μας... " Εμένα όμως μου λείπει ήδη ο Λευτεράκης και οι λοιποί. Μου λείπει η παράσταση. Δεν ευχαριστήθηκα τις τελευταίες μέρες όπως θα ήθελα, μιας και πέρασα μία ίωση μετά λαρυγγίτιδος που με κράτησε μουγκή για κάποιες παραστάσεις. Και το κυριότερο, από την σκηνή, ευθύς αμέσως "άντε στην κουζίνα σου κυρά μου"... Στις δουλειές του, παρατημένου μου, νοικοκυριού. Δε ξέρω από που ν΄ αρχίσω. Θέλω να κάνω πολλά και δεν κάνω τίποτα. Πως μου την δίνει αυτή η φάση. Το μόνο δημιουργικό, που μπορώ να κάνω είναι κάτι χειροποίητο... Τσάντα με το νήμα που μου είχε χαρίσει η Σόφη. Δεν την λες και πολύ πετυχημένη, αλλά δε αντέχω άλλη επιτυχία για φέτος!

                   Σας γλυκοφιλώ!                                                                                           Ειρήνη