Το τερλίκι της μπέμπας

Όταν ήμουν μαθήτρια, σε περιόδους εξετάσεων, με έπιαναν οι μεγάλες προκοπές. Προκειμένου να αποφύγω το διάβασμα, κεντούσα μανιωδώς. Ήθελα να λουφάρω, αλλά με έπιανε και το ενοχικό μου. Έτσι άπραγη θα καθόμουν; Οπότε η χειροτεχνία έδινε κι έπαιρνε. Ομοίως έπαθα και ψες. Το σίδερο έχει μαζευτεί και καθώς κοιτούσα τα στοιβαγμένα ρούχα, με συνοπτικές διαδικασίες, έβγαλα την απόφαση. Θα πλέξω και τα τερλικάκια, να είναι έτοιμα. Άλλωστε επείγουν, σε τρεις μήνες θα τα δωρίσω. Ενώ που δεν έχουμε βρακί σιδερωμένο να φορέσουμε, είναι υπόθεση που δεν θέλει βιασύνες! Και να φανταστείς το σίδερο είναι από τις δουλειές που μου αρέσουν, αλλά η άρνηση έχει βαρέσει κόκκινο.

Τα έφτιαξα λευκά με ροζ την πατουσίτσα, το λουλούδι και το κουμπί. Λουλούδι είναι αυτό πάνω στο παπουτσάκι. Όχι το διευκρινίζω, γιατί μπορεί να το δει κανείς σαν πεταμένη τσιχλόφουσκα.

Παλιά μισούσα το ροζ. Ειδικά όταν έντυναν τα κοριτσάκια, σαν κουφέτα. Τελευταία όμως με έπιασε ένας έρωτας με το χρώμα αυτό... Μπεμπεκίζω στα γεράματα καθώς φαίνεται. Καλά δεν με παίρνει και για πολλά... Διότι αν ντυθώ στα ροζ θα είμαι σαν, τσουρουφλισμένος από τον ήλιο, ελέφαντας. Καμιά σαγιονάρα κι έξω από την πόρτα. Άντε και στο τσακίρ κέφι ένα κλάμερ. 

Άντε να έρθει η ευλογημένη ώρα να αρχίσω καμιά πρόβα γιατί το βλέπω, έχω αρχίσει να λαλάω.

Και οι φωτογραφίες, εεε; Αριστούργημα.... Απ΄ όσα blogs επισκέπτομαι, αναρτώ μακράν τις χειρότερες φωτογραφίες! Και δεν το λέω για να περιαυτολογήσω, αλλά αδικώ και το τερλίκι! Ω ποία κατάντια!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη