Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Χορεύοντας

Έχω να δώσω το παρόν, τριάντα ολόκληρες μέρες. Πέρασαν γιορτές, χαρές και πρόβες. Όμορφες στιγμές, οικογενειακές μα και με φίλους. Μεγάλες στιγμές, κατά την προετοιμασία της παράστασης. Κόντεψαν να παρέλθουν και οι εκλογές βρε... Έντονες μέρες, που τρέχω και δεν φτάνω. Γύρισα πίσω, για να σας ευχηθώ ολόψυχα, Καλή Χρονιά με υγεία και αγάπη!
Θα απέχω κάποιο διάστημα ακόμη, μιας και η παράσταση ανεβαίνει σε δώδεκα μέρες. Μέχρι τότε χορεύουμε στην ομίχλη και στο ταψί... 
Μια μεγάλη συγνώμη για την ασυνέπεια μου στην επικοινωνία μας 
και μια μικρή παρουσίαση της παράστασης:


Το "Χορεύοντας στην ομίχλη", θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είναι το τελευταίο έργο της Amanda Whittington βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Ruth Ellis.
Στη σκιά του μεταπολεμικού Λονδίνου της δεκαετίας του ΄50 μια starlet της εποχής η Ruth Ellis δολοφονεί τον εραστή της.
Μέσα από τους ατμοσφαιρικούς ήχους της τζαζ και των μπλουζ μια ιστορία αγάπης και πάθους συγκλονίζει την κοινωνία της εποχής.
Στιγμιότυπα από τη ζωή μιας γυναίκας που ονειρευόταν την λάμψη μιας κινηματογραφικής star, αλλά η δόξα έρχεται στη ζωή της με έναν τρόπο που ποτέ δεν φανταζόταν.
Πως μια ερωτική ιστορία καταλήγει σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα;
Ποιος είναι τελικά ο ένοχος σε ένα έγκλημα πάθους;


Η ομάδα "Γέφυρα" μεταφέρει στην σκηνή του "Αγγέλων Βήμα" στα πλαίσια της θεματικής ενότητας NOIR την αληθινή ιστορία της Ruth Ellis.
Της τελευταίας γυναίκας που απαγχονίστηκε στη Βρετανία με την ποινή της θανατικής καταδίκης για την εν ψυχρώ δολοφονία του άπιστου εραστή της.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Όλγα Ντέντα 
Κοστούμια: Χριστίνα Μαθέα
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Video Art: Θανάσης Τρουμπούκης
Φωτογραφίες: Νικόλας Σταυρόπουλος

Παίζουν (αλφαβητικά):
Ειρήνη Γραμματικοπούλου
Ελένη Δαφνή
Κόνυ Ζήκου
Μάνθος Καλαντζής
Μαργαρίτα Σάββα



Παρόλα αυτά, αν κάποιος μου έλεγε να γράψω για ένα και μόνο πράγμα σε τούτο δω το μπλογκ, μετά από τόσον καιρό... θα έγραφα πως οι πρόβες μου στην Ομόνοια εκτός του ότι με απογειώνουν, με πληγώνουν βαθιά. Απόψε επιστρέφοντας σπίτι, για ακόμη μια φορά συνάντησα ένα εθισμένο κορίτσι. Είναι ένα θέαμα που με τρελαίνει, θέλω να ουρλιάξω... Που είναι η μάνα σου; Που είναι ο αδερφός σου; Που είναι το κράτος; Που είναι η κοινωνία;;; Την κοινωνία μου μέσα...
 
Δεν θα σας αφήσω, όμως έτσι με γεύση πικρή.
Θα σας μεταφέρω μια συνομιλία με το καμάρι μου, γεμάτη ανταγωνισμό και έπαρση. Λίγο πριν ενσαρκώσει τον Άι Βασίλη στην γιορτή του Νηπιαγωγείου.
Διαβάζω το κείμενο μου. Με διακόπτει:

- Μαμά εσύ είσαι η Ντόρις που ένας σου βάζει τρικλοποδιά και πέφτεις με τα ποτήρια σου κάτω;
- Ναι αγόρι μου
- Και το έργο σου το λένε "Ντόρις";
- Όχι Μάριε, "Χορεύοντας στην ομίχλη"
- Ααα μαμά το δικό μου το λένε " Ο Αι Βασίλης και όλοι η άλλοι"
Για την ιστορία, φυσικά και ο τίτλος ήταν έμπνευση δική του, που πάντα αισθάνεται αυτός και όλοι οι άλλοι. Πότε αφήνει πίσω του το παιδί τον εγωκεντρισμό, είπαμε;

Εις το επανιδείν αγαπημένοι φίλοι
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη