Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Στον Θ με αγάπη!

Θυμάμαι σαν τώρα το όνειρο μου. Ένα όνειρο επαναλαμβανόμενο. Ανέβαινα στον ουρανό εκεί που ο καλός θεούλης μάζευε όλα τα μικρά παιδιά. Κάτι σαν παιδικός παράδεισος, στην μικρή μου ψυχή. Ήταν ένα μέρος με φως κεριών, χλωμό.


Περίμενα τον θεό να αφήσει τα παιδάκια, να έρθουν εκεί που ήμουν, να παίξουμε. Εκεί στο παιχνίδι επάνω, εγώ έψαχνα τον νεκρό αδερφό μου αγωνιωδώς. Όταν κατάφερνα να τον βρω εκεί μπροστά μου, με μια ζακετούλα κίτρινη που φορούσε στα τελευταία του γενέθλια, τον αγκάλιαζα σφιχτά σφιχτά και άνοιγα τα μάτια μου... Πίστευα, πως έτσι δυνατά που τον κρατούσα, θα τον έπαιρνα πίσω. Μαζί μου. Πλάι μου, στο κρεβατάκι μου, στο δωμάτιο μας. Στο δωμάτιο που μεγαλώσαμε τρεις και όχι τέσσερις όπως θα έπρεπε. Μάταια, δεν τα κατάφερα ποτέ. Το όνειρο σταμάτησα να το βλέπω. Μάλλον όταν έφτασα στην ηλικία που αντιλήφθηκα, το νόημα του θανάτου. Στο τώρα, παριστάνω πως ξέρω ότι ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο που θα συμβεί, από την μέρα της γέννησης μας. Κανείς δεν θα ξεφύγει. Κανείς δεν θα επιστρέψει όσο δυνατά και αν τον σφίξεις. Αλλά... ποτέ δεν θα τον κάνω φίλο. Ακούω πως κάποιοι είναι μαζί του συμφιλιωμένοι. Μπράβο! Τους πιστεύω και τους θαυμάζω! Εγώ ποτέ δεν θα μπορέσω. Είναι αργά πια για μένα, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα. Αν και μια μικρή νίκη την κατέκτησα απέναντι του. Φοβόμουν να γεννήσω, μα εντέλει το έκανα. Νίκησα ελαφρώς το φόβο μου. Έδωσα ζωή. Άργησα, αλλά το έκανα. Η μητρότητα, μου έδωσε μια δύναμη. Δεν εφησυχάζω όμως. Τον τρέμω κι αυτόν και την φιλενάδα του την αρρώστια. Και χθες, έβαλε τα καλά του και χτύπησε την πόρτα του αγαπημένου μου ανεψιού. Παιδί του πρώτου μου εξαδέρφου. Ετών είκοσι. Παιδί ιδιαίτερο, ξεχωριστό. Η μαμά του, η καλύτερη που ξέρω. Μάνα όπως αυτές που παρουσιάζουν, ποιήματα και κείμενα εξιδανικευμένα. Και όλοι οι αγαπημένοι του άνθρωποι σπουδαίοι, δίπλα του. Γιατί ο γλυκός μου δεν έδινε την αγάπη του εύκολα, αλλά όταν την έδινε ήταν απόλυτος. Λάτρευε το θέατρο και είδε απίστευτα πολλές παραστάσεις, στην σύντομη ζωή του. Ήθελε να παίξουμε μαζί και νευρίαζε που δεν άφηνα τον Μάριο στην γιαγιά, για να κάνω θέατρο. Ήταν ήδη κλινήρης όταν έκανα πρόβες τον Φλεβάρη. Ήθελα τόσο να δει την παράσταση, μα χίλιες φορές περισσότερο να ζήσει. Δεν τα κατάφερε. Θα τον θυμάμαι πάντα γελαστό, πεισματάρη, να κατακτά συνεχώς πράγματα και να μας αφήνει εμβρόντητους. Να φωνάζει στο τέλος παιδικής παράστασης, αυτή είναι η θεία μουουουου. Ναι αγαπούλα μου κι εσύ είσαι ο ανεψιός μουουουου!!!
Σε γλυκοφιλώ, αγγελούδι μου
Ειρήνη

32 σχόλια:

  1. δεν υπάρχουν λόγια για τετοιες περιπτώσεις ...κι αν υπάρχουν είναι γι αυτούς που δεν το εχουν ζήσει ,γιατί όταν συμβαινει σε δικό σου άνθρωπο ο πόνος δεν απαλύνεται ποτέ....
    Καλό παράδεισο να έχει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε νιώθω απόλυτα Ειρήνη μου! Το καλοκαίρι είχαμε και εμείς την ίδια ιστορία...γιος πρώτου ξαδέρφου του άντρα μου...15 ετών...σε αυτές τις περιπτώσεις τι να πω...δεν μπορείς να πεις τίποτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να πεις... κουράγιο στις οικογένειες που το ζουν! Σ΄ευχαριστώ Νίκη μου!

