Μια Πέτρα, με έκανε απόψε ευτυχισμένη!

Πριν μερικές ώρες, στο καμαρίνι, συζητούσαμε για το αν περιμέναμε κάποιον γνωστό μας, στην παράσταση.

"Εγώ κανέναν", βιάστηκα να απαντήσω!

Το θέατρο ήταν γεμάτο. Το κοινό ωραιότατο. Και μετά το τέλος, μια έκπληξη με περίμενε... ανάμεσα στο κοινό οι ξαδέρφες μου, που δεν με είχαν ειδοποιήσει. Χαρές, συγκίνηση... ώσπου εμφανίζεται μια όμορφη ξανθιά, σκέτη γλύκα, να με συγχαρεί!

- Συγχαρητήρια, είμαι η Πέτρα.

Εκεί έπαθα, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έπαθα...
Πρώτη μου φορά συνάντησα, κάποια διαδικτυακή φίλη εκ του σύνεγγυς! Απίθανο, καταπληκτικό, φοβερό! Και το συναίσθημα του συναπαντήματος, μα και ο άνθρωπος! Η Πέτρα είναι υπέροχη καθώς και η αδερφή της. Γνώρισα δυο γλυκά κορίτσια και πολύ το ευχαριστήθηκα!
Μέσα από την καρδιά μου σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι μου, για την γνωριμία μας, μα και για την τιμή που μου κάνατε! Είμαι πολύ χαρούμενη, απόψε!

Σας καληνυχτίζω - καλημερίζω, με το άνωθεν, αγαπημένο τραγούδι.
Σας γλυκοφιλώ Ειρήνη

Ένα βραβείο με έκανε να επιστρέψω

Είμαι χαμένη. Διότι είμαι απασχολημένη. Με όλα όσα έχω στην καθημερινότητα μου συν του ότι παίζω!

-Όσο παίζω, είμαι νέα;

- Όχι.

-Ωραία;

-Όχι.

-Ευτυχής;

-Ναιαιαι, ναι και με το παραπάνω!
Η παράσταση κυλάει καταπληκτικά! 

Το μόνο μελανό σημείο, ο ανταγωνισμός. Όχι στον επαγγελματικό χώρο. Στο σπίτι μου το ίδιο.

Ναι φίλοι μου ο ανταγωνιστής, κατοικεί στο σπίτι. Δεν είναι άλλος από τον γιόκα μου!

Ετοιμάζεται για την γιορτή της 25ης Μαρτίου.

-Μαμά είμαι το έβδομο κλεφτόπουλο!

-Μπράβο αγόρι μου!

-Ξέρεις μαμά, δεν θέλω να έρθουν οι Τούρκοι να με πάρουν, να με φυλακίσουν μακρυά από την οικογένεια μου και να πρέπει να μάθω τούρκικα. Τα μισώ τα τούρκικα, θέλω να μάθω μόνο ρώσικα.

-Δεν θα σε πάρουν αγάπη μου, αυτά που σας είπε η δασκάλα έγιναν παλιά, τώρα έχουμε ειρήνη.

-Εντάξει μαμά, αλλά αν τυχόν έρθουν θα τους διώξεις; Θα τους τσακίσεις; Να τους πεις, μην τολμήσει κανείς σας Τούρκοι, να πάρετε το παιδάκι μου.

-Μην σε νοιάζει θα τους διώξω παιδί μου.

Και φυσικά το σπίτι έχει μετατραπεί σε θεατρική σκηνή και οι πρόβες δεν έχουν σταματημό.

- Λοιπόν μπαμπά, εσύ θα είσαι Τούρκος κι εγώ ΄Ελληνας. Πες μου τώρα "θα σας πάρουμε την πατρίδα σας και θα είναι δική μας για πάντα."

Ο μπαμπάς ακολουθεί τις σκηνοθετικές οδηγίες και ατακάρει.

Και ο Μάριος αρχίζει τον ατελείωτο μονόλογο!

- Να φύγεις Τούρκε από την πατρίδα μου, ΤΩΡΑ. Να μείνεις στην δικιά σου, ο καθένας στη χώρα του. Δεν ντρέπεσαι να φυλακίζεις ένα μικρό παιδί μακρυά από τη μαμά του;

(Εδώ βουρκώνει, κλαίει, τρέμει το πάνω χείλος και σπάει τη φωνή. Θεέ μου τον Πρέκα γένησα;;;;)

Δεν ξέρεις πως οι λαοί πρέπει να ζουν με αγάπη και ειρήνη;;; Η Ελλάδα είναι η χώρα μου και δεν σας θέλουμε εδώ, κατάλαβες; Δεν θέλω να διατάζεται την Ελλάδα μου, μόνο να σας φιλοξενήσουμε μπορούμε, αλλά όχι για πάντα.

Αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά, και δυο και τρεις και άπειρες φορές...

Όταν πρώτη φορά τον είδα να παριστάνει το κλεφτόπουλο τρόμαξα!

-Μάριε γιατί κλαις πουλάκι μου;

-Μην διακόπτεις το θέατρο ρε μαμά, μου απάντησε με το δάκρυ κορόμηλο, στα ψέματα είναι!

Με προσφωνεί Ελληνοπούλα και τον μπαμπά του Τούρκο...

Κι εμείς κάνουμε υπομονή, ως την 25η Μαρτίου, ως τον επόμενο ρόλο του...
Λες, μια μέρα, να το πάρει το όσκαρ;
Να μπει κι ένα βραβείο στο σπίτι βρε αδερφέ!
Αν και εγώ προσφάτως βραβεύτηκα από την αγαπημένη μου Αγγελικούλα, ας μην είμαι αχάριστη!
Και το

Liebster Award...

goes to me!

Σ΄ ευχαριστώ πολύ Αγγελική μου!
Και απαντώ ευθύς στις ερωτήσεις:

1) Γιατί ξεκινήσατε το blog;
Ααα δεν το ξεκίνησα εγώ, η αδερφή μου, εγώ το συνεχίζω!

2) Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;
Ένα μαγαζί με νήματα και βελονάκια, τα παιδιά, το θέατρο, τα ταξίδια, οι όμορφες στιγμές με αγαπημένους και γέλια, πολλά γέλια!

3) Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο; 
Δεν ξέρω για τους άλλους bloggers μα εμένα μου έχει τύχει να συγκινηθώ, να χαρώ, να νιώσω υπέροχα, με σχόλια ανθρώπων που δεν γνωρίζω διά ζώσης, και όμως εκτιμώ.Μαγικό!

4) Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;
Σοβαρά πράγματα, πολιτική, οικονομία, κοινωνία! Με το βελονάκι, την κουτάλα και τα κατορθώματα του γιου μου, θα κάνω την ανατροπή και τέλος την επανάσταση!

5) Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;
Νιώθω φιλικά για αρκετά άτομα, τα εκτιμώ, τα θαυμάζω και θα ήθελα πάααρα πολύ να γνωριστούμε!

 6) Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο;
Σε δύο χρόνια κατ΄ αρχάς, ελπίζω να ζω. Όσο για το blog, δεν έχω σχέδια. Είναι για μένα μια ευχάριστη ενασχόληση, δεν με τρελαίνει να μεγαλώσει ή να αλλάξει, με κάποιο τρόπο. 

7) Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα; 
Να τα κάνω όλα περίπου και να είμαι ευχαριστημένη κι από πάνω!

8) Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Μμμ τώρα που μ΄ έπεσε αυτή η ερώτηση, θα σε πω καθόλου. Αλλά δεν με ενοχλεί. Μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι εδώ και τους σκέφτομαι συχνά, αλλά όταν νιώσω πως θέλω να είμαι πιο συνεπής θα είμαι.

9) Πώς γεννιούνται τα post σας;
Με καισαρική, δεν είμαι η πλέον πηγαία και καλή στην αποτύπωση των σκέψεων μου.

10) Ευχές για τον αναγνώστη.
Να έχεις υγεία, αγάπη και να γελάς με την καρδιά σου!

Τώρα που θυμήθηκα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση της Αγγελικής, σίγουρα όσοι ήθελαν θα έχουν ήδη παίξει. Αν υπάρχει κανείς που δεν, και το επιθυμεί ας το παραλάβει ενταύθα με πολλή αγάπη!
Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη

Χορεύοντας

Έχω να δώσω το παρόν, τριάντα ολόκληρες μέρες. Πέρασαν γιορτές, χαρές και πρόβες. Όμορφες στιγμές, οικογενειακές μα και με φίλους. Μεγάλες στιγμές, κατά την προετοιμασία της παράστασης. Κόντεψαν να παρέλθουν και οι εκλογές βρε... Έντονες μέρες, που τρέχω και δεν φτάνω. Γύρισα πίσω, για να σας ευχηθώ ολόψυχα, Καλή Χρονιά με υγεία και αγάπη!

Θα απέχω κάποιο διάστημα ακόμη, μιας και η παράσταση ανεβαίνει σε δώδεκα μέρες. Μέχρι τότε χορεύουμε στην ομίχλη και στο ταψί... 

Μια μεγάλη συγνώμη για την ασυνέπεια μου στην επικοινωνία μας 

και μια μικρή παρουσίαση της παράστασης:

Το "Χορεύοντας στην ομίχλη", θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Είναι το τελευταίο έργο της Amanda Whittington βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Ruth Ellis.

Στη σκιά του μεταπολεμικού Λονδίνου της δεκαετίας του ΄50 μια starlet της εποχής η Ruth Ellis δολοφονεί τον εραστή της.

Μέσα από τους ατμοσφαιρικούς ήχους της τζαζ και των μπλουζ μια ιστορία αγάπης και πάθους συγκλονίζει την κοινωνία της εποχής.

Στιγμιότυπα από τη ζωή μιας γυναίκας που ονειρευόταν την λάμψη μιας κινηματογραφικής star, αλλά η δόξα έρχεται στη ζωή της με έναν τρόπο που ποτέ δεν φανταζόταν.

Πως μια ερωτική ιστορία καταλήγει σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα;

Ποιος είναι τελικά ο ένοχος σε ένα έγκλημα πάθους;

Η ομάδα "Γέφυρα" μεταφέρει στην σκηνή του "Αγγέλων Βήμα" στα πλαίσια της θεματικής ενότητας NOIR την αληθινή ιστορία της Ruth Ellis.

Της τελευταίας γυναίκας που απαγχονίστηκε στη Βρετανία με την ποινή της θανατικής καταδίκης για την εν ψυχρώ δολοφονία του άπιστου εραστή της.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος

Σκηνικά: Όλγα Ντέντα 

Κοστούμια: Χριστίνα Μαθέα

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Video Art: Θανάσης Τρουμπούκης

Φωτογραφίες: Νικόλας Σταυρόπουλος

Παίζουν (αλφαβητικά):

Ειρήνη Γραμματικοπούλου

Ελένη Δαφνή

Κόνυ Ζήκου

Μάνθος Καλαντζής

Μαργαρίτα Σάββα

Παρόλα αυτά, αν κάποιος μου έλεγε να γράψω για ένα και μόνο πράγμα σε τούτο δω το μπλογκ, μετά από τόσον καιρό... θα έγραφα πως οι πρόβες μου στην Ομόνοια εκτός του ότι με απογειώνουν, με πληγώνουν βαθιά. Απόψε επιστρέφοντας σπίτι, για ακόμη μια φορά συνάντησα ένα εθισμένο κορίτσι. Είναι ένα θέαμα που με τρελαίνει, θέλω να ουρλιάξω... Που είναι η μάνα σου; Που είναι ο αδερφός σου; Που είναι το κράτος; Που είναι η κοινωνία;;; Την κοινωνία μου μέσα...

 

Δεν θα σας αφήσω, όμως έτσι με γεύση πικρή.

Θα σας μεταφέρω μια συνομιλία με το καμάρι μου, γεμάτη ανταγωνισμό και έπαρση. Λίγο πριν ενσαρκώσει τον Άι Βασίλη στην γιορτή του Νηπιαγωγείου.

Διαβάζω το κείμενο μου. Με διακόπτει:

- Μαμά εσύ είσαι η Ντόρις που ένας σου βάζει τρικλοποδιά και πέφτεις με τα ποτήρια σου κάτω;

- Ναι αγόρι μου

- Και το έργο σου το λένε "Ντόρις";

- Όχι Μάριε, "Χορεύοντας στην ομίχλη"

- Ααα μαμά το δικό μου το λένε " Ο Αι Βασίλης και όλοι η άλλοι"

Για την ιστορία, φυσικά και ο τίτλος ήταν έμπνευση δική του, που πάντα αισθάνεται αυτός και όλοι οι άλλοι. Πότε αφήνει πίσω του το παιδί τον εγωκεντρισμό, είπαμε;

Εις το επανιδείν αγαπημένοι φίλοι

Σας γλυκοφιλώ

Ειρήνη

Κορώνα ή γράμματα

Η ζωή νόμισμα με δύο όψεις. Τις ζω, πάντα, παράλληλα και τις δυο. Ο Μανώλης χωρίς δουλειά, κοντεύουν δυο μήνες. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού άρχισε να μας "ενοχλεί". Οικονομικά η καθημερινότητα είναι δύσκολη, σκοτεινή, αγχωτική.
Αυτά στο κορώνα...
Στα γράμματα...
όλα είναι μια χαρά.

Ο Μάριος δεν μας αφήνει στιγμή να λυγίσουμε. Το γέλιο που μας προσφέρει είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο μαζί του, που να μην μας δίνει χαρά. Τα λόγια του,οι σκέψεις του, οι κινήσεις του, η απίθανη γαλιφιά του!
Οι πρόβες μου είναι καταπληκτικές. Περνάω υπέροχα! Αγαπάω τους συναδέλφους μου, λάτρεψα το έργο και με σκηνοθετεί ένα πλάσμα αγαπημένο, που συνδυάζει ευγένεια, ταλέντο και φως!
Λένε πως η ανέχεια φέρνει γκρίνια, μιζέρια. Στη μικρή μας οικογένεια, δεν έχει γκρίνια. Ο καλός μου είναι ο μόνος άνθρωπος που ανέχεται την τρέλα μου. Καθόμαστε σαν ζευγαράκι συνταξιούχων και πίνουμε το καφεδάκι μας το πρωί, πράγμα πρωτόγνωρο. Διότι ο Μανώλης δούλευε πολύ... κάποτε και πρωί παρεούλα, μόνο στις διακοπές, εμείς.
Βάζω στη ζυγαριά χρήμα και προσωπική πληρότητα.
Δεν με νοιάζει αν ακουστώ χαζοχαρούμενη, ανόητη, μελό ή ό,τι άλλο, αλλά το χρήμα δεν εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω από μια ευκολία σε συναλλαγές, όπου είναι απαραίτητο. Δεν φέρνει την ευτυχία. Πανάλαφρο το χρήμα στο ζύγισμα.
Είναι στιγμές που μπροστά μου βλέπω τείχος, φοβάμαι για το αύριο. Αλλά ας μου πει κάποιος αν ξέρει, ποιο θα είναι το αύριο για τον καθένα μας. Βαρέθηκα να φοβάμαι, γιατί δεν έχω τίποτα να φοβηθώ. Είμαστε ζωντανοί και αγωνιζόμαστε. Τι άλλο;
Ένας αγώνας διαρκής, για κάποιους μάταιος, για άλλους δώρο. Στον αγώνα δεν είμαστε μόνοι, υπάρχουν άνθρωποι πολλοί κι αγαπημένοι.
Όπως και να ΄χει η ζωή μας δόθηκε. Κι εγώ νιώθω πως από τη στιγμή που μας δόθηκε το οτιδήποτε, αν το πάρουμε στα χέρια μας... Αν το αγγίξουμε, το αγκαλιάσουμε, το μυρίσουμε, το γευτούμε, το μετουσιώσουμε θα το ζήσουμε.
Όταν ήμουν μικρή ο σπάταλος και "όσα πάνε κι όσα έρθουν" πατέρας μου έλεγε με αλέγκρα φωνακλάδικη διάθεση, "έλα ρε τώρα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες". Η μαμά μου από την άλλη πάντα με τα πόδια στη γη και την ψυχή της ολοκληρωτικά δοσμένη σε ΄μας, νευρίαζεεε. Πάντα της έδινα δίκιο και εκνευριζόμουν με τον μπαμπά. Μα ήρθε το σήμερα, να κουδουνίζει στο μυαλό μου η φράση που μισούσα. Από ανάγκη; Από την όποια αλήθεια της;
 Έτσι ή αλλιώς δεν θα το βάλλω κάτω. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να αλλάξω, όχι μόνο το τώρα, αλλά κυρίως πράγματα που τα κουβαλώ στους ώμους μου χρόνια ολόκληρα. Πράγματα που, γιατί όχι, με έφτασαν ως εδώ. Αναλαμβάνω την ευθύνη και προχωρώ. Είμαι έτοιμη να υποδεχτώ τον καινούριο χρόνο βλέποντας μπροστά νέες προοπτικές!
Εν τω μεταξύ παίζει σοβαρά, μόνο εγώ και το βαρεμένο ο Σαμαράς, να βλέπουμε τόση ανάπτυξη να έρχεται! Βέβαια αν δεν έρθει η δική μου ανάπτυξη πάει στο διάλο, αλλά αυτός έχει πάρει στο λαιμό του τόσες ψυχές. Δόξα τω θεώ που δεν γίνηκα πρωθυπουργός, ουφφφφφ!
                                  Σας γλυκοφιλώ
                                         Ειρήνη

Οι μέρες που πέρασαν

Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες, όταν τις χαίρεσαι. Χθες το πρωί έφυγε η γιαγιά. Σαν νερό κύλισε ο καιρός. Μια ολόκληρη εβδομάδα, κοντά μας, πετούσαμε από τη χαρά μας. Το ένα και μοναδικό αρνητικό, ο αριθμός στη ζυγαριά μου. Πήρα ένα κιλό! Ευτυχώς είχα χάσει 9, οπότε δεν το πήρα κατάκαρδα. Μα ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ολημερίς το σπίτι μύριζε φαγητά, γλυκά, πίτες. Η μαμά μου, νομίζει πως είμαστε νηστικοί, μακριά της. Λες και δεν με βλέπει που είμαι ολοστρόγγυλη! Δεν της χαλάω όμως χατίρι, της παραδίδω την κουζίνα κάθε που καταφθάνει, νιώθοντας για λίγο, ξανά παιδί. Ο Μάριος, ήθελε συνέχεια να την αγκαλιάζει, να την φιλά, να παίζουν μαζί.

- Μαμά θέλω να μείνει μαζί μας η γιαγιούκα, για είκοσι χρόνια!

Με ηρεμία, διάβασα το έργο (προσπαθώντας να μάθω και καμιά ατάκα), χωρίς διακοπές από τον μικρό. Έπλεξα δωράκια να στείλω στα ανεψούδια.

Τα σκουφάκια, στην Βόρεια Ελλάδα, είναι το must του Χειμώνα.

Γενικώς, ευχαριστήθηκα συζητήσεις και φροντίδες από την μανούλα μου.
Η γιαγιά, εκτός των άλλων, μια μέρα πήγε τον Μάριο στο σχολείο. Αυτός κάθε που φτάνει στην πόρτα, ορμάει με φόρα και καλημερίζει δασκάλα και συμμαθητές, με τρανό ενθουσιασμό. Εκείνη την ημέρα όμως, στάθηκε σοβαρός στην είσοδο, για να συστήσει σε όλους τη γιαγιά του!

- Να σας γνωρίσω, από ΄δώ η γιαγιά μου.

Εν τω μεταξύ, πήρε ποίημα για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου.

- Μαμά είδες τι ωραίο ρόλο μου έδωσε η δασκάλα μου;
- Σου αρέσει αγάπη μου, που θα είσαι ο Άι Βασίλης;
- Ναι μαμά είναι καταπληκτικός ρόλος, καλύτερος από τον δικό σου στην παράσταση σας.
Οι ανταγωνισμοί μας μάραναν τώρα...

Έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του, βέβαια. Πηγαίνει, έρχεται και παριστάνει τον Άγιο.

- Ειρήνη ήσουν φρόνιμο κορίτσι;;;
- Ναι Άι Βασίλη έτσι πιστεύω.
- Καλά θα δω τι θα σου φέρω. Εσένα Μανώλη τίποτα δεν θα σου φέρω, γιατί είσαι πολύ άτακτος, που μου έκλεισες τον υπολογιστή. Μάλλον θα σου φέρω ένα τούβλο.

Σήμερα το πρωί πήγα στην πρόβα και όταν επέστρεψα, μεσημέρι πια, βρήκα τα αγόρια να με περιμένουν με μοσχοβολιστό φαγητό.

- Μαμάααα εγώ κι ο μπαμπάς είμαστε master sef, μαγειρεύαμε όλη μέρα, ουφ!

Καθίσαμε στο τραπέζι:

- Πόσο χαίρομαι γονείς μου, που συναντηθήκαμε όλοι μαζί στο τραπέζι. Μαμά μου έλειψες, είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου!
Δεν έβλεπε (καλά) από την πείνα, το παιδί...
Από αύριο πίσω στην κουζίνα μου, μετά από οκτώ μέρες αποχής. Νομίζω πως έχω ξεχάσει να μαγειρεύω. Ελπίζω τις μέρες, με φούριες, που ακολουθούν να ξαναμπώ στο πρόγραμμα μου.
                         Σας γλυκοφιλώ
                            Ειρήνη

Μεγάλο ευχαριστώ!

