Οι δυο μαζί για την Φλόγα!!!

Καλησπέρα από την όμορφη και βροχερή Θεσσαλονίκη! Δεν έχω πολύ χρόνο, αλλά θέλω να σας ενημερώσω ότι χθες το βράδυ καλοδεχτήκαμε την Ειρήνη και τον Μάριο! Τι γίνετε τώρα εδώ; Σε απλά ελληνικά... χαμός!!! Με δυο πιτσιρίκια στο σπίτι, ο ένας να τρέχει και να παίζει κι ο άλλος να θέλει αγκαλίτσες! Από το πρωί μαγείρεψα για έναν λόχο, τρώμε πολύ ζωή να 'χουμε!!! Και γενικά στην πρίζα...

Το post όμως αυτό έχει άλλο θέμα! Δημιουργίες και των δυο μας, που με όλη μας την αγάπη θα ταξιδέψουν για την Ναύπακτο!

Η Ειρήνη έφτιαξε μια κίτρινη κορδέλα για τα μαλλιά, παιδική, με ένα λουλουδάκι...

Ακόμα έφτιαξε ένα κολιέ...

Κι εγώ έφτιαξα δυο λουλούδια-μπουτουνιέρες, από τσόχα, για να κοσμήσουν κάποια παλτό...

Ευχόμαστε να βοηθήσαμε κι εμείς λίγο! Όσο για το τι γίνεται μέσα σ' αυτό το σπίτι... μείνετε συντονισμένοι!!!

Οι χοντροί έχουν καλή καρδιά...

...γέλασε κανείς; Αν γέλασε, κατ΄εμέ καλά έκανε! Αυτή η φράση πάντα με έκανε να γελάω. Τι μύθος θεέ μου! Οι καλές καρδιές κατοικούν σε όλους τους σωματότυπους, λέω εγώ. Ούσα ευτραφής, για σειρά ετών ως και σήμερα που παράγινα , δεν ξέρω να σας πω αν έχω καλή καρδιά. Σίγουρα όμως έχω καρδιά υπερβολική. Εσχάτως έδωσα και μια εξήγηση σ΄αυτό. Το φαγητό το πολύ, το ακατάσχετο, το δίχως μέτρο, είναι υπερβολή. Η αδυναμία μου να βρω την μέση διατροφική λύση, έκανε την υπερβολή φύση μου. Πρέπει να υπερασπιστώ το σαρκίο μου, εγώ είμαι ωραία τύπισσα και χοντρή! Και εκεί αρχίζουν τα γλέντια. Βρε τι χαρούμενη, τι ταμπεραμεντόζα, τι έξω καρδιά είμαι η χοντρή. Υπερβολικά μιλάω, υπερβολικά γελάω, υπερβολικά εκφράζομαι και είμαι η πρώτη του χωριού! Σας τα χώνω και δεν συμβιβάζομαι και όλες οι άλλες είναι κοκκάλες! Ναι, δεν συμβιβάζομαι, γιατί δεν μπορώ. Δεν προσαρμόζομαι, για την ακρίβεια. Μια μάχη χρόνων να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Εν τω μεταξύ η ζυγαριά επιμένει, είσαι ελέφαντας και φάλαινα και φώκια κυρά Δήθεν Αυτοπεποίθηση, του Κόμπλεξ και της Παχυσαρκίας, το γένος Τροφαντού. Οι αδερφή μου, οι φίλες μου, όλες όμορφες, καλλίγραμμες και έξυπνες, με χιούμορ και πραγματικά  καλοί άνθρωποι! Όταν το μάτι μου άρχιζε να γυρίζει όλες μου την έδιναν. Μμμμ σιγά ρε κορίτσια εσείς ξέρετε την αποτρίχωση την κοκεταρία και το γυμναστήριο κι εγώ διαβάζω Σαίξπηρ και Μπρεχτ και Μαγιακόφσκι και και..... Άσε μας κοπελιά οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς. Ε και στο κάτω κάτω και τα κορίτσια είναι μορφωμένα και καλλιεργημένα. Αλλά εγώ πως θα έβγαινα από πάνω; Έχω ένα χρόνο που προσπαθώ να βρω τον μπούσουλα. Να μην είμαι αυστηρή με μένα και τους άλλους. Να παραδεχτώ ότι όταν περπατάω γρήγορα λαχανιάζω εύκολα. Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι για τσιγάρο, βλέπω το είδωλο μου στην μπαλκονόπορτα, και ξεχειλίζω από την καρέκλα. Πράγμα που μου είναι απίστευτα δυσάρεστο. Βλέπω παλιά ρούχα και φωτογραφίες και με πιάνει μια θλίψη. Επόμενο βήμα, να αρχίσω καμιά διατροφή της προκοπής και άσκηση. Σώνει πια, που είδα φωτογραφίες, καθρέφτες και πρώην στενά παντελόνια.  Το μόνο που με σώζει είναι μια σχετική ευγένεια και αγάπη που έχω για τους ανθρώπους. Ίσως, καλύτερα θα έλεγα, τους άλλους σώζει από τα νύχια μου. Γιατί ο άνθρωπος που δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του, πως να ευχαριστηθεί με τους άλλους. Θυμώνει και κακιώνει και έχει πάντα δίκιο.... Να τους κατασπαράξει επιθυμεί. Θα πεις τώρα, τι μας ζαλίζεις καλή μου γυναίκα με τα πάχη σου τα κάλη(?) σου; Διότι πλησιάζει η στιγμή. Θα επιστρέψω στα σανίδια, βρεγμένη σανίδα που θέλω, και θα αναστενάξουν τα καημένα. Δυστυχώς όχι από το βάρος της ερμηνείας μου. Άσε που, μόλις πριν λίγο καιρό, ανακάλυψα την Αμερική. Το γράψιμο δηλαδής. Τσακ τα γράφω σε σας, τσουκ θα μου πείτε έναν καλό λόγο και αυτή η αλληλεπίδραση εμένα με βοηθά. 'Αλλους ίσως όχι. Τι να πεις άνθρωποι και άνθρωποι. Την καλή κουβέντα, εγώ φίλοι μου, την έχω πως και τι. Ο Μάριος, μου διδάσκει καθημερινά πως με τον καλό τον λόγο λουλουδίζουμε, προχωράμε και ψηλώνουμε. Ξέρεις είναι και κάποιοι που λένε πως είναι ειλικρινείς και η αλήθεια πληγώνει. Τα καλά λόγια γλύψιμο και η αλήθεια είναι στα πετάω όλα στα μούτρα. Αρκεί, να μην γίνεις εσύ ειλικρινείς με τον αδέκαστο εαυτό τους. Και τις ευχές τις αγαπώ και τις καλοδέχομαι. Θυμάμαι παλιά στας επαρχίας όπου είμαι μεγαλωμένη, στους γάμους μας εύχονταν και στα δικά μας. Μεγάλη καούρα να παντρευτώ δεν την είχα, μα πάντα ευχαριστούσα από καρδιάς. Ευχή μ΄έδινε ο άλλος΄με τα δικά του δεδομένα, τι να τον πω; "Κακό χρόνο νά ΄χεις"; Σε αντίθεση με τις κατάρες που έχω μια βαθιά πεποίθηση, πως δεν πιάνουν. Όχι, σας υπόσχομαι, όσα κιλά και να γίνω δεν θα βγάλω την πίκρα μου πάνω σας καλοί μου φίλοι. Θα υπερασπίζομαι πάντα, πως το καλό που δίνεις το παίρνεις πίσω. Αλίμονο αν ήρθαμε σ΄αυτόν τον μάταιο κόσμο για να σκυλοφαγωνόμαστε. Παρόλο που έχω ελάχιστο διάστημα στις γειτονιές σας, νιώθω πως θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ. Δεν φαντάστηκα πως θα ήταν έτσι εδώ στην παράλληλη ζωή μας. Παράλληλα με την έξω ζωή υπάρχει αυτή πια και για ΄μένα. Πολλά έχουν ειπωθεί, δεν θα κάνω επιπλέον ανάλυση. Αλλά να σας πω κάτι;  Τώρα που θα χαθώ στις δουλειές μου, θα σας σκέπτομαι κι αν μπορώ θα σας επισκέπτομαι. Θα πάρω μαζί μου τις γλυκές σας ευχές, αυτές που σπεύσατε να μου αφήσετε για το θεατρικό ξεκίνημα. Θα τις τακτοποιήσω στην βαλίτσα με τα απαραίτητα σε θέση περίοπτη! Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη

ΥΣ: Εν τω μεταξύ θέλω να σας πω πως δεν είναι ανάγκη να με αφήσετε πάλι μήνυμα :) Είπαμε, τις αγαπώ τις ευχές, αλλά μην σας ζαλίσω κιόλας! Αυτή είναι μια, προσωρινώς, αποχαιρετιστήρια ανάρτηση. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα.

Μπριζόλες με καραμελωμένα κρεμμύδια...

Τσικνοπέμπτη σήμερα και το κρέας δεν λείπει από κανένα σπίτι! Νομίζω ότι το ψητό κρέας είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη λύση για όλους! Τι γίνεται όμως αν δεν μπορείς να βάλεις ψησταριά για να καλοφτιάξεις το κρεατάκι σου; Εδώ έρχομαι εγώ και σου δίνω την λύση με ένα πολύ νόστιμο πιάτο... Ζουμερές και νόστιμες μπριζόλες λαιμού, που παίρνουν έξτρα γεύση από τα καραμελωμένα κρεμμύδια!

Αυτή η συνταγή, αγαπημένη του φίλου μου του Αντώνη, ξεκινάει από την Σαλονίκη για να φτάσει στους όμορφους Γαργαλιάνους... Κουμπάρε μου για σένα!!!

ΥΛΙΚΑ:

3 μπριζόλες λαιμού

2-3 ξερά κρεμμύδια

2 κουτ. σούπας καστανή ζάχαρη

2 κουτ. σούπας μέλι

2 κουτ. σούπας σόγια σως

1 κουτάκι μπύρα

ελαιόλαδο

αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Πλένουμε καλά το κρέας μας και το σκουπίζουμε για να φύγουν όλα τα νερά. Αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε για λίγο στην άκρη. Κόβουμε τα κρεμμύδια σε λεπτές φετούλες. 

Σε αντικολλητικό τηγάνι βάζουμε ελάχιστο ελαιόλαδο. Αφήνουμε να κάψει και βάζουμε τις μπριζόλες. Δεν τις τηγανίζουμε κανονικά, απλά τις "φοβερίζουμε" για 2 λεπτά (κάθε πλευρά) για να τις θωρακίσουμε. 

Μόλις είναι έτοιμες τις τοποθετούμε μέσα σε μια γάστρα ή ταψί, που θα σκεπάσουμε με αλουμινόχαρτο. 

Στο ίδιο τηγάνι προσθέτουμε τα κρεμμύδια. Τα αφήνουμε να μαραθούν λιγάκι και προσθέτουμε την ζάχαρη, το μέλι και την σόγια.

Αφήνουμε να λιώσει καλά η ζάχαρη, να πάρουν μια βράση τα κρεμμύδια και σβήνουμε με την μπύρα. Όχι όλη, την περισσότερη όμως θα την χρειαστούμε για να ψηθούν οι μπριζόλες μας. 

Χαμηλώνουμε την φωτιά και αφήνουμε να ψηθούν καλά τα κρεμμύδια. Μόλις είναι έτοιμα, περιχύνουμε τις μπριζόλες και τις βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς με αέρα για 30-40 λεπτά, ώσπου να είναι έτοιμες οι μπριζολίτσες.  

Το καλύτερο συνοδευτικό είναι ο σπιτικός πουρές! Σερβίρουμε και απολαμβάνουμε!!! 

Καλή όρεξη!

Βόλτες με ήλιο...

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, που ο Γιάννης έχει την χειμερινή του άδεια, κάνουμε ένα ταξιδάκι... Ρώμη, Βερολίνο... Ειδικά από τότε που ανακαλύψαμε τις low cost πτήσεις! Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες... Και φέτος; Αθήνα!!! Με τον μικρό μας φάνηκε λίγο δύσκολο να ξεκουβαληθούμε τόσο μακρυά (άσε που έπρεπε να του βγάλουμε και διαβατήριο), έτσι η πρωτεύουσα ήταν μια πολύ καλή λύση. Άσε που στην Αθήνα έχουμε και πολύ αγαπημένους μας ανθρώπους... Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή!!! Έτσι λοιπόν έφτιαξα βαλιτσούλες, πήρα τα απαραίτητα δωράκια και ξεκινήσαμε... Το πρώτο μεγάλο ταξίδι του Λευτέρη μας! 

Όχι, δεν θα σχολιάσω την κρυάδα της διαδρομής: 27 ευρώ διόδια για να πάμε και άλλα τόσα στην επιστροφή!!! Νεύρα!!! Μου λύθηκε η απορία γιατί δεν είχε καθόλου κίνηση στον δρόμο Σαββατιάτικα! Φτάσαμε Σάββατο μεσημέρι και μας περίμεναν πως και πως! Είχαμε να βρεθούμε με την αδερφή μου από την βάφτιση του μικρού, δηλαδή από τα τέλη του Οκτώβρη... Πολύ μεγάλο διάστημα για τα δικά μας δεδομένα! Είχαμε να πούμε πολλά, αν και με τα καλικαντζαράκια μας αυτό φαντάζει πλέον πολυτέλεια!!! Φάγαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, παίξαμε με τα ζουζούνια... Είχαμε λιγάκι και τις ζήλιες μας, αλλά αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα! Ο Μαριούκος όλο "κατά λάθος" έπεφτε πάνω στον Λευτέρη! Τα μάτια μας δεκατέσσερα...
Την Κυριακή βρεθήκαμε με πολύ καλούς φίλους, φίλους καρδιακούς, τον Άρη, την Πόπη και τον κουμπάρο μας τον Δημήτρη. Μαζί με τον Δημήτρη πήγαμε στα παιδιά και μας έκαναν το τραπέζι. Ένα υπέροχο τραπέζι που έφτιαξε η Πόπη για μας...

Η φωτογραφία βγήκε όταν η οικοδέσποινα ξεκίνησε να ετοιμάζει, γιατί μετά πέσαμε με τα μούτρα και δεν σκεφτόμουν καν να βγάλω την μηχανή!!! Ευχαριστήθηκα σκουμπρί (κι ας μην μπορούσαν να πιω τσιπουράκι!) και κάπαρη! Ευχαριστήθηκα καλή παρέα και κουβεντούλα! Περάσαμε σχεδόν όλη την μέρα με τα παιδιά και ήταν υπέροχα!!!
Την Δευτέρα το πρωί πήραμε τον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε στο Μοναστηράκι.

Η μέρα ήταν υπέροχη και ο κόσμος, όπως κι εμείς, βγήκε έξω σαν τα σαλιγκάρια!

Κάναμε την πιο αγαπημένη μου βόλτα στην Αθήνα: Μοναστηράκι - Θησείο!

Μαζί με την Ειρήνη και τον Μάριο κάναμε χαλαρή βολτίτσα! Η καλύτερη βόλτα, με την καλύτερη παρέα!

Και χαζέψαμε τις ομορφιές γύρω μας! Και ενώ ο Γιάννης έβγαζε φωτογραφίες, εμείς κάναμε κους-κους... Κοντά τέσσερις μήνες είχαμε να τα πούμε!

Ο Λευτέρης κοιμήθηκε και μεις αράξαμε για καφεδάκι...

...και από μπροστά μας πέρασε και το τρενάκι! Την επόμενη φορά που θα 'ρθουμε στην Αθήνα, λέω να πάρουμε το τρενάκι, που θα είναι μεγαλύτερο το μωρό μου και θα καταλαβαίνει!
Το μόνο κακό στην βόλτα μας ήταν ότι ήταν κλειστό το μουσείο της Ακρόπολης! Έτσι Τρίτη πρωί κάναμε το ίδιο δρομολόγιο για να πάμε στο μουσείο, που ο Γιάννης δεν είχε δει.

Αυτό το μουσείο είναι πραγματικό στολίδι!

Περπατήσαμε και θαυμάσαμε...

...φωτογραφήσαμε και φωτογραφηθήκαμε!

Βγάλαμε και μια φωτογραφία οικογενειακώς! Γιατί αν δεις τις υπόλοιπες φωτογραφίες, θα νομίζεις ότι πήγαμε διακοπές χώρια!!!!!

Την Τρίτη το απόγευμα ήταν η στιγμή για να μείνουν οι δυο αδερφούλες μαζί επιτέλους!!! Αφήσαμε τα μικρά και τα μεγάλα αγόρια στο σπίτι και κάναμε μια εξόρμηση στην αγορά... Τα είπαμε τα δυο μας, περπατήσαμε, χαζέψαμε και ψωνίσαμε, λιγάκι! Βέβαια τολμώ να πω ότι όλα πλέον γίνονται με άγχος... Το μυαλό μου ήταν πίσω στο σπίτι, στο καλικαντζαράκι μου! Δεν τον έχω αφήσει πολλές φορές και ακόμα δεν το έχω συνηθίσει!

Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της επιστροφής... Ευτυχώς αυτή τη φορά, η απόσταση μας, δεν θα είναι για πολύ! Σε λίγες μέρες θα τους έχουμε κοντά μας...

Που πάωωωω

Άγχος, άγχος, άγχος.... και αγωνία και στρες και πίεση και χαρά και λαχτάρα και παράνοια! Αριστέαααα σούταρε την κυρά Λίτσα από τον καναπέ, να στρογγυλοκαθίσω δόξη και τιμή! Αρχίζω πρόβες. Έχω 4 1/2 χρόνια να βρεθώ σ΄αυτήν την κατάσταση. Θα τα καταφέρω; Θα μπορέσω να τραγουδήσω; Να κινηθώ; Να μιλήσω; Τώρα θα μου πει κάποιος "φίλος" γιατί πριν μπορούσες; Ε, όπως μπορούσα τέλος πάντων. Δεν είμαι και η Κατίνα Παξινού, αλλά κατίνα του σπιτιού μου πρώτη! Εγώ και καμία άλλη! Μήπως πρώτη κατ΄οίκον παρά τελευταία στο σανίδι; Κι ύστερα έρχεται μια φωνούλα και μου ψιθυρίζει "Βρε χαζό θα είναι ζάχαρη! Θα βρεθείς πάλι εκεί που λαχταράς, με συναδέλφους και φίλους για έναν κοινό στόχο. Θα δοκιμάσεις, θα χαρείς, θα νιώσεις, θα προβληματιστείς, θα παίξεις!"  Όπως τότε στην γειτονιά. "Εσύ, Βασίλη, θα είσαι ο κακός και θα μας κυνηγήσεις κι εμείς θα τρέξουμε στην οικοδομή εδώ δίπλα" Γιαπί! Ήταν το σκηνικό μας. Εγώ και τότε δεν τολμούσα πολλά πολλά. Κρυβόμουν πάντα όπου θεωρούσα πως θα ήμουν πιο ασφαλής. Κάπως έτσι διάλεξα και επάγγελμα, χαχαχα εδώ γελάμε! Πιο ανασφάλεια πεθαίνεις....Με τιμώρησα μια χαρά! Αλλά μ΄αρέσει!!! Γιατρέ μου είμαι μαζοχίστρια; Το έντερο μου είναι φιόγκος, η καρδιά μου πεταρίζει, το κεφάλι μου βουίζει, σκέφτομαι εναλλάξ, μαυρόασπρα-ασπρόμαυρα... γιατρέ μου έχω διπλή προσωπικότητα; Μέχρι να βγει η διάγνωση ελπίζω να μην μου βγει η ψυχή, η οποία προηγείται του χουγιού!                                                    Σας γλυκοφιλώ Ειρήνη.

"Σήμερα σήμερα,

του αγίου Βαλεντίνου. Σήμερα σήμερα, του έρωτα γιορτή." Τραγουδά η Οφηλία, του Σαίξπηρ. Εμείς πάλι, άλλοι τραγουδάμε κι άλλοι αναθεματίζουμε. Ακόμη ένας, σοβαρός, λόγος για να διχαστούμε. Είναι ξενόφερτη η γιορτή και ανούσια. Ναι, γιατί το Χριστουγεννιάτικο δέντρο το φέραμε από το χωριό μας απευθείας. Μαζί με τα κάπκεικς, τα λεμπκούχεν, τα τζίτζερμπρεντς και άλλα πολλά ελληνικά και παραδοσιακά! Και φυσικά να σας πω, πως πάππου προς πάππου πίνουμε εσπρεσσάκι. Εδώ πέρυσι, ο πρωτοετής στο πανεπιστήμιο γιος της κουμπάρας μου, μου τηλεφώνησε λέγοντας μου πως δεν θα μας έρθει για φαγητό. Ο λόγος; Μια συμφοιτήτρια, τον είχε καλέσει στο χάλογουην πάρτυ της(;)  Σιγά μην γιορτάσω μία και μόνο μέρα που μου επιβάλλουν οι έμποροι. Φυσικά και όχι. Εμείς στο σπίτι μας κυκλοφοράμε ολημερίς με κόκκινα στρινγκ κάτω από την κρεμμυδοαμφίεση μας και αψηφώντας το ψωφόκρυο τα πετάμε όλα και ερωτοτροπούμε αβέρτα! Το παιδί δεν μας ενοχλεί διότι, όπως κάθε ελληνόπαιδο,  κοιμάται ήδη από τις οχτώ! Την κρεβατοκάμαρα μας χεσμένη, ούτε απ΄έξω να περάσει. Και τους εμπόρους τους έχουμε σε εμπάργκο κανονικά, από τα Χριστούγεννα ήδη, που καθίσαμε στο σπίτι γαλήνιοι, με το πνεύμα της γιορτής μέσα μας!

