Ζηλεύω... άρα υπάρχω!

Στο σπίτι ένας χαμός... Η μαμά ράβει κουρτίνες, καλύμματα. Η Σόφη δουλειά, φαγητά, γλυκά, σπίτι. Εγώ δουλειά, φαγητό (κάποιος πρέπει να φάει και την υψηλή τέχνη της αδερφούλας), σπίτι. Λευτέρης, θέλει να περπατήσει. Μάριος, δεν θέλει να περπατήσει ο Λευτέρης!!!

Μάριος: Μαμά εκεί στο θέατρο τραγουδάτε και χορεύετε;
Εγώ: Ναι πουλάκι μου.
 Μάριος: Και αγαπιέστε;
Εγώ: Στην παράσταση που είμαι τώρα ναι, αλλά δεν αγαπιόμαστε πάντα στο θέατρο αγόρι μου.
Μάριος: Γιατί μαμά, δεν αγαπιέστε πάντα;
Εγώ: Γιατί όταν οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν, δεν θέλουν να αγαπιούνται.
Μάριος: Μαμά, εμείς ταιριάζουμε;
Εγώ: Εμείς αγαπημένε μου και να μην ταιριάζουμε, θα σ΄αγαπάω πάντα.
Μάριος: Γιατί μαμά;
Εγώ: Γιατί είσαι το παιδί μου, το παιδάκι μου το γλυκό!
Μάριος: Μπράβο μαμά. Άντε καλή δουλειά μαμάαααα! Στο καλό κοριτσάρα μου.

Έτσι, ή κάπως έτσι, έχουν οι συνδιαλέξεις με τον γιόκα πριν φύγω για την εργασία και χαρά.    

Μάριος: Μαμά δεν μ΄αρέσει εδώ.
Εγώ: Στο σπίτι της θείας αγάπη μου;
Μάριος: Όχι στην Θεσσαλονίκη δεν μ΄αρέσει, αγαπώ την Αθήνα μαμά μου. Έχασα τα παιχνίδια μου.
Εγώ: Δεν τα έχασες Μάριε, είναι όλα στο δωμάτιο σου.
Μάριος: Βρε μαμά, μου έλειψαν ήθελα να πω. Άντε να πάμε στο σπίτι μας, να ησυχάσω μανούλα. 

Γιατί εμένα κάτι μου λέει, πως δεν πρόκειται να ησυχάσει πουθενά αυτό το ζιζάνιο; 

Γιαγιά: Κατέβα από την αγκαλιά μου αγοράκι μου, τώρα που κρατάω τον μικρό να μην πέσουμε.
Μάριος: Όχι γιαγιάκα μου, θέλω να μείνω μαζί σου για πάντα.

Ευτυχώς οι μέρες ελάχιστες, για τις Πασχαλινές μας διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς. Μεγάλη Δευτέρα ταξιδεύουμε. Όχι ότι θα πάψουν οι ζήλειες, απλώς θα μετατοπιστούν στον άλλο μικρούλη ξάδερφο. Να πάρει ανάσα ο Λευτεράκης και τα έρμα τα αδέλφια μου, που τα έχουν δει όλα!

Οι παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή των Βαΐων, όπως ήταν στο πρόγραμμα. Πήραμε βέβαια παράταση εώς 4 Μάη. Έτσι την Μεγάλη εβδομάδα θα παραμείνουμε Βόρεια. Θα έρθει και ο "καλύτερος μπαμπάς του κόσμου" κατά κόσμον Μανώλης. "Μαμά θα κάνουμε Πάσχα όλη η οικογένεια και οι τρεις μας;" Επιτέλους ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΣ!!!!

Καλό Πάσχα σε όλους!  Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη

Να ζήσεις Σοφάκι

Σαν σήμερα πριν 36 χρόνια, ήρθε στον κόσμο ένα ασθενικό μωρό. Ζύγιζε μόλις 1 κιλό και 900 γραμμάρια. Κατακίτρινο με μάτια σχιστά. Όχι, δεν ήταν ασιατικής καταγωγής. Ήταν η μικρή μου αδερφή, το στερνοπούλι μας. Το μωρό έφυγε άμεσα για Θεσσαλονίκη, σε νοσοκομείο παίδων. Οι ώρες, ήταν κρίσιμες. Έπρεπε και εντέλει υποβλήθηκε, σε αφαιμαξομετάγγιση. Στο χεράκι του φορούσε ένα περικάρπιο με το επώνυμο του. Αφού του παρασχέθηκαν όσα ήταν απαραίτητα, η νοσηλεία του τελείωσε και άρχιζε η ζωή του στην οικογένεια μας. Ήταν ανοιξιάτικο το πρωϊνό, που ξεκινήσαμε οικογενειακώς να παραλάβουμε την Σόφη μας. Φτάσαμε, την πήραμε και το ταξίδι της επιστροφής ήταν γεγονός. Την είχε η μαμά μου τυλιγμένη σε μια καροτί κουβερτούλα, σαν γατί. Καθόμασταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ κι ο αδελφός μου αμίλητα. Την βαριά σιωπή έσπαγε που και που η σβησμένη φωνή της μαμάς μου. Άνοιγε δειλά το κουβερτάκι έβλεπε το μωρό και έλεγε "Κώστα, δεν θα τα καταφέρει..." Ο μπαμπάς της απαντούσε άγρια "Μην το κοιτάς, σκέπασε το..." Μόλις φτάσαμε στο σπίτι την ανοίξαμε και αντικρίσαμε με δέος, ένα πλάσμα μια σταλιά! Το "βραχιολάκι" που φορούσε στο χεράκι της το έκοψε ο μπαμπάς μου με ένα μικρό ψαλιδάκι. Το έφερε μια γύρα στον αντίχειρα του και του ήταν ίσα ίσα! Μια παιδίατρος στην πόλη μας έστειλε "χαιρετίσματα" στην μαμά μου με μια κουμπάρα πως "το μικρό δεν θα περπατήσει, δεν θα μιλήσει, δεν θα έχει υψηλή νοημοσύνη"... Να μην σας τα πολυλογώ, τα χρόνια πέρασαν και η μικρή όχι απλώς τα κατάφερε αλλά μας έβαλε και τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι! Περπάτησε (με χάρη!), μίλησε (όποτε της κάνει κέφι!) και είναι πανέξυπνη, όμορφη, πολυπράγμων... 

Χρόνια πολλά αγαπημένη μου!!! Να έχεις υγεία και ευτυχία, να χαίρεσαι τ΄αγόρια σου και να ταξιδεύετε σε προορισμούς των ονείρων σας!!!!! Σε γλυκοφιλώ 

Ειρήνη

Μαμά είσαι πολύ χαρούμενη... λίγα νέα από το μέτωπο!

Αχ αυτό το ανεψούδι μου το μικρό είναι απίστευτα γλυκό. Είναι για φίλημα για ζούληγμα, ένας μπέμπης να τον πιεις στο ποτήρι! Αυτά όλα σε θεωρητικό επίπεδο, διότι πρακτικά είναι λίγο αδύνατα όλα τα παραπάνω. Ποιος να γλιτώσει από το άγρυπνο μάτι του γιου μου, αν τολμήσω να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το μικρό. Ο Λευτέρης, είναι γελαστός και παιχνιδιάρης. Ο Μάριος από την άλλη γελά σαρδόνια όταν βρίσκει ένα παιχνίδι που ενοχλεί τον μικρό. Για παράδειγμα: πάσες και σουτάκια με τέρμα το παρκάκι του μωρού. Ή γύρω τριγύρω και αχ κατά λάθος έπεσε μέσα στο παρκοκρέβατο, ένα παιχνίδι, που πάντα έχει στόχο τον μικρό. Κάποια στιγμή, το μωρό σηκώθηκε όρθιο κι εγώ ενθουσιασμένη 

-Μπράβο το παλικαράκι μου πόσο περήφανη είναι η θεία για τον Λευτεράκη που τα κατάφερε! 

Το βράδυ πάμε για ύπνο. 

Μάριος: Μαμά είμαι πολύ χαρούμενος. 

Εγώ: Μπράβο το αγόρι μου. 

Μάριος: Πες γιατί αγόρι μου; 

Εγώ: Γιατί αγόρι μου; 

Μάριος: Γιατί είμαι πολύ περήφανος για τον Λευτεράκη μου. Μαμά κι εσύ είσαι πολύ χαρούμενη.  

Εγώ: Αλήθεια αγάπη μου, γιατί; 

Μάριος: Γιατί είσαι περήφανη ΜΟΝΟ για τον Μάριο, τον Μαριούλη σου τον γλυκό! 

Αυτά, τα χαριτωμένα, έχουμε στο σπίτι. Βέβαια, παρ΄όλα τα καθημερινά προβληματάκια που φέραμε στο σπίτι του Γιάννη και της Σόφης, νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ο καιρός περνά γρήγορα κι έτσι θα γλιτώσουμε, πιστεύω, τα εγκεφαλικά. Στο θέατρο πάλι όλα καλά κι όλα ωραία. Η πρεμιέρα έγινε και συνεχίζουμε με παραστάσεις που κυλούν γλυκά. Είναι πολύ ευτυχής συγκυρία, αυτή η συνεργασία για μένα! Περνάω απίθανα! Ό,τι φανταζόμουν πως είναι το θέατρο, το ζω τώρα για πρώτη ίσως φορά. Οι συνάδελφοι όλοι εκλεκτοί, δεν ξέρω αν βγαίνει στην σκηνή αλλά στα παρασκήνια περνάμε όμορφα. Οι συνεργάτες όλοι απίθανοι. Ο δε σκηνοθέτης, η χαρά του ηθοποιού! Όχι που τον αγαπώ, αλλά είναι σπάνιος και μοναδικός. Αρκετοί, δικοί μου άνθρωποι, είδαν την παράσταση και τους άρεσε. Στην πρεμιέρα ήρθε και ο καλός μου... μεγάλη συγκίνηση. Τι καλή που είσαι αγάπη μου, κι εσύ αγάπη μου που με στηρίζεις........ και άλλες αβρότητες. Ήρθαν επίσης αδερφή και γαμπρούλης, που πολύ συγκινήθηκαν κι άλλο τόσο με συγκίνησαν.

Μεγάλο δώρο να ευχαριστιέσαι την δουλειά σου, την ζωή σου, την κάθε σου μέρα! Δεν ξέρω ποιον να πρωτοευχαριστήσω για την καλή μου τύχη. Αλλά είμαι τόσο ευτυχής, που οι ευχαριστίες μου βρίσκουν τους αποδέκτες τους, χωρίς κόπο και πολλά λόγια! Είμαι πολύ χαρούμενη που όταν επιστρέφω εδώ, εν τάχει να διαβάσω ή να αφήσω κάποιο σχόλιο, σας νιώθω σαν να μην πέρασε ούτε μέρα που επικοινωνούσαμε συχνά. Αυτό βέβαια, που είμαι στης χαράς το κλαρί, με ανησυχεί ελαφρώς. Πότε θα προσγειωθώ απότομα άραγε; Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη

ΥΓ= Η φωτογραφία, είναι από την φωτογράφηση που κάναμε για την παράσταση. Εγώ, είμαι αυτή η λυγερόκορμη όρθια, δεύτερη από δεξιά. Όποια θέλει τα μυστικά μου, για μια ζηλευτή σιλουέτα, να της στείλω mail! Όποια όμως γνωρίζει, πως τα κάνει κανείς πράξη, ας  μου στείλει επειγόντως mail!

Ο ο ο οο όμορφη Θεσσαλονίκη!

Ένας από τους λόγους που αγαπώ την Αθήνα είναι το κλίμα της. Εδώ στην όμορφη, κατά τ΄άλλα, Σαλονίκη μούχλιασα. Λες κι έχω μαζέψει όλη την υγρασία στα κόκκαλα μου και τρίζω ολόκληρη. Καλό θα μου πεις κι αυτό, διότι θυμήθηκα ότι έχω και οστά! Το κρέας ολούθε με έκανε να ξεχνώ πως έχω κι από δαύτα. Η καθημερινότητα είναι όμορφη τολμώ να πω. Στον δρόμο για την πρόβα δεν περπατώ, χορεύω. Στο σπίτι είναι απίθανα με δυο ζουζουνάκια, την αδερφούλα μου, την μαμά μου και τον ακριβοθώρητο γαμπρούλη μου που δουλεύει πολύ. Μια μέρα έλεγα στον Μάριο, πως είναι μεγάλη ευκαιρία που βρισκόμαστε στην Θεσσαλονίκη, έστω και για λίγο. Να ζούμε κοντά στους αγαπημένους μας, που τους στερούμαστε καθημερινά. Δεν ξέρω γιατί η μαμά μου, με λεπτή ειρωνεία απάντησε "φοβερή ευκαιρία τι να σου πω....", η αδερφή μου πάλι το έκανε γαργάρα με ύφος "ας μην σου απαντήσω καλύτερα....". Όσο για τον Μάριο ένα θα σας πω:

 -Μαμά, εγώ εσύ κι ο μπαμπάκος κάναμε μια συμφωνία. 

-Τι συμφωνία αγόρι μου; 

-Να είμαστε οικογένεια. 

-Είμαστε οικογένεια, πουλάκι μου. 

-Ναι και ο μπαμπάς είναι στην δουλειά, εσύ στο θέατρο κι εγώ με την γιαγιά;;; 

Έχει δίκιο το παιδί. Οικογένεια είναι, να παίζω την μισή μέρα μαζί του και την υπόλοιπη ο μπαμπάς του. Του χαλάσαμε την τάξη των πραγμάτων. Υποψιάζομαι, κάπως έτσι νιώθουν όλοι... Είμαι όμως σίγουρη, ότι κάποτε θα θυμόμαστε με αγάπη, τις ωραίες στιγμές που ζούμε τώρα

Εγώ ήδη νιώθω, εκτός από λίγες ενοχές λόγω του ότι έβγαλα τους πάντες από το πρόγραμμα και την ησυχία τους, ΥΠΕΡΟΧΑ! Ξαναμιλάω, ξανατραγουδώ, ξαναχορεύω, ξανασυνυπάρχω και είναι μαγικά! Μου αρέσουν όλα πολύ. Σαν να είχα μηδενίσει και άρχισα από την αρχή. Αγάπησα το έργο, τις μουσικές, τους συναδέλφους, το θεατράκι. Ό,τι ζω και αναπνέω, αυτές τις δεκαπέντε μέρες. Πολλές φορές μέσα στην μέρα σας σκέφτομαι. Θέλω να γράψω, να σας πω για την κάθε στιγμή. Θέλω να διαβάζω τις δικές σας σκέψεις και τα νέα σας, μα σαν να μη μου φτάνει η μέρα. Λες και κάνω κάτι σοβαρό, όπως θα έλεγε και η μαμά μου. Κάποτε που δούλευα στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, έμενα στο πατρικό μου. Η μάνα, μου λέει αποβραδίς: 

-Αύριο να βάλεις μια σκούπα και να μαζέψεις το σπίτι. 