      Διαγραφή
  3. Οτι και να πω θα ακουστεί χαζό Ειρηνάκι μου!
    Θα τον έχεις πάντα στην καρδιά σου, αλλά ο πόνος δεν θα περάσει ποτέ, θα απαλύνει αλλά δεν θα περάσει θα μείνει η χαρακιά.
    Δεν γίνεται να συμφιλιωθείς με τον θάνατο σε καμία περίπτωση.
    Τα έχω περάσει και ξέρω.
    Να είστε καλά να τον θυμάστε.
    Καλό του ταξίδι.
    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. συλληπητήρια Ειρήνη.. είναι τραγικό!

    Εγώ είμαι από τους άλλους... τους μη εξεικοιωμένους με τον θάνατο.. Δε μπορώ να τον αντιμετωπίσω...

    Πολύ κρίμα για το παιδί! Πολύ κρίμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πώς να συμφιλιωθείς με κάτι τέτοιο; Τα συλλυπητήριά μου Ειρήνη, να τον θυμάσαι πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ζωή σε εσάς Ειρήνη...
    Κρίμα, για το παλικάρι σας...Καλό του ταξίδι....
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 20 χρονων παληκάρι...μα τι να πεις! να ζήσετε να το θυμόσαστε το παληκάρι και μακάρι να ναι το τελευταίο που φεύγει...μα δεν γίνεται ολοι να φεύγουμε απο βαθια γεραματα και μονο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Μάχη μου! Αχ καλά θα ήταν να γερνούσαμε όλοι...και να φεύγαμε στο πόδι!

      Διαγραφή
  8. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά...να είστε καλά να τον θυμάστε και ο Θεός να σας δίνει κουράγιο!
    Καλό του ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν υπάρχουν λόγια !
    Όταν ξεκίνησα να σε διαβάζω ήθελα να κλάψω με την περιγραφή σου!
    Εγώ μιλάω για συμφιλίωση... αλλά όχι των άλλων ... στο δικό μου θάνατο αναφέρομαι. Γιατί όταν χάνεις δικό σου άνθρωπο ο πόνος είναι αβάσταχτος και το ξέρω....
    Καλή δύναμη σε όλους σας Ειρήνη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ ούτε με την ιδέα του δικού μου θανάτου, τα πάω καλά... Σ΄ευχαριστώ πολύ Αριστέα μου!

      Διαγραφή
  10. Τι να σου πω βρε Ειρήνη...ράγισε η καρδιά μου...να έχει καλό ταξίδι το παλικάρι και εσείς δύναμη για να συνεχίσετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν έχω συμφιλιωθεί σε καμία περίπτωση με το θάνατο.. Θυμώνω που παίρνει πρώτα τα παιδιά..
    Θυμώνω που παίρνει αγαπημένους ανθρώπους..
    Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν όλα αυτά γίνονται για κάποιο λόγο που μόνο εκείνος ξέρει.. και εγώ αδυνατώ να τον καταλάβω..
    Ο Θεός να τον αναπαύσει και να δώσει κουράγιο στους γονείς του. Να τον θυμάστε πάντα Ειρήνη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο θυμός απέναντι του με έχει εξουθενώσει, τώρα μόνο φόβο νιώθω... Να είσαι καλά Ελεάνα μου!

      Διαγραφή
  12. Ας αναπαυθεί η ψυχούλα του εκεί ψηλά Ειρήνη μου γλυκιά.
    Να ζείτε να τον θυμάστε πάντα με όμορφες αναμνήσεις.
    Εύχομαι δύναμη και κουράγιο στη μανούλα και τον πατέρα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το παιδάκι, μόνο όμορφες αναμνήσεις μας έχει δώσει Δήμητρα και πολλά μαθήματα! Να είσαι καλά κορίτσι μου!

      Διαγραφή
  13. Ειρήνη μου δεν συμφιλιώνεσαι ποτέ με το θάνατο και μάλιστα για ένα νέο παιδί .....Δεν υπάρχουν λόγια !!! 16 χρονών μπροστά στα μικρά μου μάτια χάθηκε ο μοναδικός μου αδελφός και ακόμα του μιλάω...
    Να τον θυμάστε κορίτσι μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Νικόλ μου γλυκιά, να σαι καλά! Να τους θυμόμαστε...

      Διαγραφή
  14. Ειρήνη, σου γράφω με παγωμένα δάχτυλα. Δεν έχω όμως τι να σου πω. Κι εγώ δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ μα ποτέ με τον θάνατο. Πόσο μάλλον όταν παίρνει παιδιά.... Τότε δεν αντέχεται. Απλά δεν αντέχεται. Και δεν το χωράει και το μυαλό του ανθρώπου. Τι να πω γαμώτο; Η ζωή είναι άδικη και τέλος.. Σε φιλώ γλυκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οχι δεν υπάρχει συμφιλίωση ή αποδοχή! Δεν μπορεί να υπάρχει για μια τέτοια ηλικία, μια νεανική ψυχή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. !!!!!!!!!!!! δεν ξέρω τι να πω..................

    ΑπάντησηΔιαγραφή