Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Μαμά γιατί με γεννήσατε;

Διαβάζουμε παραμύθι για καληνύχτα. Στις σελίδες του βιβλίου, κάνει την εμφάνιση του ένας κροκόδειλος:

- Μαμά αν έρθει ένας κροκόδειλος και θέλει να με φάει;
- Αγάπη μου, οι κροκόδειλοι ζούνε πολύ μακριά και δεν μπορούν να φτάσουν στο σπίτι μας.
- Και αν ένας τα καταφέρει μαμά, να φτάσει;
- Ε τότε ο μπαμπάς κι εγώ θα τον διώξουμε, δεν θα τον αφήσουμε να σε φάει.
- Γι΄ αυτό είμαι το παιδάκι σας, ε μανούλα; Γι΄ αυτό με γεννήσατε;


- Μαμά γιατί με γεννήσατε με τον μπαμπά;
- Γιατί αγαπούσαμε πολύ ο ένας τον άλλον. Κάναμε πολύ καλή παρέα οι δυο μας, περνούσαμε όμορφα και είπαμε να μεγαλώσει η παρέα μας, με έναν ακόμη αγαπημένο άνθρωπο.
- Και τώρα είμαστε μεγάλη παρέα μαμά;
- Ναι αγαπούλα μου.
- Μη φύγουμε ξανά από το σπίτι μας μαμά, θα γίνουμε πάλι μικρή...


- Μαμά, έχουμε λεφτά σήμερα, να πάρω ένα φακελάκι με ποδοσφαιριστές να τους κολλήσω στο άλμπουμ μου;
- Ναι αγάπη μου έχουμε, για ένα φακελάκι εντάξει;
- Γιούπιιιιι, σ΄ευχαριστώ καλή μανούλα, που με γέννησες!


- Μαμά να δω την Ελλάδα το βράδυ;
- Είναι πολύ αργά ο αγώνας Μάριε κι εσύ πρέπει να κοιμηθείς, αγόρι μου.
- Έεεεελα μαμά μου μόνο λίγο να δω, το μίχρονοοοοο σε παρακαλώωωωωω.
- Εντάξει θα δεις λίγο, μισή ώρα, και μετά ύπνο εντάξει; Θα είσαι ήρεμος όμως, θα καθίσεις δίπλα στον μπαμπά να παρακολουθείς όμορφα.
- Το υπόσχομαι μανούλα

Σιγά μην καθόταν ήρεμος. Η μαϊμουδιά, η μία πίσω από την άλλη...
Κάποια στιγμή μετά από δυο τρεις προειδοποιήσεις, πετάγομαι με ένταση και του λέω:

- Λοιπόν τέλος, έφυγες για ύπνο.

Με κοιτά για λίγα δευτερόλεπτα εμβρόντητος και αμέσως μπήγει τα κλάματα. Τρέχει στην αγκαλιά του μπαμπά του:

- Μπαμπά πες μου πως τόλμησε να το κάνει αυτό η μαμά σε μένα; Πρέπει να με φροντίζετε γιατί είμαι παιδάκι, γι΄αυτό με γεννήσατε.

Εμείς αποφασίσαμε να τον γεννήσουμε κι αυτός αποφάσισε να μας πεθάνει... Έλεος με τα υπαρξιακά του παιδιού μου, θεέ μου! Τι θα ακούσουμε στην εφηβεία του, δική μου κλιμακτήριο, δηλαδή; Πεδίο μάχης το σπίτι, ε ρε καημένε Μανώλη εσένα σκέφτομαι! Η ερώτηση "γιατί με γεννήσατε;", καθώς και διαπίστωση "γι΄αυτό με γεννήσατε" παίζει σε ημερήσια βάση πια, στο σπίτι μας. Αν μας διαβάζει κανένας ψυχίατρος παρακαλώ ας προσέλθει στη ρεσεψιόν!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Άλλος με τη βάρκα μααααας!

Όταν διάβασα την πρόσκληση της αγαπημένης Πέτρας, Άλλος Με Τη Βάρκα μας , σκέφτηκα πως δεν έχω κάτι να πω. Ούτε βαρκάδες που με σημάδεψαν, ούτε τραγούδια και ιστορίες με βάρκες που με καλούσαν να τις αποτυπώσω. Μα άξαφνα, μου ήρθε στο μυαλό η γιαγιά μου και οι ατέλειωτες ιστορίες της. Ιστορίες από την μακρινή πατρίδα, τον Πόντο, με έμφαση στο οδοιπορικό. Στο ταξίδι με πλοίο, προς την άγνωστη Ελλάδα. Αφηγήσεις τραγικές αλλά και με μπόλικο χιούμορ, όσο κι αν δείχνει αλλόκοτο στις ιστορίες της γιαγιάς χιούμορ και αυτοσαρκασμός δεν έλειπαν ποτέ. Κι ενώ είχα τόσο κοντά μου όλο αυτό το χρονικό, όταν πριν 4 μήνες αρχίσαμε τις ετοιμασίες για την παράσταση, την "δικιά" μου Μικρασία, άρχισα να νιώθω τον "ξεριζωμό" από άλλη σκοπιά. Η φωτογράφηση για την παράσταση έγινε σε εξωτερικό χώρο, μια μέρα ηλιόλουστη μεν, αλλά με πολύ κρύο και υγρασία. 

                       Η φωτογραφία είναι από την παράσταση και είναι του Γιώργου Χρυσοχοίδη.

Σκεφτόμουν διαρκώς πως εγώ σε λίγες ώρες θα επέστρεφα στο σπίτι λίγο παγωμένη - ξεμεσιασμένη αλλά γεμάτη, χαρούμενη. Η ταλαιπωρία όμως των προγόνων μου δεν είχε τέλος. Οι βάρκες δεν ήταν ένα παιχνίδι με φίλους και πόζες, αλλά μια σκληρή μετάβαση από την ζωή τους στο άγνωστο, στο πουθενά. Η παράσταση ήταν σύνθεση αληθινών μαρτυριών. Είχα την χαρά όμως να έχω εκτός αυτών των κειμένων, να ερμηνεύσω και ένα υπέροχο κομμάτι του Οδυσσέα Κιόσογλου, τις "Ομπρέλες". Σας παραθέτω ένα απόσπασμα, που μου ανέσυρε ο πιο πιστός φίλος του σκύλου, με την έμπνευση
 που είχε να καταγράψουμε ιστορίες με βάρκες! Σ΄ευχαριστώ, Πέτρα μου αγαπημένη!

 " Τη μάνα μου έχω να τη δω από τότε. Τότε που βιαστικά τόσοι άνθρωποι στριμώχνουνταν σε μια βάρκα. Αυτή εδώ είναι. (δείχνει μια φωτογραφία). Θυμάμαι την είχε στο σαλόνι αυτήν την φωτογραφία και την καμάρωνε! 
............................................................................................................
Τη μάνα μου… από τότε έχω να τη δω. Τότε με τις βάρκες, τότε με τις μουσκεμένες φούστες, με το μουσκεμένο από τον τρόμο πρόσωπο για το τι ακολουθεί. Από τότε, δεν ξέρω πώς να σας το πω, αλλά από τότε έχω να δω τη μάνα μου. Ήρθα στη Σαλονίκη εγώ, με άλλο βαπόρι… ήρθα στη Σαλονίκη μ’ άλλη ζωή. Μόνο μια θεία στο Πανόραμα, ζωντανό πειστήριο μιας άλλης ζωής. Μιας ζωής μ’ ανοιχτές ομπρέλες κι ανοιχτές καρδιές. Μη σας περνάει από το μυαλό σαν βλέπετε φωτογραφίες σαν κι αυτή πως οι άνθρωποι τότε δεν ήξεραν από γέλιο… Απλά σαν να ‘ξεραν πως εκεί στημένοι, θα αποτελούν κάποτε μια απόδειξη ζωής… της δικής τους ζωής… Στα παιδιά τους, στα εγγόνια τους. Όχι πως ζήσαν, αλλά πως θα ζουν. Σ’ ένα δέντρο απότιστο από χαρές. Σε ένα χώμα μουσκεμένο κι αυτό από δάκρυα. Αυτή εδώ είναι η φωτογραφία από εκείνη τη μέρα. Τη μέρα με τις βάρκες. Εκεί που αντάμωναν τα μάτια της με τα δικά μου για τελευταία φορά… σα να’ λεγαν… παιδί μου, την Κυριακή μετά την εκκλησία, θα πάμε βόλτα στην ακροθαλασσιά… Με ανοιχτές ομπρέλες… με ανοιχτές καρδιές."

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Έβγαλα την βάρκα στο κλαρί

Το σπίτι είναι ετοιμόγεννο! Θα σκάσει στ΄ αλήθεια. Μαζεύω τζάτζαλα μάτζαλα κι έχω γεμίσει τις γωνιές του σπιτιού με κούτες, κουτάκια, καλαθάκια που τα περιέχουν. Μ΄αρέσει που κοροϊδεύω την μάνα μου... "Ρε μαμά είσαι ρακοσυλλέκτρια, τέλος. Και να χρειαστείς κάτι κάποτε απ΄ όλα αυτά τα άχρηστα, δεν θα ξέρεις που τα έβαλες, δώρον άδωρον!" Και αβέρτα κουβέρτα μαζεύω κι εγώ: κορδελίτσες, κουμπιά, χάντρες... Χώρια όλα τα νήματα κλωστές και τα συναφή. Σε ένα ξεκαθάρισμα, εψές, βρήκα κορδέλες και ένα βαρκάκι από μπομπονιέρα. Λέω, Καλοκαίρι είναι, όλα τα κορίτσια εδώ γύρω φτιάχνουν θαλασσινές χειροτεχνίες γιατί όχι κι εγώ; Και ιδού:


Δεν ξέρω τι όνομα να του δώσω, είναι ένα κρεμαστό με θέμα θαλασσινό. Ναι, θα το πω "Έβγαλα την βάρκα στο κλαρί"


Τώρα το βάφτισα και ηρέμησα, μπορώ να το στείλω στο MoMA. Ελπίζω κάποτε να γυρίσει στην πατρίδα του, μαζί με τα γλυπτά του Παρθενώνα. Και φυσικά μέχρι τότε, ελπίζω να μας επιστρέψουν πίσω και την χώρα, εν γένει.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Το τερλίκι της μπέμπας

Όταν ήμουν μαθήτρια, σε περιόδους εξετάσεων, με έπιαναν οι μεγάλες προκοπές. Προκειμένου να αποφύγω το διάβασμα, κεντούσα μανιωδώς. Ήθελα να λουφάρω, αλλά με έπιανε και το ενοχικό μου. Έτσι άπραγη θα καθόμουν; Οπότε η χειροτεχνία έδινε κι έπαιρνε. Ομοίως έπαθα και ψες. Το σίδερο έχει μαζευτεί και καθώς κοιτούσα τα στοιβαγμένα ρούχα, με συνοπτικές διαδικασίες, έβγαλα την απόφαση. Θα πλέξω και τα τερλικάκια, να είναι έτοιμα. Άλλωστε επείγουν, σε τρεις μήνες θα τα δωρίσω. Ενώ που δεν έχουμε βρακί σιδερωμένο να φορέσουμε, είναι υπόθεση που δεν θέλει βιασύνες! Και να φανταστείς το σίδερο είναι από τις δουλειές που μου αρέσουν, αλλά η άρνηση έχει βαρέσει κόκκινο.


Τα έφτιαξα λευκά με ροζ την πατουσίτσα, το λουλούδι και το κουμπί. Λουλούδι είναι αυτό πάνω στο παπουτσάκι. Όχι το διευκρινίζω, γιατί μπορεί να το δει κανείς σαν πεταμένη τσιχλόφουσκα.


Παλιά μισούσα το ροζ. Ειδικά όταν έντυναν τα κοριτσάκια, σαν κουφέτα. Τελευταία όμως με έπιασε ένας έρωτας με το χρώμα αυτό... Μπεμπεκίζω στα γεράματα καθώς φαίνεται. Καλά δεν με παίρνει και για πολλά... Διότι αν ντυθώ στα ροζ θα είμαι σαν, τσουρουφλισμένος από τον ήλιο, ελέφαντας. Καμιά σαγιονάρα κι έξω από την πόρτα. Άντε και στο τσακίρ κέφι ένα κλάμερ. 


Άντε να έρθει η ευλογημένη ώρα να αρχίσω καμιά πρόβα γιατί το βλέπω, έχω αρχίσει να λαλάω.


Και οι φωτογραφίες, εεε; Αριστούργημα.... Απ΄ όσα blogs επισκέπτομαι, αναρτώ μακράν τις χειρότερες φωτογραφίες! Και δεν το λέω για να περιαυτολογήσω, αλλά αδικώ και το τερλίκι! Ω ποία κατάντια!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη



Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Το γιλεκάκι

Οι μέρες στη φαβέλα μας, κυλούν ήρεμα.Με μεγάλες χαρές, μιας και η Εθνική κατάφερε να κρατήσει την ισοπαλία, στον αγώνα με την Ιαπωνία! Ο Παπασταθόπουλος με τον Μανωλά απομάκρυναν 13 φορές την μπάλα από την περιοχή μας! Ο Μανιάτης έπαιξε για δύο, μετά την αποβολή του Κατσουράνη! Η Εθνική μας άντεξε και πήρε τον πολύτιμο βαθμό! Τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος, από την ζωή, φίλοι μου; Εγώ είμαι πλήρης! Τώρα περιμένω τον επόμενο αγώνα, γιατί προφανώς δεν έχω τι άλλο να περιμένω. Ενδιάμεσα η ευτυχία μου ολοκληρώνεται πλέκοντας!