-Δεν θα προλάβω μάλλον, γιατί δεν το κάνει η Σόφη ή εσύ; 

-Α εμείς δουλεύουμε. 

-Γιατί εγώ τι κάνω βρε μαμά; 

-Ε εσύ πας δυο ώρες εκεί, χοροπηδάς καλοπερνάς κι έρχεσαι. 

Έτσι λοιπόν, χοροπηδάω, καλοπερνάω, αλλά σας σκέφτομαι κι ας μην ακούγομαι. Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη.

Οι δυο μαζί για την Φλόγα!!!

Καλησπέρα από την όμορφη και βροχερή Θεσσαλονίκη! Δεν έχω πολύ χρόνο, αλλά θέλω να σας ενημερώσω ότι χθες το βράδυ καλοδεχτήκαμε την Ειρήνη και τον Μάριο! Τι γίνετε τώρα εδώ; Σε απλά ελληνικά... χαμός!!! Με δυο πιτσιρίκια στο σπίτι, ο ένας να τρέχει και να παίζει κι ο άλλος να θέλει αγκαλίτσες! Από το πρωί μαγείρεψα για έναν λόχο, τρώμε πολύ ζωή να 'χουμε!!! Και γενικά στην πρίζα...

Το post όμως αυτό έχει άλλο θέμα! Δημιουργίες και των δυο μας, που με όλη μας την αγάπη θα ταξιδέψουν για την Ναύπακτο!

Η Ειρήνη έφτιαξε μια κίτρινη κορδέλα για τα μαλλιά, παιδική, με ένα λουλουδάκι...

Ακόμα έφτιαξε ένα κολιέ...

Κι εγώ έφτιαξα δυο λουλούδια-μπουτουνιέρες, από τσόχα, για να κοσμήσουν κάποια παλτό...

Ευχόμαστε να βοηθήσαμε κι εμείς λίγο! Όσο για το τι γίνεται μέσα σ' αυτό το σπίτι... μείνετε συντονισμένοι!!!

Οι χοντροί έχουν καλή καρδιά...

...γέλασε κανείς; Αν γέλασε, κατ΄εμέ καλά έκανε! Αυτή η φράση πάντα με έκανε να γελάω. Τι μύθος θεέ μου! Οι καλές καρδιές κατοικούν σε όλους τους σωματότυπους, λέω εγώ. Ούσα ευτραφής, για σειρά ετών ως και σήμερα που παράγινα , δεν ξέρω να σας πω αν έχω καλή καρδιά. Σίγουρα όμως έχω καρδιά υπερβολική. Εσχάτως έδωσα και μια εξήγηση σ΄αυτό. Το φαγητό το πολύ, το ακατάσχετο, το δίχως μέτρο, είναι υπερβολή. Η αδυναμία μου να βρω την μέση διατροφική λύση, έκανε την υπερβολή φύση μου. Πρέπει να υπερασπιστώ το σαρκίο μου, εγώ είμαι ωραία τύπισσα και χοντρή! Και εκεί αρχίζουν τα γλέντια. Βρε τι χαρούμενη, τι ταμπεραμεντόζα, τι έξω καρδιά είμαι η χοντρή. Υπερβολικά μιλάω, υπερβολικά γελάω, υπερβολικά εκφράζομαι και είμαι η πρώτη του χωριού! Σας τα χώνω και δεν συμβιβάζομαι και όλες οι άλλες είναι κοκκάλες! Ναι, δεν συμβιβάζομαι, γιατί δεν μπορώ. Δεν προσαρμόζομαι, για την ακρίβεια. Μια μάχη χρόνων να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Εν τω μεταξύ η ζυγαριά επιμένει, είσαι ελέφαντας και φάλαινα και φώκια κυρά Δήθεν Αυτοπεποίθηση, του Κόμπλεξ και της Παχυσαρκίας, το γένος Τροφαντού. Οι αδερφή μου, οι φίλες μου, όλες όμορφες, καλλίγραμμες και έξυπνες, με χιούμορ και πραγματικά  καλοί άνθρωποι! Όταν το μάτι μου άρχιζε να γυρίζει όλες μου την έδιναν. Μμμμ σιγά ρε κορίτσια εσείς ξέρετε την αποτρίχωση την κοκεταρία και το γυμναστήριο κι εγώ διαβάζω Σαίξπηρ και Μπρεχτ και Μαγιακόφσκι και και..... Άσε μας κοπελιά οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς. Ε και στο κάτω κάτω και τα κορίτσια είναι μορφωμένα και καλλιεργημένα. Αλλά εγώ πως θα έβγαινα από πάνω; Έχω ένα χρόνο που προσπαθώ να βρω τον μπούσουλα. Να μην είμαι αυστηρή με μένα και τους άλλους. Να παραδεχτώ ότι όταν περπατάω γρήγορα λαχανιάζω εύκολα. Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι για τσιγάρο, βλέπω το είδωλο μου στην μπαλκονόπορτα, και ξεχειλίζω από την καρέκλα. Πράγμα που μου είναι απίστευτα δυσάρεστο. Βλέπω παλιά ρούχα και φωτογραφίες και με πιάνει μια θλίψη. Επόμενο βήμα, να αρχίσω καμιά διατροφή της προκοπής και άσκηση. Σώνει πια, που είδα φωτογραφίες, καθρέφτες και πρώην στενά παντελόνια.  Το μόνο που με σώζει είναι μια σχετική ευγένεια και αγάπη που έχω για τους ανθρώπους. Ίσως, καλύτερα θα έλεγα, τους άλλους σώζει από τα νύχια μου. Γιατί ο άνθρωπος που δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του, πως να ευχαριστηθεί με τους άλλους. Θυμώνει και κακιώνει και έχει πάντα δίκιο.... Να τους κατασπαράξει επιθυμεί. Θα πεις τώρα, τι μας ζαλίζεις καλή μου γυναίκα με τα πάχη σου τα κάλη(?) σου; Διότι πλησιάζει η στιγμή. Θα επιστρέψω στα σανίδια, βρεγμένη σανίδα που θέλω, και θα αναστενάξουν τα καημένα. Δυστυχώς όχι από το βάρος της ερμηνείας μου. Άσε που, μόλις πριν λίγο καιρό, ανακάλυψα την Αμερική. Το γράψιμο δηλαδής. Τσακ τα γράφω σε σας, τσουκ θα μου πείτε έναν καλό λόγο και αυτή η αλληλεπίδραση εμένα με βοηθά. 'Αλλους ίσως όχι. Τι να πεις άνθρωποι και άνθρωποι. Την καλή κουβέντα, εγώ φίλοι μου, την έχω πως και τι. Ο Μάριος, μου διδάσκει καθημερινά πως με τον καλό τον λόγο λουλουδίζουμε, προχωράμε και ψηλώνουμε. Ξέρεις είναι και κάποιοι που λένε πως είναι ειλικρινείς και η αλήθεια πληγώνει. Τα καλά λόγια γλύψιμο και η αλήθεια είναι στα πετάω όλα στα μούτρα. Αρκεί, να μην γίνεις εσύ ειλικρινείς με τον αδέκαστο εαυτό τους. Και τις ευχές τις αγαπώ και τις καλοδέχομαι. Θυμάμαι παλιά στας επαρχίας όπου είμαι μεγαλωμένη, στους γάμους μας εύχονταν και στα δικά μας. Μεγάλη καούρα να παντρευτώ δεν την είχα, μα πάντα ευχαριστούσα από καρδιάς. Ευχή μ΄έδινε ο άλλος΄με τα δικά του δεδομένα, τι να τον πω; "Κακό χρόνο νά ΄χεις"; Σε αντίθεση με τις κατάρες που έχω μια βαθιά πεποίθηση, πως δεν πιάνουν. Όχι, σας υπόσχομαι, όσα κιλά και να γίνω δεν θα βγάλω την πίκρα μου πάνω σας καλοί μου φίλοι. Θα υπερασπίζομαι πάντα, πως το καλό που δίνεις το παίρνεις πίσω. Αλίμονο αν ήρθαμε σ΄αυτόν τον μάταιο κόσμο για να σκυλοφαγωνόμαστε. Παρόλο που έχω ελάχιστο διάστημα στις γειτονιές σας, νιώθω πως θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ. Δεν φαντάστηκα πως θα ήταν έτσι εδώ στην παράλληλη ζωή μας. Παράλληλα με την έξω ζωή υπάρχει αυτή πια και για ΄μένα. Πολλά έχουν ειπωθεί, δεν θα κάνω επιπλέον ανάλυση. Αλλά να σας πω κάτι;  Τώρα που θα χαθώ στις δουλειές μου, θα σας σκέπτομαι κι αν μπορώ θα σας επισκέπτομαι. Θα πάρω μαζί μου τις γλυκές σας ευχές, αυτές που σπεύσατε να μου αφήσετε για το θεατρικό ξεκίνημα. Θα τις τακτοποιήσω στην βαλίτσα με τα απαραίτητα σε θέση περίοπτη! Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη

ΥΣ: Εν τω μεταξύ θέλω να σας πω πως δεν είναι ανάγκη να με αφήσετε πάλι μήνυμα :) Είπαμε, τις αγαπώ τις ευχές, αλλά μην σας ζαλίσω κιόλας! Αυτή είναι μια, προσωρινώς, αποχαιρετιστήρια ανάρτηση. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα.

Μπριζόλες με καραμελωμένα κρεμμύδια...

Τσικνοπέμπτη σήμερα και το κρέας δεν λείπει από κανένα σπίτι! Νομίζω ότι το ψητό κρέας είναι η καλύτερη και η πιο αγαπημένη λύση για όλους! Τι γίνεται όμως αν δεν μπορείς να βάλεις ψησταριά για να καλοφτιάξεις το κρεατάκι σου; Εδώ έρχομαι εγώ και σου δίνω την λύση με ένα πολύ νόστιμο πιάτο... Ζουμερές και νόστιμες μπριζόλες λαιμού, που παίρνουν έξτρα γεύση από τα καραμελωμένα κρεμμύδια!

Αυτή η συνταγή, αγαπημένη του φίλου μου του Αντώνη, ξεκινάει από την Σαλονίκη για να φτάσει στους όμορφους Γαργαλιάνους... Κουμπάρε μου για σένα!!!

ΥΛΙΚΑ:

3 μπριζόλες λαιμού

2-3 ξερά κρεμμύδια

2 κουτ. σούπας καστανή ζάχαρη

2 κουτ. σούπας μέλι

2 κουτ. σούπας σόγια σως

1 κουτάκι μπύρα

ελαιόλαδο

αλάτι και πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Πλένουμε καλά το κρέας μας και το σκουπίζουμε για να φύγουν όλα τα νερά. Αλατοπιπερώνουμε και αφήνουμε για λίγο στην άκρη. Κόβουμε τα κρεμμύδια σε λεπτές φετούλες. 

Σε αντικολλητικό τηγάνι βάζουμε ελάχιστο ελαιόλαδο. Αφήνουμε να κάψει και βάζουμε τις μπριζόλες. Δεν τις τηγανίζουμε κανονικά, απλά τις "φοβερίζουμε" για 2 λεπτά (κάθε πλευρά) για να τις θωρακίσουμε. 

Μόλις είναι έτοιμες τις τοποθετούμε μέσα σε μια γάστρα ή ταψί, που θα σκεπάσουμε με αλουμινόχαρτο. 

Στο ίδιο τηγάνι προσθέτουμε τα κρεμμύδια. Τα αφήνουμε να μαραθούν λιγάκι και προσθέτουμε την ζάχαρη, το μέλι και την σόγια.

Αφήνουμε να λιώσει καλά η ζάχαρη, να πάρουν μια βράση τα κρεμμύδια και σβήνουμε με την μπύρα. Όχι όλη, την περισσότερη όμως θα την χρειαστούμε για να ψηθούν οι μπριζόλες μας. 

Χαμηλώνουμε την φωτιά και αφήνουμε να ψηθούν καλά τα κρεμμύδια. Μόλις είναι έτοιμα, περιχύνουμε τις μπριζόλες και τις βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς με αέρα για 30-40 λεπτά, ώσπου να είναι έτοιμες οι μπριζολίτσες.  

Το καλύτερο συνοδευτικό είναι ο σπιτικός πουρές! Σερβίρουμε και απολαμβάνουμε!!! 

Καλή όρεξη!

Βόλτες με ήλιο...

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, που ο Γιάννης έχει την χειμερινή του άδεια, κάνουμε ένα ταξιδάκι... Ρώμη, Βερολίνο... Ειδικά από τότε που ανακαλύψαμε τις low cost πτήσεις! Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες... Και φέτος; Αθήνα!!! Με τον μικρό μας φάνηκε λίγο δύσκολο να ξεκουβαληθούμε τόσο μακρυά (άσε που έπρεπε να του βγάλουμε και διαβατήριο), έτσι η πρωτεύουσα ήταν μια πολύ καλή λύση. Άσε που στην Αθήνα έχουμε και πολύ αγαπημένους μας ανθρώπους... Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή!!! Έτσι λοιπόν έφτιαξα βαλιτσούλες, πήρα τα απαραίτητα δωράκια και ξεκινήσαμε... Το πρώτο μεγάλο ταξίδι του Λευτέρη μας! 

Όχι, δεν θα σχολιάσω την κρυάδα της διαδρομής: 27 ευρώ διόδια για να πάμε και άλλα τόσα στην επιστροφή!!! Νεύρα!!! Μου λύθηκε η απορία γιατί δεν είχε καθόλου κίνηση στον δρόμο Σαββατιάτικα! Φτάσαμε Σάββατο μεσημέρι και μας περίμεναν πως και πως! Είχαμε να βρεθούμε με την αδερφή μου από την βάφτιση του μικρού, δηλαδή από τα τέλη του Οκτώβρη... Πολύ μεγάλο διάστημα για τα δικά μας δεδομένα! Είχαμε να πούμε πολλά, αν και με τα καλικαντζαράκια μας αυτό φαντάζει πλέον πολυτέλεια!!! Φάγαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, παίξαμε με τα ζουζούνια... Είχαμε λιγάκι και τις ζήλιες μας, αλλά αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα! Ο Μαριούκος όλο "κατά λάθος" έπεφτε πάνω στον Λευτέρη! Τα μάτια μας δεκατέσσερα...
Την Κυριακή βρεθήκαμε με πολύ καλούς φίλους, φίλους καρδιακούς, τον Άρη, την Πόπη και τον κουμπάρο μας τον Δημήτρη. Μαζί με τον Δημήτρη πήγαμε στα παιδιά και μας έκαναν το τραπέζι. Ένα υπέροχο τραπέζι που έφτιαξε η Πόπη για μας...

Η φωτογραφία βγήκε όταν η οικοδέσποινα ξεκίνησε να ετοιμάζει, γιατί μετά πέσαμε με τα μούτρα και δεν σκεφτόμουν καν να βγάλω την μηχανή!!! Ευχαριστήθηκα σκουμπρί (κι ας μην μπορούσαν να πιω τσιπουράκι!) και κάπαρη! Ευχαριστήθηκα καλή παρέα και κουβεντούλα! Περάσαμε σχεδόν όλη την μέρα με τα παιδιά και ήταν υπέροχα!!!
Την Δευτέρα το πρωί πήραμε τον ηλεκτρικό και κατεβήκαμε στο Μοναστηράκι.

Η μέρα ήταν υπέροχη και ο κόσμος, όπως κι εμείς, βγήκε έξω σαν τα σαλιγκάρια!

Κάναμε την πιο αγαπημένη μου βόλτα στην Αθήνα: Μοναστηράκι - Θησείο!

Μαζί με την Ειρήνη και τον Μάριο κάναμε χαλαρή βολτίτσα! Η καλύτερη βόλτα, με την καλύτερη παρέα!

Και χαζέψαμε τις ομορφιές γύρω μας! Και ενώ ο Γιάννης έβγαζε φωτογραφίες, εμείς κάναμε κους-κους... Κοντά τέσσερις μήνες είχαμε να τα πούμε!

Ο Λευτέρης κοιμήθηκε και μεις αράξαμε για καφεδάκι...

...και από μπροστά μας πέρασε και το τρενάκι! Την επόμενη φορά που θα 'ρθουμε στην Αθήνα, λέω να πάρουμε το τρενάκι, που θα είναι μεγαλύτερο το μωρό μου και θα καταλαβαίνει!
Το μόνο κακό στην βόλτα μας ήταν ότι ήταν κλειστό το μουσείο της Ακρόπολης! Έτσι Τρίτη πρωί κάναμε το ίδιο δρομολόγιο για να πάμε στο μουσείο, που ο Γιάννης δεν είχε δει.

Αυτό το μουσείο είναι πραγματικό στολίδι!

Περπατήσαμε και θαυμάσαμε...

...φωτογραφήσαμε και φωτογραφηθήκαμε!

Βγάλαμε και μια φωτογραφία οικογενειακώς! Γιατί αν δεις τις υπόλοιπες φωτογραφίες, θα νομίζεις ότι πήγαμε διακοπές χώρια!!!!!

Την Τρίτη το απόγευμα ήταν η στιγμή για να μείνουν οι δυο αδερφούλες μαζί επιτέλους!!! Αφήσαμε τα μικρά και τα μεγάλα αγόρια στο σπίτι και κάναμε μια εξόρμηση στην αγορά... Τα είπαμε τα δυο μας, περπατήσαμε, χαζέψαμε και ψωνίσαμε, λιγάκι! Βέβαια τολμώ να πω ότι όλα πλέον γίνονται με άγχος... Το μυαλό μου ήταν πίσω στο σπίτι, στο καλικαντζαράκι μου! Δεν τον έχω αφήσει πολλές φορές και ακόμα δεν το έχω συνηθίσει!

Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της επιστροφής... Ευτυχώς αυτή τη φορά, η απόσταση μας, δεν θα είναι για πολύ! Σε λίγες μέρες θα τους έχουμε κοντά μας...

Που πάωωωω

Άγχος, άγχος, άγχος.... και αγωνία και στρες και πίεση και χαρά και λαχτάρα και παράνοια! Αριστέαααα σούταρε την κυρά Λίτσα από τον καναπέ, να στρογγυλοκαθίσω δόξη και τιμή! Αρχίζω πρόβες. Έχω 4 1/2 χρόνια να βρεθώ σ΄αυτήν την κατάσταση. Θα τα καταφέρω; Θα μπορέσω να τραγουδήσω; Να κινηθώ; Να μιλήσω; Τώρα θα μου πει κάποιος "φίλος" γιατί πριν μπορούσες; Ε, όπως μπορούσα τέλος πάντων. Δεν είμαι και η Κατίνα Παξινού, αλλά κατίνα του σπιτιού μου πρώτη! Εγώ και καμία άλλη! Μήπως πρώτη κατ΄οίκον παρά τελευταία στο σανίδι; Κι ύστερα έρχεται μια φωνούλα και μου ψιθυρίζει "Βρε χαζό θα είναι ζάχαρη! Θα βρεθείς πάλι εκεί που λαχταράς, με συναδέλφους και φίλους για έναν κοινό στόχο. Θα δοκιμάσεις, θα χαρείς, θα νιώσεις, θα προβληματιστείς, θα παίξεις!"  Όπως τότε στην γειτονιά. "Εσύ, Βασίλη, θα είσαι ο κακός και θα μας κυνηγήσεις κι εμείς θα τρέξουμε στην οικοδομή εδώ δίπλα" Γιαπί! Ήταν το σκηνικό μας. Εγώ και τότε δεν τολμούσα πολλά πολλά. Κρυβόμουν πάντα όπου θεωρούσα πως θα ήμουν πιο ασφαλής. Κάπως έτσι διάλεξα και επάγγελμα, χαχαχα εδώ γελάμε! Πιο ανασφάλεια πεθαίνεις....Με τιμώρησα μια χαρά! Αλλά μ΄αρέσει!!! Γιατρέ μου είμαι μαζοχίστρια; Το έντερο μου είναι φιόγκος, η καρδιά μου πεταρίζει, το κεφάλι μου βουίζει, σκέφτομαι εναλλάξ, μαυρόασπρα-ασπρόμαυρα... γιατρέ μου έχω διπλή προσωπικότητα; Μέχρι να βγει η διάγνωση ελπίζω να μην μου βγει η ψυχή, η οποία προηγείται του χουγιού!                                                    Σας γλυκοφιλώ Ειρήνη.

"Σήμερα σήμερα,

του αγίου Βαλεντίνου. Σήμερα σήμερα, του έρωτα γιορτή." Τραγουδά η Οφηλία, του Σαίξπηρ. Εμείς πάλι, άλλοι τραγουδάμε κι άλλοι αναθεματίζουμε. Ακόμη ένας, σοβαρός, λόγος για να διχαστούμε. Είναι ξενόφερτη η γιορτή και ανούσια. Ναι, γιατί το Χριστουγεννιάτικο δέντρο το φέραμε από το χωριό μας απευθείας. Μαζί με τα κάπκεικς, τα λεμπκούχεν, τα τζίτζερμπρεντς και άλλα πολλά ελληνικά και παραδοσιακά! Και φυσικά να σας πω, πως πάππου προς πάππου πίνουμε εσπρεσσάκι. Εδώ πέρυσι, ο πρωτοετής στο πανεπιστήμιο γιος της κουμπάρας μου, μου τηλεφώνησε λέγοντας μου πως δεν θα μας έρθει για φαγητό. Ο λόγος; Μια συμφοιτήτρια, τον είχε καλέσει στο χάλογουην πάρτυ της(;)  Σιγά μην γιορτάσω μία και μόνο μέρα που μου επιβάλλουν οι έμποροι. Φυσικά και όχι. Εμείς στο σπίτι μας κυκλοφοράμε ολημερίς με κόκκινα στρινγκ κάτω από την κρεμμυδοαμφίεση μας και αψηφώντας το ψωφόκρυο τα πετάμε όλα και ερωτοτροπούμε αβέρτα! Το παιδί δεν μας ενοχλεί διότι, όπως κάθε ελληνόπαιδο,  κοιμάται ήδη από τις οχτώ! Την κρεβατοκάμαρα μας χεσμένη, ούτε απ΄έξω να περάσει. Και τους εμπόρους τους έχουμε σε εμπάργκο κανονικά, από τα Χριστούγεννα ήδη, που καθίσαμε στο σπίτι γαλήνιοι, με το πνεύμα της γιορτής μέσα μας!

Δίχως να αγοράσουμε ένα πράσινο φύλλο. Δώσε μου ένα χιλιαρικάκι να ξεχυθώ στα μαγαζιά και σου λέω εγώ πως τους αποθεώνω! Από την άλλη όλη αυτή η πορδοχαρά των εορταζώντων! Τι να σου πω. Πήγαμε στο γνωστό παιχνιδάδικο να πάρουμε χαρτόνια για χειροτεχνίες του μικρού και παρολίγον, χαμένοι στους διαδρόμους που τους άλλαξαν για ακόμη μια φορά, κοντέψαμε να φύγουμε με όλα τα τσουμπλέκια τα ερωτικά! Η αλήθεια είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Αδέλφια ας κάνει ο καθένας όοοο,τι θέλει. Ας γιορτάσει ή όχι. Ας αγοράσει καρδούλες και στρινγκ μέσα σε τριαντάφυλλα  ή ας κρατήσει τα λεφτά του για επενδύσεις τώρα που ήρθε η ανάπτυξη. Ας αγαπάει μια φορά ετησίως ή και για πάντα. Δουλίτσα να υπάρχει και αγάπη.
Σας αγαπώ και σας γλυκοφιλώ  Ειρήνη.