Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Μια Πέτρα, με έκανε απόψε ευτυχισμένη!

Πριν μερικές ώρες, στο καμαρίνι, συζητούσαμε για το αν περιμέναμε κάποιον γνωστό μας, στην παράσταση.

"Εγώ κανέναν", βιάστηκα να απαντήσω!

Το θέατρο ήταν γεμάτο. Το κοινό ωραιότατο. Και μετά το τέλος, μια έκπληξη με περίμενε... ανάμεσα στο κοινό οι ξαδέρφες μου, που δεν με είχαν ειδοποιήσει. Χαρές, συγκίνηση... ώσπου εμφανίζεται μια όμορφη ξανθιά, σκέτη γλύκα, να με συγχαρεί!

- Συγχαρητήρια, είμαι η Πέτρα.

Εκεί έπαθα, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έπαθα...
Πρώτη μου φορά συνάντησα, κάποια διαδικτυακή φίλη εκ του σύνεγγυς! Απίθανο, καταπληκτικό, φοβερό! Και το συναίσθημα του συναπαντήματος, μα και ο άνθρωπος! Η Πέτρα είναι υπέροχη καθώς και η αδερφή της. Γνώρισα δυο γλυκά κορίτσια και πολύ το ευχαριστήθηκα!
Μέσα από την καρδιά μου σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι μου, για την γνωριμία μας, μα και για την τιμή που μου κάνατε! Είμαι πολύ χαρούμενη, απόψε!


Σας καληνυχτίζω - καλημερίζω, με το άνωθεν, αγαπημένο τραγούδι.
Σας γλυκοφιλώ Ειρήνη

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Ένα βραβείο με έκανε να επιστρέψω

Είμαι χαμένη. Διότι είμαι απασχολημένη. Με όλα όσα έχω στην καθημερινότητα μου συν του ότι παίζω!
-Όσο παίζω, είμαι νέα;
- Όχι.
-Ωραία;
-Όχι.
-Ευτυχής;
-Ναιαιαι, ναι και με το παραπάνω!
Η παράσταση κυλάει καταπληκτικά! 
Το μόνο μελανό σημείο, ο ανταγωνισμός. Όχι στον επαγγελματικό χώρο. Στο σπίτι μου το ίδιο.
Ναι φίλοι μου ο ανταγωνιστής, κατοικεί στο σπίτι. Δεν είναι άλλος από τον γιόκα μου!
Ετοιμάζεται για την γιορτή της 25ης Μαρτίου.

-Μαμά είμαι το έβδομο κλεφτόπουλο!
-Μπράβο αγόρι μου!
-Ξέρεις μαμά, δεν θέλω να έρθουν οι Τούρκοι να με πάρουν, να με φυλακίσουν μακρυά από την οικογένεια μου και να πρέπει να μάθω τούρκικα. Τα μισώ τα τούρκικα, θέλω να μάθω μόνο ρώσικα.
-Δεν θα σε πάρουν αγάπη μου, αυτά που σας είπε η δασκάλα έγιναν παλιά, τώρα έχουμε ειρήνη.
-Εντάξει μαμά, αλλά αν τυχόν έρθουν θα τους διώξεις; Θα τους τσακίσεις; Να τους πεις, μην τολμήσει κανείς σας Τούρκοι, να πάρετε το παιδάκι μου.
-Μην σε νοιάζει θα τους διώξω παιδί μου.

Και φυσικά το σπίτι έχει μετατραπεί σε θεατρική σκηνή και οι πρόβες δεν έχουν σταματημό.

- Λοιπόν μπαμπά, εσύ θα είσαι Τούρκος κι εγώ ΄Ελληνας. Πες μου τώρα "θα σας πάρουμε την πατρίδα σας και θα είναι δική μας για πάντα."

Ο μπαμπάς ακολουθεί τις σκηνοθετικές οδηγίες και ατακάρει.

Και ο Μάριος αρχίζει τον ατελείωτο μονόλογο!

