Καλώς το... κι αυτό το Καλοκαίρι.

Το πρώτο Κυριακάτικο πρωινό, του Καλοκαιριού. Καθόμαστε στο μπαλκόνι. Ο Μάριος παίζει με τις πλαστελίνες του.

Εγώ πίνω τον καφέ μου, χτυπάει το τηλέφωνο. Η αδελφή μου. Ναι, ναι αυτή που με άφησε μόνη εδώ, σαν άλλο Καλουτάκι,  να κάνω μια πορεία μοναχική... Γύρνα άπονη, θα φαρμακωθώ! Λέμε τα νέα μας. Μέσα σε όλα, μου είπε πως πέθανε η μαμά του φίλου μας, του Δημήτρη. Κι έτσι, χάλασε η πρώτη μέρα του Ιουνίου για μένα. Ό,τι κι αν έκανα το μυαλό μου γύριζε εκεί... Στον θάνατο, στον αποχωρισμό, στο πένθος. Φυσώντας ξεφυσώντας, πέρασε η μέρα. Ευτυχώς είχαμε καλή παρέα, φάγαμε τα είπαμε και ξέφυγα λίγο. Πόσο να αντέξω όμως; Δεν φημίζομαι για την συναισθηματική μου ευελιξία. Κολλάει και δεν ξεκολλάει. Η παλιά καλή λύση, να πιάσω βελονάκι. Και για να τον ξορκίσω, τον ρημάδα, ξεκινάω κουβέρτα!

 Ξέρεις, για να την τελειώσω θα μου πάρει χρόνια, οπότε πρέπει να ζήσω να την δω στρωμένη! Χαχαχα πόσο παιδαριωδώς σκέφτομαι... Θυμάμαι την γιαγιά μου στα τελευταία της. Τα βράδια ξαγρυπνούσε. Κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Γιατί δεν κοιμάσαι γιαγιά μου, της έλεγα. Γιατί πούλι ΄μ το βράδυ έρχεται ο χάρος, δεν κοιμάμαι να μην έρθει και με πάρει στον ύπνο μου. Βέβαια ο Χάρος, που ώρες δεν κοιτά, την πήρε στις δώδεκα το μεσημέρι, που έκλεισε τα μάτια της να ξαποστάσει από το ξενύχτι. Αααα ωραίο τρόπο βρήκα να καλωσορίσω το Καλοκαίρι. Αισιόδοξα, κεφάτα, να σας φτιάξω κι εσάς την διάθεση (όπου φύγει φύγει)! Έφτιαξα κι ένα σουβέρ για τον καφέ της παρηγοριάς εγώ. Εσείς πιείτε κανένα δροσερό κοκτέιλ!

Και για να μην κλείσω έτσι "μαύρα", θα δανειστώ μια στιγμή του γιόκα μου, που είναι ο πιο δυνατός λόγος να παραμένω αισιόδοξη. Καθόμαστε ξανά μανά στο μπαλκόνι και ο Μάριος οδηγεί το αυτοκινητάκι με ταχύτητα και πέφτει πάνω στο καρεκλάκι του. 

-Παιδιά βοήθεια τράκαρα, αστυνομία βοήθειαααα! Θα με βοηθήσει, η αστυνομία; Μαμά που πήγε ο μπαμπάς; 

-Στην τουαλέτα αγόρι μου.

-Παιδιά βοήθεια η αστυνομία πήγε να κατουρήσει...

Σας γλυκοφιλώ 

Ειρήνη

Τα σπιτάκια μου

Τα παλαιά χρόνια, που ήμουν κοριτσάκι, μόλις έκλειναν τα σχολεία η μανούλα μου είχε δυο καημούς. Ο ένας να διαβάζω "εξωσχολικά" βιβλία και ο μεγάλος,να κεντάω! Το πρώτο μου κεντηματάκι ένα τετράγωνο μαξιλάρι. Από ΄κείνα με τον τεράστιο καμβά που κεντιόταν με βελόνα τρανή και μάλλινες κλωστές. Το κέντημα το μίσησα. Όσο η μαμά με πίεζε, τόσο εγώ τσινούσα. Το βιβλίο από την άλλη, το είχα περί πολλού. Δεν το βαρέθηκα ποτέ. Το πρώτο μου βιβλίο ως νήπιο ήταν "Η θεία Λένα" της Αντιγόνης Μεταξά. Στην αρχή μου το διάβαζε η μανούλα και αργότερα μόνη μου. Το είχα παραμάσχαλα συχνά πυκνά, με αποτέλεσμα να γίνει φύλλο και φτερό. Κλάμα εγώ, πάει το βιβλίο μου... Το 2001 κοντά στα Χριστούγεννα, χάζευα σε ένα βιβλιοπωλείο και ξαφνικά έπεσα πάνω στην επανέκδοση: "Η Θεία Λένα στα μικρά παιδιά"

Η χαρά μου απερίγραπτη! Φυσικά αγόρασα το βιβλίο που τόσο είχα αγαπήσει! Αγαπημένη μου ιστοριούλα: "Ο Ασπρούλης", ένα ζωηρό κουνελάκι που, αν και σκανδαλιάρικο, σκέφτονταν τι να κάνει για ευχαριστήσει την μανούλα του!!! Φυσικά έκανε δουλειές γιατί ήταν προκομμένο, το άτιμο!

Η μάνα όταν με έβλεπε να κουβαλώ βιβλία στο σπίτι μου έλεγε: Ναρκωτικά να έπαιρνες πιο φθηνά θα μας έβγαιναν... πάλι βιβλία αγόρασες;" Βέβαια εγώ τον εθισμό μου, τον είχα ήδη κατοχυρώσει από νωρίς: φαγητό!!! Τι να με κάνουν τα ναρκωτικά... Και ενώ συνέχισα να διαβάζω μανιωδώς, είχα ξεχάσει ότι υπάρχει και το εργόχειρο. Αυτή η φοβερή ασχολία που αποδεικνύει πως: "...είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, που δεν κυλιέται από καναπέ σε καναπέ από την τεμπελιά και πάνω απ΄όλα σε κάνει ένα παιδί προκομμένο, σαν τον Ασπρούλη καλή του ώρα! Ώσπου μια χρονιά βρέθηκα στο Αγρίνιο για δουλειά. Χειμώνας, η πόλη έρημη. Τουλάχιστον τα βράδια που εμείς θέλαμε να βγούμε για ένα ποτό. Η μέρα μας άρχιζε νωρίς και η εργασία και χαρά τέλειωνε κατά τη μία το μεσημέρι, μετά από διπλή παιδική παράσταση. Πως να γεμίσεις την υπόλοιπη μέρα. Έτσι λοιπόν μια μέρα βγήκα στην αγορά και εντελώς ανεξήγητα, αγόρασα ένα ζευγάρι βελόνες και μαλλάκια. Οι επόμενοι μήνες πέρασαν με μπόλικη διασκέδαση. Αφού γνωρίσαμε ανθρώπους και την πόλη καλύτερα. Στο σπίτι δεν μαζευόμασταν... δεν αποτελείωσα ποτέ ένα κασκόλ που είχα αρχίσει εκεί! Αλλά η αρχή είχε γίνει. Άρχισα να ξεθάβω και να αγοράζω βελόνες, βελονάκια, νήματα, καμβάδες... Επιτέλους γύρισα στον σωστό δρόμο! Της άξιας γυναίκας! Ευτυχώς δηλαδή, γιατί πολλές φορές με έσωσε το εργόχειρο, από δημιουργικό θάνατο. Ξεσπάω μ΄ αυτό. Εν τω μεταξύ, όπως θα διαπιστώσετε, σας το πάω μέσω Λαμίας για να σας δείξω ένα κέντημα που τελείωσα!

 Μου αρέσουν πολύ τα σπιτάκια. Αυτά που φτιάχνουν τα παιδιά στις ζωγραφιές τους

Αλλά και αυτά που χαζεύω στις φωτογραφίες. Σπίτια στην σειρά, όπως αυτά στην Νορβηγία.

Όταν λοιπόν βρήκα αυτό το σχέδιο σ΄ένα περιοδικό, αποφάσισα πως θα το κάνω. Δεν ήξερα πως θα το χρησιμοποιούσα, απλώς μου άρεσε.

Σήμερα πρωί πρωί με ήρθε η έμπνευσις! Θα το κρεμάσω!

Και ιδού! Είμαι πολύ ικανοποιημένη, μόνο και μόνο που έγινε μια μικρή αλλαγή. Έστω, στον τοίχο!

Το κοιτάζω απέναντι και αναφωνώ "Φτου σου χρυσοχέρα μου, τα ασιδέρωτα είναι στοίβα, αλλά εσύ είσαι καλλιτέχνης... της κλωστής."
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Θήκη για βελονάκια

Πριν πολύ καιρό, σουλατσάροντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε κάποιες θήκες για βελονάκια. Μου άρεσαν πολύ και είπα να δοκιμάσω να φτιάξω κι εγώ μία. Πήρα ρεταλάκια από ύφασμα ασπρόμαυρο, που είχα χρησιμοποιήσει παλιότερα και το έβαψα με μαρκαδόρους του μικρού, σε σημεία. Μάζεψα κορδελίτσες, τα έκανα έναν συνδυασμό ότι νά ΄ναι και τσουκ, έτοιμη η θήκη μου.

Το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελα, διότι το έραψα στο χέρι. Έχω μια σχέση μίσους με την μηχανή. Δεν την ανοίγω, εάν δεν έχω και την μαμά μου στο σπίτι. Για να μας χωρίζει, όταν τσακωνόμαστε κι ερχόμαστε κλωστή με κλωστή. Έτσι λοιπόν τα κάθετα γαζιά εσωτερικά απουσιάζουν. Ήταν χοντρά όλα τα υφάσματα μαζί και ήταν αδύνατον να τα ράψω, δίχως να κάνω τα δάχτυλα μου σουρωτήρι.

Τα κάθετα γαζάκια είναι απαραίτητα, ώστε να δημιουργηθούν θήκες, για κάθε βελονάκι ξεχωριστά. Προς το παρόν τα τυλίγω όλα μαζί, μέχρι να έρθει η μάνα, να μου κάνει 5-6 γαζιά.. Μα πόσο άχρηστη είσαι παιδάκι μου; Να δω αν πεθάνω τι θ΄ απογίνεις! Ξέρω ΄γω; Ίσως μάθω να γαζώνω... ολομόναχη!

Σας γλυκοφιλώ
 Ειρήνη

Μαμά βραβεύτηκα!

Σε όποιον κι αν έλεγες να επιλέξει πέντε αγαπημένα του τραγούδια, θα τον περιόριζες, υποθέτω! Μόνο πέντε; Η Αγγελική λοιπόν, αποφάσισε να μου θέσει όρια και όρους. Πως; Ζητώντας μου να επιλέξω τα πέντε αγαπημένα μου. Και θα μου δώσει ένα βραβείο, λέει! Σ΄ευχαριστώ πολύ,ξενιτεμένο μου πουλί! 'Έτσι κι εγώ διάλεξα και θα σας παρουσιάσω πέντε τραγούδια που αγαπώ πολύ και όταν τα τραγουδούσα σε κόσμο (χωρίς ντροπή και τσίπα) έπαιρνα χρήματα! Τι να τα κάμω τα βραβεία καλή μου; Τρώγονται; Ας αρχίσω με τους κανόνες:

1) Επιλέγεις 5 αγαπημένα σου τραγούδια.
2) Δίνεις το βραβείο σε 10 διαφορετικά blogs.

Πάμε για την ακρόαση, αν καταφέρω να σας δείξω τα βιντεάκια...

1) Ο "Γκρεμός" πολύ αγαπημένος μου, του αγαπημένου μου Μ. Χατζιδάκι σε στίχους Λ. Στρογγυλού.

2) "Το πάτωμα", σε μουσική Σ. Κραουνάκη και στίχους Λ. Νικολακοπούλου. Γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια...

3) Por una cabeza, μουσική: Carlos Gardel στίχοι: Alfredo Le Pera, το οποίο έμαθα Αγγελικούλα μου με την μέθοδο του αδερφού σου: πορ ουνα καμπέσα σι έζα μολβίδα!!!

4) "Τα δυο παλτά" και πάλι των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου.

5) "Το γιασεμί", παραδοσιακό της Κύπρου, που τραγουδούσα στην παράσταση πριν δυο εβδομάδες... σνιφ :(((

Τελειώνοντας, σας έχω κι ένα υπεραγαπημένο μου, τραγούδι επιπλέον. Γιατί πέρα από την προσωπική του μεγάλη πορεία και ιστορία, κρύβει και για μένα μια κωμικοτραγική ιστοριούλα.

Δούλευα πριν χρόνια σε ένα πιάνο-μπαρ, ο θεός να το κάνει! Ο κύριος που έπαιζε κιθάρα αγαπούσε πολύ το εν λόγω τραγούδι, το οποίο είχαμε στο πρόγραμμα μας. Του άρεσε όμως με την πρόζα του και όχι όπως το λέγαμε "σκέτο". Ένα βράδυ, σχεδόν πρωί, μου λέει:

-Πες τον Κεμάλ βρε Ειρηνάκι όπως μου αρέσει, με την πρόζα. Μεταξύ μας έχουμε μείνει.

Σωστά, τα λόγια του Χατζιδάκι δεν ήταν για κόσμο, ντροπής πράγματα! Εν τω μεταξύ, πράγματι είχαν απομείνει δυο τραπέζια, εκ των οποίων στο ένα κάθονταν ο ιδιοκτήτης με τους φίλους του. Λέω το τραγούδι, τα τελευταία λόγια, ( " Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα..." ) τελειώνω το πρόγραμμα μου και φεύγω από την σκηνή. Το αφεντικό έξω φρενών με φωνάζει σε μιαν άκρη:

-Τι ήταν αυτές οι βλακείες που μουρμούραγες, μου λες; Αν έχεις κάποιο πρόβλημα θα το λες σε μένα και όχι να μας ειρωνεύσαι την ώρα που δουλεύεις! Εσύ τραγούδα και παράτα μας, που θα μας πεις κι ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ... Ειρωνικές "καληνύχτες" και σχόλια κομμένα!

- Μα δεν είπα κάτι για εσάς έτσι είναι το τραγούδι...

- Βρε ακούς τι σου λέω; Δεν το ξαναλές αυτό το τραγούδι στην τελική.

Εσείς θα μου επιτρέψετε να το αναρτήσω χωρίς λογοκρισία, ναι;
"Κεμάλ", μουσική: Μ Χατζιδάκις στίχοι: Ν.Γκάτσος

Ήρθε, αισίως, η ώρα να εκπληρώσω τον δεύτερο κανόνα. Θα παρατυπήσω όμως ελαφρώς και θα το δώσω σε όποιον το επιθυμεί! Γιατί το έχω δει να τριγυρνά πολύ.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Ο ήλιος χαμογελάει!

Καθόμαστε στο μπαλκόνι με τον Μανώλη και πίνουμε καφέ.

 Μάριος: Παιδιά θέλω κι εγώ να κάτσω μαζί σας.
 Μανώλης: Έλα αγόρι μου κάθισε.
 Μάριος: Να φέρω το καρεκλάκι μου.

Το φέρνει και το τοποθετεί ανάμεσα μας, ανεβαίνει πάνω και φωνάζει:
Μαμά, μπαμπά, κοιτάξτε πως χαμογελάει ο ήλιος, είμαστε οικογένειααααα!

 Ναι παιδί μου, ο ήλιος χαμογελάει αποκλειστικά για μας...


Παίζει με το ποδοσφαιράκι του και κρατάει στο χέρι του έναν παίκτη:

-Τι είναι αυτό που έκανες; Να κάτσεις εκεί στον πάγκο, τέσσερα λεπτά να σκεφτείς τι έκανες. Έχεις τιμωρία και δεν θα πας βόλτα με ήλιο σήμερα.

 Τι είχαν οι παίκτες... με τον ήλιο τους έβγαζα με τον ήλιο τους έβαζα!

Μάριος: Μαμά να βγω στο μπαλκόνι να παίξω μπάλα;
Εγώ: Όχι αγόρι μου νύχτωσε, έφυγε ο ήλιος.
Μάριος: Που πάει μαμά;
Εγώ: Τώρα θα πάει να φωτίσει στην Αυστραλία, εκεί που μένει η θεία Βίκυ.
Μάριος: Και θα έρθει σε μας το φεγγάρι;
Εγώ: Ναι μωρό μου.
Μάριος: Εγώ θέλω μόνο τον ήλιο μαμά. Δεν μ΄αρέσει το φεγγάρι, να φύγει, να πάει στην θεία Βίκυ!

Αχ το πουλάκι μου, που να ήξερε πως ζουν στην Σκανδιναβία και όχι μόνο. Άλλωστε τι μας έμεινε κι εμάς φίλοι μου, στον δύστυχο αυτό τόπο; Ας τον χαρούμε λοιπόν. Βάζουμε τα αθλητικά μας και βουρ για παιδική χαρά. Ο μικρός είναι ήδη στην πόρτα.
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Μανύλα μου, μητερόλα μου!

Πριν γίνω μαμά, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη ήταν για μένα μεγάλη γιορτή! Γιόρταζε η μάνα, η μαμά, η μανούλα μου! Πόσο μας άρεσε, με τ΄αδέρφια μου, να της κάνουμε έκπληξη. Να "μαγειρεύουμε" μέρες πριν τι θα της πάρουμε, δίχως να μας πάρει είδηση. Ζωγραφίζαμε καρτούλες ως νήπια και αργότερα την γεμίζαμε λουλούδια και δώρα. Η μαμά η μεγάλη ηρωίδα μου. Όταν όμως ήρθε στην ζωή μου το αγόρι μου, η μάνα μου έγινε από ήρωας, άνθρωπος. Ένας σπουδαίος άνθρωπος που μου έδωσε ζωή, αγάπη, αφοσίωση, στήριξη, ανεξάντλητη βοήθεια, αλλά και ενοχές, ανασφάλειες... Υπήρξε γεμάτη απαιτήσεις από μένα, το παιδί της. Αυτή η παγκόσμια ημέρα της μάνας έχει σκοπό να της αποδώσει τα εύσημα για τις φροντίδες της, να γιορταστεί με επισημότητα η μητρότητα. Για μένα, είναι η τέταρτη χρονιά που θεωρούμε εορτάζουσα. Μα την αλήθεια, δεν θεωρώ πως είναι λόγος, να με γιορτάσει κανείς. Ναι έφερα στον κόσμο ένα παιδί, όπως εκατομμύρια ζωντανά πλάσματα στον πλανήτη άλλωστε. Έδωσα συνέχεια στο είδος μου,  καθόλου σπάνιο εδώ που τα λέμε! Κάνω τα πάντα, ή τέλος πάντων όσα εγώ θεωρώ "τα πάντα", για τον Μάριο. Αλλά μήπως δεν είναι χρέος και χαρά μου; Δεν κάνω καμιά θυσία, παρά μόνο ενίοτε βάζω στην άκρη την εγωπάθεια μου. Εγώ είμαι, που οφείλω στο παιδί μου. Του οφείλω την ευκαιρία που μου έδωσε να σπάσω το καλογυαλισμένο καβούκι, του καταπληκτικού εαυτού μου. 

Πολλοί από εμάς επιφυλακτικοί εώς και αφοριστικοί για τις παγκόσμιες ημέρες και γιορτές, τούτη εδώ την γιορτή δεν την αγγίζουμε. Όλες οι υπόλοιπες, ξενόφερτες και εμπορευματοποιημένες εκτός από την γιορτή της μητέρας. Με προέλευση Αμερικάνικη και τα ανθοπωλεία να έχουν την τιμητική τους. Εκτός των άλλων, θυμίζουμε στις γυναίκες που δεν θέλησαν ή δεν τους έτυχε, πως πρέπει να θλίβονται κάθε Μάη. Εμείς οι σπουδαίες! Οι δε κακόμοιροι μπαμπάδες,

πάντα στην απέξω. Θα μου πεις τι μ΄έπιασε μέρα που είναι; Έτσι με έπιασε το στρίντζικο μου (εκ του στρίντζω) . Δεν μου αρέσει το άδικο βρε αδερφέ. Και είναι άδικο να θεοποιούμε έναν άνθρωπο. Άδικο είναι να αισθάνεται και ένας άνθρωπος θεός. Πόσα λάθη, βρίσκω στον εαυτό μου καθημερινά, απέναντι στο παιδάκι μου. Από την άλλη δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ουδείς άσφαλτος!  Επίσης μου την δίνει όλη αυτή η μυθολογία της μάνας "θυσία για τα παιδιά μου" και των παιδιών "αχάριστα γαϊδούρια" . Τα παιδιά μας είμαστε εμείς. Και όπως λέει η παροιμία "το παιδί σου το σκυλί σου και το στομάχι σου όπως τα μάθεις." Τουτέστιν εγώ καμένο χαρτί και με τις ευλογίες της λαϊκής σοφίας. Συγχωράτε με για την γκρίνια. Άντε και χρόνια μας πολλά!
Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη

Πίσω στο σπίτι.

Το λεωφορείο έφτασε στον Κηφισό. Ο Μανώλης μας περίμενε. Άνοιξαν οι πόρτες και ο μικρός έπεσε στην αγκαλιά του μπαμπά του. "Μπαμπά μου επιτέλους σε βρήκα... για πάντα" οι πρώτες κουβέντες του Μάριου. Επιστροφή στο σπίτι μας, μετά από δυόμιση μήνες. Τα συναισθήματα ανάμικτα. Ήθελα, να γυρίσω πίσω. Για τον Μάριο ούτε λόγος, δεν ήθελε τίποτε άλλο. Μετά το Πάσχα είχε αρχίσει να γκρινιάζει καθημερινά. "Θέλω να πάω στον μπαμπά μου, στα παιχνίδια μου, στο σπίτι μας... " Εμένα όμως μου λείπει ήδη ο Λευτεράκης και οι λοιποί. Μου λείπει η παράσταση. Δεν ευχαριστήθηκα τις τελευταίες μέρες όπως θα ήθελα, μιας και πέρασα μία ίωση μετά λαρυγγίτιδος που με κράτησε μουγκή για κάποιες παραστάσεις. Και το κυριότερο, από την σκηνή, ευθύς αμέσως "άντε στην κουζίνα σου κυρά μου"... Στις δουλειές του, παρατημένου μου, νοικοκυριού. Δε ξέρω από που ν΄ αρχίσω. Θέλω να κάνω πολλά και δεν κάνω τίποτα. Πως μου την δίνει αυτή η φάση. Το μόνο δημιουργικό, που μπορώ να κάνω είναι κάτι χειροποίητο... Τσάντα με το νήμα που μου είχε χαρίσει η Σόφη. Δεν την λες και πολύ πετυχημένη, αλλά δε αντέχω άλλη επιτυχία για φέτος!

                   Σας γλυκοφιλώ!                                                                                           Ειρήνη

Ζηλεύω... άρα υπάρχω!

Στο σπίτι ένας χαμός... Η μαμά ράβει κουρτίνες, καλύμματα. Η Σόφη δουλειά, φαγητά, γλυκά, σπίτι. Εγώ δουλειά, φαγητό (κάποιος πρέπει να φάει και την υψηλή τέχνη της αδερφούλας), σπίτι. Λευτέρης, θέλει να περπατήσει. Μάριος, δεν θέλει να περπατήσει ο Λευτέρης!!!

Μάριος: Μαμά εκεί στο θέατρο τραγουδάτε και χορεύετε;
Εγώ: Ναι πουλάκι μου.
 Μάριος: Και αγαπιέστε;
Εγώ: Στην παράσταση που είμαι τώρα ναι, αλλά δεν αγαπιόμαστε πάντα στο θέατρο αγόρι μου.
Μάριος: Γιατί μαμά, δεν αγαπιέστε πάντα;
Εγώ: Γιατί όταν οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν, δεν θέλουν να αγαπιούνται.
Μάριος: Μαμά, εμείς ταιριάζουμε;
Εγώ: Εμείς αγαπημένε μου και να μην ταιριάζουμε, θα σ΄αγαπάω πάντα.
Μάριος: Γιατί μαμά;
Εγώ: Γιατί είσαι το παιδί μου, το παιδάκι μου το γλυκό!
Μάριος: Μπράβο μαμά. Άντε καλή δουλειά μαμάαααα! Στο καλό κοριτσάρα μου.

Έτσι, ή κάπως έτσι, έχουν οι συνδιαλέξεις με τον γιόκα πριν φύγω για την εργασία και χαρά.    

Μάριος: Μαμά δεν μ΄αρέσει εδώ.
Εγώ: Στο σπίτι της θείας αγάπη μου;
Μάριος: Όχι στην Θεσσαλονίκη δεν μ΄αρέσει, αγαπώ την Αθήνα μαμά μου. Έχασα τα παιχνίδια μου.
Εγώ: Δεν τα έχασες Μάριε, είναι όλα στο δωμάτιο σου.
Μάριος: Βρε μαμά, μου έλειψαν ήθελα να πω. Άντε να πάμε στο σπίτι μας, να ησυχάσω μανούλα. 

Γιατί εμένα κάτι μου λέει, πως δεν πρόκειται να ησυχάσει πουθενά αυτό το ζιζάνιο; 

Γιαγιά: Κατέβα από την αγκαλιά μου αγοράκι μου, τώρα που κρατάω τον μικρό να μην πέσουμε.
Μάριος: Όχι γιαγιάκα μου, θέλω να μείνω μαζί σου για πάντα.

Ευτυχώς οι μέρες ελάχιστες, για τις Πασχαλινές μας διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς. Μεγάλη Δευτέρα ταξιδεύουμε. Όχι ότι θα πάψουν οι ζήλειες, απλώς θα μετατοπιστούν στον άλλο μικρούλη ξάδερφο. Να πάρει ανάσα ο Λευτεράκης και τα έρμα τα αδέλφια μου, που τα έχουν δει όλα!

