Ο ο ο οο όμορφη Θεσσαλονίκη!

Ένας από τους λόγους που αγαπώ την Αθήνα είναι το κλίμα της. Εδώ στην όμορφη, κατά τ΄άλλα, Σαλονίκη μούχλιασα. Λες κι έχω μαζέψει όλη την υγρασία στα κόκκαλα μου και τρίζω ολόκληρη. Καλό θα μου πεις κι αυτό, διότι θυμήθηκα ότι έχω και οστά! Το κρέας ολούθε με έκανε να ξεχνώ πως έχω κι από δαύτα. Η καθημερινότητα είναι όμορφη τολμώ να πω. Στον δρόμο για την πρόβα δεν περπατώ, χορεύω. Στο σπίτι είναι απίθανα με δυο ζουζουνάκια, την αδερφούλα μου, την μαμά μου και τον ακριβοθώρητο γαμπρούλη μου που δουλεύει πολύ. Μια μέρα έλεγα στον Μάριο, πως είναι μεγάλη ευκαιρία που βρισκόμαστε στην Θεσσαλονίκη, έστω και για λίγο. Να ζούμε κοντά στους αγαπημένους μας, που τους στερούμαστε καθημερινά. Δεν ξέρω γιατί η μαμά μου, με λεπτή ειρωνεία απάντησε "φοβερή ευκαιρία τι να σου πω....", η αδερφή μου πάλι το έκανε γαργάρα με ύφος "ας μην σου απαντήσω καλύτερα....". Όσο για τον Μάριο ένα θα σας πω:

 -Μαμά, εγώ εσύ κι ο μπαμπάκος κάναμε μια συμφωνία. 

-Τι συμφωνία αγόρι μου; 

-Να είμαστε οικογένεια. 

-Είμαστε οικογένεια, πουλάκι μου. 

-Ναι και ο μπαμπάς είναι στην δουλειά, εσύ στο θέατρο κι εγώ με την γιαγιά;;; 

Έχει δίκιο το παιδί. Οικογένεια είναι, να παίζω την μισή μέρα μαζί του και την υπόλοιπη ο μπαμπάς του. Του χαλάσαμε την τάξη των πραγμάτων. Υποψιάζομαι, κάπως έτσι νιώθουν όλοι... Είμαι όμως σίγουρη, ότι κάποτε θα θυμόμαστε με αγάπη, τις ωραίες στιγμές που ζούμε τώρα

Εγώ ήδη νιώθω, εκτός από λίγες ενοχές λόγω του ότι έβγαλα τους πάντες από το πρόγραμμα και την ησυχία τους, ΥΠΕΡΟΧΑ! Ξαναμιλάω, ξανατραγουδώ, ξαναχορεύω, ξανασυνυπάρχω και είναι μαγικά! Μου αρέσουν όλα πολύ. Σαν να είχα μηδενίσει και άρχισα από την αρχή. Αγάπησα το έργο, τις μουσικές, τους συναδέλφους, το θεατράκι. Ό,τι ζω και αναπνέω, αυτές τις δεκαπέντε μέρες. Πολλές φορές μέσα στην μέρα σας σκέφτομαι. Θέλω να γράψω, να σας πω για την κάθε στιγμή. Θέλω να διαβάζω τις δικές σας σκέψεις και τα νέα σας, μα σαν να μη μου φτάνει η μέρα. Λες και κάνω κάτι σοβαρό, όπως θα έλεγε και η μαμά μου. Κάποτε που δούλευα στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, έμενα στο πατρικό μου. Η μάνα, μου λέει αποβραδίς: 

-Αύριο να βάλεις μια σκούπα και να μαζέψεις το σπίτι. 

-Δεν θα προλάβω μάλλον, γιατί δεν το κάνει η Σόφη ή εσύ; 

-Α εμείς δουλεύουμε. 

-Γιατί εγώ τι κάνω βρε μαμά; 

-Ε εσύ πας δυο ώρες εκεί, χοροπηδάς καλοπερνάς κι έρχεσαι. 

Έτσι λοιπόν, χοροπηδάω, καλοπερνάω, αλλά σας σκέφτομαι κι ας μην ακούγομαι. Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη.