Γεια σας, θα τα πούμε Μπαρμπέιντος!

Κάποια μέρα -αποφράδα- πριν το Πάσχα, το μικρό μου λαπιτόπιον, απεβίωσε. Το έκλαψα, του έκανα και τα σαράντα, ώσπου το προηγούμενο Σάββατο, ενώ ήμουν στο θέατρο, μου τηλεφώνησε ο Καλός μου:

- Αγάπη ο υπολογιστής μάλλον θα σωθεί!

Το καμάρι μου, πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης γαρ, τον επανέφερε στα καλά του. Έτσι είμαι πάλι εδώ! Χρόνια πολλά σας είπα; Όχι. 

Χρόνια πολλά, λοιπόν, με υγεία και αγάπη! 

Βέβαια δεν έλειψα και τόσο, ώστε να γίνουν αλλαγές κοσμοϊστορικές.

Η Ελλάδα ακόμη διαπραγματεύεται, η Άνοιξη οδεύει κανονικά, εγώ τελείωσα με τις παραστάσεις, και ο Μάριος μελετάει διαρκώς ό,τι νέο του φανεί ενδιαφέρον.

Το Πάσχα τα περάσαμε όμορφα με τους γονείς, τα αδέλφια, τα ανήψια και τους φίλους. Ο Μάριος αυτή την φορά δεν ήθελε να πάει...

- Μαμά δεν θέλω να πάω στη γιαγιά Χαρούλα.

- Γιατί αγάπη μου, εσύ πάντα ένιωθες ενθουσιασμένος με την ιδέα πως θα δεις τα ξαδερφάκια τη γιαγιά, τους φίλους σου...

- Το ξέρω μαμά αλλά τώρα δεν πάω, τα παράθυρα της γιαγιάς τρίζουν.

- Πως σου ήρθε αυτό πουλάκι μου, δεν θυμάμαι να τρίζουν.

- Ούτε εγώ το θυμάμαι, στον ύπνο μου το είδα μανούλα.

- Ααα μη φοβάσαι, τα όνειρα δεν είναι αλήθεια αγαπημένε μου. Είναι μικρές ιστορίες που φτιάχνει ο εγκέφαλος μας και μας τις δείχνει σαν ταινία, το βράδυ που κοιμόμαστε.

- Πολύ σκανδαλιάρης ο εγκέφαλος, ε μαμά; Θες να πάρουμε τηλέφωνο τη γιαγιά, να της πω κάτι;

Τηλεφωνώ στη μάνα μου.

- Γιαγιά δεν ήθελα να έρθω για Πάσχα, γιατί τρίζει ο εγκέφαλος μου, αλλά τώρα μου τα εξήγησε η μαμά και θα έρθουμε, να μας περιμένεις, καλά;

Εντέλει πέρασε υπέροχα, αλλά ο εγκέφαλος του, ομολογώ πως ακόμη τρίζει! Μαζί τρίζει και η καρέκλα μου!

Με έχει βγάλει άχρηστη... Η νέα τρέλα του είναι η γεωγραφία, όπου εγώ είμαι πάτος! Μας ζήτησε όταν έκαψε τον μάρτη που φορούσε στο χεράκι του, να του φέρει ο πελαργός έναν 'Αχλαντα(Άτλαντα)!

Ο Άχλαντας ήρθε, η αξιοπρέπεια μου καταποντίστηκε.

Όλη μέρα σχεδιάζει χάρτες, σημαίες και γράφει τα ονόματα ηπείρων, χωρών, πολιτειών. Τραγουδάει ύμνους των χωρών, με αγαπημένο του αυτόν της Ρωσίας. Δεν ξεχνάει και τις παλιές του αγάπες...

Τα μαθήματα Ρωσικής γλώσσας προχωρούν, να δω αν θα επικοινωνούμε τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, και πως. Με βλέπω να παίρνω τα μάτια μου και να πηγαίνω..."Αφτραλέα"

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ή αλλιώς Αφτραλέα.

Ή έστω σε μια από τις 50 πολιτείες της Αμερικής. Που τώρα στα γεράματα έμαθα πως είναι 50!

Άμα ο γονιός είναι βλίτο το παιδί φαντάζει ξυπνιοπούλι!

- Μαμά ξέρεις πια είναι αυτή η σημαία;
- Όχι αγάπη μου...
- Είναι τα Φίτζι βρε μαμά! Έχεις πάει ποτέ στα Φίτζι;
- 'Οχι δεν έχω πάει Μάριε.
- Μα καλά δεν έχεις παει στα Φίτζιιιιι;;;;
Βρε ας ήξερα την σημαία τους, που με ξεμπρόστιασες, και άσε που δεν πήγα.

Αγαπημένη του σημαία η άνωθεν: "Για σας θα τα πούμε Μπαρμπέιντος"

Ακόμη και όταν κάνει ένα διάλειμμα από τις χώρες, γράφοντας κάτι άσχετο όπως τα χρώματα,τσααακ πετάει μια Ζάμπια και μια Ζιμπάμπουε.

Ευτυχώς φθάνει η άγια νύχτα, που πηγαίνει στο κρεβάτι του για ύπνο. "Ησιχία" απλώνεται στο σπίτι όταν "κιμάτε" κι ευχαριστώ το θεό, που δεν είναι "ηπνοβατίας", γιατί δεν θα έβρισκα λίγη ηρεμία ούτε τη νύχτα!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη