Στον Θ με αγάπη!

Θυμάμαι σαν τώρα το όνειρο μου. Ένα όνειρο επαναλαμβανόμενο. Ανέβαινα στον ουρανό εκεί που ο καλός θεούλης μάζευε όλα τα μικρά παιδιά. Κάτι σαν παιδικός παράδεισος, στην μικρή μου ψυχή. Ήταν ένα μέρος με φως κεριών, χλωμό.

Περίμενα τον θεό να αφήσει τα παιδάκια, να έρθουν εκεί που ήμουν, να παίξουμε. Εκεί στο παιχνίδι επάνω, εγώ έψαχνα τον νεκρό αδερφό μου αγωνιωδώς. Όταν κατάφερνα να τον βρω εκεί μπροστά μου, με μια ζακετούλα κίτρινη που φορούσε στα τελευταία του γενέθλια, τον αγκάλιαζα σφιχτά σφιχτά και άνοιγα τα μάτια μου... Πίστευα, πως έτσι δυνατά που τον κρατούσα, θα τον έπαιρνα πίσω. Μαζί μου. Πλάι μου, στο κρεβατάκι μου, στο δωμάτιο μας. Στο δωμάτιο που μεγαλώσαμε τρεις και όχι τέσσερις όπως θα έπρεπε. Μάταια, δεν τα κατάφερα ποτέ. Το όνειρο σταμάτησα να το βλέπω. Μάλλον όταν έφτασα στην ηλικία που αντιλήφθηκα, το νόημα του θανάτου. Στο τώρα, παριστάνω πως ξέρω ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί, από την μέρα της γέννησης μας. Κανείς δεν θα ξεφύγει. Κανείς δεν θα επιστρέψει όσο δυνατά και αν τον σφίξεις. Αλλά... ποτέ δεν θα τον κάνω φίλο. Ακούω πως κάποιοι είναι μαζί του συμφιλιωμένοι. Μπράβο! Τους πιστεύω και τους θαυμάζω! Εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω. Είναι αργά πια για μένα, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα. Αν και μια μικρή νίκη την κατέκτησα απέναντι του. Φοβόμουν να γεννήσω, μα εντέλει το έκανα. Νίκησα ελαφρώς το φόβο μου. Έδωσα ζωή. Άργησα, αλλά το έκανα. Η μητρότητα, μου έδωσε μια δύναμη. Δεν εφησυχάζω όμως. Τον τρέμω κι αυτόν και την φιλενάδα του την αρρώστια. Και χθες, έβαλε τα καλά του και χτύπησε την πόρτα του αγαπημένου μου ανεψιού. Παιδί του πρώτου μου εξαδέρφου. Ετών είκοσι. Παιδί ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Η μαμά του, η καλύτερη που ξέρω. Μάνα όπως αυτές που παρουσιάζουν, ποιήματα και κείμενα εξιδανικευμένα. Και όλοι οι αγαπημένοι του άνθρωποι σπουδαίοι, δίπλα του. Γιατί ο γλυκός μου δεν έδινε την αγάπη του εύκολα, αλλά όταν την έδινε ήταν απόλυτος. Λάτρευε το θέατρο και είδε απίστευτα πολλές παραστάσεις, στην σύντομη ζωή του. Ήθελε να παίξουμε μαζί και νευρίαζε που δεν άφηνα τον Μάριο στην γιαγιά, για να κάνω θέατρο. Ήταν ήδη κλινήρης όταν έκανα πρόβες τον Φλεβάρη. Ήθελα τόσο να δει την παράσταση, μα χίλιες φορές περισσότερο να ζήσει. Δεν τα κατάφερε. Θα τον θυμάμαι πάντα γελαστό, πεισματάρη, να κατακτά συνεχώς πράγματα και να μας αφήνει εμβρόντητους. Να φωνάζει στο τέλος παιδικής παράστασης, αυτή είναι η θεία μουουουου. Ναι αγαπούλα μου κι εσύ είσαι ο ανεψιός μουουουου!!!
Σε γλυκοφιλώ, αγγελούδι μου
Ειρήνη