Άλλος με τη βάρκα μααααας!

Όταν διάβασα την πρόσκληση της αγαπημένης Πέτρας, Άλλος Με Τη Βάρκα μας , σκέφτηκα πως δεν έχω κάτι να πω. Ούτε βαρκάδες που με σημάδεψαν, ούτε τραγούδια και ιστορίες με βάρκες που με καλούσαν να τις αποτυπώσω. Μα άξαφνα, μου ήρθε στο μυαλό η γιαγιά μου και οι ατέλειωτες ιστορίες της. Ιστορίες από την μακρινή πατρίδα, τον Πόντο, με έμφαση στο οδοιπορικό. Στο ταξίδι με πλοίο, προς την άγνωστη Ελλάδα. Αφηγήσεις τραγικές αλλά και με μπόλικο χιούμορ, όσο κι αν δείχνει αλλόκοτο στις ιστορίες της γιαγιάς χιούμορ και αυτοσαρκασμός δεν έλειπαν ποτέ. Κι ενώ είχα τόσο κοντά μου όλο αυτό το χρονικό, όταν πριν 4 μήνες αρχίσαμε τις ετοιμασίες για την παράσταση, την "δικιά" μου Μικρασία, άρχισα να νιώθω τον "ξεριζωμό" από άλλη σκοπιά. Η φωτογράφηση για την παράσταση έγινε σε εξωτερικό χώρο, μια μέρα ηλιόλουστη μεν, αλλά με πολύ κρύο και υγρασία. 

                       Η φωτογραφία είναι από την παράσταση και είναι του Γιώργου Χρυσοχοίδη.

Σκεφτόμουν διαρκώς πως εγώ σε λίγες ώρες θα επέστρεφα στο σπίτι λίγο παγωμένη - ξεμεσιασμένη αλλά γεμάτη, χαρούμενη. Η ταλαιπωρία όμως των προγόνων μου δεν είχε τέλος. Οι βάρκες δεν ήταν ένα παιχνίδι με φίλους και πόζες, αλλά μια σκληρή μετάβαση από την ζωή τους στο άγνωστο, στο πουθενά. Η παράσταση ήταν σύνθεση αληθινών μαρτυριών. Είχα την χαρά όμως να έχω εκτός αυτών των κειμένων, να ερμηνεύσω και ένα υπέροχο κομμάτι του Οδυσσέα Κιόσογλου, τις "Ομπρέλες". Σας παραθέτω ένα απόσπασμα, που μου ανέσυρε ο πιο πιστός φίλος του σκύλου, με την έμπνευση

 που είχε να καταγράψουμε ιστορίες με βάρκες! Σ΄ευχαριστώ, Πέτρα μου αγαπημένη!

 " Τη μάνα μου έχω να τη δω από τότε. Τότε που βιαστικά τόσοι άνθρωποι στριμώχνουνταν σε μια βάρκα. Αυτή εδώ είναι. (δείχνει μια φωτογραφία). Θυμάμαι την είχε στο σαλόνι αυτήν την φωτογραφία και την καμάρωνε! 

............................................................................................................

Τη μάνα μου… από τότε έχω να τη δω. Τότε με τις βάρκες, τότε με τις μουσκεμένες φούστες, με το μουσκεμένο από τον τρόμο πρόσωπο για το τι ακολουθεί. Από τότε, δεν ξέρω πώς να σας το πω, αλλά από τότε έχω να δω τη μάνα μου. Ήρθα στη Σαλονίκη εγώ, με άλλο βαπόρι… ήρθα στη Σαλονίκη μ’ άλλη ζωή. Μόνο μια θεία στο Πανόραμα, ζωντανό πειστήριο μιας άλλης ζωής. Μιας ζωής μ’ ανοιχτές ομπρέλες κι ανοιχτές καρδιές. Μη σας περνάει από το μυαλό σαν βλέπετε φωτογραφίες σαν κι αυτή πως οι άνθρωποι τότε δεν ήξεραν από γέλιο… Απλά σαν να ‘ξεραν πως εκεί στημένοι, θα αποτελούν κάποτε μια απόδειξη ζωής… της δικής τους ζωής… Στα παιδιά τους, στα εγγόνια τους. Όχι πως ζήσαν, αλλά πως θα ζουν. Σ’ ένα δέντρο απότιστο από χαρές. Σε ένα χώμα μουσκεμένο κι αυτό από δάκρυα. Αυτή εδώ είναι η φωτογραφία από εκείνη τη μέρα. Τη μέρα με τις βάρκες. Εκεί που αντάμωναν τα μάτια της με τα δικά μου για τελευταία φορά… σα να’ λεγαν… παιδί μου, την Κυριακή μετά την εκκλησία, θα πάμε βόλτα στην ακροθαλασσιά… Με ανοιχτές ομπρέλες… με ανοιχτές καρδιές."