Να ζήσεις Σοφάκι

Σαν σήμερα πριν 36 χρόνια, ήρθε στον κόσμο ένα ασθενικό μωρό. Ζύγιζε μόλις 1 κιλό και 900 γραμμάρια. Κατακίτρινο με μάτια σχιστά. Όχι, δεν ήταν ασιατικής καταγωγής. Ήταν η μικρή μου αδερφή, το στερνοπούλι μας. Το μωρό έφυγε άμεσα για Θεσσαλονίκη, σε νοσοκομείο παίδων. Οι ώρες, ήταν κρίσιμες. Έπρεπε και εντέλει υποβλήθηκε, σε αφαιμαξομετάγγιση. Στο χεράκι του φορούσε ένα περικάρπιο με το επώνυμο του. Αφού του παρασχέθηκαν όσα ήταν απαραίτητα, η νοσηλεία του τελείωσε και άρχιζε η ζωή του στην οικογένεια μας. Ήταν ανοιξιάτικο το πρωϊνό, που ξεκινήσαμε οικογενειακώς να παραλάβουμε την Σόφη μας. Φτάσαμε, την πήραμε και το ταξίδι της επιστροφής ήταν γεγονός. Την είχε η μαμά μου τυλιγμένη σε μια καροτί κουβερτούλα, σαν γατί. Καθόμασταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ κι ο αδελφός μου αμίλητα. Την βαριά σιωπή έσπαγε που και που η σβησμένη φωνή της μαμάς μου. Άνοιγε δειλά το κουβερτάκι έβλεπε το μωρό και έλεγε "Κώστα, δεν θα τα καταφέρει..." Ο μπαμπάς της απαντούσε άγρια "Μην το κοιτάς, σκέπασε το..." Μόλις φτάσαμε στο σπίτι την ανοίξαμε και αντικρίσαμε με δέος, ένα πλάσμα μια σταλιά! Το "βραχιολάκι" που φορούσε στο χεράκι της το έκοψε ο μπαμπάς μου με ένα μικρό ψαλιδάκι. Το έφερε μια γύρα στον αντίχειρα του και του ήταν ίσα ίσα! Μια παιδίατρος στην πόλη μας έστειλε "χαιρετίσματα" στην μαμά μου με μια κουμπάρα πως "το μικρό δεν θα περπατήσει, δεν θα μιλήσει, δεν θα έχει υψηλή νοημοσύνη"... Να μην σας τα πολυλογώ, τα χρόνια πέρασαν και η μικρή όχι απλώς τα κατάφερε αλλά μας έβαλε και τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι! Περπάτησε (με χάρη!), μίλησε (όποτε της κάνει κέφι!) και είναι πανέξυπνη, όμορφη, πολυπράγμων... 

Χρόνια πολλά αγαπημένη μου!!! Να έχεις υγεία και ευτυχία, να χαίρεσαι τ΄αγόρια σου και να ταξιδεύετε σε προορισμούς των ονείρων σας!!!!! Σε γλυκοφιλώ 

Ειρήνη