Η ξαδέλφη του Μανώλη περιμένει κοριτσάκι. Θα γεννήσει τον Σεπτέμβριο. Ευελπιστώ να φτιάξω δυο τρία ακόμη πλεκτούλια που θέλω. Ας μην δωρίσω μπεμπέ τερλικάκια και μπαντάνες στο κοριτσάκι, όταν θα δίνει πανελλαδικές... είμαι σε θέση! Να ήταν κι αγόρι, ποιος το λέει...  επιμηκύνεις το τερλίκι και έτοιμη η κάλτσα του στρατιώτη.


Θεέ μου πόσο ευλογημένη είμαι! Βλέπω Μουντιάλ, πλέκω, νοικοκυρεύω το σπίτι μου... Αυτό είναι Καλοκαίρι! Μην ζηλέψει κανείς τον έφαγα. Ματιάζομαι κι εύκολα, η καταπληκτικιά.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη



Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Love in Porto Fino

Νιώθω μια κούραση... Έχω μεγάλη -και είναι επιτακτική- ανάγκη για απόδραση! Θα μου πεις κουράστηκα πολύ φέτος. Δουλειά - δουλειά, δυόμιση μήνες εργάστηκα σκληρά. Εγώ και οι ανθρακωρύχοι! Δεν θέλω όμως απ΄αυτές, με το αυτοκίνητο γεμάτο κουβαδάκια, φτυαράκια, μπρατσάκια και όλα τα εις -άκια. Ούτε πάνε πρωί έλα βράδυ, ένα μπάνιο στη θάλασσα δέκα στο αυτοκίνητο. Ούτε πάλι στην Χαλλλκιδική, που ομολογουμένως, σαν αυτή δεν έχει. Θέλω ένα φευγιό, κανονικό. Γι άλλη γη, γι΄ άλλα μέρη. Να πάρουμε το αερόπλανο και να απογειωθούμε προς προορισμό, μαγικό. Σαν αυτόν εδώ:


Τώρα αν με διάβαζε η μάνα μου χωρίς δεύτερη σκέψη θα έλεγε:

- Θέλει και το γουρούνι κουδούνι!

- Ναι κυρία μου, γιατί να μην θέλει; 
- Κοίτα πουλάκι μου, να ευχαριστείς τον θεό που έχεις έναν καλό σύντροφο και τα άλλα είναι περιττά.
- Αν δεν ήταν καλός βρε μαμά γιατί να τον είχα; Έτερον εκάτερον! Μπορεί να found my love, αλλά γιατί να μην μπορώ να πάω και στο Porto Fino;
- Μην φουσκώνεις τα μυαλά σου... 
- Ε σώνει βρε μαμά! Μη φουσκώνεις τα μυαλά σου, μην φουσκώνεις το σώμα σου, μην φουσκώνεις την αυτοπεποίθηση του παιδιού σου γιατί θα σε βγει κακομαθημένο... 
Μια μέρα θα πάω, θα δεις, και ούτε κάρτα δε θα σου στείλω.
- Μακάρι πουλάκι μου να πας, εγώ θέλω μόνο, εσείς να περνάτε καλά!

Ευτυχώς που ούτε μέχρι Πόρτο Γερμενό δεν μας βλέπω, έτσι θα γλιτώσω την υπερρεαλιστική σύγκρουση με την μανούλα! 
Σας αφιερώνω το τραγούδι, άνωθεν, που πολύ αγαπώ. Και σας εύχομαι να κάνετε το ταξίδι που λαχταράτε!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Θα γίνω Βραζιλιάνος!

Πάντα ήμουν football friendly. Ουδέποτε δυσανασχέτησα Τετάρτη, Κυριακή, και όποια μέρα έπαιζε ποδόσφαιρο, η τηλεόραση του σπιτιού. Και τις πίτσες μου έφτιαχνα και κουτσοπαρακολουθούσα και όλα καλά. Αλλά αυτό που περνάω τώρα, ξεπερνάει κάθε όριο και φαντασία... Ο Μάριος ζει σε ρυθμούς μουντιάλ! Από το πρωί ξεκινά το βάσανο της μάνας. Ακούω πολλές μαμάδες που λένε πως ξυπνούν νωρίτερα από τα παιδιά για να απολαύσουν το σπίτι σε ηρεμία. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Λατρεύω τον ύπνο, περισσότερο από έναν ήρεμο καφέ. Τον πίνω και εν μέσω Ντόρας και Ντιέγκο. Επίσης δεν μπορώ την αφύπνιση σε βάρβαρες ώρες: 6,7,8,9. Σεβαστό από το παιδάκι μου, το ωράριο της ευτυχίας εδώ και (σχεδόν) τέσσερα χρόνια. Ώσπου, του ήρθε το μουντιάλ κατακούτελα!


-Μαμά ξύπναααα, ήρθε ο Μαριούλης σουουου, (χοροπηδώντας στο κρεβάτι μου) θέλω να φάω γρήγορα πρωινό, να είμαι δυνατός για το ποδόσφαιρο. Έχω προπόνηση. Είμαι ο Μάριος Κ. Μέσσιιιιι!

Τρώμε αχάραγα το πρωινό μας... 8:30. 

- Μαμά εγώ είμαι Βραζιλιάνος, κοίτα πως χορεύω ( Κουνάμενος, σαν σε άρμα στο Μοσχάτο Απόκριες ) 
- Αγάπη μου δεν είσαι Βραζιλιάνος, είσαι Έλληνας. 
- Έλληνας να είσαι εσύ, εγώ είμαι Βραζιλιάνος. 

Το περίφημο χορευτικό, που δεν γνωρίζω από που το ξεπατίκωσε, το κάνει κάθε τρεις και λίγο. Παράλληλα τραγουδάει αυτοσχέδιους ύμνους του μουντιάλ, παίζει μπάλα και περιγράφει τον αγώνα. Το απόγευμα αναλαμβάνει ο πατέρας την προπόνηση. Θέλει βέβαια να πηγαίνω μαζί τους, αλλά αν κάνω την δύσκολη με αδειάζει στο πιτς φυτίλι. 

- Αγάπη θα έρθεις μαζί μας στο πέντε επί πέντε; 
- Μπα λέω να κάνω ένα μπάνιο και...
- Εντάξει μαμάαα μείνε εσύ εδώ, θα πάμε εμείς που μυρίζουμε ωραία. Ε μπαμπάκα; θα πάμε εμείς οι δυο που είμαστε μοσχομυριστοί παικτούρες; 

 Στο γηπεδάκι της γειτονιάς, αποτελειώνει τον Μανώλη και επιστρέφουν πτώματα.
Δεν σταματά εκεί όμως. Όοοοχι θέλει και ιστορίες ποδοσφαιρικού περιεχομένου! Πάνε τα παραμυθάκια που διαβάζαμε για καληνύχτα. Τώρα πρέπει να λέμε την ιστορία της ζωής του Messi, του Ronaldo, του Iniesta και άλλων μύθων. Μια μέρα του έβαλα πόστα.

- Αγόρι μου όλη μέρα παίζεις ποδόσφαιρο με κάθε τρόπο. Το βράδυ πρέπει να ξεκουράσεις το μυαλουδάκι σου με κάτι άλλο, γιατί είναι γεμάτο ποδόσφαιρο, ναι; 

Με τα πολλά μου λέει:

- Εντάξει μανούλα θα διαλέξω ένα βιβλίο. 

Κι αν μπορεί ανθρώπου νους να βάλει, πήγε και διάλεξε τον τίτλο: Ο Χριστουγεννιάτικος σκούφος...
Τέλος, αυτό το παιδί έχει πάντα γιορτή! 
Χθες, κάποια στιγμή που έπαιζε σε μιαν άκρη ποδοσφαιράκι ορυώμενος, λέω χαμηλόφωνα στον Μανώλη 

- Πραγματικά δεν αντέχω άλλο, θα τον γράψω από Σεπτέμβριο στο μπαλέτο.
- Όοοοοχιιιι να μη με πας στο μπαλέτο δεν είμαι κορίτσι, είμαι αγόρι ακόμη... 
Αχ και είχα όνειρο, η καψερή, να βγάλω έναν Billy Elliot γεννημένο χορευτή. Δεν βαριέσαι Μαρίτσα μου; Μόνο γερά να ΄ναι.
Άντε με το καλό σήμερα, στις 7:00 Μεξικό - Καμερούν και στις 10:00 Ισπανία - Ολλανδία. Με τις υγείες μου!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Στο Νηπιαγωγείο ολοταχώς

Μέσα στην εβδομάδα, μια ωραία πρωία, ξεκινήσαμε εγώ κι ο Μάριος για το Νηπιαγωγείο. Είναι τρία τετράγωνα από το σπίτι μας. Ο κύριος μες την καλή χαρά.

- Μαμά να πάρω και τα βιβλία μου με τα ABCs και τα numbers.
- Όχι αγόρι μου, σήμερα θα πάμε να σε γράψει η δασκάλα, δεν θα χρειαστείς τα βιβλία σου.
- Που θα με γράψει μαμά, εδώ στο χεράκι;
- Όχι αγάπη μου, στο μεγάλο βιβλίο του σχολείου, που λέει ποιοι είναι οι καινούριοι μαθητές.
- Γιούπιιιιι είμαι μαθητής!

Σε όλον τον δρόμο φλυαρούσε, διαρκώς, για το πως θα πηγαίνει στο σχολείο. Τι θα κάνει, τι θα παίζει, τι θα μάθει... Τι λαχτάρα! Και όσο σκέφτομαι, που εγώ έκλαιγα ως και το Λύκειο γιατί δεν ήθελα να πάω, δαιμονίζομαι!
Φτάνουμε με το καλό και συναντούμε μια κυρία που κι αυτή περίμενε στην πόρτα.

- Μαμά να μπούμε, γιατί δεν μπαίνουμε; Εδώ είναι το σχολείο μου, κυρία, είμαι ο Μάριος θα γίνω τεσσάρων σε τρεις μήνες και η δασκάλα μου με περιμένει.
- Μπράβο Μάριε. Πρώτη φορά θα πας σχολείο;
- Ναι και είμαι χαρούμενος!

Αφού μπήκαμε, η νηπιαγωγός εκεί, μας είπε ότι δεν ανήκουμε πια στο νηπιαγωγείο τους. Σύμφωνα με την νέα κατάσταση θα πάμε σε ένα κοντινότερο στο σπίτι μας. Καλό αυτό, αλλά όχι τόσο για τον Μάριο που μόλις άκουσε ότι έπρεπε να φύγουμε, έγινε "πολύ λυπημένος μανούλα".  Κλάμα και των γονέων...

- Δεν θέλω να φύγουμε, μαμά εδώ θέλω να πάω, με περιμένουν τα παιδάκια...

Τον έπεισα και κινήσαμε για το άλλο.
Όλα καλά, δώσαμε τα χαρτιά μας. Μόνο που έπρεπε την επόμενη να προσκομίσουμε νέο πιστοποιητικό γέννησης, το παλιό δεν έκανε. Φύγαμε με την γνωστή γκρίνια, γιατί ήθελε να μπει στην αίθουσα με τα παιδάκια του ολοήμερου.

- Άφησε με μανούλα και να με πάρεις το βράδυ να σου πω τι ωραία πέρασα!
- Θα έρθουμε αύριο πάλι αγάπη μου. Αλλά θα κάνεις λίγο υπομονή, να δούμε αν θα σε δεχθούν και από το Σεπτέμβριο, θα είσαι μαθητής.

Αλίμονο μας  αν δεν τον πάρουν... Την επόμενη, τσουπ τσουπ, εκεί πάλι εμείς να περιμένουμε. Περίμεναν ήδη δυο κυρίες και ένας κύριος.
Ο Μάριος κρατούσε το πιστοποιητικό στα χέρια του, σαν τα κοσμήματα του θρόνου!

- Γεια σας, θέλετε να σας διαβάσω τι λέει το χαρτί μου; Ο Μάριος Κ, που θα γίνει γρήγορα τεσσάρων, πρέπει να πάει στο Νηπιαγωγείο... Ζήτωωωωω!


Υποψιάζομαι ότι ο λόγος της εμμονής του παιδιού είναι ο παραπάνω.
Πες-πες, διάβασε-διάβασε, επείσθει ο άνθρωπος.  Τώρα, πήρα σβάρνα τους εκδοτικούς οίκους και ψάχνω κάτι σε, "ο Τοποτίπ δεν θέλει να γηροκομήσει τους γλυκούς του γονείς". Όποιος γνωρίζει κάτι ανάλογο, ας με ενημερώσει.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Στον Θ με αγάπη!

Θυμάμαι σαν τώρα το όνειρο μου. Ένα όνειρο επαναλαμβανόμενο. Ανέβαινα στον ουρανό εκεί που ο καλός θεούλης μάζευε όλα τα μικρά παιδιά. Κάτι σαν παιδικός παράδεισος, στην μικρή μου ψυχή. Ήταν ένα μέρος με φως κεριών, χλωμό.