- Να φύγεις Τούρκε από την πατρίδα μου, ΤΩΡΑ. Να μείνεις στην δικιά σου, ο καθένας στη χώρα του. Δεν ντρέπεσαι να φυλακίζεις ένα μικρό παιδί μακρυά από τη μαμά του;
(Εδώ βουρκώνει, κλαίει, τρέμει το πάνω χείλος και σπάει τη φωνή. Θεέ μου τον Πρέκα γένησα;;;;)
Δεν ξέρεις πως οι λαοί πρέπει να ζουν με αγάπη και ειρήνη;;; Η Ελλάδα είναι η χώρα μου και δεν σας θέλουμε εδώ, κατάλαβες; Δεν θέλω να διατάζεται την Ελλάδα μου, μόνο να σας φιλοξενήσουμε μπορούμε, αλλά όχι για πάντα.

Αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά, και δυο και τρεις και άπειρες φορές...

Όταν πρώτη φορά τον είδα να παριστάνει το κλεφτόπουλο τρόμαξα!
-Μάριε γιατί κλαις πουλάκι μου;
-Μην διακόπτεις το θέατρο ρε μαμά, μου απάντησε με το δάκρυ κορόμηλο, στα ψέματα είναι!

Με προσφωνεί Ελληνοπούλα και τον μπαμπά του Τούρκο...
Κι εμείς κάνουμε υπομονή, ως την 25η Μαρτίου, ως τον επόμενο ρόλο του...
Λες, μια μέρα, να το πάρει το όσκαρ;
Να μπει κι ένα βραβείο στο σπίτι βρε αδερφέ!
Αν και εγώ προσφάτως βραβεύτηκα από την αγαπημένη μου Αγγελικούλα, ας μην είμαι αχάριστη!
Και το

Liebster Award...

goes to me!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ Αγγελική μου!
Και απαντώ ευθύς στις ερωτήσεις:

1) Γιατί ξεκινήσατε το blog;
Ααα δεν το ξεκίνησα εγώ, η αδερφή μου, εγώ το συνεχίζω!

2) Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;
Ένα μαγαζί με νήματα και βελονάκια, τα παιδιά, το θέατρο, τα ταξίδια, οι όμορφες στιγμές με αγαπημένους και γέλια, πολλά γέλια!

3) Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο
Δεν ξέρω για τους άλλους bloggers μα εμένα μου έχει τύχει να συγκινηθώ, να χαρώ, να νιώσω υπέροχα, με σχόλια ανθρώπων που δεν γνωρίζω διά ζώσης, και όμως εκτιμώ.Μαγικό!

4) Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;
Σοβαρά πράγματα, πολιτική, οικονομία, κοινωνία! Με το βελονάκι, την κουτάλα και τα κατορθώματα του γιου μου, θα κάνω την ανατροπή και τέλος την επανάσταση!

5) Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;
Νιώθω φιλικά για αρκετά άτομα, τα εκτιμώ, τα θαυμάζω και θα ήθελα πάααρα πολύ να γνωριστούμε!

 6) Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο;
Σε δύο χρόνια κατ΄ αρχάς, ελπίζω να ζω. Όσο για το blog, δεν έχω σχέδια. Είναι για μένα μια ευχάριστη ενασχόληση, δεν με τρελαίνει να μεγαλώσει ή να αλλάξει, με κάποιο τρόπο. 

7) Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα
Να τα κάνω όλα περίπου και να είμαι ευχαριστημένη κι από πάνω!

8) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Μμμ τώρα που μ΄ έπεσε αυτή η ερώτηση, θα σε πω καθόλου. Αλλά δεν με ενοχλεί. Μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι εδώ και τους σκέφτομαι συχνά, αλλά όταν νιώσω πως θέλω να είμαι πιο συνεπής θα είμαι.

9) Πώς γεννιούνται τα post σας;
Με καισαρική, δεν είμαι η πλέον πηγαία και καλή στην αποτύπωση των σκέψεων μου.

10) Ευχές για τον αναγνώστη.
Να έχεις υγεία, αγάπη και να γελάς με την καρδιά σου!

Τώρα που θυμήθηκα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση της Αγγελικής, σίγουρα όσοι ήθελαν θα έχουν ήδη παίξει. Αν υπάρχει κανείς που δεν, και το επιθυμεί ας το παραλάβει ενταύθα με πολλή αγάπη!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη