Δύσκολοι καιροί

Πήρα πολλές απουσίες, είναι η αλήθεια. Αλλά είναι ευτύχημα που δεν πήρα τα βουνά. Οι μέρες που πέρασαν, ήταν πολύ δύσκολες. Ναι πιο δύσκολες από αυτές τις περιόδου, άραγε ποιος σκέφτηκε να τις ονομάσει δύσκολες; Δεν είχε κατά νου, πως υπάρχουν και χειρότερα. Τέλος πάντων, δεν θα επεκταθώ στα συμβάντα γιατί μου είναι δύσκολο και να μιλώ, γι΄αυτά. 

Είμαι αρκετά ευάλωτη ακόμη. Δεν μπορώ να πω πως: "Με θετική σκέψη όλα θα πάνε καλά" ή όλα όσα, αισιόδοξα,σκεφτόμαστε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε προβλήματα. Νιώθω πως δεν θέλω να πολυσκέφτομαι, περιφέρομαι κάνοντας δουλειές στο σπίτι, σαν να μου έχουν κάνει λοβοτομή. Ε και βέβαια πλέκω.

Αποτελείωσα την κουβέρτα, που είχα ξεχασμένη σε μιαν άκρη.

Τυχερή στάθηκε η κουβέρτα. Αν ήμουν στα καλά μου, σκόρπια μοτίφ σε κανένα μπαούλο θα ήταν, για χρόνια.

Το μόνο που με έκανε να νιώσω όμορφα είναι αυτή η κουβέρτα και φυσικά ο απίθανος γιος μου μετά του πατρός του! Ο οποίος με ρωτούσε ενίοτε:

 

- Είσαι λυπημένη μαμά;

- Όχι αγάπη μου πως το σκέφτηκες;

- Από τη φατσούλα σου μαμά που δεν γελάει συνέχεια.

Επίσης κάποια στιγμή που ο Μανώλης μου έδωσε ένα φιλί:

- Σ΄ευχαριστώ πολύ μπαμπά που αγαπάς τη μαμά. Πρέπει να την αγαπάμε πιο πολύ, όταν είναι λυπημένη.

Και να φανταστείς ότι εγώ πίστευα πως δεν κατάλαβε τίποτα. Αλλά πως το λέει το τραγούδι;

Πως να κρυφτείς απ΄τα παιδιά;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

                                  Σας γλυκοφιλώ 

                                             Ειρήνη