Περίμενα τον θεό να αφήσει τα παιδάκια, να έρθουν εκεί που ήμουν, να παίξουμε. Εκεί στο παιχνίδι επάνω, εγώ έψαχνα τον νεκρό αδερφό μου αγωνιωδώς. Όταν κατάφερνα να τον βρω εκεί μπροστά μου, με μια ζακετούλα κίτρινη που φορούσε στα τελευταία του γενέθλια, τον αγκάλιαζα σφιχτά σφιχτά και άνοιγα τα μάτια μου... Πίστευα, πως έτσι δυνατά που τον κρατούσα, θα τον έπαιρνα πίσω. Μαζί μου. Πλάι μου, στο κρεβατάκι μου, στο δωμάτιο μας. Στο δωμάτιο που μεγαλώσαμε τρεις και όχι τέσσερις όπως θα έπρεπε. Μάταια, δεν τα κατάφερα ποτέ. Το όνειρο σταμάτησα να το βλέπω. Μάλλον όταν έφτασα στην ηλικία που αντιλήφθηκα, το νόημα του θανάτου. Στο τώρα, παριστάνω πως ξέρω ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί, από την μέρα της γέννησης μας. Κανείς δεν θα ξεφύγει. Κανείς δεν θα επιστρέψει όσο δυνατά και αν τον σφίξεις. Αλλά... ποτέ δεν θα τον κάνω φίλο. Ακούω πως κάποιοι είναι μαζί του συμφιλιωμένοι. Μπράβο! Τους πιστεύω και τους θαυμάζω! Εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω. Είναι αργά πια για μένα, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα. Αν και μια μικρή νίκη την κατέκτησα απέναντι του. Φοβόμουν να γεννήσω, μα εντέλει το έκανα. Νίκησα ελαφρώς το φόβο μου. Έδωσα ζωή. Άργησα, αλλά το έκανα. Η μητρότητα, μου έδωσε μια δύναμη. Δεν εφησυχάζω όμως. Τον τρέμω κι αυτόν και την φιλενάδα του την αρρώστια. Και χθες, έβαλε τα καλά του και χτύπησε την πόρτα του αγαπημένου μου ανεψιού. Παιδί του πρώτου μου εξαδέρφου. Ετών είκοσι. Παιδί ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Η μαμά του, η καλύτερη που ξέρω. Μάνα όπως αυτές που παρουσιάζουν, ποιήματα και κείμενα εξιδανικευμένα. Και όλοι οι αγαπημένοι του άνθρωποι σπουδαίοι, δίπλα του. Γιατί ο γλυκός μου δεν έδινε την αγάπη του εύκολα, αλλά όταν την έδινε ήταν απόλυτος. Λάτρευε το θέατρο και είδε απίστευτα πολλές παραστάσεις, στην σύντομη ζωή του. Ήθελε να παίξουμε μαζί και νευρίαζε που δεν άφηνα τον Μάριο στην γιαγιά, για να κάνω θέατρο. Ήταν ήδη κλινήρης όταν έκανα πρόβες τον Φλεβάρη. Ήθελα τόσο να δει την παράσταση, μα χίλιες φορές περισσότερο να ζήσει. Δεν τα κατάφερε. Θα τον θυμάμαι πάντα γελαστό, πεισματάρη, να κατακτά συνεχώς πράγματα και να μας αφήνει εμβρόντητους. Να φωνάζει στο τέλος παιδικής παράστασης, αυτή είναι η θεία μουουουου. Ναι αγαπούλα μου κι εσύ είσαι ο ανεψιός μουουουου!!!
Σε γλυκοφιλώ, αγγελούδι μου
Ειρήνη

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Η γλυκιά Κατερίνα από το Positive Thinking Greece, είχε μια όμορφη ιδέα. Να κάνουμε μια ανάρτηση, με θέμα μια ανάμνηση καλοκαιρινή. Είπα κι εγώ, να ανασύρω μια δική μου. Μιας και όπως βλέπω, το Καλοκαίρι, φέτος θα είναι μια ανάμνηση!
Έχω ζήσει Καλοκαίρια και Χειμώνες, Άνοιξες και Φθινόπωρα... σαράντα χρόνια φούρναρης! Τουτέστιν αναμνήσεις πολλές. Οι Καλοκαιρινές δε, που κλείνουν μέσα τους ξεγνοιασιά, θάλασσα και "βόλτες με ήλιο" (όπως λέει κι ο υιός μου) ακόμη περισσότερες! Βέβαια τώρα που είμαι μια σύζυγος και κυρά, δεν τολμώ να καταγράψω καμιά από εκείνες τις αναμνήσεις της αλητείας, περασμένων χρόνων. Οφείλω να κάνω την ανάρτηση της μάνας. Άλλωστε, είναι αλήθεια, με τον Μάριο πήραν και τα Καλοκαίρια άλλη διάσταση! Μαγική, ονειρική, ιδανική! Ξέρετε, από αυτές τις μαγικές στιγμές που τρέχεις σαν τον Βέγγο πίσω από ένα τέρας, και γίνεσαι θέαμα στην παραλία! Διότι το χρυσό μου, έχει ως αγαπημένη ασχολία να χώνει την μύτη του στα οικογενειακά των λουόμενων! Επιλέγει τα θύματα του και τα ανακρίνει. Τι χρονών είστε; Πως σας λένε; Να παίξω με τα παιδάκια σας; Θέλω να είμαστε φίλοι (φίλοι με το έτσι θέλω, δεν ξεκολλάει λέμε) ! Και για να μην μακρηγορώ, η πιο γλυκιά ανάμνηση, είναι αυτή που για πρώτη φορά μπήκε στην θάλασσα το μωρό μου! Τρελάθηκε πλατσούριζε γελούσε, ξεσήκωσε την παραλία από την χαρά του!


Και μετά κούρνιασε στην αγκαλιά μου. Ήταν μόλις εννέα μηνών, ήσυχος πολύ τότε, στις πιο ήρεμες και γλυκές διακοπές του! Αργότερα, μπήκε ο Ταρζάν μέσα του... Το σάουντρακ αυτού του Καλοκαιριού, του 2011, ήταν το εξής:


Αγαπάει πολύ, ακόμη και τώρα, αυτό το τραγούδι και όλη την Λιλιπούπολη. Έχει μάλιστα και τα ανάλογα χορευτικά! Θα ήθελα, να περάσουμε όσα περισσότερα Καλοκαίρια είναι δυνατόν, μαζί του. Όλοι μαζί γεροί και χαρούμενοι. Ενόσω γράφω, για καλοκαίρια και ακτές, έξω παίζει να το έχει στρώσει! Καλό Χειμώνα να έχουμε...
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Καλώς το... κι αυτό το Καλοκαίρι.

Το πρώτο Κυριακάτικο πρωινό, του Καλοκαιριού. Καθόμαστε στο μπαλκόνι. Ο Μάριος παίζει με τις πλαστελίνες του.


Εγώ πίνω τον καφέ μου, χτυπάει το τηλέφωνο. Η αδελφή μου. Ναι, ναι αυτή που με άφησε μόνη εδώ, σαν άλλο Καλουτάκι,  να κάνω μια πορεία μοναχική... Γύρνα άπονη, θα φαρμακωθώ! Λέμε τα νέα μας. Μέσα σε όλα, μου είπε πως πέθανε η μαμά του φίλου μας, του Δημήτρη. Κι έτσι, χάλασε η πρώτη μέρα του Ιουνίου για μένα. Ό,τι κι αν έκανα το μυαλό μου γύριζε εκεί... Στον θάνατο, στον αποχωρισμό, στο πένθος. Φυσώντας ξεφυσώντας, πέρασε η μέρα. Ευτυχώς είχαμε καλή παρέα, φάγαμε τα είπαμε και ξέφυγα λίγο. Πόσο να αντέξω όμως; Δεν φημίζομαι για την συναισθηματική μου ευελιξία. Κολλάει και δεν ξεκολλάει. Η παλιά καλή λύση, να πιάσω βελονάκι. Και για να τον ξορκίσω, τον ρημάδα, ξεκινάω κουβέρτα!


 Ξέρεις, για να την τελειώσω θα μου πάρει χρόνια, οπότε πρέπει να ζήσω να την δω στρωμένη! Χαχαχα πόσο παιδαριωδώς σκέφτομαι... Θυμάμαι την γιαγιά μου στα τελευταία της. Τα βράδια ξαγρυπνούσε. Κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Γιατί δεν κοιμάσαι γιαγιά μου, της έλεγα. Γιατί πούλι ΄μ το βράδυ έρχεται ο χάρος, δεν κοιμάμαι να μην έρθει και με πάρει στον ύπνο μου. Βέβαια ο Χάρος, που ώρες δεν κοιτά, την πήρε στις δώδεκα το μεσημέρι, που έκλεισε τα μάτια της να ξαποστάσει από το ξενύχτι. Αααα ωραίο τρόπο βρήκα να καλωσορίσω το Καλοκαίρι. Αισιόδοξα, κεφάτα, να σας φτιάξω κι εσάς την διάθεση (όπου φύγει φύγει)! Έφτιαξα κι ένα σουβέρ για τον καφέ της παρηγοριάς εγώ. Εσείς πιείτε κανένα δροσερό κοκτέιλ!


Και για να μην κλείσω έτσι "μαύρα", θα δανειστώ μια στιγμή του γιόκα μου, που είναι ο πιο δυνατός λόγος να παραμένω αισιόδοξη. Καθόμαστε ξανά μανά στο μπαλκόνι και ο Μάριος οδηγεί το αυτοκινητάκι με ταχύτητα και πέφτει πάνω στο καρεκλάκι του. 

-Παιδιά βοήθεια τράκαρα, αστυνομία βοήθειαααα! Θα με βοηθήσει, η αστυνομία; Μαμά που πήγε ο μπαμπάς; 

-Στην τουαλέτα αγόρι μου.

-Παιδιά βοήθεια η αστυνομία πήγε να κατουρήσει...

Σας γλυκοφιλώ 
Ειρήνη