Δίχως να αγοράσουμε ένα πράσινο φύλλο. Δώσε μου ένα χιλιαρικάκι να ξεχυθώ στα μαγαζιά και σου λέω εγώ πως τους αποθεώνω! Από την άλλη όλη αυτή η πορδοχαρά των εορταζώντων! Τι να σου πω. Πήγαμε στο γνωστό παιχνιδάδικο να πάρουμε χαρτόνια για χειροτεχνίες του μικρού και παρολίγον, χαμένοι στους διαδρόμους που τους άλλαξαν για ακόμη μια φορά, κοντέψαμε να φύγουμε με όλα τα τσουμπλέκια τα ερωτικά! Η αλήθεια είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Αδέλφια ας κάνει ο καθένας όοοο,τι θέλει. Ας γιορτάσει ή όχι. Ας αγοράσει καρδούλες και στρινγκ μέσα σε τριαντάφυλλα  ή ας κρατήσει τα λεφτά του για επενδύσεις τώρα που ήρθε η ανάπτυξη. Ας αγαπάει μια φορά ετησίως ή και για πάντα. Δουλίτσα να υπάρχει και αγάπη.
Σας αγαπώ και σας γλυκοφιλώ  Ειρήνη.

Βόρειοι και Νότιοι!

Χθες Σάββατο τρέχαμε και δεν φτάναμε. Δουλειές στο σπίτι, ψώνια και προετοιμασίες... E, ε, έρχονται!!! Μοιράσαμε τις εργασίες με τον Μανώλη και ο μικρός χοροπηδούσε ολημερίς: 

-Μαμά ξεκίνησε ο Λευτεράκης; Πότε θα φτάσει; Έφτασε ακόμα; Τώρα φτάνει; 

-Ναι, φτάνει (πια!) Μάριε! 

Και έφτασε στις τέσσερις το απόγευμα. Μαζί του η μαμά του η αδερφούλα μου και ο μπαμπάς του ο γαμπρούλης μου. Από πίσω τους κούτες, σακούλες, σακουλίτσες. Μόνο καλάθια με ζωντανές κότες έλειπαν! Πάντα με εκνευρίζει η μάνα μου, που κάθε που θα 'ρθει, κουβαλά ότι χωρά ανθρώπου νους, ντουλάπι και καταψύκτης. Ε, η οικογένεια Ε, πήρε την σκυτάλη από την μάνα! Συμμάζευα και ταχτοποιούσα μία ώρα μετά την άφιξη! Φάγαμε ήπιαμε καφεδάκι και απολαύσαμε τα αγαπημένα(;) ξαδερφάκια. 

-Μαμά δικό μου είναι το πάρκο να βγει το μωρό 

-Είναι για όλους το παρκάκι αγάπη μου. Εσύ δεν το χρειάζεσαι πια μεγάλωσες όπως μεγάλωσαν οι φίλες σου η Νότα και η Λήδα και σου το έδωσαν. 

-Όχιιιιιι θέλω να μπω μέσα, τώραααα. 

-Θέλω βυζάκι μαμάααααα δώσε μουουου 

-Δεν έχω πια πουλάκι μου, το ήπιες όλο και τώρα πια τελείωσε( 2 1/2 χρόνια και δεν του έφτασαν, αχάριστο είδος το παιδί φίλε μου) 

Ορμάει στην θεία του 

-Εσύ να μου δώσεις Σόφηηηηη. 

-Α, αγόρι μου, ο καθένας πίνει από την μαμά του. 

Το ρεσιτάλ ζήλειας συνεχίζεται, από τον Μάριο, γιατί το καημένο το μωρό μας τον κοιτάζει όλο απορία, με τεράστια μάτια. Το βράδυ, αφού νύχτωσε ο θεός την μέρα, τους πάμε για ύπνο. Το μωρό στην κρεβατοκάμαρα όπου κοιμήθηκαν τα αδέρφια, στο δωμάτιο του ο Μάριος κι εγώ με τον Μανώλη στο καθιστικό. Τα ξημερώματα ακούμε κλάματα. Ο μικρός μπούκαρε στην κρεβατοκάμαρα, δεν μας είδε και ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! 

-Μαμά που είσαιαιαι; 

-Εδώ μωρό μου. 

-Που είναι το κρεβάτι σου μανούλα; 

-Μέσα, στην θέση του, κοιμάται ο Γιάννης με την Σόφη. 

-Πάμε μέσα μαμά, θέλω να το δοκιμάσω(;) 

Όποιος θέλει να δοκιμάσει στρώμα, πριν το αγοράσει, τον δανείζω. Ακόμη δεν προλάβαμε να τα πούμε με την αδερφούλα μου, αλλά έχουμε λίγο χρόνο μπροστά μας. Αχ πάνε οι εποχές που είχαμε άπλετο χρόνο για χαζολόγημα, τώρα γίναμε θεατές στα χαζολογήματα των παιδιών. Α, να σας δείξω το δώρο των γενεθλίων μου. Μία τσάντα που λάτρεψα! 

Η Σόφη την είχε παραγεμίσει μαλλάκια πλεξίματος. Ανάμεσα τους και ένα χρώμα που της αρέσει για να της φτιάξω κάτι . 

Άρχισα λοιπόν, αφήνοντας τα γνωστά μισοτελειωμένα στην άκρη. Κι έτσι μέσα σε φωνές, παιχνίδια, κουβέντες ρίχνω και καμιά θηλιά. Ίσως προλάβω να της το δώσω πριν φύγει. Σας γλυκοφιλώ 

Ειρήνη

Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές....

Τις τελευταίες δυο εβδομάδες ο Μανώλης λείπει για δουλειά. Εγώ και ο μικρός έχουμε όλη την μέρα στη διάθεση μας να κάνουμε... τι που ο μπαμπάς δεν είναι μαζί μας; Μεγάλη λύπη που λείπει! Μέχρι το μεσημέρι όλα καλά, κάνουμε τα καθημερινά. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα 

-Μαμά πάμε στο γηπεδάκι για πασούλεεες 

-Αγόρι μου θα πας με τον μπαμπά το Σαββατοκύριακο. 

-Τότε να πάμε στην γιαγιά 

-Θα πάμε όταν έρθει ο μπαμπάς, είναι μακριά η γιαγιά. 

-Να πάμε με το αυτοκίνητο. 

-Μάριε δεν οδηγώ πουλάκι μου! 

-Γιατίιιιι μαμά; 

-(Διότι αρκετοί δολοφόνοι κυκλοφορούν στους δρόμους.) Δεν έμαθα αγάπη μου, φοβόμουν πολύ! 

Να μην σας τα πολυλογώ μου ήρθε έμπνευση! 

- Μάριε θέλεις να πάμε στο μεγάλο πολυκατάστημα που είναι κοντά μας; Θα πάμε με το τραίνο που σ΄αρέσει.
-Ναιαιαια γιούπιιιι!

Τον ντύνω καλά, ντύνομαι και μου ανακοινώνει πως δεν θέλει να μπει στο καρότσι.

-Είμαι τριών μαμά, δεν είμαι Λευτεράκης.
-Ναι, αλλά θα περπατάς δεν θα μου ζητάς αγκαλιές.
-Σου το υπόσχομαι κανονικά μανούλα.

Πήραμε το λεωφορείο για το σταθμό. Κάθισε δίπλα μου και το έπαιζε μεγάλος. Ρωτούσε βέβαια συνέχεια. Ποιος είναι ο κύριος, τι φοράει η κοπέλα στα μαλλιά, πως την λένε την κυρία και φυσικά όποιος του μιλούσε του παρέθετε συνοπτικά, τα οικογενειακά μας. Με λένε Μάριο, σκουπίζομαι μόνος μου στην τουαλέτα, η μαμά μου είναι για το θέατρο (μην σου πω και για τα πανηγύρια , αλλά δεν θα σε απογοητεύσω προς το παρόν) ο μπαμπάκος πήγε στην Πάτρα, θα έρθει η θεία μου και ο θείος μου από την Σαλονίκη (τον Λευτέρη θα τον αφήσουν στα διόδια και τον παίρνουν επιστρέφοντας)! Ώσπου μπήκαμε στο τραίνο:

-Μαμά πια είναι η επόμενη στάση;
-Η στάση Ειρήνη
-Και μετά μαμά είναι η στάση Μάριος;

Φτάσαμε, όλα καλά. Είδαμε κόσμο, περπατήσαμε, είχε ζέστη. Ο Μάριος ενθουσιάστηκε με διάφορα παιχνίδια που είχε έξω από κάποια καταστήματα κι έπαιξε με άλλα παιδάκια. Για μένα δεν θα έλεγα το ίδιο γιατί ό,τι με ενθουσίαζε κόστιζε και ό,τι κόστιζε του γύριζα την πλάτη. Φεύγοντας χαζέψαμε χειροποίητα κοσμήματα από πλανόδιους. Εγώ δηλαδή γιατί ο μικρός βαρέθηκε και γκρίνιαζε. Οπότε φύγαμε. Δεν ησύχασα όμως. Εγώ η λαμπρή καταναλώτρια, να γυρίσω στο σπίτι χωρίς ούτε ένα ψεύτικο κάτι; Τακτοποιώ το παιδί για ύπνο παίρνω τα σύνεργα μου λίγο σύρμα και πετρούλες και κάνω το κέφι μου.

Ναι έχω καινούρια δαχτυλίδια!

Ψώνισα από το σπίτι μου και ο Μανώλης από σβέρκο που δεν του ζητάω πολύτιμα κοσμήματα!

Ελπίζω να με διαβάσει και να με αποζημιώσει με μια μεγάλη αμυγδάλου υγείας, ερχόμενος!

Σας γλυκοφιλώ 

Ειρήνη

Χοιρινό κότσι με λαχανικά και γλυκό κόκκινο κρασί

Να σας πω τον πόνο μου; Πάντα είχα μαύρους κύκλους. Θα μου πείτε ότι είναι φυσιολογικό, οι περισσότερες μελαχρινές αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα! Τις τελευταίες μέρες όμως έχει παραγίνει το κακό! Ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει στο πάτωμα!!! Κι ο υιός μου ανένδοτος: δεν θέλει να κοιμηθεί ή ξυπνάει μέσα στην νύχτα και με κρατάει στο πόδι για 2-3 ώρες, ανάλογα με τις ορέξεις του! Προχθές το βράδυ, ας πούμε, ξύπνησε στις 4:30. Τον τάισα, τον κούνησα... Τίποτε! Αφού πέρασε καμιά ώρα και δεν άντεχε άλλο κούνημα η μεσούλα μου, τον άφησα στα παιχνίδια του, κάθισα κι εγώ δίπλα του και άνοιξα την τηλεόραση. Η τηλεόραση άνοιξε στο μέγκα και εγώ έμεινα να κοιτάζω... Από την ζαβλακωμάρα μου ούτε που είδα ότι παίζει τούρκικο!!! Και μάλιστα κόλλησα και είδα ένα επεισόδιο!!! Λέτε να μου μείνει κουσούρι; Τι να πω; Δεν έχω δει τούρκικο ξανά, αλλά αυτό αν του βγάλεις τον ήχο (δεν την μπορώ αυτή τη γλώσσα!), μια χαρά στόρι είχε... Ξέφυγα όμως!!! Ο Γιάννης μου είπε τις προάλλες ότι μια χαρά είναι το παιδί μας, άλλοι δεν κοιμούνται καθόλου. Έλα μου όμως που είχα καλομάθει, ήταν άψογο το μωρό μου, σερί ύπνος με μικρά διαλείμματα μόνο για φαΐ! Και τώρα μου κακοφαίνεται...
Σας πήρα μονότερμα με τα δικά μου και ξέχασα την συνταγούλα μας... Σ' αυτό το σπίτι έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία σε κρέατα με κόκκαλο! Ο Γιάννης δηλαδή την έχει και μου την κόλλησε... Και ψάχνω η δόλια για κομμάτια κρέατος με κόκκαλο και για τις ανάλογες συνταγές! Είχα λοιπόν ένα χοιρινό κότσι και έψαχνα να βρω τι θα το κάνω, γιατί συνήθως το κότσι το κάνω στη γάστρα. Ήθελα όμως κάτι πιο ζουμερό, πιο γεμάτο... Είχα ακόμα στο στόμα μου την γεύση από το υπέροχο μοσχαρίσιο κότσι της φίλης Ζαμπία, που είχα μαγειρέψει για τα Χριστούγεννα και μου ήρθε η έμπνευση!!!

Το αποτέλεσμα ήταν απίθανο και πραγματικά δεν έμεινε μπουκιά!!!

ΥΛΙΚΑ:

1 χοιρινό κότσι (περίπου 1 κιλό)

2-3 κρεμμυδάκια φρέσκα

300 gr πράσο

2 καρότα

1/2 κόκκινη πιπεριά

1/2 φινόκιο

2-3 κλωναράκια σέλινο

1 κουτ. σούπας πελτέ

5 κουτ. σούπας σάλτσα ντομάτας (ή κον κασέ)

1 φλιτζάνι κόκκινο γλυκό κρασί (ή μαυροδάφνη)

αλάτι και πιπέρι

ελαιόλαδο

σκόρδο σε σκόνη

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Ψιλοκόβουμε όλα τα λαχανικά. Στην χύτρα βάζουμε ελαιόλαδο να κάψει. Μόλις είναι έτοιμο, προσθέτουμε το φρέσκο κρεμμυδάκι μαζί με το κότσι. Τα τσιγαρίζουμε αρκετά, μέχρι να "θωρακιστεί" το κρέας.

Προσθέτουμε τα υπόλοιπα λαχανικά εκτός από το σέλινο. Αφήνουμε να σωταριστούν καλά.

Τελευταίο προσθέτουμε το σέλινο και σβήνουμε με το κρασί.

Παρένθεση: Εγώ χρησιμοποίησα Gluhewein, δηλαδή το κόκκινο κρασί που πίνουν στην Γερμανία ζεστό. Μου αρέσει ιδιαίτερα στην μαγειρική γιατί είναι πολύ αρωματικό. Προσθέτοντας το έχουμε αρώματα κανέλας, γαρίφαλου και πορτοκαλιού. Αν δεν το βρίσκεται, μπορείτε απλά να προσθέσετε μικρές ποσότητες από τα παραπάνω και θα έχετε μια υπέροχη γεύση!

Αφήνουμε να εξατμιστεί λίγο το αλκοόλ...

...και προσθέτουμε τον πελτέ, την σάλτσα, το αλάτι, το πιπέρι και το σκόρδο σε σκόνη.

Μόλις έρθει σε σημείο βρασμού, κλείνουμε την χύτρα. Χαμηλώνουμε την φωτιά και αφήνουμε να μαγειρευτεί για περίπου μιάμιση ώρα (το δικό μου ήταν έτοιμο σε μια ώρα και είκοσι λεπτά).

Μπορούμε να το φάμε με πατάτες τηγανιτές, πουρέ ή ρύζι. Εγώ όμως προτίμησα να βράσω λίγες από τις σπιτικές χυλοπίτες της μαμάς... Σερβίρουμε και απολαμβάνουμε!!!

Καλή όρεξη!

Υ.Γ.= Το μυστικό είναι ότι το κρέας ψήνετε μόνο με το κρασί, χωρίς ίχνος νερού, και έτσι έχει μια υπέροχη σάλτσα!

Χρόνια πολλά Χαρά μας!

Τέσσερις Φεβρουαρίου πέθανε ο μεγάλος μου αδερφός. Τέσσερις Φεβρουαρίου, 32 χρόνια μετά, γεννήθηκε η μεγάλη μου ανεψιά. Η ζωή που στάθηκε σκληρή, κυρίως με την μάνα μου, της έφερε την πρώτη της εγγονή. Μας έφερε τη Χαρά μας, να μετατρέψει την ημέρα αυτή από μνημόσυνο, σε γενέθλια. Είναι το πρώτο και μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε τέσσερις μαντραχαλαίους που ακολούθησαν. Πρόπερσι τα Χριστούγεννα ήμασταν στους δικούς μου. Η τάξη της Χαράς έφτιαξε χειροτεχνίες για το μπαζάρ του σχολείου. 

-Θειάκι μου θα έρθεις κι εσύ; 

-Ναι κουκλάρα μου, δεν το συζητώ. 

Πήγαμε χαζέψαμε τις χειροτεχνίες όλων των παιδιών και αγοράσαμε τα χειροποίητα έργα της. Η νύφη μου, εν τω μεταξύ, περίμενε την δασκάλα που είχε πει πως ήθελε να μιλήσει στους γονείς. Περιμέναμε όλοι να ακούσουμε τι θα πει για το πρωτάκι μας.  

-Τι να σου πω για την Χαρά είναι απίστευτη, έξυπνη, επιμελής, αγαπητή σε όλους μας. Ένα θα σου πω να την προσέχεις να μην αρρωσταίνει γιατί όταν λείπει είναι αισθητή η απουσία της. 

Είναι, πράγματι, η χαρά της ζωής. Το όνομα της της ταιριάζει γάντι. Έχω περάσει μαζί της, απίθανες στιγμές με παιχνίδια, παραμύθια, συζητήσεις. Όταν ο Μάριος ήταν δυο ετών ήμασταν σε έναν υπαίθριο παιδότοπο. 

-Χαρά μου μπορείς να έχεις λίγο στον νου σου και τον μικρό; 

Εγώ βέβαια δεν τον άφηνα από το βλέμμα μου. Λόγω του ότι είναι αλλεργικός φοβόμουν μην φάει κάτι απαγορευμένο μιας και κάποια παιδιά είχαν γαριδάκια. Λίγο πριν φύγουμε έρχεται το κοριτσάκι μου με τον Μάριο αγκαλιά και μου λέει: 

-Θεία μου, μπορείς να τον κρατήσεις λίγο εδώ μαζί σου για να παίξω κι εγώ; 

Γλυκό μου κοριτσάκι, χρόνια πολλά! Να είσαι πάντα γερό κι ευτυχισμένο!

Θα μιλήσεις με την μαμά μου.......

Συζητώ με τον Μανώλη. Εν τω μεταξύ στρίβει τσιγάρο. Συνεχίζει να μιλά και προκειμένου να αποσώσει, βγαίνει στο μπαλκόνι, αφήνοντας  ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. 

Εγώ: Συνεχίζουμε μετά την κουβέντα βρε αγάπη, κλείσε την πόρτα κρυώνω. 

Μάριος: Μαμά πες, πες και το παιδί κρυώνει αγάπη! 

Ο Μάριος μιλά στο τηλεφωνάκι του:

-Ναι, Μέσσι εσύ; Εγώ είμαι ο Μάριος της μαμάς μου. Μήπως μπορείς να με πάρεις κι εμένα στην ομάδα; Ναι αγαπάω την Μπαρτσελόνα. 

Σιωπή. Δεν ξέρω τι του λέει ο Μέσσι από την άλλη... 

-Τότε θα πάω στον Παναθηναϊκό. 

Σαν να κατάλαβα τι του είπε, το παιδί μου, άκουσε το πρώτο του επαγγελματικό όχι! 

-Μαμάααα πες του εσύ να με πάρει στην ομάδα. 

Περιμένουμε στην στάση το λεωφορείο, που ως συνήθως αργεί. Περιμένει μαζί μας και μία κυρία.

Μάριος: Κυρία με λένε Μάριο, πίνω όλο τον χυμό μου. 

Κυρία: Μπράβο αγόρι μου καλά κάνεις. Να πίνεις χυμό, όχι κόκα κόλα, χυμό πίνουν τα παιδάκια. 

Με κοιτάει: 

Μάριος: Μαμά τι να πω τώρα στην κυρία; 

Εγώ: Πες της ό, τι θέλεις αγάπη μου. Σιωπή... Πίνεις κόκα κόλα; 

Μάριος: Ααα καλά, δεν πίνω κόκα κόλα κυρία μόνο χυμό και την λεμονάδα που φτιάχνει η μαμά μου.

Αυτό είναι καινούριο φρούτο. Τι έπαθε και θέλει να τον σιγοντάρω; Κάτι κάνω λάθος, πιθανόν. Ελπίζω να το σώσω εγκαίρως, γιατί ο μαμάκιας περνά δύσκολα και πολύ περισσότερο οι γύρω του.