Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Κορώνα ή γράμματα

Η ζωή νόμισμα με δύο όψεις. Τις ζω, πάντα, παράλληλα και τις δυο. Ο Μανώλης χωρίς δουλειά, κοντεύουν δυο μήνες. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού άρχισε να μας "ενοχλεί". Οικονομικά η καθημερινότητα είναι δύσκολη, σκοτεινή, αγχωτική.
Αυτά στο κορώνα...
Στα γράμματα...
όλα είναι μια χαρά.


Ο Μάριος δεν μας αφήνει στιγμή να λυγίσουμε. Το γέλιο που μας προσφέρει είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο μαζί του, που να μην μας δίνει χαρά. Τα λόγια του,οι σκέψεις του, οι κινήσεις του, η απίθανη γαλιφιά του!
Οι πρόβες μου είναι καταπληκτικές. Περνάω υπέροχα! Αγαπάω τους συναδέλφους μου, λάτρεψα το έργο και με σκηνοθετεί ένα πλάσμα αγαπημένο, που συνδυάζει ευγένεια, ταλέντο και φως!
Λένε πως η ανέχεια φέρνει γκρίνια, μιζέρια. Στη μικρή μας οικογένεια, δεν έχει γκρίνια. Ο καλός μου είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέχεται την τρέλα μου. Καθόμαστε σαν ζευγαράκι συνταξιούχων και πίνουμε το καφεδάκι μας το πρωί, πράγμα πρωτόγνωρο. Διότι ο Μανώλης δούλευε πολύ... κάποτε και πρωί παρεούλα, μόνο στις διακοπές, εμείς.
Βάζω στη ζυγαριά χρήμα και προσωπική πληρότητα.
Δεν με νοιάζει αν ακουστώ χαζοχαρούμενη, ανόητη, μελό ή ό,τι άλλο, αλλά το χρήμα δεν εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από μια ευκολία σε συναλλαγές, όπου είναι απαραίτητο. Δεν φέρνει την ευτυχία. Πανάλαφρο το χρήμα στο ζύγισμα.
Είναι στιγμές που μπροστά μου βλέπω τείχος, φοβάμαι για το αύριο. Αλλά ας μου πει κάποιος αν ξέρει, ποιο θα είναι το αύριο για τον καθένα μας. Βαρέθηκα να φοβάμαι, γιατί δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Είμαστε ζωντανοί και αγωνιζόμαστε. Τι άλλο;
Ένας αγώνας διαρκής, για κάποιους μάταιος, για άλλους δώρο. Στον αγώνα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν άνθρωποι πολλοί κι αγαπημένοι.
Όπως και να ΄χει η ζωή μας δόθηκε. Κι εγώ νιώθω πως από τη στιγμή που μας δόθηκε το οτιδήποτε, αν το πάρουμε στα χέρια μας... Αν το αγγίξουμε, το αγκαλιάσουμε, το μυρίσουμε, το γευτούμε, το μετουσιώσουμε θα το ζήσουμε.
Όταν ήμουν μικρή ο σπάταλος και "όσα πάνε κι όσα έρθουν" πατέρας μου έλεγε με αλέγκρα φωνακλάδικη διάθεση, "έλα ρε τώρα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες". Η μαμά μου από την άλλη πάντα με τα πόδια στη γη και την ψυχή της ολοκληρωτικά δοσμένη σε ΄μας, νευρίαζεεε. Πάντα της έδινα δίκιο και εκνευριζόμουν με τον μπαμπά. Μα ήρθε το σήμερα, να κουδουνίζει στο μυαλό μου η φράση που μισούσα. Από ανάγκη; Από την όποια αλήθεια της;
 Έτσι ή αλλιώς δεν θα το βάλλω κάτω. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να αλλάξω, όχι μόνο το τώρα, αλλά κυρίως πράγματα που τα κουβαλώ στους ώμους μου χρόνια ολόκληρα. Πράγματα που, γιατί όχι, με έφτασαν ως εδώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη και προχωρώ. Είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο βλέποντας μπροστά νέες προοπτικές!
Εν τω μεταξύ παίζει σοβαρά, μόνο εγώ και το βαρεμένο ο Σαμαράς, να βλέπουμε τόση ανάπτυξη να έρχεται! Βέβαια αν δεν έρθει η δική μου ανάπτυξη πάει στο διάλο, αλλά αυτός έχει πάρει στο λαιμό του τόσες ψυχές. Δόξα τω θεώ που δεν γίνηκα πρωθυπουργός, ουφφφφφ!
                                  Σας γλυκοφιλώ
                                         Ειρήνη

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Οι μέρες που πέρασαν

Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες, όταν τις χαίρεσαι. Χθες το πρωί έφυγε η γιαγιά. Σαν νερό κύλισε ο καιρός. Μια ολόκληρη εβδομάδα, κοντά μας, πετούσαμε από τη χαρά μας. Το ένα και μοναδικό αρνητικό, ο αριθμός στη ζυγαριά μου. Πήρα ένα κιλό! Ευτυχώς είχα χάσει 9, οπότε δεν το πήρα κατάκαρδα. Μα ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ολημερίς το σπίτι μύριζε φαγητά, γλυκά, πίτες. Η μαμά μου, νομίζει πως είμαστε νηστικοί, μακριά της. Λες και δεν με βλέπει που είμαι ολοστρόγγυλη! Δεν της χαλάω όμως χατίρι, της παραδίδω την κουζίνα κάθε που καταφθάνει, νιώθοντας για λίγο, ξανά παιδί. Ο Μάριος, ήθελε συνέχεια να την αγκαλιάζει, να την φιλά, να παίζουν μαζί.

- Μαμά θέλω να μείνει μαζί μας η γιαγιούκα, για είκοσι χρόνια!

Με ηρεμία, διάβασα το έργο (προσπαθώντας να μάθω και καμιά ατάκα), χωρίς διακοπές από τον μικρό. Έπλεξα δωράκια να στείλω στα ανεψούδια.


Τα σκουφάκια, στην Βόρεια Ελλάδα, είναι το must του Χειμώνα.


Γενικώς, ευχαριστήθηκα συζητήσεις και φροντίδες από την μανούλα μου.
Η γιαγιά, εκτός των άλλων, μια μέρα πήγε τον Μάριο στο σχολείο. Αυτός κάθε που φτάνει στην πόρτα, ορμάει με φόρα και καλημερίζει δασκάλα και συμμαθητές, με τρανό ενθουσιασμό. Εκείνη την ημέρα όμως, στάθηκε σοβαρός στην είσοδο, για να συστήσει σε όλους τη γιαγιά του!

- Να σας γνωρίσω, από ΄δώ η γιαγιά μου.

Εν τω μεταξύ, πήρε ποίημα για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου.

- Μαμά είδες τι ωραίο ρόλο μου έδωσε η δασκάλα μου;
- Σου αρέσει αγάπη μου, που θα είσαι ο Άι Βασίλης;
- Ναι μαμά είναι καταπληκτικός ρόλος, καλύτερος από τον δικό σου στην παράσταση σας.
Οι ανταγωνισμοί μας μάραναν τώρα...

Έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του, βέβαια. Πηγαίνει, έρχεται και παριστάνει τον Άγιο.

- Ειρήνη ήσουν φρόνιμο κορίτσι;;;
- Ναι Άι Βασίλη έτσι πιστεύω.
- Καλά θα δω τι θα σου φέρω. Εσένα Μανώλη τίποτα δεν θα σου φέρω, γιατί είσαι πολύ άτακτος, που μου έκλεισες τον υπολογιστή. Μάλλον θα σου φέρω ένα τούβλο.

Σήμερα το πρωί πήγα στην πρόβα και όταν επέστρεψα, μεσημέρι πια, βρήκα τα αγόρια να με περιμένουν με μοσχοβολιστό φαγητό.

- Μαμάααα εγώ κι ο μπαμπάς είμαστε master sef, μαγειρεύαμε όλη μέρα, ουφ!

Καθίσαμε στο τραπέζι:

- Πόσο χαίρομαι γονείς μου, που συναντηθήκαμε όλοι μαζί στο τραπέζι. Μαμά μου έλειψες, είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
Δεν έβλεπε (καλά) από την πείνα, το παιδί...
Από αύριο πίσω στην κουζίνα μου, μετά από οκτώ μέρες αποχής. Νομίζω πως έχω ξεχάσει να μαγειρεύω. Ελπίζω τις μέρες, με φούριες, που ακολουθούν να ξαναμπώ στο πρόγραμμα μου.
                         Σας γλυκοφιλώ
                            Ειρήνη

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Μεγάλο ευχαριστώ!

Είναι ξανθιά, όμορφη, με απίστευτο χιούμορ, ταμπεραμέντο και αφοπλιστική ευθύτητα. Μου άρεσε, από την πρώτη ανάγνωση, ο χαρακτήρας της. Νιώθω πως διαθέτει ότι μου λείπει, που αν το είχα θα ήμουν πιο ισορροπημένη. Δεν μπορώ να το πω με λέξεις, μα της ζηλεύω την δυναμική ψυχοσύνθεση. Έχει μια φοβερή οικογένεια και όταν μεγαλώσω θέλω να της μοιάσω, στις πρακτικές της, ως μέλλουσα πεθερά! Την λένε Νάσια και είναι, μόλις ενός έτους, διαδικτυακή μου φίλη. Θα μου πει κανείς, μα δίχως να την γνωρίζεις δια ζώσης, πως διατείνεσαι όλα τα παραπάνω; Με μεγάλη σιγουριά -που για ελάχιστα πράγματα διαθέτω- θα απαντήσω πως εμπιστεύομαι πάντα το ένστικτο μου. Δεν πέφτω έξω με τους ανθρώπους, σχεδόν ποτέ.
Από σήμερα το πρωί, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, φιλοξενεί το πανέμορφο ελαφάκι που μου έστειλε! 


Μαζί με ένα δώρο από τα αγόρια της, για το δικό μου αγόρι. 


Η απίστευτη σύμπτωση; Ο Μάριος έχει ζητήσει το συγκεκριμένο δώρο από τον Αι-Βασίλη! Α ρε Νάσια μέχρι και τον Άγιο προσπέρασες με την φόρα που σε διακρίνει! 
Ο Μάριος μόλις επέστρεψε από το σχολείο άνοιξε το δώρο του και ξετρελάθηκε! Του εξήγησα για τους αποστολείς και χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε:

- Μαμά θέλω να πω ευχαριστώ στον Νικόλα και στον Πέτρο, γιατί είναι τέλειοι φίλοι που με έκαναν τόοοσο χαρούμενο!

Χίλια ευχαριστώ από καρδιάς, Νάσια, Πέτρο και Νικόλα! Μας κάνατε πολύ χαρούμενους με την υπέροχη χειρονομία σας! 
Συμπέρασμα: σαν την Χαλκιδική και τις ανθρώπινες σχέσεις δεν έχει!!!