Οι παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή των Βαΐων, όπως ήταν στο πρόγραμμα. Πήραμε βέβαια παράταση εώς 4 Μάη. Έτσι την Μεγάλη εβδομάδα θα παραμείνουμε Βόρεια. Θα έρθει και ο "καλύτερος μπαμπάς του κόσμου" κατά κόσμον Μανώλης. "Μαμά θα κάνουμε Πάσχα όλη η οικογένεια και οι τρεις μας;" Επιτέλους ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΣ!!!!

Καλό Πάσχα σε όλους!  Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη

Να ζήσεις Σοφάκι

Σαν σήμερα πριν 36 χρόνια, ήρθε στον κόσμο ένα ασθενικό μωρό. Ζύγιζε μόλις 1 κιλό και 900 γραμμάρια. Κατακίτρινο με μάτια σχιστά. Όχι, δεν ήταν ασιατικής καταγωγής. Ήταν η μικρή μου αδερφή, το στερνοπούλι μας. Το μωρό έφυγε άμεσα για Θεσσαλονίκη, σε νοσοκομείο παίδων. Οι ώρες, ήταν κρίσιμες. Έπρεπε και εντέλει υποβλήθηκε, σε αφαιμαξομετάγγιση. Στο χεράκι του φορούσε ένα περικάρπιο με το επώνυμο του. Αφού του παρασχέθηκαν όσα ήταν απαραίτητα, η νοσηλεία του τελείωσε και άρχιζε η ζωή του στην οικογένεια μας. Ήταν ανοιξιάτικο το πρωϊνό, που ξεκινήσαμε οικογενειακώς να παραλάβουμε την Σόφη μας. Φτάσαμε, την πήραμε και το ταξίδι της επιστροφής ήταν γεγονός. Την είχε η μαμά μου τυλιγμένη σε μια καροτί κουβερτούλα, σαν γατί. Καθόμασταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Εγώ κι ο αδελφός μου αμίλητα. Την βαριά σιωπή έσπαγε που και που η σβησμένη φωνή της μαμάς μου. Άνοιγε δειλά το κουβερτάκι έβλεπε το μωρό και έλεγε "Κώστα, δεν θα τα καταφέρει..." Ο μπαμπάς της απαντούσε άγρια "Μην το κοιτάς, σκέπασε το..." Μόλις φτάσαμε στο σπίτι την ανοίξαμε και αντικρίσαμε με δέος, ένα πλάσμα μια σταλιά! Το "βραχιολάκι" που φορούσε στο χεράκι της το έκοψε ο μπαμπάς μου με ένα μικρό ψαλιδάκι. Το έφερε μια γύρα στον αντίχειρα του και του ήταν ίσα ίσα! Μια παιδίατρος στην πόλη μας έστειλε "χαιρετίσματα" στην μαμά μου με μια κουμπάρα πως "το μικρό δεν θα περπατήσει, δεν θα μιλήσει, δεν θα έχει υψηλή νοημοσύνη"... Να μην σας τα πολυλογώ, τα χρόνια πέρασαν και η μικρή όχι απλώς τα κατάφερε αλλά μας έβαλε και τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι! Περπάτησε (με χάρη!), μίλησε (όποτε της κάνει κέφι!) και είναι πανέξυπνη, όμορφη, πολυπράγμων... 

Χρόνια πολλά αγαπημένη μου!!! Να έχεις υγεία και ευτυχία, να χαίρεσαι τ΄αγόρια σου και να ταξιδεύετε σε προορισμούς των ονείρων σας!!!!! Σε γλυκοφιλώ 

Ειρήνη

Μαμά είσαι πολύ χαρούμενη... λίγα νέα από το μέτωπο!

Αχ αυτό το ανεψούδι μου το μικρό είναι απίστευτα γλυκό. Είναι για φίλημα για ζούληγμα, ένας μπέμπης να τον πιεις στο ποτήρι! Αυτά όλα σε θεωρητικό επίπεδο, διότι πρακτικά είναι λίγο αδύνατα όλα τα παραπάνω. Ποιος να γλιτώσει από το άγρυπνο μάτι του γιου μου, αν τολμήσω να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το μικρό. Ο Λευτέρης, είναι γελαστός και παιχνιδιάρης. Ο Μάριος από την άλλη γελά σαρδόνια όταν βρίσκει ένα παιχνίδι που ενοχλεί τον μικρό. Για παράδειγμα: πάσες και σουτάκια με τέρμα το παρκάκι του μωρού. Ή γύρω τριγύρω και αχ κατά λάθος έπεσε μέσα στο παρκοκρέβατο, ένα παιχνίδι, που πάντα έχει στόχο τον μικρό. Κάποια στιγμή, το μωρό σηκώθηκε όρθιο κι εγώ ενθουσιασμένη 

-Μπράβο το παλικαράκι μου πόσο περήφανη είναι η θεία για τον Λευτεράκη που τα κατάφερε! 

Το βράδυ πάμε για ύπνο. 

Μάριος: Μαμά είμαι πολύ χαρούμενος. 

Εγώ: Μπράβο το αγόρι μου. 

Μάριος: Πες γιατί αγόρι μου; 

Εγώ: Γιατί αγόρι μου; 

Μάριος: Γιατί είμαι πολύ περήφανος για τον Λευτεράκη μου. Μαμά κι εσύ είσαι πολύ χαρούμενη.  

Εγώ: Αλήθεια αγάπη μου, γιατί; 

Μάριος: Γιατί είσαι περήφανη ΜΟΝΟ για τον Μάριο, τον Μαριούλη σου τον γλυκό! 

Αυτά, τα χαριτωμένα, έχουμε στο σπίτι. Βέβαια, παρ΄όλα τα καθημερινά προβληματάκια που φέραμε στο σπίτι του Γιάννη και της Σόφης, νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ο καιρός περνά γρήγορα κι έτσι θα γλιτώσουμε, πιστεύω, τα εγκεφαλικά. Στο θέατρο πάλι όλα καλά κι όλα ωραία. Η πρεμιέρα έγινε και συνεχίζουμε με παραστάσεις που κυλούν γλυκά. Είναι πολύ ευτυχής συγκυρία, αυτή η συνεργασία για μένα! Περνάω απίθανα! Ό,τι φανταζόμουν πως είναι το θέατρο, το ζω τώρα για πρώτη ίσως φορά. Οι συνάδελφοι όλοι εκλεκτοί, δεν ξέρω αν βγαίνει στην σκηνή αλλά στα παρασκήνια περνάμε όμορφα. Οι συνεργάτες όλοι απίθανοι. Ο δε σκηνοθέτης, η χαρά του ηθοποιού! Όχι που τον αγαπώ, αλλά είναι σπάνιος και μοναδικός. Αρκετοί, δικοί μου άνθρωποι, είδαν την παράσταση και τους άρεσε. Στην πρεμιέρα ήρθε και ο καλός μου... μεγάλη συγκίνηση. Τι καλή που είσαι αγάπη μου, κι εσύ αγάπη μου που με στηρίζεις........ και άλλες αβρότητες. Ήρθαν επίσης αδερφή και γαμπρούλης, που πολύ συγκινήθηκαν κι άλλο τόσο με συγκίνησαν.

Μεγάλο δώρο να ευχαριστιέσαι την δουλειά σου, την ζωή σου, την κάθε σου μέρα! Δεν ξέρω ποιον να πρωτοευχαριστήσω για την καλή μου τύχη. Αλλά είμαι τόσο ευτυχής, που οι ευχαριστίες μου βρίσκουν τους αποδέκτες τους, χωρίς κόπο και πολλά λόγια! Είμαι πολύ χαρούμενη που όταν επιστρέφω εδώ, εν τάχει να διαβάσω ή να αφήσω κάποιο σχόλιο, σας νιώθω σαν να μην πέρασε ούτε μέρα που επικοινωνούσαμε συχνά. Αυτό βέβαια, που είμαι στης χαράς το κλαρί, με ανησυχεί ελαφρώς. Πότε θα προσγειωθώ απότομα άραγε; Σας γλυκοφιλώ.

Ειρήνη

ΥΓ= Η φωτογραφία, είναι από την φωτογράφηση που κάναμε για την παράσταση. Εγώ, είμαι αυτή η λυγερόκορμη όρθια, δεύτερη από δεξιά. Όποια θέλει τα μυστικά μου, για μια ζηλευτή σιλουέτα, να της στείλω mail! Όποια όμως γνωρίζει, πως τα κάνει κανείς πράξη, ας  μου στείλει επειγόντως mail!