Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Σ΄αγαπώ μαμά γιατί είναι η γιορτή σου.

Η Κυριακή που πέρασε, ήταν διπλά γιορτινή για την οικογένεια μας. Ήταν η επέτειος του γάμου μας, με τον καλό μου. Όχι πως είναι κάτι παραπάνω από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Έτσι κι αλλιώς, πολύ συχνά νιώθω τυχερή, που είμαι με τον άνθρωπο μου. Έναν άνθρωπο που είναι ο ορισμός του καλού συντρόφου, του υπέροχου μπαμπά. Δεν μας είναι απαραίτητη μια ημέρα τον χρόνο, για να μας θυμίζει πως είμαστε μαζί κάποια χρόνια, που κάποτε μου φαίνονται λιγότερα, κάποτε περισσότερα. Λιγότερα όταν νιώθω τον έρωτα ζωντανό, περισσότερα όταν με εκπλήσσει η σύμπνοια μας, λες και ξέραμε ο ένας τον άλλον από πάντα. Αλλά να, καμιά φορά οι επέτειοι είναι η αφορμή για γιορτή. Το γιορτάσαμε στην εξοχή. Είδαμε λουλούδια, θάλασσα και είπαμε στον Μάριο την ιστορία μας. Του εξηγήσαμε τι είναι επέτειος.

- Δηλαδή μαμά παντρευτήκατε για να με γεννήσετε; Εμένα ένα φοβερό αγόρι;

 Ο οποίος πρέπει να καταλάβει καλά επιτέλους και να διαχωρίσει τις σχέσεις, διότι μέχρι πρότινος έπεσε στην αγκαλιά μου ανακοινώνοντας με ζέση:

- Γυναίκα μου όμορφηηηηη, εσένα θέλω να παντρευτώ!




Την γιορτινή ατμόσφαιρα, ήρθε να συμπληρώσει, το πρώτο δώρο του γιου μου για την γιορτή της μητέρας. Ένα δώρο έκπληξη. Δεν το έφτιαξε στο νηπιαγωγείο, δεν ζήτησε τη βοήθεια του μπαμπά, παρά μόνο, προσπάθησε να συνδέσει συλλαβές ώστε να μου γράψει, ανορθόγραφα, ένα γράμμα.
Με πλησίασε περήφανος για το κατόρθωμα του και μου είπε:

- Αυτό είναι για σένα μανούλα, για να μάθεις πως σ΄αγαπώ, εντάξει;

Μόνο εντάξει αγόρι μου; Όνειρο ζω!



                     Μετάφραση: Σ΄αγαπώ μαμά γιατί είναι η γιορτή σου. Σ΄ευχαριστώ μαμά Ειρήνη.

Δεν του έχω δείξει ποτέ να γράφει ή να διαβάζει. Προσπαθώ όμως, στην καθημερινότητα μας, να του δείχνω, πως είναι μαγικό να μαθαίνεις νέα πράγματα κι αυτός το τηρεί κατά γράμμα, έστω και ανορθόγραφο! Δεν ζητάω τίποτε άλλο για μας και για όλον τον κόσμο, υγεία και αγάπη!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Τυχερή... είμαι και φαίνομαι.

Στις 9 Μαρτίου το μπλογκ της αγαπημένης μας Ράνιας, "Οκόσμος της Ράνιας", είχε τα γενέθλια του. Έκλεισε τα δυο χρόνια του και η οικοδέσποινα κλήρωσε ένα δωράκι, για εμάς τους φίλους. Η τυχερή είμαι εγώ, γιούπιιιι! Σήμερα το μεσημέρι, έφτασε στα χέρια μου το πακετάκι της Ράνιας. Και αισθάνθηκα, όχι απλώς τυχερή, μα υπέρ τυχερή! Αρχικά γιατί είναι η πρώτη φορά που κερδίζω σε μια κλήρωση, αργότερα γιατί άνοιξα το δώρο μου...Το δώρο μια θήκη για τις βελόνες μου. Το χρώμα αγαπημένο κόκκινο, το κέντημα υπέροχες κουκουβάγιες (γιατί είμαι και κουκουβάγια, μην ξεχνιόμαστε), το σύνολο με ενθουσίασε!


Μαζί ένα δεματάκι από λεβάντα για το συρτάρι μου, πλεγμένο περίτεχνα, από τα χεράκια της Ράνιας! Ένα γλυκό γράμμα σε πανέμορφη κόλλα χαρτιού! Δύο χάρτες για τον Μάριο που έπιασε δουλειά αμέσως!


Και ένα σημειωματάριο, όπου μου ανακοίνωσε πως θα γράφει μέσα, μόνο ρώσικα.
Η θήκη με ξετρέλανε για κάθε μικρή της λεπτομέρεια, όπως το ψαλιδάκι που κρέμεται από το συρτάρι


Το δέμα της Ράνιας ξεχείλιζε φροντίδα, μεράκι, ταλέντο, αγάπη.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ένιωσα παρόμοια, εδώ μέσα, στον μικρόκοσμο μας. Νιώθω τυχερή, για όλους τους υπέροχους ανθρώπους, που γνώρισα εδώ!
Και μιας που ευχαριστώ τη Ράνια από καρδιάς, θέλω να ευχαριστήσω επίσης, πολύ μα πολύ καθυστερημένα, τη Στέλλα από το μπλογκ  Νεφέλη. Στέλλα μου μπορεί να μην σε ευχαρίστησα εγκαίρως, και συγχώρα με, μα ο γιος μου σε τιμά πολλά βράδια, που του διαβάζω τις ιστορίες από την Ντενεκεδούπολη!


Είμαι πανευτυχής που είσαστε εδώ φίλοι μου και μου υπενθυμίζεται καθημερινώς, πως υπάρχει πάντα γύρω μας αγάπη, χιούμορ, ευγένεια, μοίρασμα!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Οι ηθοποιοί, δεν μπαίνουν τιμωρία!

Χθες βράδυ ήρθαν φίλοι στο σπίτι να μου ευχηθούν, για την γιορτή μου. Περάσαμε πολύ όμορφα!
Ο Μάνθος έφερε ένα μεγάλο γλειφιτζούρι του Μάριου. Το πρωί που ξύπνησε ο μικρός το βρήκε πάνω στο τραπέζι. Μεγάλος ενθουσιασμός, γιορτή θα έλεγα. Λόγω των αλλεργιών του, ο Μάριος δεν τρώει σχεδόν τίποτα, από τα τσίλι μίλι που τρώνε τα άλλα παιδάκια. Σήμερα λοιπόν, μόλις επέστρεψε από το νηπιαγωγείο, ήθελε να φάει πρώτα το γλειφιτζούρι και μετά το φαγητό. Δώσαμε ένα ματς, στο οποίο υπερίσχυσα. Όταν ήρθε η ώρα που το άνοιξε άρχισε και ο αυτοσχεδιασμός!




- Εσύ μαμά θα είσαι η δασκάλα μου κι εγώ το παιδάκι, εντάξει;
- Εντάξει.
- Και θα με βάλεις τιμωρία που καταπατώ τον κανόνα.
- .........
- Πάμε μαμά: κυρία εγώ τρώω ένα γλυφιτζούρι που μου το έφερε ο Μάνθος, το γλειφιτζούρι δεν είναι καλό στην πυραμίδα των τροφών, ε;
- Δεν είναι Μάριε.
- Κυρία, η μαμά μου φταίει, που μου το έδωσε.
- Μμμμ μάλλον πρέπει να βάλλω τιμωρία στη μαμά σου.
- Όχι κυρία δεν φταίει η μαμά μου, ούτε ο μπαμπάς μου, ο Μάνθος φταίει.
- Α τότε θα τιμωρήσω τον Μάνθο.
- Αυτό δεν μπορεί να γίνει κυρία, γιατί ο Μάνθος είναι ηθοποιός και οι ηθοποιοί δεν μπαίνουν
τιμωρία! Ας μπω εγώ τιμωρία, κυρία Β. (Ύφος περίλυπο αλλά αποφασισμένο)
- Αγάπη μου δεν πειράζει, για μια φορά στις τόσες να φας και κάτι που δεν είναι στην πρώτη θέση της πυραμίδας (άλλωστε εγώ καθημερινά από λάθος πυραμίδα τρέφομαι) Κανείς δεν θα τιμωρηθεί, σιγά το φοβερό ατόπημα.
- Ρε μαμά τι μιλάς εσύ, εγώ με την κυρία μιλούσα.
Πα πα πα, αυστηρός ο σκηνοθέτης...

 Του χρόνου, θα γιορτάσουμε χαλαρά την ημέρα της γιορτής μου. Το πήρα απόφαση, θα τον στείλω στο ένατο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου στην Πολωνία, κι ας πάρει για πρωταγωνίστρια την κυρία του, εεε μα πια...

Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη


Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Γεια σας, θα τα πούμε Μπαρμπέιντος!

Κάποια μέρα -αποφράδα- πριν το Πάσχα, το μικρό μου λαπιτόπιον, απεβίωσε. Το έκλαψα, του έκανα και τα σαράντα, ώσπου το προηγούμενο Σάββατο, ενώ ήμουν στο θέατρο, μου τηλεφώνησε ο Καλός μου:
- Αγάπη ο υπολογιστής μάλλον θα σωθεί!
Το καμάρι μου, πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης γαρ, τον επανέφερε στα καλά του. Έτσι είμαι πάλι εδώ! Χρόνια πολλά σας είπα; Όχι. 
Χρόνια πολλά, λοιπόν, με υγεία και αγάπη! 
Βέβαια δεν έλειψα και τόσο, ώστε να γίνουν αλλαγές κοσμοϊστορικές.
Η Ελλάδα ακόμη διαπραγματεύεται, η Άνοιξη οδεύει κανονικά, εγώ τελείωσα με τις παραστάσεις, και ο Μάριος μελετάει διαρκώς ό,τι νέο του φανεί ενδιαφέρον.
Το Πάσχα τα περάσαμε όμορφα με τους γονείς, τα αδέλφια, τα ανήψια και τους φίλους. Ο Μάριος αυτή την φορά δεν ήθελε να πάει...

- Μαμά δεν θέλω να πάω στη γιαγιά Χαρούλα.
- Γιατί αγάπη μου, εσύ πάντα ένιωθες ενθουσιασμένος με την ιδέα πως θα δεις τα ξαδερφάκια τη γιαγιά, τους φίλους σου...
- Το ξέρω μαμά αλλά τώρα δεν πάω, τα παράθυρα της γιαγιάς τρίζουν.
- Πως σου ήρθε αυτό πουλάκι μου, δεν θυμάμαι να τρίζουν.
- Ούτε εγώ το θυμάμαι, στον ύπνο μου το είδα μανούλα.
- Ααα μη φοβάσαι, τα όνειρα δεν είναι αλήθεια αγαπημένε μου. Είναι μικρές ιστορίες που φτιάχνει ο εγκέφαλος μας και μας τις δείχνει σαν ταινία, το βράδυ που κοιμόμαστε.
- Πολύ σκανδαλιάρης ο εγκέφαλος, ε μαμά; Θες να πάρουμε τηλέφωνο τη γιαγιά, να της πω κάτι;

Τηλεφωνώ στη μάνα μου.

- Γιαγιά δεν ήθελα να έρθω για Πάσχα, γιατί τρίζει ο εγκέφαλος μου, αλλά τώρα μου τα εξήγησε η μαμά και θα έρθουμε, να μας περιμένεις, καλά;

Εντέλει πέρασε υπέροχα, αλλά ο εγκέφαλος του, ομολογώ πως ακόμη τρίζει! Μαζί τρίζει και η καρέκλα μου!
Με έχει βγάλει άχρηστη... Η νέα τρέλα του είναι η γεωγραφία, όπου εγώ είμαι πάτος! Μας ζήτησε όταν έκαψε τον μάρτη που φορούσε στο χεράκι του, να του φέρει ο πελαργός έναν 'Αχλαντα(Άτλαντα)!
Ο Άχλαντας ήρθε, η αξιοπρέπεια μου καταποντίστηκε.


Όλη μέρα σχεδιάζει χάρτες, σημαίες και γράφει τα ονόματα ηπείρων, χωρών, πολιτειών. Τραγουδάει ύμνους των χωρών, με αγαπημένο του αυτόν της Ρωσίας. Δεν ξεχνάει και τις παλιές του αγάπες...


Τα μαθήματα Ρωσικής γλώσσας προχωρούν, να δω αν θα επικοινωνούμε τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, και πως. Με βλέπω να παίρνω τα μάτια μου και να πηγαίνω..."Αφτραλέα"

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ή αλλιώς Αφτραλέα.



Ή έστω σε μια από τις 50 πολιτείες της Αμερικής. Που τώρα στα γεράματα έμαθα πως είναι 50!
Άμα ο γονιός είναι βλίτο το παιδί φαντάζει ξυπνιοπούλι!


- Μαμά ξέρεις πια είναι αυτή η σημαία;
- Όχι αγάπη μου...
- Είναι τα Φίτζι βρε μαμά! Έχεις πάει ποτέ στα Φίτζι;
- 'Οχι δεν έχω πάει Μάριε.
- Μα καλά δεν έχεις παει στα Φίτζιιιιι;;;;
Βρε ας ήξερα την σημαία τους, που με ξεμπρόστιασες, και άσε που δεν πήγα.


Αγαπημένη του σημαία η άνωθεν: "Για σας θα τα πούμε Μπαρμπέιντος"


Ακόμη και όταν κάνει ένα διάλειμμα από τις χώρες, γράφοντας κάτι άσχετο όπως τα χρώματα,τσααακ πετάει μια Ζάμπια και μια Ζιμπάμπουε.



Ευτυχώς φθάνει η άγια νύχτα, που πηγαίνει στο κρεβάτι του για ύπνο. "Ησιχία" απλώνεται στο σπίτι όταν "κιμάτε" κι ευχαριστώ το θεό, που δεν είναι "ηπνοβατίας", γιατί δεν θα έβρισκα λίγη ηρεμία ούτε τη νύχτα!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη