Μανύλα μου, μητερόλα μου!

Πριν γίνω μαμά, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη ήταν για μένα μεγάλη γιορτή! Γιόρταζε η μάνα, η μαμά, η μανούλα μου! Πόσο μας άρεσε, με τ΄αδέρφια μου, να της κάνουμε έκπληξη. Να "μαγειρεύουμε" μέρες πριν τι θα της πάρουμε, δίχως να μας πάρει είδηση. Ζωγραφίζαμε καρτούλες ως νήπια και αργότερα την γεμίζαμε λουλούδια και δώρα. Η μαμά η μεγάλη ηρωίδα μου. Όταν όμως ήρθε στην ζωή μου το αγόρι μου, η μάνα μου έγινε από ήρωας, άνθρωπος. Ένας σπουδαίος άνθρωπος που μου έδωσε ζωή, αγάπη, αφοσίωση, στήριξη, ανεξάντλητη βοήθεια, αλλά και ενοχές, ανασφάλειες... Υπήρξε γεμάτη απαιτήσεις από μένα, το παιδί της. Αυτή η παγκόσμια ημέρα της μάνας έχει σκοπό να της αποδώσει τα εύσημα για τις φροντίδες της, να γιορταστεί με επισημότητα η μητρότητα. Για μένα, είναι η τέταρτη χρονιά που θεωρούμε εορτάζουσα. Μα την αλήθεια, δεν θεωρώ πως είναι λόγος, να με γιορτάσει κανείς. Ναι έφερα στον κόσμο ένα παιδί, όπως εκατομμύρια ζωντανά πλάσματα στον πλανήτη άλλωστε. Έδωσα συνέχεια στο είδος μου,  καθόλου σπάνιο εδώ που τα λέμε! Κάνω τα πάντα, ή τέλος πάντων όσα εγώ θεωρώ "τα πάντα", για τον Μάριο. Αλλά μήπως δεν είναι χρέος και χαρά μου; Δεν κάνω καμιά θυσία, παρά μόνο ενίοτε βάζω στην άκρη την εγωπάθεια μου. Εγώ είμαι, που οφείλω στο παιδί μου. Του οφείλω την ευκαιρία που μου έδωσε να σπάσω το καλογυαλισμένο καβούκι, του καταπληκτικού εαυτού μου. 

Πολλοί από εμάς επιφυλακτικοί εώς και αφοριστικοί για τις παγκόσμιες ημέρες και γιορτές, τούτη εδώ την γιορτή δεν την αγγίζουμε. Όλες οι υπόλοιπες, ξενόφερτες και εμπορευματοποιημένες εκτός από την γιορτή της μητέρας. Με προέλευση Αμερικάνικη και τα ανθοπωλεία να έχουν την τιμητική τους. Εκτός των άλλων, θυμίζουμε στις γυναίκες που δεν θέλησαν ή δεν τους έτυχε, πως πρέπει να θλίβονται κάθε Μάη. Εμείς οι σπουδαίες! Οι δε κακόμοιροι μπαμπάδες,

πάντα στην απέξω. Θα μου πεις τι μ΄έπιασε μέρα που είναι; Έτσι με έπιασε το στρίντζικο μου (εκ του στρίντζω) . Δεν μου αρέσει το άδικο βρε αδερφέ. Και είναι άδικο να θεοποιούμε έναν άνθρωπο. Άδικο είναι να αισθάνεται και ένας άνθρωπος θεός. Πόσα λάθη, βρίσκω στον εαυτό μου καθημερινά, απέναντι στο παιδάκι μου. Από την άλλη δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ουδείς άσφαλτος!  Επίσης μου την δίνει όλη αυτή η μυθολογία της μάνας "θυσία για τα παιδιά μου" και των παιδιών "αχάριστα γαϊδούρια" . Τα παιδιά μας είμαστε εμείς. Και όπως λέει η παροιμία "το παιδί σου το σκυλί σου και το στομάχι σου όπως τα μάθεις." Τουτέστιν εγώ καμένο χαρτί και με τις ευλογίες της λαϊκής σοφίας. Συγχωράτε με για την γκρίνια. Άντε και χρόνια μας πολλά!
Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη