Θέλω να έρθει ο Σεπτέμβριος!

Χάλια ο καιρός. Ο γιος μου τον γλωσσόφαγε.

- Γιατί να έρθει ο Ιούλιος μαμά, γιατί να κλείσει το σχολειάκι μου; Να έρθει ο Σεπτέμβριος θέλωωωωω! Και ήρθε!

Δράμα στο σπίτι μας. Τι θα γίνουμε χωρίς σχολείο; Όλη μέρα διαβάζει, γράφει, μελετάει. Και να οι γεωγραφίες, και να τα ρώσικα, και να τα εγγλέζικα, και να... πως θα οδηγηθώ στην τρέλα!

"Οι σημαίες του Μάριου"

Συλλαβίζοντας σχηματίζει λέξεις, γράφει γράμματα, γράμμα στα ξαδέρφια του, γράμμα στον Αϊ Βασίλη, γράμμα στον Τσίπρα. Ναι δεν αστειεύομαι, εσχάτως έχει και πολιτικές ανησυχίες...

- Μαμά αποφάσισα τι θα ψηφίσω όταν μεγαλώσω.
- Τι αγάπη μου;
- ΚΚΕ μαμά.
- Πως το αποφάσισες παιδί μου;
- Μου αρέσουν τα γράμματα του, Κ - Κ - Ε ακούς τι ωραία που είναι μαμά; Και το κόκκινο μ΄αρέσει πολύ! Εσύ τι θα ψηφίσεις μανούλα;
- Θα αποφασίσω όταν μεγαλώσω...

Όποιος τον ρωτάει, αν σταμάτησε το σχολείο, απαντάει:

- ΌΧΙ έχω για πολλά χρόνια ακόμα σχολείο! Σε λίγες μέρες θα πάω νήπια, είμαι μεγάλος πια, θα γίνω πέντε κάποια στιγμή!

Κάθε πρωί που ξυπνάει η πρώτη του κουβέντα:
- Αγκαλίτσα μαμά;
Κάθομαι στην πολυθρόνα, τον βάζω στην αγκαλιά μου και αρχίζει ο μονόλογος του πονεμένου:

- Αχ μανούλα μου, είσαι η Ειρηνούλα μου, το κοριτσάκι μου, αλλά μου λείπουν οι φίλοι μου. Είσαι κορίτσι μαμά κι εγώ αγόρι, είμαι πιο δυνατός, θέλω τους φίλους μουουου.

Κι εκεί ο δυνατός λυγίζει και ρίχνει το δάκρυ κορόμηλο.

"Ο Μάριος και οι φίλοι του"

Κάνω κουράγιο, έχω οργανώσει ένα μίνι νηπιαγωγείο στο σπίτι, χειροτεχνίες, παιχνίδι κλπ. Άντε και θα το φάμε το Καλοκαίρι!

                                            Σας γλυκοφιλώ
                                                       Ειρήνη

Σ΄αγαπώ μαμά γιατί είναι η γιορτή σου.

Η Κυριακή που πέρασε, ήταν διπλά γιορτινή για την οικογένεια μας. Ήταν η επέτειος του γάμου μας, με τον καλό μου. Όχι πως είναι κάτι παραπάνω από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Έτσι κι αλλιώς, πολύ συχνά νιώθω τυχερή, που είμαι με τον άνθρωπο μου. Έναν άνθρωπο που είναι ο ορισμός του καλού συντρόφου, του υπέροχου μπαμπά. Δεν μας είναι απαραίτητη μια ημέρα τον χρόνο, για να μας θυμίζει πως είμαστε μαζί κάποια χρόνια, που κάποτε μου φαίνονται λιγότερα, κάποτε περισσότερα. Λιγότερα όταν νιώθω τον έρωτα ζωντανό, περισσότερα όταν με εκπλήσσει η σύμπνοια μας, λες και ξέραμε ο ένας τον άλλον από πάντα. Αλλά να, καμιά φορά οι επέτειοι είναι η αφορμή για γιορτή. Το γιορτάσαμε στην εξοχή. Είδαμε λουλούδια, θάλασσα και είπαμε στον Μάριο την ιστορία μας. Του εξηγήσαμε τι είναι επέτειος.

- Δηλαδή μαμά παντρευτήκατε για να με γεννήσετε; Εμένα ένα φοβερό αγόρι;

 Ο οποίος πρέπει να καταλάβει καλά επιτέλους και να διαχωρίσει τις σχέσεις, διότι μέχρι πρότινος έπεσε στην αγκαλιά μου ανακοινώνοντας με ζέση:

- Γυναίκα μου όμορφηηηηη, εσένα θέλω να παντρευτώ!

Την γιορτινή ατμόσφαιρα, ήρθε να συμπληρώσει, το πρώτο δώρο του γιου μου για την γιορτή της μητέρας. Ένα δώρο έκπληξη. Δεν το έφτιαξε στο νηπιαγωγείο, δεν ζήτησε τη βοήθεια του μπαμπά, παρά μόνο, προσπάθησε να συνδέσει συλλαβές ώστε να μου γράψει, ανορθόγραφα, ένα γράμμα.
Με πλησίασε περήφανος για το κατόρθωμα του και μου είπε:

- Αυτό είναι για σένα μανούλα, για να μάθεις πως σ΄αγαπώ, εντάξει;

Μόνο εντάξει αγόρι μου; Όνειρο ζω!

                     Μετάφραση: Σ΄αγαπώ μαμά γιατί είναι η γιορτή σου. Σ΄ευχαριστώ μαμά Ειρήνη.

Δεν του έχω δείξει ποτέ να γράφει ή να διαβάζει. Προσπαθώ όμως, στην καθημερινότητα μας, να του δείχνω, πως είναι μαγικό να μαθαίνεις νέα πράγματα κι αυτός το τηρεί κατά γράμμα, έστω και ανορθόγραφο! Δεν ζητάω τίποτε άλλο για μας και για όλον τον κόσμο, υγεία και αγάπη!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Τυχερή... είμαι και φαίνομαι.

Στις 9 Μαρτίου το μπλογκ της αγαπημένης μας Ράνιας, "Οκόσμος της Ράνιας", είχε τα γενέθλια του. Έκλεισε τα δυο χρόνια του και η οικοδέσποινα κλήρωσε ένα δωράκι, για εμάς τους φίλους. Η τυχερή είμαι εγώ, γιούπιιιι! Σήμερα το μεσημέρι, έφτασε στα χέρια μου το πακετάκι της Ράνιας. Και αισθάνθηκα, όχι απλώς τυχερή, μα υπέρ τυχερή! Αρχικά γιατί είναι η πρώτη φορά που κερδίζω σε μια κλήρωση, αργότερα γιατί άνοιξα το δώρο μου...Το δώρο μια θήκη για τις βελόνες μου. Το χρώμα αγαπημένο κόκκινο, το κέντημα υπέροχες κουκουβάγιες (γιατί είμαι και κουκουβάγια, μην ξεχνιόμαστε), το σύνολο με ενθουσίασε!

Μαζί ένα δεματάκι από λεβάντα για το συρτάρι μου, πλεγμένο περίτεχνα, από τα χεράκια της Ράνιας! Ένα γλυκό γράμμα σε πανέμορφη κόλλα χαρτιού! Δύο χάρτες για τον Μάριο που έπιασε δουλειά αμέσως!

Και ένα σημειωματάριο, όπου μου ανακοίνωσε πως θα γράφει μέσα, μόνο ρώσικα.
Η θήκη με ξετρέλανε για κάθε μικρή της λεπτομέρεια, όπως το ψαλιδάκι που κρέμεται από το συρτάρι

Το δέμα της Ράνιας ξεχείλιζε φροντίδα, μεράκι, ταλέντο, αγάπη.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ένιωσα παρόμοια, εδώ μέσα, στον μικρόκοσμο μας. Νιώθω τυχερή, για όλους τους υπέροχους ανθρώπους, που γνώρισα εδώ!
Και μιας που ευχαριστώ τη Ράνια από καρδιάς, θέλω να ευχαριστήσω επίσης, πολύ μα πολύ καθυστερημένα, τη Στέλλα από το μπλογκ  Νεφέλη. Στέλλα μου μπορεί να μην σε ευχαρίστησα εγκαίρως, και συγχώρα με, μα ο γιος μου σε τιμά πολλά βράδια, που του διαβάζω τις ιστορίες από την Ντενεκεδούπολη!

Είμαι πανευτυχής που είσαστε εδώ φίλοι μου και μου υπενθυμίζεται καθημερινώς, πως υπάρχει πάντα γύρω μας αγάπη, χιούμορ, ευγένεια, μοίρασμα!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Οι ηθοποιοί, δεν μπαίνουν τιμωρία!

Χθες βράδυ ήρθαν φίλοι στο σπίτι να μου ευχηθούν, για την γιορτή μου. Περάσαμε πολύ όμορφα!
Ο Μάνθος έφερε ένα μεγάλο γλειφιτζούρι του Μάριου. Το πρωί που ξύπνησε ο μικρός το βρήκε πάνω στο τραπέζι. Μεγάλος ενθουσιασμός, γιορτή θα έλεγα. Λόγω των αλλεργιών του, ο Μάριος δεν τρώει σχεδόν τίποτα, από τα τσίλι μίλι που τρώνε τα άλλα παιδάκια. Σήμερα λοιπόν, μόλις επέστρεψε από το νηπιαγωγείο, ήθελε να φάει πρώτα το γλειφιτζούρι και μετά το φαγητό. Δώσαμε ένα ματς, στο οποίο υπερίσχυσα. Όταν ήρθε η ώρα που το άνοιξε άρχισε και ο αυτοσχεδιασμός!

- Εσύ μαμά θα είσαι η δασκάλα μου κι εγώ το παιδάκι, εντάξει;
- Εντάξει.
- Και θα με βάλεις τιμωρία που καταπατώ τον κανόνα.
- .........
- Πάμε μαμά: κυρία εγώ τρώω ένα γλυφιτζούρι που μου το έφερε ο Μάνθος, το γλειφιτζούρι δεν είναι καλό στην πυραμίδα των τροφών, ε;
- Δεν είναι Μάριε.
- Κυρία, η μαμά μου φταίει, που μου το έδωσε.
- Μμμμ μάλλον πρέπει να βάλλω τιμωρία στη μαμά σου.
- Όχι κυρία δεν φταίει η μαμά μου, ούτε ο μπαμπάς μου, ο Μάνθος φταίει.
- Α τότε θα τιμωρήσω τον Μάνθο.
- Αυτό δεν μπορεί να γίνει κυρία, γιατί ο Μάνθος είναι ηθοποιός και οι ηθοποιοί δεν μπαίνουν
τιμωρία! Ας μπω εγώ τιμωρία, κυρία Β. (Ύφος περίλυπο αλλά αποφασισμένο)
- Αγάπη μου δεν πειράζει, για μια φορά στις τόσες να φας και κάτι που δεν είναι στην πρώτη θέση της πυραμίδας (άλλωστε εγώ καθημερινά από λάθος πυραμίδα τρέφομαι) Κανείς δεν θα τιμωρηθεί, σιγά το φοβερό ατόπημα.
- Ρε μαμά τι μιλάς εσύ, εγώ με την κυρία μιλούσα.
Πα πα πα, αυστηρός ο σκηνοθέτης...

 Του χρόνου, θα γιορτάσουμε χαλαρά την ημέρα της γιορτής μου. Το πήρα απόφαση, θα τον στείλω στο ένατο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου στην Πολωνία, κι ας πάρει για πρωταγωνίστρια την κυρία του, εεε μα πια...

Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Γεια σας, θα τα πούμε Μπαρμπέιντος!

Κάποια μέρα -αποφράδα- πριν το Πάσχα, το μικρό μου λαπιτόπιον, απεβίωσε. Το έκλαψα, του έκανα και τα σαράντα, ώσπου το προηγούμενο Σάββατο, ενώ ήμουν στο θέατρο, μου τηλεφώνησε ο Καλός μου:

- Αγάπη ο υπολογιστής μάλλον θα σωθεί!

Το καμάρι μου, πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης γαρ, τον επανέφερε στα καλά του. Έτσι είμαι πάλι εδώ! Χρόνια πολλά σας είπα; Όχι. 

Χρόνια πολλά, λοιπόν, με υγεία και αγάπη! 

Βέβαια δεν έλειψα και τόσο, ώστε να γίνουν αλλαγές κοσμοϊστορικές.

Η Ελλάδα ακόμη διαπραγματεύεται, η Άνοιξη οδεύει κανονικά, εγώ τελείωσα με τις παραστάσεις, και ο Μάριος μελετάει διαρκώς ό,τι νέο του φανεί ενδιαφέρον.

Το Πάσχα τα περάσαμε όμορφα με τους γονείς, τα αδέλφια, τα ανήψια και τους φίλους. Ο Μάριος αυτή την φορά δεν ήθελε να πάει...

- Μαμά δεν θέλω να πάω στη γιαγιά Χαρούλα.

- Γιατί αγάπη μου, εσύ πάντα ένιωθες ενθουσιασμένος με την ιδέα πως θα δεις τα ξαδερφάκια τη γιαγιά, τους φίλους σου...

- Το ξέρω μαμά αλλά τώρα δεν πάω, τα παράθυρα της γιαγιάς τρίζουν.

- Πως σου ήρθε αυτό πουλάκι μου, δεν θυμάμαι να τρίζουν.

- Ούτε εγώ το θυμάμαι, στον ύπνο μου το είδα μανούλα.

- Ααα μη φοβάσαι, τα όνειρα δεν είναι αλήθεια αγαπημένε μου. Είναι μικρές ιστορίες που φτιάχνει ο εγκέφαλος μας και μας τις δείχνει σαν ταινία, το βράδυ που κοιμόμαστε.

- Πολύ σκανδαλιάρης ο εγκέφαλος, ε μαμά; Θες να πάρουμε τηλέφωνο τη γιαγιά, να της πω κάτι;

Τηλεφωνώ στη μάνα μου.

- Γιαγιά δεν ήθελα να έρθω για Πάσχα, γιατί τρίζει ο εγκέφαλος μου, αλλά τώρα μου τα εξήγησε η μαμά και θα έρθουμε, να μας περιμένεις, καλά;

Εντέλει πέρασε υπέροχα, αλλά ο εγκέφαλος του, ομολογώ πως ακόμη τρίζει! Μαζί τρίζει και η καρέκλα μου!

Με έχει βγάλει άχρηστη... Η νέα τρέλα του είναι η γεωγραφία, όπου εγώ είμαι πάτος! Μας ζήτησε όταν έκαψε τον μάρτη που φορούσε στο χεράκι του, να του φέρει ο πελαργός έναν 'Αχλαντα(Άτλαντα)!

Ο Άχλαντας ήρθε, η αξιοπρέπεια μου καταποντίστηκε.

Όλη μέρα σχεδιάζει χάρτες, σημαίες και γράφει τα ονόματα ηπείρων, χωρών, πολιτειών. Τραγουδάει ύμνους των χωρών, με αγαπημένο του αυτόν της Ρωσίας. Δεν ξεχνάει και τις παλιές του αγάπες...

Τα μαθήματα Ρωσικής γλώσσας προχωρούν, να δω αν θα επικοινωνούμε τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, και πως. Με βλέπω να παίρνω τα μάτια μου και να πηγαίνω..."Αφτραλέα"

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ή αλλιώς Αφτραλέα.

Ή έστω σε μια από τις 50 πολιτείες της Αμερικής. Που τώρα στα γεράματα έμαθα πως είναι 50!

Άμα ο γονιός είναι βλίτο το παιδί φαντάζει ξυπνιοπούλι!

- Μαμά ξέρεις πια είναι αυτή η σημαία;
- Όχι αγάπη μου...
- Είναι τα Φίτζι βρε μαμά! Έχεις πάει ποτέ στα Φίτζι;
- 'Οχι δεν έχω πάει Μάριε.
- Μα καλά δεν έχεις παει στα Φίτζιιιιι;;;;
Βρε ας ήξερα την σημαία τους, που με ξεμπρόστιασες, και άσε που δεν πήγα.

Αγαπημένη του σημαία η άνωθεν: "Για σας θα τα πούμε Μπαρμπέιντος"

Ακόμη και όταν κάνει ένα διάλειμμα από τις χώρες, γράφοντας κάτι άσχετο όπως τα χρώματα,τσααακ πετάει μια Ζάμπια και μια Ζιμπάμπουε.

Ευτυχώς φθάνει η άγια νύχτα, που πηγαίνει στο κρεβάτι του για ύπνο. "Ησιχία" απλώνεται στο σπίτι όταν "κιμάτε" κι ευχαριστώ το θεό, που δεν είναι "ηπνοβατίας", γιατί δεν θα έβρισκα λίγη ηρεμία ούτε τη νύχτα!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Μια Πέτρα, με έκανε απόψε ευτυχισμένη!

Πριν μερικές ώρες, στο καμαρίνι, συζητούσαμε για το αν περιμέναμε κάποιον γνωστό μας, στην παράσταση.

"Εγώ κανέναν", βιάστηκα να απαντήσω!

Το θέατρο ήταν γεμάτο. Το κοινό ωραιότατο. Και μετά το τέλος, μια έκπληξη με περίμενε... ανάμεσα στο κοινό οι ξαδέρφες μου, που δεν με είχαν ειδοποιήσει. Χαρές, συγκίνηση... ώσπου εμφανίζεται μια όμορφη ξανθιά, σκέτη γλύκα, να με συγχαρεί!

- Συγχαρητήρια, είμαι η Πέτρα.

Εκεί έπαθα, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έπαθα...
Πρώτη μου φορά συνάντησα, κάποια διαδικτυακή φίλη εκ του σύνεγγυς! Απίθανο, καταπληκτικό, φοβερό! Και το συναίσθημα του συναπαντήματος, μα και ο άνθρωπος! Η Πέτρα είναι υπέροχη καθώς και η αδερφή της. Γνώρισα δυο γλυκά κορίτσια και πολύ το ευχαριστήθηκα!
Μέσα από την καρδιά μου σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι μου, για την γνωριμία μας, μα και για την τιμή που μου κάνατε! Είμαι πολύ χαρούμενη, απόψε!

Σας καληνυχτίζω - καλημερίζω, με το άνωθεν, αγαπημένο τραγούδι.
Σας γλυκοφιλώ Ειρήνη

Ένα βραβείο με έκανε να επιστρέψω

Είμαι χαμένη. Διότι είμαι απασχολημένη. Με όλα όσα έχω στην καθημερινότητα μου συν του ότι παίζω!

-Όσο παίζω, είμαι νέα;

- Όχι.

-Ωραία;

-Όχι.

-Ευτυχής;

-Ναιαιαι, ναι και με το παραπάνω!
Η παράσταση κυλάει καταπληκτικά! 

Το μόνο μελανό σημείο, ο ανταγωνισμός. Όχι στον επαγγελματικό χώρο. Στο σπίτι μου το ίδιο.

Ναι φίλοι μου ο ανταγωνιστής, κατοικεί στο σπίτι. Δεν είναι άλλος από τον γιόκα μου!

Ετοιμάζεται για την γιορτή της 25ης Μαρτίου.

-Μαμά είμαι το έβδομο κλεφτόπουλο!

-Μπράβο αγόρι μου!

-Ξέρεις μαμά, δεν θέλω να έρθουν οι Τούρκοι να με πάρουν, να με φυλακίσουν μακρυά από την οικογένεια μου και να πρέπει να μάθω τούρκικα. Τα μισώ τα τούρκικα, θέλω να μάθω μόνο ρώσικα.

-Δεν θα σε πάρουν αγάπη μου, αυτά που σας είπε η δασκάλα έγιναν παλιά, τώρα έχουμε ειρήνη.

-Εντάξει μαμά, αλλά αν τυχόν έρθουν θα τους διώξεις; Θα τους τσακίσεις; Να τους πεις, μην τολμήσει κανείς σας Τούρκοι, να πάρετε το παιδάκι μου.

-Μην σε νοιάζει θα τους διώξω παιδί μου.

Και φυσικά το σπίτι έχει μετατραπεί σε θεατρική σκηνή και οι πρόβες δεν έχουν σταματημό.

- Λοιπόν μπαμπά, εσύ θα είσαι Τούρκος κι εγώ ΄Ελληνας. Πες μου τώρα "θα σας πάρουμε την πατρίδα σας και θα είναι δική μας για πάντα."

Ο μπαμπάς ακολουθεί τις σκηνοθετικές οδηγίες και ατακάρει.

Και ο Μάριος αρχίζει τον ατελείωτο μονόλογο!

- Να φύγεις Τούρκε από την πατρίδα μου, ΤΩΡΑ. Να μείνεις στην δικιά σου, ο καθένας στη χώρα του. Δεν ντρέπεσαι να φυλακίζεις ένα μικρό παιδί μακρυά από τη μαμά του;

(Εδώ βουρκώνει, κλαίει, τρέμει το πάνω χείλος και σπάει τη φωνή. Θεέ μου τον Πρέκα γένησα;;;;)

Δεν ξέρεις πως οι λαοί πρέπει να ζουν με αγάπη και ειρήνη;;; Η Ελλάδα είναι η χώρα μου και δεν σας θέλουμε εδώ, κατάλαβες; Δεν θέλω να διατάζεται την Ελλάδα μου, μόνο να σας φιλοξενήσουμε μπορούμε, αλλά όχι για πάντα.

Αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά, και δυο και τρεις και άπειρες φορές...

Όταν πρώτη φορά τον είδα να παριστάνει το κλεφτόπουλο τρόμαξα!

-Μάριε γιατί κλαις πουλάκι μου;

-Μην διακόπτεις το θέατρο ρε μαμά, μου απάντησε με το δάκρυ κορόμηλο, στα ψέματα είναι!

Με προσφωνεί Ελληνοπούλα και τον μπαμπά του Τούρκο...

Κι εμείς κάνουμε υπομονή, ως την 25η Μαρτίου, ως τον επόμενο ρόλο του...
Λες, μια μέρα, να το πάρει το όσκαρ;
Να μπει κι ένα βραβείο στο σπίτι βρε αδερφέ!
Αν και εγώ προσφάτως βραβεύτηκα από την αγαπημένη μου Αγγελικούλα, ας μην είμαι αχάριστη!
Και το

Liebster Award...

goes to me!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ Αγγελική μου!
Και απαντώ ευθύς στις ερωτήσεις:

1) Γιατί ξεκινήσατε το blog;
Ααα δεν το ξεκίνησα εγώ, η αδερφή μου, εγώ το συνεχίζω!

2) Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;
Ένα μαγαζί με νήματα και βελονάκια, τα παιδιά, το θέατρο, τα ταξίδια, οι όμορφες στιγμές με αγαπημένους και γέλια, πολλά γέλια!

3) Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο; 
Δεν ξέρω για τους άλλους bloggers μα εμένα μου έχει τύχει να συγκινηθώ, να χαρώ, να νιώσω υπέροχα, με σχόλια ανθρώπων που δεν γνωρίζω διά ζώσης, και όμως εκτιμώ.Μαγικό!

4) Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;
Σοβαρά πράγματα, πολιτική, οικονομία, κοινωνία! Με το βελονάκι, την κουτάλα και τα κατορθώματα του γιου μου, θα κάνω την ανατροπή και τέλος την επανάσταση!

5) Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;
Νιώθω φιλικά για αρκετά άτομα, τα εκτιμώ, τα θαυμάζω και θα ήθελα πάααρα πολύ να γνωριστούμε!

 6) Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο;
Σε δύο χρόνια κατ΄ αρχάς, ελπίζω να ζω. Όσο για το blog, δεν έχω σχέδια. Είναι για μένα μια ευχάριστη ενασχόληση, δεν με τρελαίνει να μεγαλώσει ή να αλλάξει, με κάποιο τρόπο. 

7) Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα; 
Να τα κάνω όλα περίπου και να είμαι ευχαριστημένη κι από πάνω!

8) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Μμμ τώρα που μ΄ έπεσε αυτή η ερώτηση, θα σε πω καθόλου. Αλλά δεν με ενοχλεί. Μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι εδώ και τους σκέφτομαι συχνά, αλλά όταν νιώσω πως θέλω να είμαι πιο συνεπής θα είμαι.

9) Πώς γεννιούνται τα post σας;
Με καισαρική, δεν είμαι η πλέον πηγαία και καλή στην αποτύπωση των σκέψεων μου.

10) Ευχές για τον αναγνώστη.
Να έχεις υγεία, αγάπη και να γελάς με την καρδιά σου!

Τώρα που θυμήθηκα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση της Αγγελικής, σίγουρα όσοι ήθελαν θα έχουν ήδη παίξει. Αν υπάρχει κανείς που δεν, και το επιθυμεί ας το παραλάβει ενταύθα με πολλή αγάπη!
Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη

Χορεύοντας

Έχω να δώσω το παρόν, τριάντα ολόκληρες μέρες. Πέρασαν γιορτές, χαρές και πρόβες. Όμορφες στιγμές, οικογενειακές μα και με φίλους. Μεγάλες στιγμές, κατά την προετοιμασία της παράστασης. Κόντεψαν να παρέλθουν και οι εκλογές βρε... Έντονες μέρες, που τρέχω και δεν φτάνω. Γύρισα πίσω, για να σας ευχηθώ ολόψυχα, Καλή Χρονιά με υγεία και αγάπη!

Θα απέχω κάποιο διάστημα ακόμη, μιας και η παράσταση ανεβαίνει σε δώδεκα μέρες. Μέχρι τότε χορεύουμε στην ομίχλη και στο ταψί... 

Μια μεγάλη συγνώμη για την ασυνέπεια μου στην επικοινωνία μας 

και μια μικρή παρουσίαση της παράστασης:

Το "Χορεύοντας στην ομίχλη", θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είναι το τελευταίο έργο της Amanda Whittington βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Ruth Ellis.

Στη σκιά του μεταπολεμικού Λονδίνου της δεκαετίας του ΄50 μια starlet της εποχής η Ruth Ellis δολοφονεί τον εραστή της.

Μέσα από τους ατμοσφαιρικούς ήχους της τζαζ και των μπλουζ μια ιστορία αγάπης και πάθους συγκλονίζει την κοινωνία της εποχής.

Στιγμιότυπα από τη ζωή μιας γυναίκας που ονειρευόταν την λάμψη μιας κινηματογραφικής star, αλλά η δόξα έρχεται στη ζωή της με έναν τρόπο που ποτέ δεν φανταζόταν.

Πως μια ερωτική ιστορία καταλήγει σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα;

Ποιος είναι τελικά ο ένοχος σε ένα έγκλημα πάθους;

Η ομάδα "Γέφυρα" μεταφέρει στην σκηνή του "Αγγέλων Βήμα" στα πλαίσια της θεματικής ενότητας NOIR την αληθινή ιστορία της Ruth Ellis.

Της τελευταίας γυναίκας που απαγχονίστηκε στη Βρετανία με την ποινή της θανατικής καταδίκης για την εν ψυχρώ δολοφονία του άπιστου εραστή της.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος

Σκηνικά: Όλγα Ντέντα 

Κοστούμια: Χριστίνα Μαθέα

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Video Art: Θανάσης Τρουμπούκης

Φωτογραφίες: Νικόλας Σταυρόπουλος

Παίζουν (αλφαβητικά):

Ειρήνη Γραμματικοπούλου

Ελένη Δαφνή

Κόνυ Ζήκου

Μάνθος Καλαντζής

Μαργαρίτα Σάββα

Παρόλα αυτά, αν κάποιος μου έλεγε να γράψω για ένα και μόνο πράγμα σε τούτο δω το μπλογκ, μετά από τόσον καιρό... θα έγραφα πως οι πρόβες μου στην Ομόνοια εκτός του ότι με απογειώνουν, με πληγώνουν βαθιά. Απόψε επιστρέφοντας σπίτι, για ακόμη μια φορά συνάντησα ένα εθισμένο κορίτσι. Είναι ένα θέαμα που με τρελαίνει, θέλω να ουρλιάξω... Που είναι η μάνα σου; Που είναι ο αδερφός σου; Που είναι το κράτος; Που είναι η κοινωνία;;; Την κοινωνία μου μέσα...

 

Δεν θα σας αφήσω, όμως έτσι με γεύση πικρή.

Θα σας μεταφέρω μια συνομιλία με το καμάρι μου, γεμάτη ανταγωνισμό και έπαρση. Λίγο πριν ενσαρκώσει τον Άι Βασίλη στην γιορτή του Νηπιαγωγείου.

Διαβάζω το κείμενο μου. Με διακόπτει:

- Μαμά εσύ είσαι η Ντόρις που ένας σου βάζει τρικλοποδιά και πέφτεις με τα ποτήρια σου κάτω;

- Ναι αγόρι μου

- Και το έργο σου το λένε "Ντόρις";

- Όχι Μάριε, "Χορεύοντας στην ομίχλη"

- Ααα μαμά το δικό μου το λένε " Ο Αι Βασίλης και όλοι η άλλοι"

Για την ιστορία, φυσικά και ο τίτλος ήταν έμπνευση δική του, που πάντα αισθάνεται αυτός και όλοι οι άλλοι. Πότε αφήνει πίσω του το παιδί τον εγωκεντρισμό, είπαμε;

Εις το επανιδείν αγαπημένοι φίλοι

Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη

Κορώνα ή γράμματα

Η ζωή νόμισμα με δύο όψεις. Τις ζω, πάντα, παράλληλα και τις δυο. Ο Μανώλης χωρίς δουλειά, κοντεύουν δυο μήνες. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού άρχισε να μας "ενοχλεί". Οικονομικά η καθημερινότητα είναι δύσκολη, σκοτεινή, αγχωτική.
Αυτά στο κορώνα...
Στα γράμματα...
όλα είναι μια χαρά.

Ο Μάριος δεν μας αφήνει στιγμή να λυγίσουμε. Το γέλιο που μας προσφέρει είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο μαζί του, που να μην μας δίνει χαρά. Τα λόγια του,οι σκέψεις του, οι κινήσεις του, η απίθανη γαλιφιά του!
Οι πρόβες μου είναι καταπληκτικές. Περνάω υπέροχα! Αγαπάω τους συναδέλφους μου, λάτρεψα το έργο και με σκηνοθετεί ένα πλάσμα αγαπημένο, που συνδυάζει ευγένεια, ταλέντο και φως!
Λένε πως η ανέχεια φέρνει γκρίνια, μιζέρια. Στη μικρή μας οικογένεια, δεν έχει γκρίνια. Ο καλός μου είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέχεται την τρέλα μου. Καθόμαστε σαν ζευγαράκι συνταξιούχων και πίνουμε το καφεδάκι μας το πρωί, πράγμα πρωτόγνωρο. Διότι ο Μανώλης δούλευε πολύ... κάποτε και πρωί παρεούλα, μόνο στις διακοπές, εμείς.
Βάζω στη ζυγαριά χρήμα και προσωπική πληρότητα.
Δεν με νοιάζει αν ακουστώ χαζοχαρούμενη, ανόητη, μελό ή ό,τι άλλο, αλλά το χρήμα δεν εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από μια ευκολία σε συναλλαγές, όπου είναι απαραίτητο. Δεν φέρνει την ευτυχία. Πανάλαφρο το χρήμα στο ζύγισμα.
Είναι στιγμές που μπροστά μου βλέπω τείχος, φοβάμαι για το αύριο. Αλλά ας μου πει κάποιος αν ξέρει, ποιο θα είναι το αύριο για τον καθένα μας. Βαρέθηκα να φοβάμαι, γιατί δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Είμαστε ζωντανοί και αγωνιζόμαστε. Τι άλλο;
Ένας αγώνας διαρκής, για κάποιους μάταιος, για άλλους δώρο. Στον αγώνα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν άνθρωποι πολλοί κι αγαπημένοι.
Όπως και να ΄χει η ζωή μας δόθηκε. Κι εγώ νιώθω πως από τη στιγμή που μας δόθηκε το οτιδήποτε, αν το πάρουμε στα χέρια μας... Αν το αγγίξουμε, το αγκαλιάσουμε, το μυρίσουμε, το γευτούμε, το μετουσιώσουμε θα το ζήσουμε.
Όταν ήμουν μικρή ο σπάταλος και "όσα πάνε κι όσα έρθουν" πατέρας μου έλεγε με αλέγκρα φωνακλάδικη διάθεση, "έλα ρε τώρα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες". Η μαμά μου από την άλλη πάντα με τα πόδια στη γη και την ψυχή της ολοκληρωτικά δοσμένη σε ΄μας, νευρίαζεεε. Πάντα της έδινα δίκιο και εκνευριζόμουν με τον μπαμπά. Μα ήρθε το σήμερα, να κουδουνίζει στο μυαλό μου η φράση που μισούσα. Από ανάγκη; Από την όποια αλήθεια της;
 Έτσι ή αλλιώς δεν θα το βάλλω κάτω. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να αλλάξω, όχι μόνο το τώρα, αλλά κυρίως πράγματα που τα κουβαλώ στους ώμους μου χρόνια ολόκληρα. Πράγματα που, γιατί όχι, με έφτασαν ως εδώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη και προχωρώ. Είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο βλέποντας μπροστά νέες προοπτικές!
Εν τω μεταξύ παίζει σοβαρά, μόνο εγώ και το βαρεμένο ο Σαμαράς, να βλέπουμε τόση ανάπτυξη να έρχεται! Βέβαια αν δεν έρθει η δική μου ανάπτυξη πάει στο διάλο, αλλά αυτός έχει πάρει στο λαιμό του τόσες ψυχές. Δόξα τω θεώ που δεν γίνηκα πρωθυπουργός, ουφφφφφ!
                                  Σας γλυκοφιλώ
                                         Ειρήνη

Οι μέρες που πέρασαν

Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες, όταν τις χαίρεσαι. Χθες το πρωί έφυγε η γιαγιά. Σαν νερό κύλισε ο καιρός. Μια ολόκληρη εβδομάδα, κοντά μας, πετούσαμε από τη χαρά μας. Το ένα και μοναδικό αρνητικό, ο αριθμός στη ζυγαριά μου. Πήρα ένα κιλό! Ευτυχώς είχα χάσει 9, οπότε δεν το πήρα κατάκαρδα. Μα ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ολημερίς το σπίτι μύριζε φαγητά, γλυκά, πίτες. Η μαμά μου, νομίζει πως είμαστε νηστικοί, μακριά της. Λες και δεν με βλέπει που είμαι ολοστρόγγυλη! Δεν της χαλάω όμως χατίρι, της παραδίδω την κουζίνα κάθε που καταφθάνει, νιώθοντας για λίγο, ξανά παιδί. Ο Μάριος, ήθελε συνέχεια να την αγκαλιάζει, να την φιλά, να παίζουν μαζί.

- Μαμά θέλω να μείνει μαζί μας η γιαγιούκα, για είκοσι χρόνια!

Με ηρεμία, διάβασα το έργο (προσπαθώντας να μάθω και καμιά ατάκα), χωρίς διακοπές από τον μικρό. Έπλεξα δωράκια να στείλω στα ανεψούδια.

Τα σκουφάκια, στην Βόρεια Ελλάδα, είναι το must του Χειμώνα.

Γενικώς, ευχαριστήθηκα συζητήσεις και φροντίδες από την μανούλα μου.
Η γιαγιά, εκτός των άλλων, μια μέρα πήγε τον Μάριο στο σχολείο. Αυτός κάθε που φτάνει στην πόρτα, ορμάει με φόρα και καλημερίζει δασκάλα και συμμαθητές, με τρανό ενθουσιασμό. Εκείνη την ημέρα όμως, στάθηκε σοβαρός στην είσοδο, για να συστήσει σε όλους τη γιαγιά του!

- Να σας γνωρίσω, από ΄δώ η γιαγιά μου.

Εν τω μεταξύ, πήρε ποίημα για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου.

- Μαμά είδες τι ωραίο ρόλο μου έδωσε η δασκάλα μου;
- Σου αρέσει αγάπη μου, που θα είσαι ο Άι Βασίλης;
- Ναι μαμά είναι καταπληκτικός ρόλος, καλύτερος από τον δικό σου στην παράσταση σας.
Οι ανταγωνισμοί μας μάραναν τώρα...

Έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του, βέβαια. Πηγαίνει, έρχεται και παριστάνει τον Άγιο.

- Ειρήνη ήσουν φρόνιμο κορίτσι;;;
- Ναι Άι Βασίλη έτσι πιστεύω.
- Καλά θα δω τι θα σου φέρω. Εσένα Μανώλη τίποτα δεν θα σου φέρω, γιατί είσαι πολύ άτακτος, που μου έκλεισες τον υπολογιστή. Μάλλον θα σου φέρω ένα τούβλο.

Σήμερα το πρωί πήγα στην πρόβα και όταν επέστρεψα, μεσημέρι πια, βρήκα τα αγόρια να με περιμένουν με μοσχοβολιστό φαγητό.

- Μαμάααα εγώ κι ο μπαμπάς είμαστε master sef, μαγειρεύαμε όλη μέρα, ουφ!

Καθίσαμε στο τραπέζι:

- Πόσο χαίρομαι γονείς μου, που συναντηθήκαμε όλοι μαζί στο τραπέζι. Μαμά μου έλειψες, είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
Δεν έβλεπε (καλά) από την πείνα, το παιδί...
Από αύριο πίσω στην κουζίνα μου, μετά από οκτώ μέρες αποχής. Νομίζω πως έχω ξεχάσει να μαγειρεύω. Ελπίζω τις μέρες, με φούριες, που ακολουθούν να ξαναμπώ στο πρόγραμμα μου.
                         Σας γλυκοφιλώ
                            Ειρήνη