Είναι ξανθιά, όμορφη, με απίστευτο χιούμορ, ταμπεραμέντο και αφοπλιστική ευθύτητα. Μου άρεσε, από την πρώτη ανάγνωση, ο χαρακτήρας της. Νιώθω πως διαθέτει ότι μου λείπει, που αν το είχα θα ήμουν πιο ισορροπημένη. Δεν μπορώ να το πω με λέξεις, μα της ζηλεύω την δυναμική ψυχοσύνθεση. Έχει μια φοβερή οικογένεια και όταν μεγαλώσω θέλω να της μοιάσω, στις πρακτικές της, ως μέλλουσα πεθερά! Την λένε Νάσια και είναι, μόλις ενός έτους, διαδικτυακή μου φίλη. Θα μου πει κανείς, μα δίχως να την γνωρίζεις δια ζώσης, πως διατείνεσαι όλα τα παραπάνω; Με μεγάλη σιγουριά -που για ελάχιστα πράγματα διαθέτω- θα απαντήσω πως εμπιστεύομαι πάντα το ένστικτο μου. Δεν πέφτω έξω με τους ανθρώπους, σχεδόν ποτέ.

Από σήμερα το πρωί, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, φιλοξενεί το πανέμορφο ελαφάκι που μου έστειλε! 

Μαζί με ένα δώρο από τα αγόρια της, για το δικό μου αγόρι. 

Η απίστευτη σύμπτωση; Ο Μάριος έχει ζητήσει το συγκεκριμένο δώρο από τον Αι-Βασίλη! Α ρε Νάσια μέχρι και τον Άγιο προσπέρασες με την φόρα που σε διακρίνει! 

Ο Μάριος μόλις επέστρεψε από το σχολείο άνοιξε το δώρο του και ξετρελάθηκε! Του εξήγησα για τους αποστολείς και χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε:

- Μαμά θέλω να πω ευχαριστώ στον Νικόλα και στον Πέτρο, γιατί είναι τέλειοι φίλοι που με έκαναν τόοοσο χαρούμενο!

Χίλια ευχαριστώ από καρδιάς, Νάσια, Πέτρο και Νικόλα! Μας κάνατε πολύ χαρούμενους με την υπέροχη χειρονομία σας! 

Συμπέρασμα: σαν την Χαλκιδική και τις ανθρώπινες σχέσεις δεν έχει!!!

Έχουμε πακέτα!

Μέσα στον Νοέμβρη, ήρθε ο αδερφός μου για δουλειές, στην Αθήνα. Μεγάλη χαρά στο σπίτι! Ο θείος Γιάννης, εκτός από αγκαλιές και αγάπη, μας έφερε και καλούδια από το βορρά! Κάτι μήλα φίλε μου, που μοσχομύριζαν, ζουμερά αλλά και σκληρά, γλυκά και ξινά... ποίημα τα μήλα από το χωριό! Φυσικά ο Μάριος, μην περιμένεις πως χάρηκε με μήλα, φύλλα και κοτόπουλα που πετούσαν μέσα από το καλάθι! Όοοοχι ξετρελάθηκε με τις ζωγραφιές που του έστειλαν, τα ξαδερφάκια του.

Και με το όνομα του, κεντημένο από τα χεράκια της θείας Ρεβέκκας!

- Μαμά μ΄αγαπάνε πολύ τα ξαδερφάκια μου;
- Ναι αγάπη μου.
- Και οι θείοι κι οι θείες και οι γιαγιάδες και οι παππούδες;
- Βέβαια μωρό μου.
- Τελικά μαμά είμαι αξιαγάπητος!
Αξιαγάπητος και υπέρμετρα μετριόφρων!

Μετά το πρώτο δέμα, κατέφθασε ένα δεύτερο, από την θεία Σόφη αυτήν την φορά.
Η οποία, πολύ καλώς έκανε και μας έφτιαξε δύο υπέροχα Χριστουγεννιάτικα ημερολόγια, ένα για ΄μένα κι ένα για τον μικρό. Αλλά μας τα έστειλε νωρίς! Εμείς, ο ένας πιο περίεργος από τον άλλο, έχουμε ξεροσταλιάσει, θέλοντας να τ΄ανοίξουμε με μιας!

Ο μικρός με πιάνει στα πράσα:
- Μαμά γιατί σκαλίζεις το ημερολόγιο σου;;;
- Δεν σκαλίζω παιδί μου, το ξεσκονίζω...
- Ε ρε μαμά, γιατί η θεία Σόφη δεν έκανε τα ημερολόγια, να αρχίζουν από το 32; Δεν μπορώ να περιμένω το 24!

Πριν λίγες μέρες πήγαμε σε ένα κατάστημα απέναντι από το σπίτι μας να πάρουμε δυο μπάλες για το δέντρο. Ο ιδιοκτήτης έχει ένα πιάνο εκεί και ο Μάριος όποτε πάμε, του ζητά να παίξει.
- Κύριε Α. μπορώ να παίξω λίγο πιάνο;
- Βέβαια αγόρι μου.
- Ακούστε λίγο, θα παίξω ένα τραγούδι λυπημένο.
- Γιατί λυπημένο Μάριε;
- Γιατί η γιαγιά Χαρούλα είναι μακρυά μου και δεν μπορώ να την βρω!

Στολίσαμε το σπίτι, γράψαμε γράμμα στον Άι Βασίλη, ψηλαφούμε στα κρυφά τα μικρά πακετάκια στα ημερολόγια μας και αύριο, το κλου του μηνός... Περιμένουμε στας Αθήνας, τη γιαγιά Χαρούλα, να υποδεχτούμε μαζί τον Δεκέμβριο.

Μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες και τις συνθήκες που πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, νιώθω τυχερή για τους ανθρώπους της ζωής μου! Η αγάπη τους, η αγάπη, είναι η μεγαλύτερη δύναμη...
                                Σας γλυκοφιλώ
                                  Ειρήνη

Μαμά νιώθω...

- Μαμά νιώθω ευτυχισμένος, μ΄αρέσει πολύ η καρδιά σου!
- Αλήθεια αγάπη μου; Τι έχει η καρδιά μου που σου αρέσει;
- Έχει εμένα μέσα, μανούλα!

- Μαμά μου πέρασε λίγο ο βήχας,ε;
- Ναι αγόρι μου έχεις ώρα να βήξεις.
- Πάμε στο σχολείο τώρα;
- Αύριο πουλάκι μου, τώρα σχόλασαν οι συμμαθητές σου και πήγαν να φάνε και να ξεκουραστούν.

Κλάμα γοερό...

- Γιατί κλαις Μάριε μου;
- Γιατί ήθελα να πάω στο σχολείοοοοοο. Όλοι πήγαν κι εγώ έμεινα τελευταίοοοοοος, δεν έμαθα τίποτα σήμερα και νιώθω αποδιωγμένοοοοοος!

Εγώ πάλι, νιώθω πολύ όμορφα, που όσο χάλια κι αν είμαι ο Μάριος με κάνει να γελάω ολημερίς! Παράλληλα πλέκω, τι πρωτότυπο... Έφτιαξα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.

Τα παρατηρεί το ποντικάκι...

Τα παρατηρεί η γάτα...

Μα κάπου θα τα πάει δώρο, ο Αι Βασίλης!
Έτσι κάπως, να μπαίνουμε σε κλίμα εορταστικό!
Σας γλυκοφιλώ
Ειρήνη

Μαμά πότε θα ξαναπαίξουμε κλήρωση;

Ο Μάριος λατρεύει τα γράμματα και τους αριθμούς. Από τότε που έπιασε μαρκαδόρους στα χέρια του αρνούνταν πεισματικά να ζωγραφίσει.
- Δεν θέλω να ζωγραφίζω μαμά, θέλω μόνο numbers και ABC 's.

Στεναχώρια εγώ... Το παιδί μου δεν θέλει να εκφραστεί, δεν έχει έφεση στα καλλιτεχνικά...
Ώσπου συνήλθα, για πολλοστή φορά, και σκέφτηκα λογικά, οξύμωρο!
Το παιδί ας κάνει ό,τι του αρέσει και το κάνει χαρούμενο. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αγάπη για τα ίδια πράγματα. Τώρα πια ο μικρός ξέρει τα αλφάβητα στα ελληνικά, αγγλικά, ρώσικα και αράβικα. Διαβάζει στα ελληνικά και στα αγγλικά. Οι άλλες δυο γλώσσες είναι καινούριο κοσκινάκι, αν και ξέρει πολλές λέξεις στα ρώσικα. Ώρες ώρες μου δίνει στα νεύρα, να με ρωτάει και να μην μπορώ να απαντήσω στους παραλογισμούς του!

- Μαμά έλα να πούμε μαζί α-μπε-βε-γκιε (ρώσικο αλφάβητο)
- Δεν το ξέρω αγάπη μου.
- Το ξέρεις μαμά, άκου τι εύκολο είναι: α-μπε-βε-γκε-ντε-γιε-γιο.......

- Φτιάξε μου χειροτεχνία με τα ρώσικα μανούλα
- Γράψε μου καλύτερα το κράκτκαγιε βρε μαμά.....

Οπότε το πρωί που του ζήτησα να με βοηθήσει στην κλήρωση για τα σκουφάκια τρελάθηκε από την χαρά του! Κόψαμε χαρτάκια να γράψουμε τα ονόματα σας κι ο Μάριος σχολίαζε ακατάπαυστα.

- Μαμά πόσες φορές θα γράψουμε Χριστίνα;
- Αριστέα; Περίεργο όνομα μαμά, αλλά μ΄αρέσει!
- Κλαυδία; άντε πάλι, κι άλλο όνομα που δεν ξέρω!
- Αθηνάααα σαν την μαμά του νονούκου!
- Μαμά πότε θα γράψουμε τα ονόματα των αγοριών;

Βάλαμε τα χαρτάκια στο κόκκινο καλαθάκι και ο κύριος έκανε την κλήρωση, με μια σοβαρότητα λες και έκανε το πιο σπουδαίο πράγμα του κόσμου!

Τα αποτελέσματα από τα χεράκια του:

Και τα επίσημα από τα χέρια της μαμάς:

Η Αλεξάνδρα είναι η Παξινού, να διευκρινίσω. Την άλλη Αλεξάνδρα μας, την είχα γράψει ως, Woman in blogs.

Στη συνέχεια, ο Μάριος πήρε το καλάθι με τα χαρτάκια και έπαιζε, "κλήρωση" !
- Μαμά πότε θα ξαναπαίξουμε κλήρωση; Πολύ ωραία περάσαμε!

Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια και τις υπέροχες ευχές! Συγχαρητήρια στις τυχερές, που μπορούν να μου στείλουν mail στο eirhnhgramm@yahoo.gr. Περιμένω κορίτσια.
                                   Σας γλυκοφιλώ
                                         Ειρήνη

Η κουκουβάγια χρόνισε!

Σήμερα έχουμε γενέθλια! Ένα χρόνο πριν, η λατρεμένη μου αδερφούλα ανάρτησε το πρώτο κείμενο, στην κουκουβάγια και το σόι της. Αυτή η κουκουβάγια κι εγώ το σόι. Τώρα πως έγινε και έγινα εγώ η οικοδέσποινα κι αυτή η φτωχή συγγενής, ούτε που το κατάλαβα. Είναι που δεν ήθελα να γράψω, για την ακρίβεια, πίστευα πως δεν το ΄χω με το γράψιμο. Εξακολουθώ να πιστεύω πως δεν είναι το δυνατό μου σημείο, μα έτσι κι αλλιώς δεν αισθάνομαι πως γράφω. Νιώθω απλώς πως μιλάω μαζί σας, σαν να είμαστε μια παρέα.
Μπορεί να μην καθόμαστε σε ένα σαλόνι ή στο τραπέζι κάποιου καφέ, αλλά εγώ έτσι σας αισθάνομαι. Φίλους, που επικοινωνούμε με έναν τρόπο διαφορετικό. Η διαφορετικότητα αυτή, δεν μειώνει σε τίποτα την ποιότητα της σχέσης μας.
Θα ήθελα να σας κεράσω όλους κεράσματα κανονικά, νόστιμα φαγητά και γλυκά! Να φάμε, να πιούμε και να περάσουμε φίνα. Προς το παρόν είναι ανέφικτο. Ίσως μια μέρα να κάνω ένα open house για όλους χαχαχα! Σήμερα όμως, θα σας κεράσω κάτι από αυτά που φτιάχνω. Τρία σκουφάκια μίνιον, σε όποιες διαστάσεις θέλετε, για ΄σάς ή για παιδάκι. Θα γίνει κλήρωση, όπου θα συμμετάσχουν όσοι αφήσουν μήνυμα σ΄αυτήν την ανάρτηση.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν, αδερφούλα! Περιμένω να γυρίσεις πίσω, μου έχεις λείψει τόσο πολύ!
Σας ευχαριστώ όλους πολύ, που είσαστε εδώ με αγάπη και πάντα με έναν καλό λόγο!
                                Σας γλυκοφιλώ,
                                με όλη μου την αγάπη
                                Ειρήνη