Τα παλαιά χρόνια, που ήμουν κοριτσάκι, μόλις έκλειναν τα σχολεία η μανούλα μου είχε δυο καημούς. Ο ένας να διαβάζω "εξωσχολικά" βιβλία και ο μεγάλος,να κεντάω! Το πρώτο μου κεντηματάκι ένα τετράγωνο μαξιλάρι. Από ΄κείνα με τον τεράστιο καμβά που κεντιόταν με βελόνα τρανή και μάλλινες κλωστές. Το κέντημα το μίσησα. Όσο η μαμά με πίεζε, τόσο εγώ τσινούσα. Το βιβλίο από την άλλη, το είχα περί πολλού. Δεν το βαρέθηκα ποτέ. Το πρώτο μου βιβλίο ως νήπιο ήταν "Η θεία Λένα" της Αντιγόνης Μεταξά. Στην αρχή μου το διάβαζε η μανούλα και αργότερα μόνη μου. Το είχα παραμάσχαλα συχνά πυκνά, με αποτέλεσμα να γίνει φύλλο και φτερό. Κλάμα εγώ, πάει το βιβλίο μου... Το 2001 κοντά στα Χριστούγεννα, χάζευα σε ένα βιβλιοπωλείο και ξαφνικά έπεσα πάνω στην επανέκδοση: "Η Θεία Λένα στα μικρά παιδιά"
Η χαρά μου απερίγραπτη! Φυσικά αγόρασα το βιβλίο που τόσο είχα αγαπήσει! Αγαπημένη μου ιστοριούλα: "Ο Ασπρούλης", ένα ζωηρό κουνελάκι που, αν και σκανδαλιάρικο, σκέφτονταν τι να κάνει για ευχαριστήσει την μανούλα του!!! Φυσικά έκανε δουλειές γιατί ήταν προκομμένο, το άτιμο!
Η μάνα όταν με έβλεπε να κουβαλώ βιβλία στο σπίτι μου έλεγε: Ναρκωτικά να έπαιρνες πιο φθηνά θα μας έβγαιναν... πάλι βιβλία αγόρασες;" Βέβαια εγώ τον εθισμό μου, τον είχα ήδη κατοχυρώσει από νωρίς: φαγητό!!! Τι να με κάνουν τα ναρκωτικά... Και ενώ συνέχισα να διαβάζω μανιωδώς, είχα ξεχάσει ότι υπάρχει και το εργόχειρο. Αυτή η φοβερή ασχολία που αποδεικνύει πως: "...είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, που δεν κυλιέται από καναπέ σε καναπέ από την τεμπελιά και πάνω απ΄όλα σε κάνει ένα παιδί προκομμένο, σαν τον Ασπρούλη καλή του ώρα! Ώσπου μια χρονιά βρέθηκα στο Αγρίνιο για δουλειά. Χειμώνας, η πόλη έρημη. Τουλάχιστον τα βράδια που εμείς θέλαμε να βγούμε για ένα ποτό. Η μέρα μας άρχιζε νωρίς και η εργασία και χαρά τέλειωνε κατά τη μία το μεσημέρι, μετά από διπλή παιδική παράσταση. Πως να γεμίσεις την υπόλοιπη μέρα. Έτσι λοιπόν μια μέρα βγήκα στην αγορά και εντελώς ανεξήγητα, αγόρασα ένα ζευγάρι βελόνες και μαλλάκια. Οι επόμενοι μήνες πέρασαν με μπόλικη διασκέδαση. Αφού γνωρίσαμε ανθρώπους και την πόλη καλύτερα. Στο σπίτι δεν μαζευόμασταν... δεν αποτελείωσα ποτέ ένα κασκόλ που είχα αρχίσει εκεί! Αλλά η αρχή είχε γίνει. Άρχισα να ξεθάβω και να αγοράζω βελόνες, βελονάκια, νήματα, καμβάδες... Επιτέλους γύρισα στον σωστό δρόμο! Της άξιας γυναίκας! Ευτυχώς δηλαδή, γιατί πολλές φορές με έσωσε το εργόχειρο, από δημιουργικό θάνατο. Ξεσπάω μ΄ αυτό. Εν τω μεταξύ, όπως θα διαπιστώσετε, σας το πάω μέσω Λαμίας για να σας δείξω ένα κέντημα που τελείωσα!
Αλλά και αυτά που χαζεύω στις φωτογραφίες. Σπίτια στην σειρά, όπως αυτά στην Νορβηγία.
Όταν λοιπόν βρήκα αυτό το σχέδιο σ΄ένα περιοδικό, αποφάσισα πως θα το κάνω. Δεν ήξερα πως θα το χρησιμοποιούσα, απλώς μου άρεσε.
Σήμερα πρωί πρωί με ήρθε η έμπνευσις! Θα το κρεμάσω!
Και ιδού! Είμαι πολύ ικανοποιημένη, μόνο και μόνο που έγινε μια μικρή αλλαγή. Έστω, στον τοίχο!
Το κοιτάζω απέναντι και αναφωνώ "Φτου σου χρυσοχέρα μου, τα ασιδέρωτα είναι στοίβα, αλλά εσύ είσαι καλλιτέχνης... της κλωστής."
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη
Η χαρά μου απερίγραπτη! Φυσικά αγόρασα το βιβλίο που τόσο είχα αγαπήσει! Αγαπημένη μου ιστοριούλα: "Ο Ασπρούλης", ένα ζωηρό κουνελάκι που, αν και σκανδαλιάρικο, σκέφτονταν τι να κάνει για ευχαριστήσει την μανούλα του!!! Φυσικά έκανε δουλειές γιατί ήταν προκομμένο, το άτιμο!
Μου αρέσουν πολύ τα σπιτάκια. Αυτά που φτιάχνουν τα παιδιά στις ζωγραφιές τους
Και ιδού! Είμαι πολύ ικανοποιημένη, μόνο και μόνο που έγινε μια μικρή αλλαγή. Έστω, στον τοίχο!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη